அக்கா ( பகுதி 7 )

குழந்தையின் கால், கிழிஞ்சுருந்த ஏணைத் துணிவழியா வெளியே நீட்டிக்கிட்டு இருந்துச்சு. பட்டுப்போலச் சின்னப் பாதங்கள். அதுலே கிச்சுக்கிச்சு மூட்டி விளையாடுதுங்க மத்த பசங்கள். அந்த ஏணைக்கு ஓய்வு ஒழிச்சலே கிடையாது. ஒன்னு புள்ளை தூங்கும், இல்லேன்னா அதையே ஊஞ்சலா நினைச்சுக்கிட்டு நாங்க பசங்க எல்லாம் ஆடி ஆட்டம் போடுவோம். குப்புறப் படுத்துக்கிட்டு காலாலே உந்தியாடறதுதான். சின்னச் சின்ன வெளையாட்டுச் சாமான்களைக் கொஞ்ச தூரத்துலேப் பசங்க வைக்கும்போது, ஆடிக்கிட்டே அதைக் கைநீட்டி எட்டி எடுக்கணும். வத்தலகுண்டு மாரியம்மன் திருவிழா சமயத்துலே தொட்டில்ராட்டினம் ஆடுன அனுபவம் இப்ப கைகொடுக்குது எனக்கு. ' குழந்தைக்கு உடம்பு நோகும். அப்படியெல்லாம் ஆடாதீங்க'ன்னு அக்கா விரட்டிக்கிட்டே இருக்கும். நாங்க யாரும் அக்கம்பக்கம்போய் விளையாடவே மாட்டோம். எங்களுக்குள்ளேயே ஆட்டம் போடறதுதான்.

ஹாலாட்டம் இருக்கும் வீட்டு நடுவில் கூரையில் இருந்து நல்ல தாம்புக் கயிறு கட்டிவிட்டுருப்பாங்க. அதுலே ஒரு பெரிய நீளமான 'எஸ்' கொக்கி. ரெட்டு மாதிரி கெட்டியா இருக்கும் துணியை, லுங்கி போல ரெண்டு ஓரத்தையும் சேர்த்துத் தைச்சு வாங்கிப்போம். அதை அப்படியே அந்தக் கொக்கியில் கொசுவி மாட்டுனா தொட்டில். குழந்தை ஈரம் பண்ணிருச்சுன்னா அந்தத் தொட்டில்துணியை, நல்ல பாகம் கீழே வர்றதுபோல இழுத்துக்கலாம்.
மறுநாள் அதைத் துவைச்சுக் காயவச்சு எடுக்கணும். மழைக் காலத்துலே சட்னு காயாது பாருங்க. அப்பப் பழம்புடவையைக் கட்டிவிடறதுதான். அதுலே தொங்காதீங்க, கிழிஞ்சுருமுன்னுக் கத்திக்கிட்டே இருந்தாலும், நட்டநடுவிலே இருக்கும் தொட்டிலைப் போறப்ப வாறப்பத் தொடாமப் போகமுடியுதா என்ன?

' இவளாலேதான் சீக்கிரம் துணி கிழிஞ்சுருது'ன்னு என்னையும் சிலசமயம் திட்டும். 'தொட்டிலைப் பார்த்தா விடமாட்டா'ன்னும். நான் சின்னப் பிள்ளையா இருக்கும்போது, தொட்டில்லேதான் தூங்குவேனாம். எல்லாப் புள்ளைங்களும்தான். இதுலே என்ன விசேஷம்? நல்லாக் கொள்ளுக்கொள்ளுன்னு பேசிக்கிட்டு ரெண்டு மூணு வயசு வரையும் தொட்டில் வேணுமுன்னு அடம்பிடிச்சா எப்படி? அதுலேயும் அக்காதான் ஆட்டணும். பாதித் தூக்கத்துலேயும் வேற யாராவது ஆட்டுனாக் கண்டுபிடிச்சுருவேனாம். 'நீங்க ஆட்டாதீங்க. பெரியக்காவை வரச்சொல்லுங்க'ன்னு சொல்வேனாம். 'வாய் இந்தக் கிழி கிழியுது. பாய்லே படுத்தா என்ன'ன்னு தினமும் திட்டு வாங்குவேனாம். அக்காதான் அப்பப்ப இதைச் சொல்லும். மூத்த பசங்க ரெண்டும், 'நீங்க ஆட்டாதீங்க. பெரியக்காவை வரச்சொல்லுங்க'ன்னு என்னைக் கேலி பண்ணும்.

