சண்டை ஒத்து நைனா, சமாதானங்காப் போதாம்..... (பயணத்தொடர் 2020 பகுதி 19 )

காலையில் ஆறேமுக்காலுக்கெல்லாம் ரெடியாகி, வண்டி வந்ததும் கிளம்பிப்போறோம்.  ட்ராவல்ஸ் ஓனர் சதீஷ்தான் வண்டி ஓட்டுநர்.  ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் எங்கியாவது வழியில் சாப்பிட்டுக்கறதா திட்டம்.  ஆனால் எங்கேயும் வண்டியை நிறுத்தாமல்  மூணு மணி நேரத்தில் ஊருக்குள்ளே போயிட்டோம். எட்டுவருசங்கறது கொஞ்சம் நீண்ட காலம்தான் இல்லே? ஊரே அடையாளம் தெரியாமல் மாறி இருக்கு. நம்ம எம் எஸ் அம்மாவைப் பார்த்ததும்தான் 'திருப்பதி'ன்ற உணர்வே வந்துச்சு:-)

பீமாஸ் ரெஸிடன்ஸி போய்ச் சேர்ந்தோம்.  இங்கேயே பெருமாள் தரிசனம் ஆச்சுன்னும் சொல்லலாம். அருமையான  நிக்கறான் 'அவன்' !

பீமாஸ் ரெஸிடன்ஸியில் இருக்கும் மோஹினி ரெஸ்ட்டாரண்டில் இட்லி, தோசை, காஃபி, டீன்னு ஆச்சு. இடம் நல்லா நீட்டா இருக்கு. ரெஸ்ட் ரூம் கூட  சுத்தமே!

பெரிய திருவடியை கும்பிட்டபடியே சப்தகிரி செக்பாய்ண்ட் போய்ச் சேர்ந்து வண்டிகளின் வரிசையில் காத்திருக்கோம்.  சதீஷ்தான் இறங்கிப்போய் எல்லாம் சரியாக்கி வந்தார்.  காரில் மலையேறிப் போக  ஒரு கட்டணம்  உண்டு. வண்டிக்கான ஃபிட்னஸ் எல்லாம்  சரியா இருக்கணுமாம். அதானே...வழியில் நின்னுபோச்சுன்னா ? அப்புறம் வண்டியில் இருக்கும் மூட்டை முடிச்சுகளையும் ஸ்கேன் செய்யறாங்க.   'நம்மவர்' கையில் மட்டும் ஒரு பையும்  தண்ணீர் பாட்டில்களோடு ஒரு பேக் பேக்கும்.   வேறேதும் இல்லை.

மலையேறிப்போகும்போது எந்த நேரத்தில்  திருமலைக்குள் நுழையலாமுன்னும் ஒரு நேரம் அந்த டோல் டிக்கெட்டிலேயே  இருக்கு. கிளம்பி  ஒரு முக்கால் மணி நேரத்துலே ( சரியாச் சொன்னால் நாப்பது நிமிட் ) மேலே போகணும். கொஞ்சம் லேட்டானாலும் ஓக்கே. ஆனால் சீக்கிரமாக மட்டும் போயிடக்கூடாது. அப்படிப்போனால்  அபராதம் கட்டணும்.

அதானே  முப்பத்தியாறு வளைவுகள்  இருக்கும்  பத்தொன்பது கிலோ மீட்டர் மலைப்பாதையில் நிதானமே இல்லாமல்  விர்ருன்னு ஓட்டிக்கிட்டுப் போறது ஆபத்து இல்லையோ?  விபத்து ஏற்பட்டால்... அது அவுங்களோடு மட்டுமா ?   பின்னால் வரும் வண்டிகள், பாதையைக் கண்காணிக்கும் தேவஸ்தான ஊழியர்கள், ஆம்புலன்ஸ்   இத்யாதிகள்னு எல்லோரையும்  ஒரு விதத்தில் பாதிக்குதே....

கிளம்பிய கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு புள்ளையார் கோவில். சின்னக்கோவில்தான். ஸ்ரீ வரசித்தி விநாயக ஸ்வாமி வாரி டெம்பிள். போற காரியம் நல்லபடி லபிக்கணும்னு  போய்க் கும்பிட்டுக்கணும். கும்பிட்டோம்.

