அக்கா ( பாகம் 6)

மாமா ஒரு வேலையும் செய்யமாட்டாருன்னு நான் சொன்னதை வாபஸ் வாங்கிக்கணும். அந்தூருலே வாரச்சந்தை, திங்கக்கிழமை கூடும். சந்தை கூடும் இடம் ஆசுபத்திரிக்குப் பக்கத்துலே இருக்கும் மைதானம். இதைத் தொட்டு ஒரு ஆரம்பப்பாடசாலையும் இருக்கு. பள்ளிக்கூடம் திங்கள் மதியத்துக்கு மேலே லீவு. சந்தைக்கூட்டம் பிள்ளைங்களுக்குத் தொந்திரவா இருக்குமுல்லே?

வாராவாரம் சந்தைக்குப்போய் சாமான் வாங்கிவர்றது மாமாவோட வேலை. நானும் ராணியும் கூடவே நாலைஞ்சு பைகளைக் கொண்டு போவோம். காய்கறி, வெங்காயம் பூண்டுன்னு வாங்கி அந்தப் பைகளில் பாதி வரை ரொப்புன ஒன்னை நான் தூக்கிக்குவேன். கனமான சிலது மாமா. நம்ம ராணிக்கும் ஒரு பெரிய பை. கவலைப்படாமத் தூக்கிக்கிட்டு வருவாள். அதுலெ என்ன இருக்குமுன்னு சொல்லுங்க பார்க்கலாம். பொரியும், பொரிகடலையும். வறுத்த நிலக்கடலை ஒரு உழக்கு தனியா வாங்கிக்குவார். அது அக்காவோட ஸ்பெஷல்.

நம்ம பக்கத்துவீட்டு கணேஷ் சாரும் சந்தைக்கு வந்துக் கொஞ்சம் சுத்திட்டு, கொஞ்சம் காய்கறின்னு வாங்கிக்குவார். அவரும் பொரி, நிலக்கடலை ரெண்டும் சேர்த்து ஒரு பெரிய பொட்டலம் வாங்குவார். கோமாளித் தொப்பி மாதிரி கூம்பா இருக்கும் இந்தப் பொட்டலம். அன்னிக்கு அவருக்கு ராச் சாப்பாடு பொரிதான். கூம்பை ஒரு கையில் புடிச்சுக்கிட்டு, இன்னொரு கையாலே பள்ளிக்கூட வேலைகளைப் பார்த்துக்கிட்டோ, இல்லை பொஸ்தகம் எதானும் படிச்சுக்கிட்டோ பொரியை அள்ளி அள்ளி வாயிலே போட்டு அரைச்சுக்கிட்டு இருப்பார். அரிக்கேன் விளக்கு ஒன்னு அவரோட ட்ரங்குப் பொட்டி மேலே உக்காந்துருக்கும். அதுதான் அவரோட மேஜை. அது கல்லு வீடுல்லே.... பக்கவாட்டுலே ஒரு ஜன்னல் இருக்கு. அதுவழியாத் தெரியறதுதான்! பச்சைக் காய்ங்க எதுவும் ஒருவாரம் வரை தாங்காதுன்றதாலே எல்லாரும் ரெண்டு மூணு நாளைக்கு வர்றமாதிரிதான் வாங்கறது.

வாரத்துக்கு நடுவுலே காய் எதாச்சும் வேணுமுன்னா, இன்ஸ்பெக்டர் வீட்டுலே போய் வாங்கி வருவேன். அவர் டீவோவா இருந்து ரிட்டயர் ஆனவராம். நல்ல நாய் இருக்கு அங்கே. முதல்லே ரெண்டு வாட்டி என்னைப் பார்த்துக் குரைச்சது. அப்புறம் அடிக்கடி அங்கே போனதுலே பழகிருச்சு. இன்ஸ்பெக்டரம்மா நல்லா தாட்டியா இருப்பாங்க. என்ன வேணுமுன்னு கேட்டுக்கிட்டு அவுங்களே போய் காய்களைப் பறிச்சுக்கிட்டு வந்து தருவாங்க. நாங்க யாரும் கூடப்போய்ப் பார்க்க விடமாட்டாங்க. 'நான் வர்றவரை இங்கே உக்காந்துரு'ன்னு சொல்லிட்டுப் போவாங்க. நான் அந்த டைகர் கூட விளையாடிக்கிட்டு இருப்பேன். முருங்கைக்காய், கத்தரிக்காய், முள்ளங்கி, முளைக்கீரை பூசணிக்காய், அவரை, புடலைன்னு அங்கே கிடைக்கும்.

