அக்கா ( பாகம் 1)

முன் உரை இல்லேன்னா முன் எச்சரிக்கை இப்படி அவுங்கவுங்களுக்கு எது தோதுப்படுதோ அது.
ஒரு அம்பது வருசங்களுக்கு முன்பு இருந்த காலக்கட்டத்தில் நடந்தவைகளை, வாழ்க்கை முறைகளை எங்காவது எழுதிவச்சுக்கலாமுன்னு(ஆமாம்.ரொம்ப முக்கியம்?) நினைச்சப்ப (மனக்)கண்ணில் வந்தவங்க 'இந்த' அக்கா. ஒரிரு பகுதிகளில் முடிக்கமுடியாத, பலசம்பவங்கள் இதில் பின்னிப்பிணைஞ்சு இருப்பதால் நெடுங்கதை, குறுநாவல், மினித்தொடர் இப்படி எதாவது ஒன்னில் அடைக்கமுடியுதான்னு பார்க்கிறேன்.
தலைப்பு : 'அக்கா அழுதாள்' னு வைக்கலாமான்னு ஒரு யோசனை.(அம்மா வந்தாள், காப்பியான்னு நினைச்சுக்கிட்டா? அதுவுமில்லாம அக்கா எப்பவுமா அழுதுக்கிட்டே இருந்தாள்? சரி. விடுங்க. 'அக்கா' அக்காவாவே இருந்தா என்ன குறைஞ்சுறப்போகுது?


அக்கா ( பாகம் 1)

கலியாணம் முடிச்ச ஒரு மணி நேரத்திலே அக்கா கண்ணுலே மளமளன்னு கண்ணீர்.

கழுத்துலே தாலிவாங்குனக் கொஞ்ச நேரத்துலே பொண்ணு இப்படிக் கண்ணீர்விட்டதைப் பார்த்தால்...............

மாப்பிள்ளை பொண்ணு ஊர்வலத்தில் குனிஞ்ச தலை (அவ்வளவா) நிமிராம நடந்துவந்த அக்கா, மாப்பிள்ளை வீட்டைத் தலைநிமிர்ந்து பார்த்துச்சு. கண்ணுலே குத்தாலம்........

மேலே சொன்ன மூணும் குறிப்பது ஒரே விஷயம்தான். அக்கா அழுதாள் என்றதைத்தான்.......

தாய்வீட்டை விட்டுப்பிரியும் வருத்தம் இருக்கத்தானே செய்யும்? அம்மாவுக்கும் லேசா அழுகைவந்தாலும் வயசுப்பொண்ணை எவ்வளோ நாள்தான் வீட்டுலே வச்சுருக்க முடியும்?

அக்கா அழுவறதைப் பார்த்தால் எனக்கும் அழுகாச்சி வருது. 'எல்லாம் இந்த ஆளால் வந்த வினை'ன்னு கோவமா அந்த மாமாவைப் பார்த்தேன்.

மாமா முகத்தில் ஒரு எக்காளம். அதுவும் என்னைப் பார்த்து...... அன்னிக்கே நினைச்சாராம். என்னிக்கு?

அதான் அக்காவைப் பொண்ணு பார்க்க வந்திருந்தாரே....அப்ப.

எனக்கென்ன தெரியும் அக்காவைப் பார்க்க வந்துருக்காங்கன்னு? பள்ளிக்கூடம் விட்டுப் 'பொந்து'வழியா ஓடியாந்தேன் வழக்கம்போல. என்னிக்குத்தான் வாசக்கேட்டு வழியா வர முடியுது? அடிக்குப் பயந்தே வாழ்க்கைன்னு ஆகிப்போச்சு பாருங்க..... எப்பவும் 'கொடுப்பதில்' இருக்கும் சுகம் 'வாங்கும்போது' இருக்குமா? :-))))

வாசத்திண்ணையில் நாலைஞ்சுபேர் உக்காந்துருந்தாங்க. ஆசுபத்திரிக்கு வர்ற ஆளுங்க சிலசமயம் இப்படி இங்கே வந்து உக்காந்துருக்கறதுதான். அதான் நான் ஒரு பார்வையில் அளந்துட்டு உள்ளே ஓடுனேன். பள்ளிக்கூடத்துலே நடந்ததை எல்லாம் ஒன்னுவிடாம ஒப்பிக்கணுமுல்லே?