சீராக மேலே ஏறிப்போகும் மலைப்பாதையில் அங்கங்கே  அலங்கார வளைவுகள்.  சுத்தமான ரோடு.  போறதுக்கும் திரும்பி வர்றதுக்கும் தனித்தனி சாலைகள் போட்ட பிறகு பயணம் சுகமே !

1982 லே நாங்க ரெண்டுபேரும் முதல்முறையா சேர்ந்தாப்லெ மலைக்குப் போய் வந்ததை இப்ப நினைச்சாலும் சிரிப்புதான்.  மரத்தடி காலத்துலே   பதிவு எழுதியே ஆச்சு பதினாறு வருஷம்.  பார்க்கணுமுன்னா இங்கே :-)

பெரிய திருவடியை மூணாவது முறையா ஸேவிச்சபடி, அந்த மண்டபம் கடந்து கொஞ்ச தூரத்தில் வண்டியை நிறுத்தினார் சதீஷ்.  இனி வண்டியில் போக முடியாது.  நடராஜாதான்.  அவர் வண்டியைப் பார்க்கிங்கில் போட்டுட்டு அங்கே தான் இருப்பாராம். தரிசனம் முடிஞ்சதும் ராம் பகீச்சா  வந்துருங்கன்னார்.

கையில் பையோடு இறங்குன 'நம்மவர்' சட்னு  வண்டிக்குப்பின்னால் போய் வேற வேஷத்தில் வந்தார். வேஷ்டி !  அட, பையில் இதுதானா?  ஏனாம்?  நாம் போகும் என் ஆர் ஐ வரிசைக்கான ட்ரெஸ் கோட் இதுதானாம் !  ஓ.....

இனி கேமெரா, செல்ஃபோன் எதுவும் 'சாமிக்கு' ஆகாதுன்னு கோவில் சட்டம் இருப்பதால்  எங்க செல்ஃபோன்ஸ்களை சதீஷிடம் ஒப்படைச்சுட்டு,  நான் வெறுங்கையாகவும், 'நம்மவர்' சட்டைப்பையில் காசு (இது மட்டும்தான் எல்லா இடங்களிலும் செல்லும் சமாச்சாரம் ) பாஸ்போர்ட், ஆன்லைன் புக்கிங் செஞ்ச ப்ரின்ட் அவுட்னு வச்சுக்கிட்டு  அம்போன்னு நடந்து போறோம்.

சரியான வழி எதுன்னு புரியாமல் இங்கேயும் அங்கேயுமாக் கொஞ்சம் அலைக்கழிஞ்சு ஒருவழியா வைகுந்தம் காம்ப்ளெக்ஸ் கண்டுபிடிச்சுப்போய் வரிசையில் நின்னாச்சு. நம்மிடம் ஒரு ஃபாரம் கொடுத்து பாஸ்போர்ட்  விவரங்கள் எல்லாம் எழுதச் சொல்றாங்க. எழுதி ரெடியா வச்சுக்கிட்டோம்.

மணி பதினொன்னே முக்கால்.  வரிசை நகர்ந்த மாதிரி இல்லை. அதிலும்  மலேசிய மக்கள், நேப்பாள் மக்கள்  பலரும் ஒரு பெரிய குழுவாக வந்துருக்காங்க.  தனித்தனியா  ஃபாரத்தில் எழுதிக்காம மொத்த பெயரையும் ஒரே ஃபாரத்தில் எழுதச் சொன்னதில் அப்படியே  எழுதிட்டாங்க.  கையில் ஒரு தாளும் கட்டுப் பாஸ்போர்ர்டுமா வரிசை நகர்ந்ததும்,  செக் பண்ணறவர் ஒவ்வொரு பெயரையும் பார்த்து ஆள் யாருன்னு கேட்டு, அவுங்க பாஸ்போர்ட்டைத் தேடி எடுத்து  அதில் இருக்கும் படத்தையும் நேரில் இருக்கும் முகத்தையும் 'உத்துப் பார்த்து'  (!)  அவரே இவர்னு உறுத்திப்படுத்தறார். கூட்டத்தில் ஆளையும், கையில் இருக்கும் பாஸ்போர்ட் கொத்தில்   பாஸ்போர்ட்டைத் தேடறதுலேயேயும்  நேரம்தான் வீணாகிக்கிட்டு இருக்கு. தனித்தனியா அவரவர் கையில் இருந்தால் சுலபம் இல்லையோ?

