விக்ரம் வேலைக்கு ஆப்பு? (குஜராத் பயணத்தொடர் 1)

அமடாவாட் குஜ்ஜூஸ்..... ஹியர் ஐ கம். போய் இறங்குன ரெண்டே மணி நேரத்தில் சீட்டைக் கிழிக்கும்படியாச்சு. எனக்கு(ம்) கொஞ்சம் மனவருத்தம்தான். வேறென்ன செய்ய? ஏழுநாள் மாரடிக்கமுடியுமா? நீங்களே சொல்லுங்க.

புத்தம்புது வண்டியோடு வர்றேன்னு தகவல் வந்தப்பவே என்னடான்னு கொஞ்சம் யோசனைதான்.

சென்னையில் இருந்து சரியான நேரத்துக்குக் கிளம்பிப் பகல் ரெண்டே காலுக்குப் போய்ச் சேர்ந்து பெட்டியை எடுக்கவே அரைமணி ஆச்சு. கோபால் வந்து காத்துக்கிட்டு இருந்தார். பரோடாவில் இருந்தே வண்டியும் ட்ரைவருமா வந்துருக்கார். பத்து வருச அனுபவமாம் ட்ரைவருக்கு. எதுக்கு இங்கே ஏழு நாள்? மூணு நாளே அதிகம். பேசாம நாலு நாளைக்கு ராஜஸ்தான் போயிட்டு வந்துறலாம்ன்னு இவர் காதை நிறைச்சு வச்சுருக்கார் அந்த ட்ரைவர். இவருக்கும் பரவாயில்லையே ஒரே கல்லில் ரெண்டு ஸ்டேட்ன்னு இருந்துருக்கு. சரி எதா இருந்தாலும் கொஞ்சம் யோசிக்கலாமுன்னு சொன்னேன். நம்ம ஆளுக்கும் முன் ஜாக்கிரதை அதிகம். மேடம் வரட்டும். அப்புறம் இதைப் பத்திப் பேசலாமுன்னு சொல்லி இருக்காராம். பாவம்.பேய்க்கு வாழ்க்கைப்பட்டு ஆச்சே முப்பத்தியஞ்சரை! வண்டி என்னவோ பளபளன்னு ஜொலிப்புதான்.

ட்ரைவரைப் பார்த்ததும் மனசுக்குப் பக் னு ஆச்சு. சின்னப் பையன். வயசு மிஞ்சிமிஞ்சி இருந்தால் 22 இல்லே 23 இருக்கும். (மெய்யாலுமா பத்து வருச காரோட்டும் அனுபவம்(??)பெயர் என்னன்னு விசாரிச்சேன். விக்ரம். இங்கே ஏர்ப்போர்ட்லே இருந்தே கிளம்பி இங்கே அக்கம்பக்கம் பார்த்துட்டு அறைக்கு சாயந்திரமாப் போகலாமுன்னு ஒரு ஏற்பாடு இருந்துருக்கு போல. ஸ்பைஸ்ஜெட்லே, கயிலைமலைத் தண்ணீர் ஒரு பாட்டில் கொடுத்ததோடு சரி. பையன் வரும்வழியிலேயே 'டான்'ன்னு பனிரெண்டரைக்குச் சாப்பிட்டாச்சாம். இவர்? எனக்காகக் காத்திருக்கார். (ஓ ஹௌ ஸ்வீட்...)
முதலில் அறைக்குப் போயிட்டு கொஞ்சம் எதையாவது சாப்பிட்டுட்டுப் போகலாமுன்னு சொன்னேன். ரிஃப்ரெஷ் பண்ணிக்கவேணாமா? ஹொட்டேல் பெயரைச் சொல்லி அங்கே முதலில் போகச் சொன்னதும் விக்ரம் முகத்தில் ஒரு அதிர்ச்சி. எங்கே இருக்குன்னே தெரியாதாம்! நம்ம முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணா அதுக்குள்ளே உள்ளூர் மேப், விவரங்கள் எல்லாம் சேகரிச்சு வச்சுருந்தார் விமானநிலையத்தில் எனக்காகக் காத்திருக்கும் நேரத்தில். (சபாஷ்!)