அக்காவுக்குப் பட்டுப்பொடவை கட்டி அலங்காரம் நடக்குது. மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க வந்துருக்காங்களாம். என்னடா இது புதுக்கதை?

வாசத்திண்ணையில் இருக்கறது அவுங்கதானாம். வெளியே பாய்ஞ்சேன். வெள்ளையும் சள்ளையுமாப் போட்டுக்கிட்டு உக்காந்துருந்த கூட்டத்தில் ஒரு ஆள்தான் பளிச்ன்னு இருந்தார். வேட்டிகளுக்கு நடுவில் ஒரு பேண்ட். என்னைப்பார்த்துச் சிரிச்சார். ஆனா.....

" யாரு மாப்பிள்ளை? பெரியபெரிய பல்லுவச்சுக்கிட்டு இருக்காரே...அவரா?"
எந்தக் காலத்துலே மெல்லப் பேசியிருக்கேன்? எப்பவும் கத்தற கத்தல்தான். எட்டூருக்குக் கேக்கும். இப்பத் திண்ணைவரை கேக்காதா என்ன? சின்னதா மணி அடுக்குனாப்போல இருந்த என் 'அரிசிப் பல்லை' அவரும் கவனிச்சிருப்பாருல்லே?

பொண்ணு பார்த்துட்டு உறவுமொறை அது இதுன்னு பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க. திடீர்னு அம்மா குரலில் லேசான கோவம்.

"வேணாம் இது சரிப்படாது"

" அப்படிச் சொல்லாதீங்க. உங்க பொண்ணை எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. கட்டுனா அதைத்தான் கட்டுவேன்"

அம்மா....சடார்னு கையெடுத்துக் கும்புட்டாங்க.

"கெஞ்சிக்கேட்டுக்கறேன்... கொடுக்கறதா எண்ணம் இல்லை. போயிட்டு வாங்க"

'என்னைக்கிருந்தாலும் நாந்தான் உங்க மருமகன்'னு சொன்னதோட அந்தப் பல்ல(ன்)ர் என்னைப்பார்த்துச் சிரிச்சார். வந்தவங்க எல்லாரும் கிளம்பிப் போனாங்க. அண்ணந்தான் பஸ் ஸ்டாண்டுவரை கொண்டுவிடப்போனார்.

ரெண்டு மூணு நாளா அக்கா சோகமா இருக்கறாப்புலே தோணுச்சு. அம்மாவும் 'இந்த இடமே வேணாம், பட்டது போதுமு'ன்னுத் திரும்பத்திரும்பச் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாங்க.

அதுக்கப்பிறகுதான் கடுதாசிகள் வர ஆரம்பிச்சது. எல்லாம் கார்டுலே எழுதி அனுப்புறதுதான். ரகசியமா பாழா? ஒவ்வொன்னுலேயும் உங்க பொண்ணை எனக்கேக் கட்டித்தரணுமுன்னு வேண்டுகோள் வச்சுக்கிட்டு இருந்தார். அன்னிக்கும் சரி, இப்பவும் சரி எவ்வளோ தைரியமா இவர் பேசுனாருன்னு

பெரியக்கா நம்ம ஆரோக்கியம் அக்காட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருக்கும். ஒரு நாள் வந்த லெட்டருலே. 'கிழக்கே உதிக்கும் சூரியன் மேற்கே உதிச்சாலும் உங்க பொண்ணைத்தவிர வேற யாரையும் கட்டமாட்டேன்'னு எழுதி இருந்தாராம். அண்ணன் நாடகமாட்டம் அதை நடிச்சு வேற காமிக்கும்.