இந்தப் பேட்டை எனக்கு நல்லாப் பழகிருச்சு. ரெண்டு மூணு வீட்டுலே பன், பிஸ்கட்டு எல்லாம் செஞ்சு கடைக்குப் போடுவாங்க. வீட்டுக்கு வெளியே பெரிய சமாதிபோல கட்டி இருக்கும். நான்கூட மொதப் பார்த்தப்ப அங்கெ யாரையோ புதைச்சுருக்கு நினைச்சேன். அப்புறம் பார்த்தா தகரத்துலே ஒரு குட்டிக் கதவு இருக்கு. அதுக்குள்ளே தான் பன் மாவைத் தகரத் தட்டுலே அடுக்கி உள்ளே வைச்சு எடுக்கறாங்க. சூடா பன் வாசனை நல்லா இருக்கும். சிலநாள் அங்கே போய் வாங்கிக்கிட்டு வருவேன். ஒரே ஒரு பொட்டிக்கடை இருந்துச்சு. துணி துவைக்க நீலக்கலர் பார் சோப் அங்கே வாங்குவோம். 'நிப்பட்டு' அங்கே நல்லா இருக்கும். சோம்பலே இல்லாம ஓடிப்போய் ஓடி வருவேன்.

அந்த ஏரியா முழுசும் செம்மண் பூமி. வெறுங்காலுலே நடந்து நடந்து காலெல்லாம் மண்ணு புடிச்சுக் கிடக்கும். 'செருப்புப் போட்டுக்கிட்டுப் போ'ன்னு அக்கா கத்தும். செருப்பை கூரைச் சரிவிலே உள்புறமா சொருகி வச்சுருப்போம். அதை எடுத்தாவே தரணி கண்டுக்கும். அக்கா எப்பவும் பாதித்துணிக்குச் சோப் போட்டுக்கிட்டு இருக்கும்போதுதான், 'சோப் பத்தாது, ஓடிப்போய் வாங்கியா'ன்னும். நம்ம லைன் தான் ஊருக்கே கடைசி. அங்கெ இருந்தே சோளக்காடுதான் கண்ணுக்கு எட்டுன தூரம் வரை. ரொம்ப தூரம் காட்டுக்குள்ளே போனா ஒரு எட்டி மரம் வரும். அதுதான் இந்தப் பகுதிக்கு கொல்லைக்காடு. ஆளுக போய்வந்தே சோளக்காடுலே ஒரு ஒத்தயடிப் பாதை உரம்புடிச்சுக் கிடந்துச்சு. வீட்டுலே ஒரு காந்திக் கக்கூஸ் கட்டிக்கலாமுன்னு அக்கா கேட்டுக்கிட்டே இருந்துச்சு. அடுத்தவருசம் பார்க்கலாமுன்னு மாமா சொல்லிக்கிட்டே இருந்தார். அக்கா எப்பவும் இருட்டோட எந்திருச்சு போயிட்டு வந்துரும். ஒருதடவை 'சரசர'ன்னு ரெண்டு பாம்பு பின்னிப்பிணைஞ்சு போறதைப் பார்த்தது முதல் டார்ச் லைட் எடுத்துக்கிட்டு போக ஆரம்பிச்சது.

பள்ளிக்கூடத்துலே என்னைச் சேர்க்கறதுக்கு முன்னாலே மூணு செட் பாவாடை சட்டைத் துணி எடுத்துத் தைக்கக் கொடுத்துருந்தோம். இப்பப் பொழுதெல்லாம் தேவை இருக்கோ இல்லையோ, துணிமணிகளை வாங்கிக் குவிச்சுக்கிட்டு இருக்கோமே அப்படியா அந்தக் காலத்துலே? தீபாவளி, பொங்கல், பொறந்தநாள் இப்படித்தான் துணிமணி எடுப்பாங்க. பள்ளிக்கூடம் திறக்கச்சொல்ல அதுக்குன்னு ரெண்டு மூணு சட்டைத்துணி.

