அக்கா ( பாகம் 2 )

என்னவோ ஏதோன்னு பதறிப்போனப் போனப் பாட்டி, 'வீட்டுக்குள்ளே' போனபிறகுதான் மெதுவா அக்காவைக் கேட்டதுக்கு வீட்டுக்கூரையைக் கண்ணாலே காமிச்சது. மாமாவை ராஜகுமாரனா நினைச்சுக்கிட்டு, அவர் வீட்டையும் அரண்மனையாக் கற்பனை செஞ்சு வச்சுருந்துருக்கும் போல. பாவம். கூரை வீடு. தரையும் சாணி மொழுகுன மண்தரை. இருபதடி அகலத்துலே அறுபதடி நீளத்துக்குப் பள்ளிக்கூடம் மாதிரி ஒரு வீடு. ஜன்னல் என்ற பெயரே இல்லை. வாசக் கதவுதான் இருக்குற ஒரே தொறப்பு. உள்ளெ நுழைஞ்சாக் கடைசியிலே ஒரு ரெட்டை அடுப்பு. இதுகூட இந்தப் பக்கம் இருந்த பாஷாபாய் சம்சாரமும், அவுங்க அத்தாச்சியுமாச் சேர்ந்து போட்டுக் கொடுத்ததாம்.

கலியாணத்துக்குன்னு வந்துருந்த எங்க பாட்டிக்கிட்டேயும் அம்மாகிட்டேயும் சொல்லி அக்கா அழுதுச்சாம். பாட்டிதான் சொன்னாங்க, கூரைவீடா இருந்தாலும் சொந்த வீடாச்சே''ன்னு. அதுவுஞ்சரித்தான். எங்களுக்குன்னு சொந்தமா வீடு இல்லைன்னாலும், அங்கங்கே வேலை மாத்தத்துலே போற இடங்களில் குவாட்டர்ஸ் இருக்கும். பாட்டிவீடு, அந்தக் காலத்துலே பெரிய தாத்தா(பாட்டியின் அப்பா) இருந்தப்பக் கட்டுனது. முத்தமெல்லாம் வச்ச பழையகால வீடு. இதெல்லாம் எனக்குச் சரியா நினைவில்லை. அப்ப எனக்கு அஞ்சோ ஆறோ வயசுதான்.

அக்காவைப் புருசன் வீட்டுலே வுட்டுட்டு நாங்க கிளம்பி வத்தலகுண்டு வந்தோம். அக்கா இல்லாம நாந்தான் ரொம்ப ஏங்கிப்போயிட்டேன்.. காய்ச்சல்வந்து பினாத்திக்கிட்டுக் கிடந்தேனாம். மூணாமாசம், அக்காவும் மாமாவும் வந்தாங்க. தாலிபிரிச்சுக் கட்டணுமுன்னு எதோ சடங்கு. அன்னிக்கும் இப்படித்தான் பள்ளிக்கூடத்துலே இருந்து ஓடிவரேன்.... வாசலில் அக்கா நிக்குது. நம்பமுடியாமக் கத்துனேன்.

அக்கா இருந்த பத்து நாளும் எனக்கு மஜாதான். மாமா எப்பவும் பத்துகாசு, இருபது காசு கொடுத்துக்கிட்டே இருந்தார். மாமாவும் அக்காவும் உள் அறையிலே இருப்பாங்க. நானு பொழுதண்ணிக்கும் ஓயாம அக்காகிட்டேயே ஓடுவேன். மாமா காசு கொடுத்து முட்டாய் வாங்கிக்கச் சொல்வார். பக்கத்துலே இருக்கும் பொட்டிக்கடைக்கு ஓடிப்போய் ஓடியார ரெண்டு நிமிசமே சாஸ்தி. என்னைக் கழட்டிவிடத்தான் மாமா காசு கொடுத்தாருன்னு இப்ப நினைச்சா..... சிரிப்பா வருது.

அப்புறம் அக்காவுக்கு பிரசவமுன்னு கூட்டியாந்து விட்டாங்க. நானும் அம்மாவும் போய்க் கூட்டியாறதாத்தான் ப்ளான். நான் என்ன பெரிய மனுசியான்னா.... என்னை விட்டுட்டு வண்டியேற வுட்டுருவேனா என்ன?
இந்த மாமா ரொம்ப மோசம். பள்ளிக்கூடத்துக்குத்தான் லீவு விட்டாச்சே. நானே கூட்டியாரேன்னு சொல்லிட்டாராம். சம்பிரதாயம் தெரியாத ஒரு ஜென்மம்.

