கஞ்சி ஊத்துனவரை, இப்படிக் கழுவித் துரத்துனா எப்படி? ( மூன்று மாநிலப் பயணம்- தொடர் : 40)

அற்புத நாராயணரின் தரிசனம் முடிச்சுச் சரியா எட்டேகாலுக்கு  மரியாவுக்குத் திரும்பி இருந்தோம்.  எட்டரை  வரை கொஞ்சம் க்ளிக்ஸ். அப்புறம் பெட்டிகளை  ரெடி பண்ணி வச்சுட்டு  இருக்குபோது   காலை உணவு தயார்ன்னு ரெமா வந்து சொன்னாங்க.  சாப்பிட்டதும் கிளம்பறோமுன்னு  சொன்னேன்.

 கொன்னை பூத்துக்குலுங்குது.  அதுலே  முருங்கைக்காய் போல ஒரு காய் வருதே!

புட்டு வந்தது.  இத்திரி நெய் உண்டோன்னதும் இன்னொரு வெலவெல! பட்டர் இருக்குன்னாங்க. சரி போகட்டும் அதையே கொண்டு வாங்கன்னேன்.  ஏத்தப்பழம் கூட வாங்கிக்கலையாம். சாப்பாட்டு மேஜையில் இருந்த பழக்கூடை வாழைப்பழம்  எடுத்துக்கிட்டேன்.  பஞ்சஸார வேணுமுன்னதும் ஓடிப்போய்க் கொண்டு வந்தாங்க.  புட்டு, பழம், பட்டர் , சீனி சேர்த்து சாப்பிட்டு முடிச்சோம். அடுப்பில் வச்சு சுட்ட நேந்திரம்பழம் புட்டுக்குச் சரியான கூட்டு!  கடைக்குப் போய்வர  ஆளில்லையோ என்னவோ?

உண்மையைச் சொன்னால்....புட்டுகூட ரொம்ப சுமாராத்தான் இருந்தது. ம்ருதுவாக இல்லை. இதைவிட நானே அட்டகாசமா மென்புட்டு செய்வேன்,கேட்டோ! எப்பவாவது  சமோவாத்தீவில்  இருந்து இங்கே வரும் நேந்திரங்காயைப் பழுக்க வச்சு  அதை மைக்ரோவேவ் அவனில் மூணு நிமிசம் வச்சு எடுத்தால் புட்டும் பழமும் காம்பினேஷன் சூப்பரா அமைஞ்சுரும் நம்ம வீட்டில்.  பழம் பழுத்த மறுநாள் புட்டுன்றது  நம்ம வீட்டு சமாச்சாரம்.

மரியாவை விட்டுக்கிளம்பும்போது இன்னும் ரெண்டுநாள் தங்கலையே என்ற ஏக்கமும்,   நல்லவேளை  ஒருநாள் மட்டும் தங்கினோம். ரெண்டுமூணு நாளுன்னால்...சாப்பாட்டுக்குக் கஷ்டமாகி இருக்குமோன்னும்  ஒரே சமயம் இரு வேறு தோணல்கள்! (மனுச மனசு! )


இந்த ஏரியாவில் இருக்கும் 108 களில் ஆறு  இதுவரை பார்த்தாச்சு. இனி  அடுத்த  அஞ்சுக்கு போகவேணாமா?  பம்பா நதிக்கு பைபை சொல்லிட்டுக் குருசடிவரை வந்து ரைட் எடுத்தோம்.  ஆலப்புழா வழிதான் போகணும். அதுக்குமுன்னே படகு வீட்டை ஒரு தடவை கண்ணாலாவது பார்த்துக்கலாமேன்னு காயல்வரை போனோம்.