ஒருநாள் நான் குழந்தையை ஆட்டிக்கிட்டே எதேச்சயாக் கண்ணை உசத்தி அண்ணாந்து பார்த்தா....... ஓலைக்கும் மூங்கிலுக்கும் இடையில் வெள்ளையா எலி நகர்ந்து போச்சு. எங்கேதான் போகுதுன்னு பார்த்துக்கிட்டே இருக்கேன்.. அது அந்த இடத்தைக் கடந்து போய்க்கிட்டே இருக்கு. "அக்கா, சட்னு வந்து பாருங்க. நீளமா எலி போகுது''ன்னு சொன்னேன். விருட்னு குழந்தையைத் தூக்கிக்கிட்டு, என்னையும் ஒரு கையாலே தரதரன்னு இழுத்துக்கிட்டு வெளியே வந்துருச்சு அக்கா. நல்ல வேளையா மதீனா அக்காவோட கொழுந்தன் வீட்டுலே இருந்தார். குரல் கொடுத்ததும் ஒரே எட்டுலே வேலியைத் தாண்டிக் குதிச்சு ஓடிவந்து, எங்கெ எங்கென்றார். உள்ளே கையைக் காமிக்குது அக்கா. அப்படியே அதுக்கு முகமெல்லாம் வேர்த்துவிட்டுருக்கு. ஆச்சரியம் என்னன்னா.....'அது' இன்னும் நகர்ந்து போய்க்கிட்டே இருக்காம். அடுப்பாண்டை இருந்த விறகுக் கட்டையை ஒரு கையிலே பிடிச்சுக்கிட்டு, பார்வையை அங்கே இருந்து எடுக்காம ஓடிப்போய் அண்ணனை வரச்சொல்லுன்னு மெதுவாச் சொல்றார்.

கொஞ்ச நேரத்துலே அக்கம்பக்கம் ஆம்பளையாளுங்க எல்லாம் வந்துட்டாங்க. வீட்டுக் கோடியில் மூங்கிலோடு சேர்ந்து சுவத்துப் பக்கம் இறங்கிருச்சாம். அங்கே சுத்திவர நின்னுக்கிட்டுக் கடப்பாரையில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாச் சுவத்தை இடிச்சுக்கிட்டு நின்னாங்க. வெளியே போயிருந்த மாமா, எதுக்கு இம்புட்டுக் கூட்டமுன்னு பார்த்துக்கிட்டே வந்துருக்கார். விசயம் இதுன்னதும், புள்ளெகுட்டி இருக்கற இடம். விட்டுறக்கூடாது. சுவத்தை இடிச்சே பார்த்துறலாமுன்னு சொன்னதும் மெள்ள இடிக்க ஆரம்பிச்சாங்க. எல்லாரும் கவனமா தூரமாத் தள்ளி நின்னுக்கிட்டே, எந்த நிமிசமும் ஓடிறலாம் என்ற மாதிரி இருந்ததை நான் போய் வேடிக்கைப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னேன். தாய்க்கோழி, குஞ்சுகளைச் சிறகில் ஒளிச்சு மூடறமாதிரி அக்கா புள்ளைங்களை அணைச்சுப் பிடிச்சுக்கிட்டு வாசப்பக்கம் பாத்திரம் தேய்க்கும் இடத்தில் போட்டுருந்த ஒரு கல்லுமேலே ஏறி நிக்குது. ஒரு அடி உசரம் வரும் கல்லுதான். எனக்குச் சிரிப்பாவும் வருது பயமாவும் இருக்கு. நான் அப்பப்ப இங்கே வந்து 'அங்கே' என்ன நடக்குதுன்னு சொல்லிக்கிட்டு இருந்தேன்.

