அக்கா ( பாகம் 4)

"கொஞ்சம் ஊதிக்கிட்டு வரயா?"

சரின்னு தலை ஆட்டுவேன்.

இதுவும் ஒரு வைத்தியம் தானாம். நம்ம மதீனாக்காதான் சொன்னாங்க, சாயந்திரமா தொழுகை முடியும் நேரத்துக்குப் பள்ளிவாசலில் புள்ளையை வச்சுக்கிட்டு நின்னாப் போதும். தொழுகை முடிச்சுவரும் பெரியவுங்க மந்திரம் சொல்லி புள்ளை முன்நெத்தியிலே ஊதுவாங்க. உடம்பு சீக்கிரம் நல்லா ஆயிருமுன்னு. ஒரு ஆறு ஆறறைக்கு அங்கே இருந்தாப் போதுமாம். நான் எதுக்கு இருக்கேன்? புள்ளையைத் தூக்கிக்கிட்டுப் போவேன். அப்ப நம்ம தரணி (மூனாவது) அடம் புடிச்சுக் கூடவே வரணுங்கும். அதுவும் சின்னப்புள்ளைதானே? அம்மாந்தூரம் நடந்து வருமா? ரெண்டு கிலோ மீட்டர் தூரம் இருக்குமுன்னு நினைக்கிறேன். கொஞ்சம் கூடக் குறையவும் இருக்கலாம்.
அவளை ஏமாத்திட்டுப் போகறதுக்குள்ளே இந்தா அந்தான்னு நேரமாயிரும்.
தொழுகை முடிஞ்சுறப்போகுதேன்னு புள்ளையைத் தூக்கிக்கிட்டு லொங்குலொங்குன்னு ஓட்டமும் நடையுமா மூச்சுவாங்கப் போய்ச்சேருவேன்.
புள்ளை எலும்பும் தோலுமாத்தான் இருந்துச்சு கனமில்லாமன்னு வையுங்க.


சாயந்திரம் கொஞ்சம் சீக்கிரமாப் புள்ளைகளுக்குச் சாப்பாடு ஊட்டிக்கிட்டு இருந்தால்......ஏதோ ப்ரோக்ராம் போட்டுக்கிட்டு இருக்காங்கன்னு கண்டுபிடிச்சுறலாம். அன்னிக்கு வியாழக்கிழமையா இருந்தா என் சந்தேகம் உறுதிதான். சினிமா. இன்றே இப்படம் கடைசின்னு நோட்டீஸ் ஒட்டிருவாங்க. வெள்ளிக்கிழமைக்குத்தான் புதுப்படம் போடுறது. புள்ளைங்களுக்குப் பாயை விரிச்சு வரிசையாப் படுக்க வச்சு, தானும் கூடவே படுத்துக்கிட்டு கதை சொல்லித் தூங்க வைக்கப் பார்க்கும். சின்னப்புள்ளைங்களுக்குக் கவனம் ஜாஸ்தி. ஏமாத்தறது ரொம்பக் கஷ்டம். விளையாட்டுக் காமிச்சாலும் வெள்ளாண்டுக் கிட்டேக் காரியத்துலே கவனமா இருக்குங்க. எல்லாத்துக்கும் நேரம்காலம் தெரியுதுன்னா பாருங்க. எமப் பசங்க. நேரமாக ஆக பாத்ரூம் போயிட்டு வரேன்னு போகும். பெரிய பொண்ணு, பின்னாலயே எனக்கும் வருதுங்கும். அக்கா போறமாதிரி போய் திரும்ப வந்து படுத்துக்கும். நாந்தான் வேலிப்பக்கம் நிக்கும் மதீனா அக்காகிட்டே நிலவரத்தை அப்பப்ப சொல்லுவேன். இன்னும் அஞ்சு நிமிசத்துலே வந்துரும். 'இப்பத்தான் சின்னதுக்குக் கண்ணு இழுத்துக்கிட்டுப் போகுது'ம்பேன்:-) எப்பவும் மதீனாக்காதான் அக்காவுக்குக் கூட்டு.