சாலையில் வரும்பெரிய பாலத்தைக் கடந்து   சைடில்  கீழே  இறங்கும் பாதையில் போனால் படகுவீடுகள் ஏராளமா  இருக்கு. இங்கிருந்துதான்   போட்ஹவுஸ் புக் பண்ணிக்கணும். இது ஒரு பெரிய வியாபாரமா வளர்ந்துருக்கு!  பயங்கர டிமாண்ட் இருப்பதால் எல்லா சீசனிலும்  படகுவீடுகள்  வியாபாரம்  ஓஹோன்னு நடக்குதாம்!  அங்கிருந்த ஆஃபீஸில் ச்சும்மாக் கேட்டு வச்சோம்.  ரெண்டு நாளுக்குப்பிறகு தான் கிடைக்குமுன்னு சொன்னாங்க. பள்ளத்துருத்தின்னு பெயர் இந்த ஏரியாவுக்கு.

இதுலேயும் வெஜிடேரியன் என்றால்  கொஞ்சம் கஷ்டம்தான் போல:( போறபோக்குலே மீன் பிடிச்சு சமைச்சுத் தர்றதா  ஒரு பதிவில் வாசிச்ச நினைவு இருக்கே!  ஆனா ஒன்னு பார்க்கவே அட்டகாசமா இருக்கு!  மாடி வச்ச வீடு கூட இருக்கு!  சின்னதும் பெருசுமா வகைவகையா!   சூப்பர்!

ஆசைக்கு  ஒரு வீடு வாங்கிக்கலாமுன்னு  லேசா கோடி காமிச்சேன். பத்தாயிரம் டாலர்(வரை) என்றார் கோபால். கப்சுப்! படகு செஞ்சுருக்கும் மரமும், ஓலை முடைஞ்சு போட்டுருக்கும் கூரையும்  நாட்டுக்குள்ளே  விடமாட்டாங்க. இல்லைன்னா  100 டாலர்கள் அழுது ஃப்யூமிகேட் பண்ணிக்கணும்.  போகட்டும் போ....  சீச்சீ.... ரொம்பப் புளிக்குது!

ஒன்னரை மணி நேரப்பயணத்தில்  (78 கிமீ)  எரணாகுளம் வந்துருந்தோம். ஊருக்குள் நுழையுமுன் ஒரு  டோல் கேட்.  அப்பதான் கேரளாவில் நுழைஞ்சதில் இருந்து  இதுவரை எங்கேயும் டோல் கட்டலையேன்னு  நினைவுக்கு வந்தது.  கேரள அரசே நல்ல சாலைகளாத்தான் போட்டு வச்சுருக்கு போல!  இது கொச்சி  துறைமுகத்துக்குப் போகும் ரோடு. இங்கே இன்னும் ஒரு நாலு கிலோ மீட்டர்  போனால் இன்னொரு கோவில் இருக்கு. ஆனால் இப்போ மணி  பதினொன்னரை. கோவில் மூடி இருக்கும். மாலையில் வரணும்.  அதுக்குள்ளே இன்றையத் தங்கலுக்கு அறையைத் தேடிக்கணும்.

 சாலையோரக் காந்தி எதுக்கு இந்த முழி முழிக்கிறார்?

நேற்று இரவே  ஆலுவா என்ற ஊரில் தங்கலாமுன்னு முடிவு செஞ்சதுதான்.  எரணாகுளம்  பரபரப்பான பெரிய நகரம். இங்கே நம்ம நோக்கம்  ஒரே ஒரு கோவில்தான். அதனால் ஆலுவா என்றால் பயணம் தொடர எளிதுன்னு நினைச்சோம்.  வலையில் பார்த்து வச்ச ஒரு ஹொட்டேலுக்கு ஃபோன் செஞ்சு  அறை இருக்குன்னு உறுதிப் படுத்திக்கிட்டார் கோபால்.

நாலுகிலோ மீட்டர்தானே.... எதுக்கும் கோவில் திறந்திருக்கான்னு ஒரு பார்வை பார்த்துக்கிட்டே போகலாமுன்னு கோபால் சொன்னதால்  கோவிலைத் தேடிப்போனோம். கவனமாப்போயும்  வழியைத் தவற விட்டுருந்தோம்.  நாங்க போன சின்ன ரோடு கடைசியில் மெயின் ரோடில் போய் சேருது. சாலை முனையில் இருந்த கடையில், கோவிலுக்கு வழி கேட்டால், நீங்கள் வந்த வழியிலேயே 2 கிமீ திரும்பிப்போகணும். ஆனால் கோவில் 11 மணிக்கு நடை சாத்திருவாங்கன்னார்.