நேரம் போய்க்கிட்டு இருக்கு. தேடறதைக் காணோம். ஆளாளுக்கு ஒன்னு சொல்றாங்க. இம்புட்டுதூரம் இடிச்சுட்டுச் சும்மா விட முடியாது. இங்கே லேசாத் தெரியுதுன்றார் ஒருத்தர். 'செங்குத்தா இறங்கியிருக்கு. இன்னும் கொஞ்சம் சுவத்தை இடிச்சுட்டாப் போதும். கீழ்ப்பக்கமா கடப்பாரையோடு தயாரா நில்லுங்க. தெரிஞ்சதும் ஒரே போடு'

அதே போல ஆச்சு. கடப்பாரை முனையால் மண்ணோடு சேர்த்து ஒரே குத்து. அதுக்குமேலே சுவத்தை இடிச்சுக்கிட்டே போகவும் சடார்னு துள்ளி வால் இந்தப் பக்கம் சுழட்டி விழுந்து..... பாதிசனம் ஓடிருச்சு. கோதுமை நாகமாம். ஆறடின்னாங்க. விட்டுருந்தா, நம்ம மேலே வஞ்சம்வச்சு வந்துருக்குமாம். அக்காவைச் சுத்திப் பொம்பளையாளுங்க கூட்டம்.
அன்னு அண்ணன் இருக்காரு பாருங்க, அவரோட அம்மாதான் நாகத்துக்கு சாந்தி செய்யலேன்னா தோஷமுன்னு சொல்லி, 'தீவச்சு எரிச்சுப் பாலூத்துங்க'ன்னாங்க.

புள்ளைங்கெல்லாம் எரியுற நாகத்தை வேடிக்கை பார்க்குதுங்க. அக்கா 'தரணி கண்ணைப் பொத்து'ன்னு கத்துது. , என் இடுப்புலே ஏறி உக்கார்ந்துக்கிட்டு இருந்த தரணி இறக்கிவிடு, கிட்டேப்போய்ப் பார்க்கணுமுன்னு அழுவுது. நல்ல வேடிக்கை. அப்புறம் கரிஞ்சுபோய்க்கிடந்ததுக்குக் கொஞ்சம் பால் ஊத்துனோம். மாமா குழிதோண்டி அதைப் புதைச்சார்.

அன்னிக்கு ராத்திரி வீட்டுக்குள்ளே போகப் பயந்துக்கிட்டு எல்லாரும் திண்ணையில் நெருக்கியடிச்சுக்கிட்டுப் படுத்தோம். பொதுவாப் பாய்லே படுக்கறவங்க, வீடுபூராவும் உருண்டு வட்டம் போட்டுக் காலையில் பார்த்தால் மூலைக்கொன்னாய் கிடப்போம். இன்னிக்கு பயமோ என்னவோ ஆடலை, அசங்கலை. மறுநாள் தோண்டுன சுவத்துலே மண்ணைக் குழைச்சு வச்சு அடைச்சாங்க. ஆறடி சமாச்சாரம், அப்புறம் அக்கம்பக்கத்துப் பேச்சுலே வரும்போது ஏழடி எட்டடின்னு வளர்ந்துக்கிட்டே போச்சு:-)

அக்கா... புள்ளைங்களோடு கல்லுமேலே ஏறி நின்னதை இப்ப நினைச்சாலும் எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கு. ரெட்டைப் பாம்பை எட்டிமரத்துக்கிட்டே பார்த்தேன்னு சொல்லிக்கிட்டு, பயமே இல்லாம அங்கே போய்வந்துக்கிட்டு இருந்த பொம்பளை, குழந்தைத் தொட்டிலுக்கு மேலே, 'அது' ஊர்ந்து போகுதுன்னதும் எப்படி நடுங்கிருச்சு பாரு.