அக்காவுக்கும் புள்ளைங்களுக்கும் மாமாவே துணிமணி எடுத்தாருவார். பொதுவா ஆம்புளைங்களுக்குத் துணியில் 'கலர் பார்க்கத்' தெரியாது. என்னவோ ரெண்டு நூல்புடவை, அதுக்குக் கொஞ்சமும் பொருத்தம் இல்லாத ஜாக்கெட்டுத் துணின்னு இருக்கும். அக்கா ஒன்னுமே வாயைத் திறந்து சொல்லாது. பேசாம வாங்கிவச்சுக்கும். இதே எங்கூட்டுலே இருந்தப்ப?

அப்பவும்தான் அக்கா கடைகண்ணிக்குப்போய் துணி எடுக்கக் கூட வராது. ஆனா அம்மா, கடைக்காரப்பையன் கிட்டே ஏழெட்டு எடுத்து வீட்டுக்குக் கொண்டுவரச் சொல்வாங்க. உள்ளூர் மருத்துவர்ன்னா ஒரு மரியாதை இருந்துச்சுல்லே. கடையிலும் வியாபாரம் ஆகணுமே. அவுங்க சொன்னதுக்கு ரெட்டையா நல்லதுகளையெல்லாம் மூட்டைகட்டிக்கிட்டு கொண்டாந்துருவாங்க. அந்தப் புடவைகளைப் பார்த்து அக்கா தனக்குப் பிடிச்சதை ரெண்டு மூணு எடுத்துக்கும். சின்னக்காவும் நானும் கடையிலேயே போய்ப் பார்த்து எடுத்துக்குவோம்.

புள்ளைங்க பாடு பிரச்சனையே இல்லை. அதான் அடுக்கடுக்கா இருந்துச்சுங்களே. அதுங்க வளர வளர நல்ல கவுனுங்க கைமாறிக்கிட்டே வரும். தினப்படிப் போட்டுக்கும் சீட்டி கவுனுங்க, இதுங்க பிரட்டற பிரட்டலில் நாலுமாசம் வந்தா ஜாஸ்தி. எனக்குத் துணி எடுக்கணுமுன்னதும் நான் மாமாகூடவே போய் வாங்கியாந்தேன். அங்கெல்லாம் கடைக்காரரே, பசங்களைப் பார்த்துட்டு, எவ்வளவு துணி எடுக்கணுமுன்னு சொல்வார். நாலுகெஜம் வேணும். வளர்ற புள்ளையில்லே. பாவாடைக்கு டக் வச்சுத் தைச்சுக்கிட்டா வேணுங்கறப்பப் பிரிச்சுவிட்டுக்கலாம்னு. சரி...இது கிடக்கட்டும். எங்கே விட்டேன்......

அந்த தையல்காரர் பெயர் மன்னார். அவுங்க வீட்டுலே வீட்டுக்குள்ளேயே ஒரு பெரிய பாம்புப் புத்து, கூரையை தொடும் அளவில் இருக்கும். மனைப் பாம்பாம். மஞ்சள் குங்குமம் எல்லாம் புத்துக்கு பூசி வச்சுருப்பாங்க.....
மேல்சட்டை இல்லாம, ஒரு துண்டைக் கழுத்துலே போட்டுக்கிட்டு, வீட்டுக்கு முன்புறம் நாலைஞ்சு தென்ன ஓலைப் போட்டுருக்கும் பந்தலில் தைய்ய மிஷினைப் போட்டுக்கிட்டுத் தைப்பார். சுருள் சுருளா ஸ்பிரிங்குத் தலைமுடி அவருக்கு. நம்மூட்டுலே எல்லாருக்கும் அவர் தச்சுக் கொடுக்கறதுதான். நம்மூட்டுக்குப் போகும் வழியிலேதான் பாம்பு வீடுன்றதால் பகல் நேரத்துலே அந்தப் பக்கம் போனால் உள்ளே எட்டிப் பாப்பேன்,சினிமாவில் வர்றதுபோலப் புத்துலே பாம்பு உக்கார்ந்துருக்கான்னு. ஒருநாளும் அது கண்ணுலே அகப்படலை.