எங்க அம்மாவுக்கு ஆலோசகர்ன்னு யாரும் இல்லை. நம்ம சங்கத்தலைவர் ராவுத்தர் தாத்தாதான் பெரியவர் என்ற முறையில் எப்பவாவது யோசனை சொல்வார். அப்புறம் ஊருலே இருந்து எங்க பாட்டி வந்தாங்க. தினம் வீட்டுலே இதே பேச்சுத்தான்.

"நல்ல உத்தியோகத்துலே இருக்கார். சீர்செனத்தின்னு எதையுமே கேக்கலை. பொண்ணைக் கொடுத்தாப் போதுமுன்னு ஒத்தைக் கால்லெ நிக்கறார். ஊர் உலகத்துலே எல்லாருமேவா கெட்டவங்க? நல்லவங்களும் இருக்கமாட்டாங்களா? பார். இப்ப ஒரு வருசமா விடாமக் கடுதாசு போட்டுக்கிட்டுக் காத்துக்கிட்டு இருக்காரு நீ என்ன சொல்லப்போறென்னு"

பேச்சு ஆரம்பிச்சாப்போதும்..... கைவேலையை விட்டுட்டு, இந்த அறையிலே என்னவோ தேடறாப்போல வந்து அக்கா உக்காந்துக்கும். கண்ணுலே லேசான சோகம். இதுவும் ஒரு வகைக் காதல்தானோ என்னவோ? அதான் சினிமா எக்கச்சக்கமாப் பார்க்கறாங்களே. நம்மூட்டுலேயும் சினிமாப் பாட்டுதான் எப்பவும். அம்மா வர்றவரை ரேடியோ சத்தமாப் பாடிக்கிட்டு இருக்கும். (இந்த ரேடியோவை என் கைக்கு எட்டாத உயரத்தில் சுவத்துலே ஸ்டாண்ட் அடிச்சுவச்சுருந்தாங்க. அதுலே ஒரு மேஜிக் ஐன்னு ஒன்னு பச்சைக்கலர்லே போய்ப்போய் வரும். அதைப்பத்தி இன்னொருநாள் சொல்றேன்) சோகப்பாட்டு வரும்போது அக்காவோட மொகம் இன்னும் சோகமா மாறிரும்.

கரைப்பார் கரைச்சால் கல்லும் கரையுமாம். அம்மா மனசும் கரைஞ்சுருச்சு. கலியாணப் பத்திரிக்கை அடிச்சு அனுப்புனார் மாப்பிள்ளை. அந்தச் செலவுகூட நானே பார்த்துக்கறேன்னு ஒரு வீம்பு. வழக்கமா இருக்கும் ரோஸ், மஞ்சள்ன்னு இல்லாம புதுவிதமா ஒரு இளநீலமா ஆகாயக்கலர்லே இருந்துச்சு. சீர்திருத்தத் திருமணம். அது என்னன்னு நாங்க எங்கெ கண்டோம்?

மாப்பிள்ளை வீட்டுக் கல்யாணமா இருக்கே அதுதான் பெரிய சீர்திருத்தமுன்னு அண்ணன் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தார். மாமா ( இனிமே பல்லர்ன்னு சொல்லக்கூடாது இல்லே?) தமிழ்ப் பற்று நிறைய இருக்கறவராம். தமிழரசுக்கழகமுன்னு ஒன்னு இருக்காமே. அதுலே சேர்ந்துருக்காராம். அந்தக் கழகத்தலைவர் தலைமை வகிச்சுத் தாலி எடுத்துத்தர, இவர் வாங்கிக் கட்டுவாராம். அய்யர், அக்னி எல்லாம் இல்லையாம்.

