அக்கா ( பகுதி 11 )

ஆரத்தி மட்டும்தான் எடுக்கலை. மத்தபடி அங்கே போனதும்.... எனக்கு பயங்கர வரவேற்பு. சித்தப்பா போய்ப் பலகாரமெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்தார். சித்தி பொண்ணு, (என்னைவிட நாலு வயசு சின்னவ) கைக்கு நெயில் பாலீஷெல்லாம் போட்டு விட்டாள். வாழ்க்கையில் முதல்முறையாக் கை நகம் சிவப்பாப் பவழமாட்டம் மின்னுது சித்தி, பக்கத்துலே வந்து உக்காந்துக்கிட்டு என் கையைப் புடிச்சுக்கிட்டுக் கொஞ்சம் அழுதாங்க. எங்க ரெண்டு பேருக்கும் தலை பின்னிவிட்டுப் பூவெல்லாம் வச்சுவிட்டாங்க. மல்லிப்பூ வாசம் அப்படியே ஆளைத் தூக்குது. எனக்குக் கொஞ்சம் கூடவே பூவு. அப்புறம் நல்லா ஆக்கிப் போட்டாங்க. ராத்திரி ஆட்டத்துக்குச் சினிமாவுக்கு நாங்கெல்லாம் போனோம். போன வருசம் பெரிய லீவுக்குக்கூட அக்கா வீட்டுக்குப் போகாம இங்கேதானே போரடிச்சுக் கிடந்தோம். அப்ப இவுங்களையெல்லாம் பார்க்காமப் போயிட்டோமேன்னு இருந்துச்சு.

மறுநாள் ரொம்ப லேட்டா எந்திரிக்கறேன். சித்தி பெட் காஃபி இல்லை..... பெட் டீ கொண்டுவந்து தந்தாங்க. எங்க பாட்டி வீட்டு நடைமுறை, இங்கே அப்படியேத் தலைகீழாக் கிடக்கு. எங்க பாட்டிக்குத் தூக்கம் வராதுன்னு சொன்னேன்லெ, பொழுது எப்படா விடியுமுன்னுட்டுக் காத்திருந்தாப்போல ரேடியோவில் 'மங்கள வாத்தியம் டும்டும் டுடுடும்'னு சத்தமா வச்சு எல்லாரையும் தூங்கவிடாம எழுப்பிருவாங்க. பல்லு தேய்ச்சு, முகம் கழுவுனாத்தான் சமையக்கட்டுக்கே போக முடியும். எல்லாரும் வேலைக்குப் போறதாலே சமையல் அது இதுன்னு வேலை பரபரன்னு நடக்கும். இதுலே பாட்டியோட பூஜை புனஸ்காரங்கள் வேற. ஒத்தை நந்தியாவெட்டையும் அரளியுமாத் தோட்டத்துலே பூத்துக் குலுங்கும். அதைப் பறிச்சுத் தர்றது என் வேலை. பாட்டி சாமிக்குப் பூத்தொடுப்பாங்க. அதையேதான் எனக்கும் தலைக்கு வச்சுக்கத் தருவாங்க. கனமா இழுக்கும். ஆனாலும் நாந்தான் பூ பிசாசு ஆச்சே. எதுவானாலும் தலை இத்து விழறமாதிரி வச்சுக்குவேன். பாட்டியும் சித்தியும் கைம்பெண் என்றதால் பூச்சூடிக்க மாட்டாங்க. அங்கே பொதுவா வீட்டுலே பூ வாங்கறதே இல்லை.


ஒம்போது ஒம்போதே காலுக்குள்ளே எல்லாம் கிளம்பிப் போயிருவாங்க. அண்ணன் காலை ஏழரைக்கே போயிருவார். பள்ளிக்கூட லீவு நாளானாலும் இதே மாதிரிதான் அவதிஅவதின்னு இருக்கும் வீடு. சினிமா அது இதுன்னு மூச்சு விடக்கூடாது. ஊரெல்லாம், குறிப்பா மத்த டீச்சருங்க ரொம்ப நல்ல படமுன்னு சர்ட்டிஃபிகேட் கொடுத்த படமுன்னா, அதுக்கே ரொம்ப யோசனை செஞ்சு கூட்டிப் போவாங்க. ஆறுமணி ஆட்டம்தான் போவோம். சினிமாவுலேகூடச் சிரிப்புப் பகுதி வந்தாச் சத்தமாச் சிரிக்கக்கூடாது. இப்படி ஏகப்பட்டக் கட்டுப்பாடு.

திடீர்னு கிடைச்ச இந்த சுதந்திரம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சுப்போச்சு. ரெண்டு நாள் நல்லா ஆட்டம் போட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். சித்திச் சித்தப்பாகிட்டே..... 'அப்பா இருக்கற இடம் தெரிஞ்சுக்கிட்டுச் சொல்லமாட்டேங்கறீங்களாமே. அதுதான் அங்கே எல்லாருக்கும் கோவம்'னேன். எங்க சித்தி உடனே புள்ளைங்க தலைமேலே கைவச்சுச் சத்தியம் செஞ்சாங்க அவுங்களுக்கு ஒன்னுமே தெரியாதுன்னு. அழுதாங்க. "சொந்த அக்கா சாவுலே, தெரிஞ்சுருந்தா சொல்லி இருக்கமாட்டொமா?"

வீட்டுலே அன்பு நிறைஞ்சுருக்கே தவிர, பொருளாதாரம் அவ்வளவா சரியில்லாமக் கிடக்குன்னு புரிஞ்சது. ஆனா..புள்ளைகளுக்கு எந்தக் குறையும் இல்லாம கேக்கறதெல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்துக்கிட்டு இருந்தாங்க. எனக்குக்கூட ஒரு புதுப் பாவாடைச் சட்டை மறுநாளே எடுத்துத் தைச்சாங்க. அதான் ஒன்னும் மாத்துத்துணி எடுத்துக்காம வந்தேனே.