இதே போல இன்னும் ரெண்டு இடத்தில் நேர விரயம். நமக்கு இதை முடிச்சுட்டு, ஒன்னரைக்குக் கல்யாண உற்சவம்  (ஆர்ஜித ஸேவா ) கோஷ்டியில் போக முடியுமான்னு தெரியலை. உள்ளே நம்மை அனுப்பி அப்புறம் ஸ்கேன் செஞ்சு....  கம்பி வரிசைக்குள்ளில் அனுப்பறாங்க.  எங்கே இருக்கோமுன்னு கூடத் தெரியலை. ஆனால் போனமுறை சட்னு  கோபுர வாசலுக்குப் போனமாதிரி இல்லை. வேறெங்கோ இருக்கோம்.

 ரொம்ப நேரம் மெள்ள மெள்ள நகர்ந்து போய் ஒரு சின்ன ஹாலுக்கு வந்ததும், இன்னொருமுறை பாஸ்போர்ட் செக்கப்.  இந்த இடத்தில்தான்  என் ஆர் ஐ வரிசை பணம் கட்டணும்.  மற்றபடி  கவுண்டர் போல கூண்டுக்குள்  அலுவலர்  உக்கார்ந்துருக்க, அதுவரை வரிசையில் வந்த  மக்கள்  கூண்டைச்சுத்தி நின்னு ஒரே சமயத்தில்  குட்டிஜன்னலுக்குள் கையை நுழைச்சா எப்படி ?  (மற்ற தரிசனங்களுக்கு நாம் ஆன்லைனில் பணம் கட்டி இருந்தோம். )

இந்தாண்டைத் தலையைத் திருப்பினால்  கல்யாண உற்சவத்துக்குப் பணம் கட்டுனவங்க   இந்தப் பக்கம் வாங்கன்னு ஒருவர் கத்திக்கிட்டு இருக்கார். இப்ப எனக்கு எங்கே போறதுன்னே தெரியலை. இவரோ ஜன்னலாண்டை மாட்டிக்கிட்டார்.

ஒரு வழியா  எல்லாம் முடிஞ்சு இவர்  வந்தவுடன்,  தரிசன வரிசைக்குக் கை காட்டுன இடத்துக்குள்  போனோம்.  அதே கம்பித்தடுப்பு வரிசைகள்.  போகப்போக  வரிசைகள் எண்ணிக்கை அடுத்தடுத்து வளருதே தவிர  மக்கள் கூட்டம் குறையலை.  இதுலே  ஸ்பெஷல் தரிசனம் கூட்டத்தையும் ,  இலவச தரிசனக் கூட்டத்தையும்  நம்மளோடு சேர்த்து விட்டுட்டாங்க.  கம்பி வரிசைக்குள்ளில் தள்ளுமுள்ளு ஆகுது. பின்னால் இருந்து நம் தோளை யாரோ தொட்டதும் திரும்பிப் பார்ப்போமா இல்லையா.... அப்போ நம்மைத் தள்ளிக்கிட்டு அவுங்க முன்னாலே போயிடறாங்க. அடுத்த முறை திரும்பக்கூடாதுன்னு இருந்தால்,  முன்னாலே போனவங்களோடு நாங்க வந்துருக்கோம்னதும் நம்மவர்,  கொஞ்சம் தள்ளிக்கம்மா.... அவுங்க போகட்டுமுன்னு சொல்றார். 

