அக்கா ( பாகம் 5 )

வத்தலகுண்டு 'மெட்ராஸ் கேஃபே'யில் ஒன்னு இல்லே ரெண்டு ஜாங்கிரி மட்டும் அப்பப்ப வாங்கித் தின்னவளுக்கு, இதோ கண் முன்னாலே தட்டுத்தட்டா ஜாங்கிரி, லட்டு, மைசூர்பாக்கு, பர்ஃபி, இன்னும் பெயர் தெரியாத இனிப்புகள் தன்னைச் சுத்தி அடுக்கி வச்சுருக்கறதைப் பார்த்தால் எதோ சொர்க்கத்துக்கு வந்தாப்புலே இருந்துச்சு.

(வயித்துக் கடுப்புக்கு 'ஜீரா'வோட ஜிலேபி தின்னாச் சட்னு குணமாகுமாம். ஐடியா கிடைச்சுருச்சு. அதுவுமில்லாம ஜுரம் மாதிரி இதைக் கண்டுபிடிக்க முடியாதுல்லே. ரெண்டுமுறை போயிட்டேன்னு அம்மாட்டே சொல்லி, அவுங்க மருந்துக்குப்பியில் கை வைக்கப்போகும் முன்பே..... காசு கொடுங்க. ஜிலேபி வாங்கிக்கறென்னு நானே வைத்தியமும் சொல்லிருவேன். ஜாங்கிரியும் ஜிலேபியும் ஒன்னுன்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்த அப்பாவி!)

இங்கே பள்ளிக்கூடத்துலே கால்பரிட்சை, அரைப்பரிட்சை லீவு வந்தப்ப என்னை அனுப்பிவைக்கணுமுன்னு அக்காவோட நாத்தனார்( மாமாவின் அக்கா) சொல்லிட்டுப் போயிருந்தாங்க. பக்கத்து ஊர்தான். அவுங்களைப் பத்தி இங்கே முந்தி எழுதி இருக்கேன். நாங்க அவுங்களைச் சித்தின்னு கூப்புடுவோம். அவுங்களுக்குன்னு பிள்ளைங்க இல்லை. மகன்கள் எல்லாம் மூத்தாளொட பிள்ளைங்க. நான் போய் இருக்கும் நாட்களில் என்னை ரொம்ப ஆசையாப் பார்த்துக்கிட்டாங்க. தினம் எக்கச்சக்கமா பலகாரங்கள். மிட்டாய்க்கடை வீடாச்சே. அடுப்புக்குப் பக்கத்தில் ஸ்டூல் போட்டு உக்காந்து பலகாரங்கள் செய்முறையெல்லாம் பக்காவா மனசுலே நிறைச்சுக்கிட்டேன். சமையலில் ஒரு ஆர்வம் வந்தது அப்போதான். அந்தச் சித்தப்பா ரொம்பவே வயசானவர். அங்கே வீட்டுலே நான் தின்னுவது பத்தாதுன்னு கைநிறையக் காசைக் கொடுத்து எதுவேணுமுன்னாலும் வாங்கிக்கோன்னு சொல்வார். சித்தியும் அடுப்பு வேலை முடிஞ்சு, தினமும் மாலை நேரத்துலே அவுங்களோட நல்ல நல்ல புடவைகளைக் கட்டிவிட்டுத் தலைநிறைய பூச்சூட்டி அக்கம்பக்கம் கோயிலுக்கெல்லாம் கூட்டிக்கிட்டுப் போவாங்க. ஜோக்கெல்லாம் சொல்லிச் சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசுவாங்க.

ஐயோ ஒன்னு சொல்லவந்தா அதுலே வேறொன்னு ஞாபகம் வருது பாருங்க. இது அக்கா சம்பந்தமுள்ளதுதான் அதனாலே இங்கே சொல்லிக்கலாம். அக்காவோ மாமாவோ கோயிலுக்குப் போய் நான் பார்த்ததே இல்லை. இன்னும் சொல்லப்போனா..... இந்த ஊர்லே கோயில் எங்கே இருக்குன்னே எனக்குத் தெரியாது! அக்கா வீட்டுலேயும் சாமிப் படங்கள்னு ஒன்னும் இல்லை. பொதுவா எங்க வீடுகளில் கிழக்குப் பார்த்தச் சுவத்துலேயே தரையில் இருந்து ஒரு முழ உசரத்துலே, அரைச்ச மஞ்சளை வச்சு வட்டமாப் பூசிவிடுவாங்க. ஒரு சாண் விட்டத்துலே ஒரு வட்டம். அவுங்கவுங்க கை அளவா இருக்குமோ என்னவோ! அதுலே நடுவுலே நேரா மூணு கோடு குங்குமத்துலே இழுப்பாங்க. செவப்பா ஒரு நூத்திப்பதினொன்னு:-) வெள்ளை நாமக்கட்டியைத் தண்ணி தொட்டுக் குழைச்சு அந்த குங்குமக்கோட்டின் கீழ் பாகத்துலே ஒவ்வொரு கோட்டுக்கு அடியிலும் ஒரு ஆங்கில 'வி' போடுவாங்க. அதுக்குக் கீழே நெத்திப்பொட்டு அளவுலே குங்குமம் தொட்டு ஒரு பெரிய பொட்டு( ஏதோ ஒரு படத்துலே ஜெயசித்ரா வச்சுக்கிட்டு இருப்பாங்களே அந்த சைஸ்.) அதுக்கு நாலு பக்கமும் குட்டியா நாமக்கட்டி குழைவில் வெள்ளையா நாலு பொட்டு(இப்போ நாம் வச்சுக்கற சைஸில்) இதுக்கு நடுவீடுன்னு சொல்வாங்க.