அக்கா, சட்னு எழுந்து அப்படியே கட்டுன புடவையோடு கிளம்பிரும். ஆனா எங்க வீட்டுலே இருந்தப்பச் செஞ்ச அழிசாட்டியம்? புடவையை நல்லா இஸ்திரி போடலை, ப்ளவுஸைச் சரியாத் தைக்கலை, இது நொள்ளை, அது நொட்டைன்னு ஆடுனதெல்லாம் இப்ப ஒன்னுமே இல்லை. புடவை மாத்திக் கட்டுனாப் புள்ளைங்க கண்டுபுடிச்சுருமில்லே! மதீனா அக்காவோட தம்பி, மச்சினன், வீட்டுக்காரர்ன்னு யாராவது கொட்டாய்வரைக் கொண்டுபோய் விட்டுட்டு வருவாங்க. சினிமா விடும் நேரத்துக்கு மாமா போய் இட்டாருவாரு. ஒருநாள் நானும் கூடப்போனேன். தரை டிக்கெட் எடுக்கறாங்க ரெண்டு பேரும். ஆத்துமணல் போட்டு . நல்லாத்தான் வச்சுருக்கு. ஆனாலும் எனக்கென்னவோ..... பெஞ்சுதான் பிடிக்கும். அதுக்கப்புறம் நானு எங்க மாமாகூடவே படத்துக்குப் போயிருவேன். மூத்த பொண்ணு ராணியும் எங்ககூட வரும். கலியாணம் கட்டுன புதுசுலேதான் அக்கா, மாமா கூட ஜோடியாப் போய்க்கிட்டு இருந்துச்சாம். இப்பெல்லாம் தனித்தனியாப் படம் பாக்கப்போறாங்க. புள்ளைங்களைக் கூட்டிக்கிட்டு ஒண்ணாமண்ணாப் போலாமுல்லெ? நைநைன்னு ஒரே பிடுங்கலாம். ஆனாலும் ஒரு படத்தையும் விட்டுறமாட்டாங்க.....

சினிமாப் பாட்டெல்லாம் ஒருதடவை பார்த்துட்டுவரும்போதே எனக்கு மனசுலே 'கபால்'லு ஒட்டிக்கும். அச்சுஅசலா அப்படியே பாடுவேன். இங்கே அக்கா வீட்டுலே' மின்சாரம் இல்லாத சம்சாரம்'. அதனால் நாந்தான் ரேடியோ. அக்கா முந்தியெல்லாம் எங்க வீட்டுலே இருந்தப்ப பாட்டுப் பொஸ்தகமெல்லாம் வச்சுக்கிட்டு நல்லாப் பாடும். இப்ப பாட்டாவது பொஸ்தகமாவதுன்னு இருக்கு.

பொஸ்தகமுன்னதும் இன்னொன்னு நினைவுக்கு வருது. எங்க வீட்டுலே கல்கி, ஆனந்தவிகடன் வாங்குவாங்க. குமுதம் மட்டும் நல்ல குடும்பப் பத்திரிக்கை இல்லைன்னு எங்க அம்மாவுக்கு ஒரு அபிப்பிராயம். (தமிழே படிக்கத் தெரியாது அவுங்களுக்கு. அப்ப யார் அந்த உண்மையைப் 'போட்டுக் கொடுத்துருப்பாங்க?') வாராவாரம் காலையில் புத்தகம் வரும் நாளில் நான் காத்துக்கிட்டு(?) இருந்து (அதான் வெளியிலே விளையாடிக்கிட்டு இருப்பேனே எப்பப் பார்த்தாலும்) கையிலே கிடைச்சதும் அங்கியே உக்காந்து ஜோக்ஸ் எல்லாம் எழுத்துக்கூட்டிப் படிச்சுட்டுத்தான் உள்ளேயே கொண்டு போவேன். அதுக்குள்ளே அக்காக்கள் தொடர்கதை மட்டும் படிச்சுட்டு ரெண்டே நிமிஷத்துலே தரேன்னு எங்கிட்டே கெஞ்சுவாங்க. அண்ணன் பார்த்தா ஓடிவந்து பிடுங்கிக்கிட்டுப் போயிரும். நான் யாருக்கும் பிடிகொடுக்காம, 'ஜோக் புரிஞ்சே இருக்காது அதுக்கே ஒரேதாச் சிரிச்சுக்கிட்டு இருப்பேன்'.

புத்தகம் கையிலே கிடைச்சதும் எல்லா வேலையையும் அப்படியே போட்டுட்டு அக்கா அவசர அவசரமாத் தொடர்கதையைப் படிக்கும். அப்படி ஒரு கதைப் பைத்தியமா இருந்த அக்கா இப்போல்லாம் படிக்கறதே இல்லை. அடுப்புக்கிட்டே உக்காந்து கடுகு, மொளகாய், பருப்புன்னு பொட்டலம் கட்டிவரும் துண்டுப் பேப்பர்களை மட்டும் படிப்பதைக் கவனிச்சேன். மாமா, பள்ளிக்கூட லைப்ரெரியில் இருந்து புத்தகம் கொண்டுவரலாமேன்னு கேட்டப்ப, அக்கா சொன்ன பதில் அப்படியே என் நெஞ்சை நிறுத்திருச்சு.