கார்த்திகை தீபம், கூட்டம் இருக்காதுன்னு நினைச்சால்  இன்றைக்கு டபுள் கூட்டமாம்!  இன்னொரு பக்கம் சீனியர் சிட்டிஸன்ஸ் வரிசையையும் இப்போ நம்மோடு சேர்த்தாச்சு.  தாங்க முடியாத யாரோ ஒருத்தர் கோவிந்தா கோவிந்தான்னு கூவுனதும், அவ்ளோதான்  பூரா சனமும் கோவிந்தனைக் கூப்பிடறாங்க.  அவன் வந்து காப்பாத்துவானா என்ன?  இன்னொரு கூட்டம் பஜனைப்பாடல்கள் பாட ஆரம்பிச்சது.  'வந்தவன்' அதைக்கேட்டு ரசிச்சுக்கிட்டே நின்னுட்டானோ என்னவோ.....

அரை மணி முக்கால் மணி இப்படி நின்னு நின்னு நகர்ந்து நகர்ந்து  கோவில் கோபுர வாசலாண்டை வந்துட்டோம்.  மைக்கில் ஒருத்தர் சொல்றார்..... 'ஏன் பேசாம  வர்றீங்க? அந்த கோவிந்த நாமத்தைச் சொல்லுங்கோ... கோவிந்தா கோவிந்தா.....'

சனத்துக்கு ஆவேசம் வந்துருச்சு.  'அதெப்படி சொல்லப்போச்சு' ன்னு இன்னும் உச்ச ஸ்தாயியில்  கதறக் கதற.... நாம்  கூட்டத்தினால்  தள்ளப்பட்டு  உள்ளே போயிட்டோம்.  கருவறை வந்தாச்சு. அங்கே பார், அங்கே பார்ன்னு என்னை ரெடியா இருக்கச் சொல்லிக்கிட்டே இருக்கார் 'நம்மவர்'. போனமுறை நடந்தது நினைவு வந்து பயந்துட்டார்.........

ரொம்ப தூரத்துலே மினுக் மினுக் வெளிச்சத்தில் லேசாத் தெரியறான்.  இதுலே அங்கே பட்டாச்சார்யார்கள் குறுக்கும் நெடுக்குமா  போறதுலே சரியாத் தெரியலை.  'பார்த்தியா பார்த்தியா'ன்னு  காதாண்டை குரல் விடாமக்கேட்டுக்கிட்டே இருக்கு.... எதோ பார்த்தேன்.......னு சொல்லும்போதே இடதுபக்கம் நாம் வெளியேறணும்.  வல்லரக்கி ஒருவர் கைப்பிடிக்க வந்தார்.  சட்னு கையை உதறி முறைச்சுப் பார்த்தேன். அந்த விநாடியில் ஒரடி பின்னுக்குப்போய் ரெண்டு விநாடி இன்னொருக்கா இருட்டுலே பார்த்துட்டு வெளியே வந்துட்டேன்.

போதுண்டா..... உன்னோடு இனி ஒருக்கிலும் சமாதானம் இல்லை. பழைய சண்டையைப் புதுப்பிக்க வந்தேன்னு வச்சுக்கோ.

பரவசம், திருப்தி இதெல்லாம் எங்கே? வலம் திரும்பி நடந்தால்  ஒரு இடத்தில்  வரிசையா உண்டியல்கள்.   போடக்கூடாதுன்னு தடுத்தேன்.  'ருச்சிக்காவோடதை போட்டுட்டு வரேம்மா'ன்னார். ஆகட்டும்.  நம்ம  பல்மருத்துவர்தான்.  அவுங்க அப்பா அம்மாவின்  கல்யாணப் பொன் விழாவுக்காகக் கொஞ்சம் பணம் கொடுத்தாங்க பாலாஜிக்காக.

அப்புறம் ப்ரசாதம்  வாங்கிக்கணும். 'நீர்மோர் சாதமோ'ன்னு நினைக்கும்போது கையில் வந்தது சின்னதா ஒரு  லட்டு.  வெளியே போகுமிடத்தில்தான் கூட்டம் இல்லை.  காலை வீசிப்போட்டு நடந்தேன்.  இனி அடுத்த  சாங்கியம், லட்டு வாங்கிக்கறது. நம்ம டிக்கெட்டில் ஆளுக்கு ரெண்டு.  போற வழியில் சின்னப்பொண் ஒரு அஞ்சு வயசு இருக்கும், தர்மம்னு உக்கார்ந்துருந்தாள்.  அவள் கையில் அந்த லட்டுவை வச்சேன். முகத்தில் ஒரு பிரகாசமும் சிரிப்பும்.  சாப்பிடுன்னதும்  சாப்பிட ஆரம்பிச்சது பிஞ்சு. நல்லா இருக்கட்டும்!