ஒருநாள் பேச்சுவாக்குலே, பரண்மேலே இருக்கும் பழையபொட்டியிலே கொலுப்பொம்மைங்க கிடக்குன்னுச்சு. மாமா வந்ததும் பொட்டியை இறக்கித்தாங்கன்னு பிடிவாதம் புடிச்சு ஜெயிச்சேன். மாமாவுக்கு ஒரு தங்கச்சி இருந்தாங்களாம். அம்மை வார்த்துச் செத்துட்டாங்களாம். அவுங்க இருந்தப்ப வருசாவருசம் கொலு வைப்பாங்களாம். ரொம்ப வருசமாச்சு. எல்லாம் அக்கா, கலியாணங்கட்டமுன்னே நடந்த விசயமாம். தங்கச்சி மேலே இருந்த பிரியத்துக்காகப் பொம்மைப்பெட்டியை இங்கே கொண்டுவந்து வச்சுக்கிட்டாராம். இல்லேன்னா அப்ப அவுங்க அம்மா இருந்த துக்கத்துலே எல்லாப் பொம்மைகளையும் உடைச்சே போட்டுருப்பாங்களாம். பொட்டியிலே இடமில்லைன்னு ஒரு பெரிய செட்டியார் பொம்மையைத் துணியிலே சுத்தி மூலையில் வச்சுருக்கார்.

நம்ம வீட்டுலே கொலுவச்சா எவ்வளோ ஜோரா இருக்கும். இந்த வருசம் வைக்கலாமான்னு சொன்னதுக்கு, 'ஆமா இங்கே கிடக்கிற கிடப்புக்கு இதுதான் குறைச்சலு'ன்னு சலிச்சுக்கிச்சு. கலியாணம் கட்டுன புதுசுலே இந்தப் பொட்டியைக் கண்டுபிடிச்சு, ஆசையா மாமாகிட்டே கொலுவைக்கலாமுன்னு கேட்டதுக்கு, 'வேணாம். அம்மாவுக்குப் புடிக்காது'ன்னுட்டாராம். நாங்க, ஆளுக்கு ஒரு பொம்மைன்னு எடுத்துவச்சு விளையாடி ஒவ்வொன்னா உடைச்சது வேற விஷயம். செட்டியாரை மட்டும் சுவத்தோரமா வச்சுக் கைகுழந்தைக்கு வேடிக்கை காட்டிக்கிட்டு இருந்தோம். அதுவும் மார் தேய நீச்சலடிச்சு வந்து பொம்மையைப் புடிச்சுக்கிட்டு எந்திரிக்கப் பார்க்கும். முடியலைன்னா அழுதுக்கிட்டே மூக்கைக் கடிச்சுரும். மொன்னை மூக்குச் செட்டியாரா ரொம்ப நாள் அவர் அங்கேயே கிடந்தார்.


அண்ணன் ஒரு சமயம் ரெண்டு நாளு லீவு கிடைச்சப்ப இங்கே என்னைப் பார்க்க வந்துருந்தார். பிள்ளைங்க கூச்சல், வீட்டுவேலை, இன்னபிற சமாச்சாரங்களைப் பார்த்துட்டு ஒன்னும் சொல்லாமத் திரும்ப மெட்ராஸ் போயிட்டார். படிக்கவே அமைதியான நேரம் கிடைக்காத சூழ்நிலைன்னு அவர் மனசுலே சட்னு பட்டுருக்கு போல. எனக்குப் படிக்கத் தோதா ஒரு இடம் வேணுமுன்னு தீர்மானிச்சு மெட்ராஸ்லே ஒரு போர்டிங் ஸ்கூலில் இடம் வாங்கிட்டார். இந்தப் பள்ளிக்கூடத்துலே ஒரு விசேஷம் என்னன்னா...... இங்கேதான் என் அம்மா படிச்சாங்க. என் ரெண்டு சித்திகளும்கூட இங்கேதான் படிச்சாங்களாம். அவுங்க ஆலோசனைப்படிதான் என்னை இங்கே சேர்த்தாங்க.

அங்கே போனது, அங்கே அப்ப இருந்த சூழ்நிலை, மத்த விவரம் எல்லாம் நிஜமாவே தனியா எழுதவேண்டிய 'கதை'தான். இப்ப நினைச்சுப்பார்த்தால் இனிமையான வாழ்க்கை. ஆனா அப்போ ஏன் அவ்வளவாப் பிடிக்கலைன்னு புரியலை. ஆனா அங்கே 10 பிள்ளைகளுக்கு நான் அக்காவா இருந்தேன்:-)
அங்கேயும் எனக்குன்னு ஒரு குடும்பம் இருந்துச்சு. இப்போ, இந்தக் கதை நாயகி 'அக்கா' என்றதால் அக்காவைப் பார்க்கப் போலாம்.


தொடரும்.........