சரி. போகட்டும் . சாயங்காலம் வரலாமுன்னு   அதே மெயின் ரோடில் சேர்ந்துக்கிட்டோம். 'சேலம், கொச்சி, கன்யாகுமரி ஹைவே ' இது. நமக்கு ஒரு பத்து கிமீ இதில் பயணம் செய்தால் போதும் ஆலுவா.  ஊருக்குள் நுழைஞ்சு  வலையில்  பார்த்த ஹொட்டேலைத் தேடிக்கிட்டே போகும்போது  வலப்பக்கம் இன்னொரு பெரிய வெள்ளைக் கட்டிடம் அன்னப்பறவை போலக் கண்ணில் பட்டது.

ஹொட்டேல் ஏர்லிங்க் காஸில்.   இடப்பக்கம்  கொஞ்சதூரத்தில் நாம் வலையில் பார்த்தது  இருக்கு.  பார்வைக்கே நல்லா இல்லை. ஏர்லிங்கில்  அறை இருக்கான்னு கேட்கலாமுன்னு  யூ டர்ன் எடுத்து அங்கே போனோம்.
அறை இருக்கு. கடந்த சிலநாட்களில்  இதுக்கு  அஞ்சு நட்சத்திர அந்தஸ்த்து கிடைச்சிருக்குன்னு  உள் அலங்காரம் மாற்றுதல், இன்னும் சில வேலைகள்ன்னு பரபரப்பாக வேலை நடக்குது.  பெஸ்ட் ப்ரைஸ் என்னன்னு சொல்லுங்கன்னு கேட்டுக்கிட்டு இருக்கும்போதே... அங்கே வந்த  இளைஞரை பார்த்த வரவேற்பாளர், மேனேஜரே வந்துட்டார்ன்னு எழுந்து நின்னார்.

சிரிச்ச முகத்தோடு நம்மைப் பார்த்த மேனேஜர், நாம் சென்னையில் இருந்து வந்துருக்கோமுன்னதும்  சரளமாத் தமிழில் பேச ஆரம்பிச்சுட்டார்.  கல்பாக்கத்தில் வளர்ந்தவராம். அப்பாவுக்கு  அங்கே  வேலை. எஞ்சீனியர் ஆக தொழிலை ஆரம்பித்த அப்பா,  இப்போ ஒரு பகுதிக்கு மேலதிகாரியாக இருக்காராம். மகனுக்கு வீடு, படிப்பு எல்லாம் சென்னைதான்.  இவர் இப்போ இங்கே மேனேஜரா வந்து ஒரு மாசம்தான் ஆச்சுன்னார்.   பெயர் அபிமன்யூ!

 அடடா..... இப்பதானே மஹாபாரதம் தொடரில்  பார்த்துக்கிட்டு இருந்தோம்!
எத்தனை நாள் தங்க உத்தேசமென்றார். ஒருநாள்தான் என்றோம். வேறு எந்த உதவி வேணுமானாலும் செஞ்சு தரேன்னார். 38 வருசங்களுக்கு முன் இங்கே இந்த ஏரியாவில்தான் ஒன்னரை வருசம் குப்பை கொட்டினோம் என்றேன்.   நல்ல டிஸ்கவுண்ட்டுடன்   அட்டகாசமான அறை  கிடைச்சது!

பகல் சாப்பாட்டுக்கு  வெளியே எங்காவது போய் சாப்பிடும் சாக்கில் ஊரைப் பார்க்கலாம் என்று கிளம்பினோம். சரியா 38 வருசங்களுக்குப்பிறகு வந்துருக்கோம். முதலில் ஆலுவா ஊரே அடையாளம் தெரியாமத்தானே கிடக்கு!  எங்கே பார்த்தாலும் புதுசு புதுசா சர்ச்சுகள்! ஒவ்வொன்னும் பெரிய பாஸிலிக்கா போலல்லே  நிக்குது!