லட்டுக் கட்டடத்துக்குள் போனால் மாடியில் விநியோகம்.  அங்கே போனா நம்ம டிக்கெட் மட்டும் ஸ்கேன் ஆகமாட்டேங்குது. ( குசும்பன்..... வேலையைக் காமிக்கிறான் ) அதைக் கீழே இருக்கும் ஒரு கவுன்ட்டரில் போய்ச் சொல்லி அங்கே வாங்கிக்கலாமாம்.  அங்கே தேடிப்போய்  கவுன்டரைக் கண்டுபிடிச்சு சமாச்சாரம் சொன்னால்.... அவர்  பத்துநம்பரை எழுதிக்கொடுத்துட்டு, இதைக் காமிச்சு மேலே போய் வாங்கிக்குங்கன்றார். திரும்ப மேலே வந்தால்....  அந்த லட்டு விநியோகஸ்தருக்கு அந்த நம்பர்களைக்  கம்ப்யூட்டர் கீபோர்டில் போடத் தெரியலை.  அடுத்த கவுன்டருக்குப் போன்னு உத்தரவு.  கொஞ்சம் குரலை உசத்தியதும், இன்னொரு ஆள் வந்து நம்பரை அடிச்சுக்கொடுத்தார்.  நடந்த குழப்பத்துக்கு ஸாரி சொல்லும் விதமா நாலு லட்டுகளோடு, கொஞ்சம்  உதிர்ந்து கிடக்கும் பூந்திக்குவியலில் இருந்து ஒரு கை அள்ளிப் போட்டார் அந்தப் பையில்.

இன்னும் ஒரு நாலு கூடுதலா வாங்கிக்கணும். நட்புகள் உறவுகள் எல்லாம் லட்டுக்காக வெயிட்டிங்.  கீழே போய்  கூடுதல் லட்டுக்கான கவுன்டரில் காசைக்கட்டி வாங்கிக்கிட்டோம். போதுண்டா சாமி. (இனி வருவே? )

இப்ப ராம் பகீச்சாவுக்குப் போகணும்.  வாயிலே இருக்கு வழின்னு தேடித்தேடிப்போய் அங்கே நம்மைக் கொண்டுபோகும் பேட்டரிக் கார் வருமுன்னு நின்னால்  காணவே காணோம்.  பொடிநடையில்  நடந்து போறோம்.  அந்தாண்டை இருந்து நம்மைப் பார்த்த சதீஷ் ஓடி வர்றார்.  ஒரு போலீஸ் அவுட்போஸ்ட் இருந்துச்சு. அங்கே நம்மை நிக்கச் சொல்லிட்டு, ஓடிப்போய் வண்டியைக் கொண்டு வந்ததும் நாம் கிளம்பிட்டோம்.

கீழே போகும் வழியில் கடைசியில் இருக்கும் ஆஞ்சி சந்நிதியாண்டை அஞ்சு நிமிட் க்ளிக்ஸ் ஆச்சு. போயிட்டு வரேண்டான்னு கும்பிடு போட்டுட்டு, நேரா பீமாஸ் ரெஸிடன்ஸி மோஹினி வந்தப்ப மணி நாலே கால்.  சதீஷ் அங்கே கொஞ்சம் பிரசாதம் (சாம்பார்சாதம்)  சாப்பிட்டாராம். ஆனாலும்  எப்படிப் போதும்?  இங்கே நம்மவருக்கும் சதீஷுக்கும் சாப்பாடு ஆச்சு.  எனக்கு ஒன்னும் வேண்டியில்லை.  ஒரு டீ குடிச்சேன்.