கலியாணப் பொண்ணுக்குப் புடவை, வழக்கமான காஞ்சீபுரம் பட்டுப்புடவையா எடுக்காம, பனாரஸ் பட்டுன்னு வெலவெலன்னு ஒன்னை வாங்கியிருந்தார். (அதை பிற்காலத்தில் நாந்தான் கட்டிக் கிழிச்சேன்.அதைபத்தி அப்புறம் சொல்றேன்)

இதையெல்லாம் அம்மா கொஞ்சம்கூட எதிர்பார்க்கலைன்னு அவுங்க முகமே சொல்லுச்சாம். அப்புறம் ஒரு நாள் அண்ணன் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தார். மாமாவுக்கு அப்பா இல்லை. குழந்தையா இருந்தப்பவே இறந்துட்டாராம். அவரோட அம்மா இளையதாரமா வாழ்க்கைப்பட்டவங்க. மூத்த தாரத்தோட பொண்ணுதான் மாமா படிக்கக் கொள்ளன்னு எல்லா உதவியும் செஞ்சுருக்காங்க. அவருக்கும் அக்கான்னா உயிர். அவரோட அக்காவைச் சொல்றேன். அட! பரவாயில்லையே, இந்த விசயத்துலே நானும் மாமாவும் ஒன்னு!

எப்பவும் விளையாடிக்கிட்டே இருக்கணுமுன்னு பட்டப் படிப்பை முடிச்சவுடன் உடற்பயிற்சிக் கல்லூரியில் சேர்ந்து படிச்சவர். இங்கத்து ஹைஸ்கூலில் பி.டி மாஸ்டரா இருக்கார். வீட்டுக்கு ஒரே ஆம்பளைன்றதாலே எதுவா இருந்தாலும் இவர் சொல்படித்தான் நடக்கும்.
அவுங்க அம்மா ஒன்னும் சொல்லமாட்டாங்க. அந்தம்மா, பக்கத்து ஊர்லே தனியா, சாப்பாட்டுக்கடை நடத்திக்கிட்டு இருந்தாங்க.

மாமா இங்கே வேலை கிடைச்சுவந்த புதுசுலே ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமா, ஆனா பள்ளிக்கூடத்துக்குப் பக்கம் ரொம்ப சல்லிசா இடம் விலைக்கு வருதுன்னு நாலைஞ்சு வாத்தியாருங்க வாங்கிப்போட்டப்ப இவரும் புத்திசாலித்தனமா ஒரு இடம் வாங்கிப்போட்டுருக்கார். எல்லார் மாதிரியும் வீடும் கட்டிக்கிட்டார். அதென்னவோ சொல்லிவச்சாப்புலே அநேகமா எல்லாமே, ஒரு வீட்டைத்தவிர கூரைவீடுகள்தான். அந்த வரிசையிலே, ஏழோ எட்டோ வீடுகள். மொதவீடே இவரோடதுதான். பக்கத்து வீட்டுலே இருந்த கணக்கு வாத்தியார், அவருடைய மாமனார் உதவியோட ஒரு சீமை ஓடு போட்ட கல்வூடு கட்டிக்கிட்டார். கிணறுகூட எடுத்தார். அங்கிருந்துதான் இவரும் நாலைஞ்சு வாளித் தண்ணி எடுத்துக்குவார். மாமா, தனியாளாப் பொங்கித் தின்னுக்கிட்டு வேலைக்குப் போனவர். அதுகூட எப்பவாவதுதானாம். பள்ளிக்கூட நாளிலே , அங்கே எதுத்தாப்லே இருந்த நாயர் கடையில் காலை, பகலுன்னு சாப்பாடு பிரச்சனையில்லாம நடந்துரும். சாயந்திரம் க்ளப்புலே போய் பேட்மிண்டன் வெளையாடிட்டு, வர்ற வழியிலேயே ஓட்டலில் ராச்சாப்பாடு ஆயிரும்.

கல்யாணப் பொண்ணை வாசலில் அழவிட்டுட்டு நான் வேற என்னமோ சொல்லிக்கிட்டு இருக்கேன்........

தொடரும்......:-)