ஆரம்பத்துலே மாமா, கதைப் புத்தகங்கள் நாவல் எல்லாம் கொண்டுவந்து கொடுத்துக்கிட்டுத்தான் இருந்தாராம். ரெண்டு குழந்தைகளானபிறகு வீட்டுலே வேலையும் கூடிப்போனதால் ராத்திரி படுக்கும் நேரம் மட்டும் கிடைக்கும் ஓய்வில், தலைமாட்டுலே சிம்னி விளக்கை வச்சுக்கிட்டுக் கொஞ்சம் படிப்பாங்களாம் அக்கா. அப்படி ஒருநாள் படிக்கும்போது, உடல் அலுப்பில் கொஞ்சம் கண்ணயர்ந்து போய் புத்தகம் விளக்கின்மேலே விழுந்து, விளக்கும் சரிஞ்சு மண்ணெண்ணெய் எல்லாம் கொட்டித் தீப்பிடிச்சுக்கிச்சாம். நல்ல வேளை மண்தரை. இல்லேன்னா தீ பரவி இருக்கும். லைப்ரெரி புத்தகம் எரிஞ்சு போச்சு. அன்னையிலே இருந்து புத்தகம் வீட்டுக்கு வருவதும் நின்னுபோச்சு. 'இனிமேல் கவனமா இருப்பேன். கொண்டு வாங்க' ன்னு சொல்ல அக்காவுக்கு நாவு இல்லாமப் போயிருச்சே(-:

இங்கே எனக்குப் பிடிச்சது இந்த மண்தரைதான். ஏன்னா..... நான் செய்யும் குழப்படிகளை உடனே மறைச்சுறலாம். சின்னச் சின்ன வேலைகளா நிறைய இருந்துச்சு அங்கே. அதுலே முக்கியமான ஒன்னு, விளக்குச் சிமினிகளைத் தொடைச்சு, மண்ணெண்ணை ஊத்தி வைப்பது. தினம் என்னதான் கவனமா இருந்தாலும் கொஞ்சம் எண்ணெய் கீழே சிந்திரும். மண்தரையிலே சட்னு இஞ்சிப்போகுமுன்னாலும் வாசனைகாட்டிக் கொடுத்துருமே...... வாசத்தெளிக்கன்னு சாணியை வெளியே ஒரு மூலையில் வச்சுருப்பாங்க. அதுலே கொஞ்சம் கொணாந்து பூசிவச்சுருவேன். ஆனாலும் அக்காவுக்கு மூக்கு பவர் ஜாஸ்தி:-)

தரை மொழுகறதுலே அக்காவுது ஒரு தனி டெக்னிக். முதல்லே நல்லா வீட்டைப் பெருக்கிரும். அப்புறம் சாணிகரைச்சு வாளியிலே வச்சுக்கிட்டு சாணித்துணியை அதுலே முக்கி, வீட்டுக்கடைசிச் சுவர் மூலையில் ஆரம்பிக்கும். கவுத்துப்போட்ட சி மாதிரி கைக்கு எட்டுன தூரத்துக்கு அரைவட்டமா மொழுகிக்கிட்டே வாளியையும் இழுத்துக்கிட்டே பின்னாலே நகர்ந்து வரும். பின்னாலே சுவருக்கு ஒரு மூணடி வரும்போது நிறுத்திரும். ரெண்டு எட்டு பக்கவாட்டுலே வச்சு, முதலில் ஆரம்பிச்ச சுவருக்குக் கிட்டே போகும். பழையபடி ஏற்கெனவே பூசுன இடத்துலே கொஞ்சம் ஓவர்லேப் ஆறதுபோல வேலையைத் தொடரும். அதான் 60 அடி நீளத்துக்கு ஒரே கூடமாட்டம் நீண்டு கிடக்கே அங்கே. கடைசியா விட்டுப்போன மூணடி இடத்தைப் பக்கவாட்டுலே திரும்பி உக்காந்து மெழுகிக்கிட்டே வாசக் கதவுக்கு
வந்துரும். பாதத்தைச் சுத்தி இருக்கும் இடம்தான் இப்ப பாக்கி. டக் னு வாளியை வெளியே எட்டி வச்சுட்டு நிலைப்படி தாண்டி வெளியே நின்னுக்கிட்டு குனிஞ்சு உள்பக்கமா கடைசியா மெழுகி முடிக்கும். இதுக்குள்ளே சாணித்தண்ணியெல்லாம் மண்தரையிலே அப்படியே இஞ்சிக்கும்.
தரையும் காய ஆரம்பிச்சுருக்கும்.