வீட்டு முன்கதவு நிலவாசப்படியிலும் இடம் வலமுன்னு ரெண்டு பக்கமும் மஞ்சள் பூசி குங்குமக்கோடு, நாமக்கட்டின்னு எல்லா உபசாரமும் வீட்டுக்குள்ளே சுவத்தில் செஞ்சமாதிரியேதான். அளவு மட்டும் சின்னதா இருக்கும்.

சிலவீடுகளில் குறுக்குக்கோடும் மைனஸ் நாமக்கட்டியுமா இருக்கும். அவுங்க சிவனைக் கும்பிடுறவங்களாம். இங்கே நிலைப்படியிலும் குறுக்குக்கோடுகள்தான் இருக்கும். ஒரு வீட்டைப் பார்த்தவுடன் அந்த வீட்டு மனுசங்க எந்த சாமியைக் கும்புடறாங்கன்னு கண்டுபிடிக்க இதைவிட எளிதா ஒரு வழி இருக்க முடியுமா? ஆளுங்க நெத்திகூட வேணாம். வாசல் நிலையே போதும் ஆஹா ஆஹா.....

வெள்ளிக்கிழமை, வெள்ளிக்கிழமை மஞ்சள் அரைச்சு, பூசின்னு இது ஒரு முக்கிய வேலையா இருக்கும். கற்பூரம் சாம்பிராணி, விளக்குன்னு அங்கேதான் ஏத்தி வைப்பாங்க. அங்கேதான் சாமியும் கும்பிடுவாங்க. படையல்கூட இங்கேதான் வச்சுப் படைப்பாங்க. குடும்ப வழக்கத்தின்படி
அக்கா வீட்டிலும் ஒரு 'நடுவீடு' சுவத்தில் வரைஞ்சு வச்சுருக்காங்களே தவிர வாரவாரம் அதுக்கு மேற்பூச்சுப் பூசியோ, விளக்கு வச்சுக் கும்பிட்டோ நான் பார்த்ததே இல்லை. அதுபாட்டுக்கு அது இருக்கும். முந்தியாவது அடுப்பாங்கரை அந்த சுவத்துக்குப் பக்கத்தில் இருந்ததால் அதைக் கவனிச்சுக் கும்பிட்டிருக்குமோ என்னவோ.... இப்ப அடுப்பு முன்வாசல் திண்ணைக்கிட்டே இடம் மாறுனபிறகு அந்த மூலையை யாருமே சட்டை செய்யறதில்லை.


இந்த 'நடுவீட்டு'ச் சுவர் சாமியிலேயும் எங்க பாட்டி, அவுங்க வீட்டுலே ஒரு புதுமையைப் புகுத்திட்டாங்க. பாட்டி வீட்டில் சுவற்றில் மஞ்சள் பூசமாட்டாங்க. அதுக்குப் பதிலா ஒரு சதுரமான மரப்பலகையில் (ஒரடிக்கு ஒரடி இருக்கும்) மஞ்சள் பூசி, சுவத்துலே செய்யும் எல்லா அலங்காரத்தையும் ஒன்னுவிடாம அதுலே வரைஞ்சு வச்சுருப்பாங்க. சனிக்கிழமைதான் எங்க பாட்டிக்கு வெள்ளிக்கிழமை. முற்றத்துலே அந்தப் பலகையைக் கொண்டுவந்து வச்சு கழுவி மறுபடி எல்லாம் செஞ்சுக் கொஞ்சநேரம் வெயிலில் காயவச்சு ஈர வாசனை போனதும் சாமி அறையில் சுவத்துலே சாய்ச்சுவச்சுப் பூக்கள், விளக்கு, கற்பூரமுன்னு அமர்க்களமாக் கும்புடுவாங்க. இதுக்கு மேலே ஒரு பலகை அடிச்சு, கிருஷ்ணன், பிள்ளையார், லக்ஷ்மின்னு வெள்ளிப்படங்கள் வரிசையா இருக்கும். தளுக்கா இருக்கும் வெள்ளித் தகட்டில் சாமி உருவங்களை அச்சடிச்சு வச்சு, அதுக்கு ஒரு கண்ணாடி ப்ரேம் போட்டு நகைக்கடையில் விற்பனைக்கு வந்துக்கிட்டு இருந்த காலக்கட்டம் அது. இந்த மஞ்சள் பலகைக்கும் கண்ணாடி போட்டுட்டா வேலை மிச்சமாச்சேன்னு சொல்வேன். போடீ சோம்பேறின்னு வைவாங்க. சாமி அறைக்கு ஏகபோக உரிமை எங்க பாட்டிக்குத்தான். அங்கேயே ஒரு ஓரத்துலே கட்டில் போட்டு அதையே அவுங்க படுக்கை அறையாவும் ஆக்கிக்கிட்டாங்க. எங்க பாட்டியோட 'கதை' ரொம்ப விசித்திரமாவும் விசனமாவும் இருக்கும். 'அப்புறம் கதை'களில் விலாவரியாச் சொல்றேன். இப்போதைக்கு ஒரு சின்னக் குறிப்பு மட்டும் தரவா? அவுங்களுக்கு ஆறுவயசில் கலியாணம். அதுக்குப்பிறகு ஏழே மாசத்தில் கைம்பெண்(-:

இப்போ எல்லாமே ரொம்ப மாடர்னா ஆகி, நெத்திப்பொட்டுக்கே ஸ்டிக்கர்ன்னு வந்துருச்சு பாருங்க. அதே போல புது யுகத்தில் நிலை வாசப் படியில் மஞ்சள், சிவப்புப் பெயிண்டாலே வரைஞ்சு வச்சுக்கறாங்க. நிம்மதி. மஞ்சள் அரைக்கும் வேலையும் மிச்சம். சிக்கனமா இருந்தமாதிரியும் ஆச்சு. இல்லீங்களா?

சொல்லவந்ததை விட்டுட்டு அங்கே இங்கேன்னு தாவறதுலே நான் சரியான குரங்குதான். என்ன சொல்லிக்கிட்டு இருந்தேன்.....ம்ம்ம்ம்ம்ம் சித்தி, மிட்டாய்க் கடை.....கோவில்......ஆங்... அங்கேயே போகலாம் வாங்க.


நான் திரும்ப வந்தபிறகு தினமும் அங்கிருந்து பலகாரங்கள் ரெகுலரா பஸ்ஸில் வர ஆரம்பிச்சது அப்போ இருந்துதான். மிட்டாய்க் கடையில் அன்னைக்குப் போட்ட வகைகள் வந்துரும். மாமாவும் டென்னிஸ் ஆடிட்டு வீட்டுக்கு வரும்போது அந்தப் பையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு வந்துருவார். எல்லாம் ஃப்ரீ கூரியர் சர்வீஸ்:-))))) இதுவும் போதலைன்னா பள்ளிக்கூடம் விட்டு வரும்வழியில் நாயர்கடையில், மாமா அக்கவுண்டுலே என்ன வாங்கிட்டு வரணுமுன்னு மதியானம் சாப்பாடு முடிச்சுப் பள்ளிக்கூடம் போகும்போது அக்கா சொல்லி விடுவாங்க. மாலையில் பள்ளிக்கூடம் விட்டுக் கூட்டமா பசங்க வர்றதாலே எனக்குக் கழுகு பயம் கிடையாது.

அக்கா எனக்காக தின்பண்டம் தனியா எடுத்து வச்சுருப்பாங்க. அக்காவின் பெரிய மகளுக்கும் எனக்கும் ஆறே வயசுதான் வித்தியாசம். பசங்க ஆரம்பப் பள்ளியில் இருந்து சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வந்து, அவுங்க பங்கை எல்லாம் தின்னு முடிச்சுருப்பாங்க. உயர்நிலைப்பள்ளி விட்டு நான் வீடுவர லேட்டாகிரும். பசங்க என்னைத் தின்ன விடாதுன்னு அக்கா ஒரு 'ஐ'னா பாஷை யில் எனக்கு விவரம் சொல்லுவாங்க.

"உய்னுள்ளே முய்னூனாவது டைனப்பாலே வைனச்சுருக்கேன். எய்னெடுத்துக்கோ. இய்னுதுகளுக்கு தைனராதே"

"சைனரி ஐனக்கா"

பெரியவள் பயங்கரி. கொஞ்சநாளா இதைக் கவனிச்சுக்கிட்டே இருந்துருக்கா போல. சூத்திரத்தைக் கண்டுபிடிச்சுட்டாள். ஒரு நாள் அக்கா சொல்லி முடிச்சதும்,

'சிய்னித்தி. எய்னெனக்கு மைனட்டும் கொய்னஞ்சம் தைனரயா?'

அக்காவும் நானும் வியப்போடு சிரி சிரின்னு கண்ணுலே தண்ணிவரும்வரை சிரிச்சோம்.


தொடரும்.................