வரைபடத்தைக் காட்டினாலும் அங்கெல்லாம் போகத் தெரியாதாம். ஒருவழியாக நம்ம கோபாலே, இங்கே அங்கேன்னு சொல்லி நகரத்துக்குள் வந்து சேர்ந்தோம். வாயிலே இருக்கு வழின்றது இந்த விக்ரமுக்குத் தெரியலை. யாரையாவது கேட்டுக்கோன்னு நாம் சொன்னாலும் ஒரு அதிர்ச்சி முழி! இத்தனை கலாட்டாவுலே ரெண்டு பேரை வழி கேட்டு வந்து சேர்ந்தப்பவே மணி மூணரை. இங்கே லஞ்ச் டைம் முடிஞ்சுபோச்சு. ரெஸ்டாரண்ட்லே எனிடைம் ஸ்நாக்ஸ்ன்னு ஒரு பிட்ஸா வாங்கினோம். ம்ம்ம்ம்.....ஒன்னும் சொல்றதுக்கில்லை. நாலரைக்குக் கிளம்பி முதலில் கோவிலுக்குப் போகலாமுன்னு வரைபடத்தைக் காமிச்சால்.... அதெல்லாம் எங்கே இருக்குன்னே தெரியாதாம். எல்லாம் ச்சோட்டா ஸே மந்திராம். குஜராத் முழுசும் நல்லாத் தெரிஞ்ச(???) விக்ரமுக்கு இந்த ஆமதாபாத் மட்டும் தெரியலையேப்பா.....

அப்பனே ஞானபண்டிதா, உன் வண்டி வேணவே வேணாம். நீ பரோடாவுக்கேத் திரும்பிப்போ ன்னு கணக்குப் பார்த்துக் காசைக் கொடுத்துட்டு (ஐயோ..... போனஜென்மக் கடன். வசூலிச்சுட்டுப் போயாச்சு!) ஹொட்டேல் வரவேற்பில் இன்னிக்கு ஊர் சுத்த ஒரு ட்ராவல் வண்டி வேணுமுன்னதும் ஒரு இண்டிகா வந்தது. உள்ளூர்க்காரர். மோஷின் என்று பெயர்.

இப்போ கொஞ்சம் சரித்திரம் பார்க்கலாமா? பதினோராம் நூற்றாண்டு முதல் இந்த நகரம் ஜேஜேன்னு ஆகி இருக்கு. சோலாங்கி அரசர் வம்சம் ஆட்சி. அதுக்குப்பிறகு பல கைகள் மாறி 1411 வது வருசம் டெல்லி சுல்தான் வசம் வந்து சேர்ந்துச்சு. முஸாஃபாரித் சாம்ராஜ்யம்.. புதுசா ஒரு தலைநகரம் வேணுமுன்னு இருந்த சமயம், முயல் ஒன்னு ஒரு நாயைத் துரத்துனதைப் பார்த்த டெல்லி பாதுஷா ஒருத்தர் இந்த மண்ணில் வீரம் நிறைஞ்சு கிடக்குன்னு நகரத்தை நிர்மாணித்தாராம். ( இதே போல ஒரு கதையை தமிழ்நாட்டுலேயும் கேட்ட நினைவு வருதே!) இதுக்குப்பிறகு 1487 வது வருசம் அவருடைய பேரன் அஹமத்ஷா, இந்த நகரத்தின் பாதுகாப்பைப் பலப்படுத்த நகரத்தைச் சுத்தி கோட்டை மதில் சுவர் எழுப்பி இருக்கார். உள்ளே நுழைஞ்சு வர அங்கங்கே வாசல்கள். மொத்தம் 12. இந்த பாரா தர்வாஸா (ஹிந்தி) வழியாகத்தான் ஊருக்குள்ளே நுழைய முடியும். ஒவ்வொன்னுக்கும் ஒரு பெயர் கொடுத்தாச்சு.
அந்தப் பனிரெண்டில் இது ஒன்னு. போக்குவரத்தை அனுசரிச்சு ஒன்னு, ரெண்டு , மூணுன்னு ஆர்ச் வச்சுக் கட்டி இருக்காங்க. மூணு வாசல் ரொம்பப் புகழ் வாய்ந்ததாம். தீன் தர்வாஸா. அரசர் வரும் வழியாக இருந்திருக்கலாம்.