பள்ளிக்கூடம் திறந்த மொத நாள் மாமா கூட்டிட்டுப்போய் சேர்த்துவிட்டார். வகுப்புக்குப் போய் உக்காந்தா எல்லாம் புது முகங்கள். பெல் அடிச்சதும் மொத்தப் பள்ளிக்கூடமும் முன் மைதானத்துலே கூடி கடவுள் வாழ்த்து, தலைமை ஆசிரியர் பேச்சு எல்லாம் ஆச்சு. திரும்ப வகுப்புக்குப்போய் உக்கார்ந்தோம். புது சார் எங்களுக்கு வகுப்பாசிரியர். அவர் உள்ளே நுழைஞ்சதும் எனக்கு திடுக்குன்னு ஆகிப்போச்சு. நம்ம டெய்லர் இங்கெ எங்கெ வந்தார்?

எனக்குக் கண்ணு பொட்டையாத்தான் போயிருக்கு. இவர் எங்கே அவர் எங்கே? போனவருசம்தான் பி.டி. முடிச்சாராம். கலியாணம் ஆகி ரெண்டு மாசம் ஆச்சாம். எங்களுக்கு வகுப்பு ஆசிரியரா வந்ததுக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியாம். நங்க எல்லாம் அமைதியா(!) வகுப்பில் உக்கார்ந்து இருப்பதே சொல்லுதாம் நாங்க எவ்வளவு நல்ல மாணவர்கள்ன்னு. சுய அறிமுகம் செஞ்சுக்கிட்டார். இவர் பெயர் திருமால். ரொம்ப ஸ்டைலா, ஸ்மார்ட்டா இருந்தார். தலையில் சுருள்சுருளா ஸ்பிரிங்கு போல முடி.

வீட்டுக்கு வர்றவழியில் மன்னார் வழக்கம்போல, வெளியே துணிகளைத் தச்சுக்கிட்டு இருந்தார். வந்து அக்காகிட்டே 'எல்லாத்தையும்' சொன்னேன். திருமால் சாரும் மன்னாரும் ஒருத்தரா இல்லையான்னு எனக்குப் பயங்கர சந்தேகம். அக்கா விழுந்துவிழுந்து சிரிச்சாங்க.

மாமாதான் திருமால் சாருக்கு நம்ம வீட்டுக்கு இடதுபுறம் இருந்து ஆரம்பிக்கும் தெருவில் வாடகை வீடு பார்த்துக் கொடுத்தார். அந்த உரிமையில் நானும் ராணியும், அக்கா கொடுத்து அனுப்புன பூவை எடுத்துக்கிட்டு அவர்வீட்டுக்குப் போனோம். வாத்தியார் வீட்டம்மா கதவைத் திறந்தாங்க. பாவாடை தாவணி போட்ட ஒரு அக்கா! ரொம்ப அழகா இருக்காங்க. திருமால் சாரும் பகல்தூக்கத்துலே இருந்து எழுந்துவந்தார். கொஞ்ச நேரம் எங்களைப் பத்தி விசாரிச்சுக்கிட்டு இருந்தார். திங்கறதுக்கு என்னமோ கொடுத்தாங்க. சார் முன்னால் வச்சுத் திங்க எனக்கு வெக்கமா இருந்துச்சு. ராணிதான் ஒன்னுவிடாம எல்லாத்தையும் வேட்டுவச்சாள். சிமெண்டுத் தரையோடு வீடு நல்லா இருந்துச்சு. புது வீடு. சீமை ஓடு போட்டக் கல்வீடு.

அடிக்கடி வந்துட்டுப்போன்னு அந்த அக்கா சொன்னாங்க. சரின்னு தலையாட்டுனேன். கொஞ்சநாள் கிணத்தடி லேடீஸ் க்ளப்புலே திருமால்சார் வீட்டு அக்கா, பாவாடைதாவணியில் இருக்கறதே பேச்சா இருந்துச்சு. கல்யாணம் ஆனபிறகு புடவைதான் கட்டணுமாமே!!

தொடரும்.........