இனி தாயாரை ஸேவிச்சுட்டுப் போகணும். அங்கே திருச்சானூர் போனால்.....  நூறு ரூ டிக்கெட் வாங்கிக் கோவிலுக்குள் போறோம்.  கொதிக்கும் மனசைக் குளிர்விக்கக் குட்டியானை வெளியே வருது. பின்னால் தாயார் புறப்பாடு !  வஸந்த மண்டபத்தில் இருந்து ஊஞ்சலாடப் போறாளாம்! ஆஹா.....

சட்னு மூலவரை தரிசனம் செஞ்சுட்டு வரலாமுன்னு உள்ளே போய் அங்கேயும்  கொஞ்சம் நேரம் கடந்துதான் போச்சு. 'உன் புருஷன் பண்ணும் அநியாயத்தைப் பார்'னு கோள் மூட்டிட்டு, அங்கே இருக்கும் ஸ்ரீநிவாஸன் சந்நிதியில்  கிடைச்ச  அற்புத தரிசனத்தில்  மயங்கி, மன நிறைவோடு மற்ற சந்நிதிகளிலும்  தரிசனம் முடிச்சுக்கிட்டு வெளியே வந்தோம். இங்கேயும் நம்ம டிக்கெட்டுக்கான லட்டுகளுக்கு வெளியே  ஒரு கட்டடத்தில் போய் வாங்கிக்கணும். வாங்கியாச். தாயாரின் மனசு போலவே தாயாரின் லட்டுகளும்  மிருதுவே!  சுவையும் 'அதை விட 'அருமை !  ஆனால் ரொம்ப நாள் வச்சுக்க முடியாது.(லட்டுலேயே சேதி சொல்லிடறாங்களோ? )

வஸந்த மண்டபத்தில் தாயார் ஊஞ்சலில் ஜொலிப்போடு ஆட, யாரோ  பாடறாங்க. கச்சேரி !  கையில் கேமெராதான் இல்லை.  இப்பவாவது படம் எடுக்கலாமேன்னு   சதீஷைத் தேடிப்போனவர், ரொம்ப நேரம் கழிச்சுக் கண்டுபிடிக்க முடியலைன்னு திரும்பி வர்றார்.  ரெண்டு வாசலும் ஒரே மாதிரி இருக்குன்னு  வேற வாசலில்  போயிருக்கார்.
நான் போய் பார்க்கிறேன்னு போனால், நான் எங்கே காணாமப்போயிருவேனோன்னு கூடவே ஓடி வர்றார்.  அந்த வாசலுக்கு வெளியில் வந்தால் சதீஷ் கண்ணெதிரில்.  ஆனால் வண்டி பார்க் செஞ்சுருக்கும் இடம் கொஞ்சம் உள்ளே போகணுமாம். சதீஷையே, அவரோட செல்லில்   கொஞ்சம் படம் எடுத்துத்தரச் சொன்னேன்.

ஊஞ்சல் முடிஞ்சு ஆரத்தி வைபவம்.  நாலைஞ்சு க்ளிக்ஸ் ஆச்சு.  தாயாரும் கிளம்பறாங்க.  திரை போட்டாச்சு. நாங்களும் கிளம்பினோம். இனி நேரா  சென்னைதான். ஒரு மணிமாலை மட்டும் வாங்கினேன் ஜன்னுவுக்கு. இப்ப அதை பெரியவள் போட்டுண்ட்ருக்காள். 

வர்ற வழியில் ஒரு சின்ன டீ ப்ரேக் சதீஷுக்கு.  திருத்தணி தாண்டி இருந்தோம்.

ஒன்பது மணிக்கு லோட்டஸ் வந்துட்டோம்.  அவ்ளோதான் ஆச்சு திருப்பதி.... திருப்தி இல்லாத ஒரு திருப்பதி.....

வீடு திரும்பியபின் நம்ம வீட்டுப்பெருமாளிடம் நடந்ததைச் சொல்லிப் புலம்பினால்  சிரிக்கிறான்.

 " உன்னை யாரு அங்கே போகச் சொன்னது? நாந்தான் இங்கேயே இருக்கேனே"  

"ஆமாண்டா. புத்தி வந்தது. இனி இல்லை, பார்த்துக்கோ ! "

தொடரும்.........:-)