நம்ம பக்கத்துப் புள்ளையார் கோவில்கள் போல எக்கச்சக்கமா மசூதிகள் கட்டிவிட்டுருக்காங்க. ஒவ்வொன்னிலும் இந்திய பாரம்பரியக் கலை அழகோடு பாரசீகக் கலையையும் சேர்த்து அபூர்வமான வேலைப்பாடுகளும் அமைஞ்சுருக்கு. சரித்திரக் குறிப்புகளோடு இருக்கும் சமாதிகளும் எக்கச்சக்கம். 1947 சுதந்திரம் கிடைச்சு பதிமூணு வருசங்கள் ஆனபிறகுதான் (1960) புது மாநிலமா ஆகி இருக்கு. சுதந்திரப்போராட்டமுன்னதும் காந்திஜியின் பெயர் நினைவுக்கு வராமப்போகாதில்லையா? அவருடைய ஆசிரமம் இங்கேதான் இருக்கு. சபர்மதி நதிக் கரையில் அமைஞ்ச ஊர். இப்போ ரொம்பவே விரிவடைஞ்சு நதிக்குக் குறுக்காக ஏழு இடத்தில் பாலங்கள் கட்டி நதிக்கு ஒரு பக்கம் பழைய நகரமும். மறு பக்கம் புதிய நகரமுமா அமைஞ்சுருக்கு. பழைய நகரத்தில் கண்ணுலே பளிச்ன்னு பட்டது அந்த அகலமான தெருக்கள். இப்போதையக் கணக்கில் சொன்னால் நாலும் நாலுமா எட்டு லேன் ட்ராஃபிக் அளவு.
அரசாங்க அலுவலகங்களுக்கு இடம் போதலைன்னு சமீபகாலத்துலே ஒரு முப்பது கிலோமீட்டர் தூரத்துலே காந்தி நகர் என்ற புது நகரம் உருவாக்கி இருக்காங்க. துணிக்கான ஆலைகள் ஏராளம். பொருளாதாரத்தில் நல்ல முன்னேற்றம் இருக்கும் ஊராம். செல்வச் செழிப்பு எங்கும் தெரியுது. அதே சமயம் ஏழைபாழைகள் இல்லாமல் இல்லை. குடி இல்லாத மாநிலம். மக்கள் நல்ல உழைப்பாளிகளாத் தெரியறாங்க. சம்பாரிக்கும் காசு முழுசும் குடும்பத்துக்கே போகுது. நான் பார்த்தவரையில் தெருக்களில் எந்த 'வாழ்க'வும் எழுதப்படாமல், கல்யாணம், கருமாதி, கண்ணீர் அஞ்சலி ஏதும் இல்லாமல் சுவர்கள் எல்லாம் பளிச்ன்னு காலியாக் கிடக்கு! நடைபாதைகளில் மக்கள் நடக்கறாங்க!!! அந்த இடங்களை ஆக்ரமிச்சு யாரும் வசிக்கலை, கடைகளும் போட்டுக்கலை. போதாக் குறைக்கு அங்கங்கே மெயின் ரோடுகளில் நடைபாதைகளில் இருக்கைகள் போடப்பட்டுருக்கு. நடக்கும்போதே கொஞ்சம் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுத்துக்கிட்டுப் போகலாம்.

வரப்போகும் ஸ்டெய்ன்லெஸ் ஸ்டீல் கண்காட்சியின் விளம்பரத்தில் மட்டும் சின்னதா முதல்வரின் படம் இருக்கு. அதுவும் நாற்சந்திகளில் பெரிய கம்பங்களின் மேல் வச்சுருக்கும் போஸ்டர்கள். கண்ட இடங்களில் ஒன் போகும் ஆட்களைக் காணோம். (எல்லாரும் சென்னைக்கு வந்துட்டாங்க போல!)

போக்குவரத்தைப் பொறுத்தவரை ஒருவிதத்தில் சென்னைதான். வண்டிகள் ஏராளம். இதெல்லாம் நகர எல்லைக்குள்ளில். பஸ் போக்குவரத்துக்குன்னே சாலைகளின் நடுவில் ஒரு பஸ்லேன். அங்கங்கங்கே நிறுத்தங்கள். கன்ணாடிச்சுவர்களும், தானியங்கிக்கதவுகளும், குழல்விளக்குகளுமா சூப்பர். சுரங்கவழியாக தெருவைக் கடந்து நடைபாதைக்குப் போய்விடலாம்.


பஸ் நிறுத்தங்கள். காரில் போகும்போது எடுத்ததால் அவ்வளவு தெளிவு இல்லை(-:

பஸ்ஸுக்கான தனி லேன்

மேம்பாலங்கள் அவ்வளவா இல்லை. ஆனால் சுரங்கப்பாதைகள் இருக்கு. முழுக்க முழுக்க டைல்ஸ் பதிச்சு ரொம்பச் சுத்தமா இருக்கு. அந்த டைல்ஸ்களிலும் ஒரு சித்திரங்களை அமைச்சுருக்காங்க. ஒரு இடத்தில் காந்தியின் தண்டி யாத்திரை, உப்புக் காய்ச்சியது எல்லாம் டைல்ஸ் சித்திரமா இருந்துச்சு.

மேலோட்டமாக எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிட்டே போனோம். காய்கறிகள் எல்லாம் அமோகமாக் குவிஞ்சு இருக்கு. டென்னிஸ் பந்து அளவுள்ள முட்டைக்கோஸ்கள் பார்க்கவே ஆசையா இருந்துச்சு. நியூஸி விட்டு வந்ததுமுதல் முட்டைக்கோஸைப் பார்த்து ஆசைப்பட்டது இதுதான் முதல்முறை!

பயணம் தொடரும்..............:-)))))