அடுத்து ஒரு பூந்தொடைப்பம் எடுத்துக்கிட்டு உள்ளே பாயும். பரபரன்னு தரையிலே ஈரம் முழுசும் காயறதுக்குள்ளே பெருக்கிக்கிட்டே வரும். சாணித்தூள் எல்லாம் திப்பிதிப்பியா கூட்டறதுலே வந்துருமா. இப்பத் தரை பிசிறில்லாமப் பட்டாட்டம் இருக்கும். இத்தோட விடாது. அடுத்துக் கோலமாவு எடுத்து அழகா பெருசா நடுவிலே கோலம் போடும். சுவரை ஒட்டி நீளமா ஒரு பார்டர் கோலம் வேற. லேசா இருக்கும் ஈரத்துலே கோலமாவு பச்சக்ன்னு ஒட்டிப் பிடிச்சுக்கும். அதுக்குப்பிறகு அந்த ஏரியா முழுசும் 144 போட்டாப்போலதான். யாரும் காலு எடுத்து உள்ளே வச்சுறமுடியாது. சுமார் ஒரு மணிநேரம் இந்தக் காபந்து. எனக்கு அப்பத்தான் உள்ளே நோட் புக்கை மறந்துட்டேன், பேனாவுக்கு இங்க் போடனுமுன்னு எதாவது வேலை இருக்கும் உள்ளாற போறதுக்குன்னே. எதுன்னு சொல்லு, நான் எடுத்தாறென்னு வையும். என்னமோ ஒரு கணக்கு வச்சு அந்த நேரம் ஆனதும் இன்னொருக்கா பூந்துடைப்பத்தாலே பெருக்கும். கோலப்பொடி எல்லாம் மண்ணாட்டம் வந்துரும். ஆனாலும் கோலம் மட்டும் பிசிறில்லாம பளிச்சுன்னு பசை போட்டு ஒட்டுனது கணக்கா இருக்கும். இனிமே யாரு வேணாலும் உள்ளே போலாம். ஆடலாம், பாடலாம், கீழே புரண்டு உருளலாம். 'கேட் ஓப்பன்'னு கத்திக்கிட்டேப் புள்ளைங்களோட சேர்ந்து நானும் ஓடுவேன்.

ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் இதே கதைதான். திண்ணைகளுக்கும் அளவுக்குத் தகுந்தாப்போல கோலம் இருக்கும். பிசிறில்லாமல் விதவிதமா ரொம்ப அழகாக் கோலம் போடும் அக்கா. எங்க சின்னக்கா இருக்கு பாருங்க அதுக்கு ஒரே ஒரு அஞ்சு புள்ளிக்கோலம்தான் தெரியும். வருசம் முன்னூத்து அறுவத்தஞ்சு நாளும் அதேதான் முன்வாசலில். நான் சின்னக்கா வீட்டுக்குப் போகும்போதுதான் அந்த அலுத்துப்போன முன்வாசல் வேற கோலத்தைப் பார்க்கும். எனக்கும் இந்தக் கோலப் பைத்தியம் இருந்துச்சு. நாங்க ஆத்தூர் என்ற ஊருலே இருந்தப்ப, அங்கே எங்க வகுப்புலே இருந்த பொண்ணுங்களுக்கெல்லாம் கோலம்தான் உயிர். பாடநோட்டுகள் எல்லாத்துலேயும் கடைசிப் பக்கத்தைப் புரட்டுனா கோலமே கோலம். நானும் உடனே அந்த ஜோதியில் கலந்துட்டேன். தினம் மாய்ஞ்சு மாய்ஞ்சுப் பெரிய கோலங்களா வாசலில் போடுவேன். நம்ம வீட்டுப் பின்பக்கம் ஒரு மசூதி. அங்கே கட்டிடத்தைச் சுத்தி நிறைய மண்மேடுகளா இருக்கும். எல்லாம் மனுசங்களைப் பொதைச்ச இடமாம். பூசணிக் கொடிகள் தானா வளர்ந்து பரவலா, மார்கழி மாசம் எக்கச் சக்கமான பூக்களோடு இருந்தது எனக்கு வசதியாப் போச்சு. கோலத்து மேலே சாணி உருண்டையில் பூக்களை நட்டு அலங்கரிப்பேன்.
ரெண்டடிக் கட்டைச்சுவர்தான். குதிச்சுப்போய்வர அஞ்சு நிமிசமே ஜாஸ்தி.



தொடரும்.........