மூணாம்நாள், அந்தச் சித்திப் பையன், என்னைக் கூட்டுட்டுப்போக வந்தான். அவனையும் அன்பா வீட்டுக்குள்ளே கூப்புட்டுப் பலகாரமெல்லாம் கொடுத்துத் திங்கச் சொல்லுச்சு சித்தி. நானு அவன்கூடக் கிளம்பி இங்கே வந்தேன். நல்லவேளையாப் பள்ளிக்கூடம் திறக்கும் நாள் நெருங்கிருச்சு. தினமும் இவுங்ககிட்டே திட்டு வாங்கி வெறுத்துப் போயிருந்தேன். அடங்காப்பிடாரி. சொன்ன பேச்சு கேக்காத களுதை, திமிர் ஏறிக்கிடக்கு, தாயில்லாப் புள்ளைன்னுச் செல்லம் கொடுத்தது தப்பாப் போச்சு, அது இதுன்னு. அண்ணனும் என்கிட்டேக் கொஞ்சம் கோபமா இருந்தார். அண்ணனுக்கும் எனக்கும் நடுவிலே ஒரு கசப்பு மெதுவா ஊறி வந்துக்கிட்டு இருந்துச்சு.

ஹாஸ்டலுக்குப் போனதும் நினைச்சுப் பார்த்தப்பத்தான் இந்த ரெண்டுவருச ஹாஸ்டல் வாழ்க்கை, என்னைக் கொஞ்சம் நல்லாவே மாத்தியிருக்குன்னு புரிஞ்சது. எனக்குச் சுதந்திரம் வேணுமுன்னு தோணிக்கிட்டு இருந்துச்சு. ஆனா...எது உண்மையான சுதந்திரமுன்னு புரியும் பக்குவம் அப்ப வரலை.

'டெர்ம் லீவு ' வரும்போது வீட்டுக்குப் போகாமலிருக்க வழி இருக்குன்னு அப்போதான் கண்டுபிடிச்சேன். எங்க பள்ளிக்கூடத்துலே வெளிநாட்டு மாணவிகள், பெற்றோர் துபாய் அபுதாபின்னு போய் வேலையில் இருக்கும் குடும்பத்து மாணவிகள் இப்படிப் பலருக்கு 10 நாள் விடுமுறைக்குப் போய்வரமுடியாதுன்னு அவுங்க விடுதியிலேயே இருந்துருவாங்க. ஆனா லீவு எப்ப வருமுன்னு அவுங்க எல்லாரும் காத்துக்கிட்டு இருப்பாங்க. ஒரே ஜாலிதானாம். தினம் பீச், சினிமா, ஷாப்பிங் இப்படிச் சுத்தலாமாம். இப்பப் பார்க்கும் வார்டன் வேற, லீவில் பார்க்கும் வார்டன் வேறன்னாங்க. அட! வெவ்வேற ஆளா? இல்லையாம். ஒரே வார்டந்தான். கண்டிப்பு அதிகம். ஆனா லீவு சமயத்துலே மட்டும் ஆளே சுபாவம் மாறி இருப்பாங்களாம். ஆஹா.....எங்க வார்டன் மலேசியாக்காரங்க. அவுங்க தம்பி மகள்களும் இங்கே படிச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க. ......

அந்தப் பத்து நாட்களும் சொர்க்கம்தான். தினம் பூ வச்சுக்கறது என்ன..... நல்லா ட்ரெஸ் பண்ணிக்கிட்டு வெளியே போய் வர்றது, ஹோட்டலில் மசால் தோசை, பூரி, நல்ல காஃபின்னு முழுங்கறதென்ன...... ஜாலியோ ஜாலி.

பாட்டு நல்லாப் பாடுவேன் என்றதால் 'சர்ச் கொயர்'லே சேர்த்துருந்தாங்க. இப்ப நான் விடுதியிலேயே இருக்கறதால் கொயர் டீச்சருக்கு பயங்கர சந்தோஷம். குட் ஃப்ரைடே, ஈஸ்டர் சர்வீஸ்ன்னு முடங்காமல் பள்ளிக்கூடத்து சார்பில் பாடமுடியுதேன்னு. டீச்சர் பியானோ வாசிக்க நான் ஸோலோவாப் பாடுவேன். கிறிஸ்மஸ் லீவுக்கும் வீட்டுக்குப் போகலை. நடுராத்திரியில் சர்ச்சுக்குப் போறது, பாடறது, இஷ்டம்போல கேக், ஸ்வீட்ஸ் அது இதுன்னு தாளிச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். ஆனா இவ்வளோ தின்னும்கூட உடம்பு ஒல்லிக்குச்சியாத்தான் கிடந்துச்சு.

எங்க பாட்டிதான் வீட்டுலே உக்காரவச்சுச் சங்கீதம் சொல்லிக்கொடுப்பாங்க. அப்ப நான் சரியாப் பாடலைன்னா.... கைங் கொய்ங்ன்னு சர்ச்சுல்லே பாடிக் குரலே கெட்டுப்போச்சுன்னு புலம்புவாங்க.

என் கஷ்டகாலம், இந்த வருசத்தோடுப் பள்ளிக்கூட வாழ்க்கை முடியுது. லீவு விட்டவுடன் ரெண்டே நாள் பாட்டி வீட்டில். அப்புறம் என்னை அக்கா வீட்டுக்கு அனுப்பிட்டாங்க. இங்கேயே இருந்தால் சித்தப்பா வீட்டுக்குப் போவேன் என்ற வெறுப்போ என்னவோ!


தொடரும்......................