எக்கச்சக்கமான கடைகளும், ஏகப்பட்ட  வாகனங்களும் அகலமான சாலைகளுமால்லே கிடக்கு! கொஞ்ச தூரத்தில் கார்னிவல் கோர்ட்ன்னு ஒரு கட்டிடம்.  உள்ளே ஃபுட் கோர்ட்.  போய்ப் பார்க்கலாமுன்னு  போனால்.... வரிசையா ஏழெட்டுக் கடைகள். சிம்Bப்ளி சௌத் அய்க்கோட்டே!

கோபாலுக்கும் சீனிவாசனுக்கும் தாலி மீல். எனக்கு ஆப்பம், தேங்காய்ப்பால்.
அறைக்கு வந்து அடுத்த திட்டம் என்னன்னு  யோசித்தால்....

 சாலக்குடிக்குப்போயிட்டு வந்துடலாமுன்னு கோபால் சொன்னார். நாளைக்கு அந்த வழியாத்தானே போகணும் என்றால்,  கோவில் திறக்க  மாலை அஞ்சு ஆகிருமே.  அதுவரை என்ன  செய்ய?

38 வருசங்களுக்குப்பிறகு  நாங்க சுற்றித் திரிஞ்ச ஏரியாவுக்குப் போறோம்.  அங்கமாலி, கருகுட்டி, கொரட்டி, முரிங்கூர், சாலக்குடி!

அங்கமாலியில் மெயின் ரோடுக்குப் பக்கத்திலேயே ஃபிஜித் தோழி வீடு கட்டி இருக்காங்கன்னு தெரியும். அடையாளம்  சொல்லி படமும் அனுப்பி இருந்தாங்க. அதைப் பார்க்கணுமுன்னு கேமெராவும் கையுமா கண்ணை நட்டு வச்சேன் வலப்பக்கம்.கண் பூத்தது மிச்சம். சாலை ஓரங்கள் பூராவும் ஏகப்பட்ட கட்டிடங்களும் கடைகளும்.

அடுத்து  கருகுட்டி என்னும் ஊரைச் சமீபிக்கிறோம்.  கோபால் பரபரப்பா இருக்கார்! கருகுட்டி கேபிள்ஸ் என்று மக்கள்ஸ் செல்லமாச் சொல்லும் ப்ரீமியர் கேபிள் கம்பெனி வரப்போகுது. இங்கேதான்  எலக்ட்ரிக்கல் கேபிள் & ஒயர் செய்யும்  ஃபேக்டரியில் இவர் பயிற்சி எடுத்தார்.  ஆச்சு அது ஒரு 38 கொல்லங்களுக்கு முன்பு. இப்பவும் நமக்குச்  சோறு போடும் அன்னதாதா இந்தத் தொழில்தானே!

கம்பெனி இருந்த இடம் இருக்கே தவிர   தொழிற்சாலையைக் காணோம்! நாங்க  அந்த ஊரைவிட்டு வந்த ஒரு பத்து வருசத்துக்குள்ளே தொழிற்சங்கப் பிரச்சனைகளால்  இழுத்து மூடிட்டாங்கன்னு தெரியும்தான்.  ஆனா அடையாளமே இல்லாமப்போயிருமுன்னு கொஞ்சம்கூட  எதிர்பார்க்கலை:(

 ராஜஸ்தான் முதலாளியால் தாக்குப்பிடிக்க முடியலை. முன்னூறுபேருக்கு வேலை போச்:( செங்கொடி பிடிச்சே, வயித்துலே ஈரத்துணி போட்டுக்க வச்சுட்டாங்க. இப்பெல்லாம் கேரளாவில் எதாவது தொழில் தொடங்கணும் என்ற நினைப்பே யாருக்கும் வராமப் பார்த்துக் கிடறாங்க.:(

இப்ப அங்கே வேறெதோ ஷாப்பிங் செண்ட்டர் வரப்போகுதாம்!

தொடரும்..........:-)