மாமா நாடகம் போடறதுலே பெரிய ஆளு. அவரே நாடகம் எழுதி, சில நண்பர்களைச் சேர்த்துக்கிட்டு நடிப்பார். அதுலே 'ஆக்ட் கொடுக்க'ன்னு பொம்பளை நடிகைகளைப் பக்கத்து டவுனில் ஏற்பாடு செய்வாங்க. அவுங்களும் நாடகத்தன்னிக்குக் காலையில் வந்து சேருவாங்க. ஒரே அலப்பரைதான். மாமாவோட சிநேகிதர் கூட்டமும் உதவிக்கு வந்தாமாதிரி,
இங்கே ஆக்கறதும் அரிக்கறதும், கூத்தும் பாட்டுமா இருக்கும்.

'துரோகி'ன்னு ஒரு நாடகத்துலே இவர் ஒரு கையும் ஒரு காலுமா இல்லாதவரா நடிச்சார். அதுக்காக தினம் கையையும் காலையும் மடக்கிக் கட்டிக்கிட்டு தவ்விதவ்வி நடந்து பழகுவாராம். 'கண்ணே... பீங்கான் தட்டிலே உருளும் திராட்சை போன உன் கண்கள்' என்ற ஒரு டயலாக் ரொம்பப் பிடிச்சுப்போய், இவரோட நண்பர் எப்பவும் சொல்லிக்கிட்டுத் திரிவாராம். நாடகம் பயங்கர வெற்றியாம். அதுக்குப்பிறகு, இவர் தெருவுலே நடந்து போகும்போது, 'இதோ துரோகி போறான்'னு பொம்பளைங்க இவர் காதுபடச் சொல்லுவாங்களாம்.

இதையெல்லாம் சொல்லிச் சொல்லிச் சிரிச்சு ஒரே கலாட்டாவா இருக்கும் நம்ம வீட்டுலே. அதுவும் அம்மா இல்லாத நேரம் பார்க்கணுமே...... இதையெல்லாம் நடிச்சுக் காட்டுவார்.


அண்ணனும் மாமாவும் நல்ல ப்ரெண்ட்ஸ் போல வெளியே போறதும், ஊர் சுத்தறதுமா இருந்தாங்க. அம்மாகூட மருமகனை இன்னொரு மகன்னு சொல்ல ஆரம்பிச்சிருந்தாங்க. பழைய கோபமெல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக் காணாமப் போயிருந்துச்சு. அவரோட ஒரு அத்தை பண்ண காரியத்துக்கு இவர் என்ன செய்வாராம்?

ஆனா.... அந்த அத்தையாலேக் கெட்ட குடும்பத்துக்கு , எப்படியாவது தன்னாலே ஒரு நல்லது நடக்கணுமுன்னுதான் விடாப்பிடியா இருந்து அக்காவைக் கட்டுனாராம்.


அக்காவுக்கு ஒரு பொம்பளைப்புள்ளை பொறந்துச்சு. அவர்தான் தமிழ்ப்பெயர் வைக்கணும்னு 'சிலம்புச் செல்வி'ன்னு வச்சார். ஆனா நாங்க வீட்டுலே கூப்புடறது ராணின்னு. அதுக்கு அடுத்த வருசம் இன்னொரு பொண்ணு. அக்கா பிரசவத்துக்குன்னு வந்துட்டுப்போச்சு. குழந்தைக்கு அவ்வைன்னு பெயர் வச்சார். என்னடா இது கிழவிபெயரைப் பாப்பாவுக்கு வச்சுட்டாங்களே அம்மா நினைச்சாங்க. நாந்தான் 'அவ்வைக்கிழவி நம் கிழவி அருமை மிகுந்த பொன் கிழவி'ன்னு பாடிக்கிட்டுத் திரிஞ்சேனே! (அம்மாவுக்குத் தமிழ் அவ்வளவாத் தெரியாது என்பது இங்கே கொசுறுத் தகவல்) மூணாவதும் ஒரு பொண்ணு. மாமாவோட தமிழ்ப்பற்று கொறைஞ்சு போயிருச்சோ என்னவோ தரணி, ரேணுகான்னு பெயர்கள் வர ஆரம்பிச்சது.

இதுக்கிடையில் சின்னக்காவையும் சொந்தத்துலேயே கட்டிக்குடுத்தாங்க. எங்கம்மாவும் இறந்துட்டாங்க. அண்ணனும் வேலைக்குப்போனார். ( ரெண்டே வரியில் முடிச்சுட்டேன் இல்லை? என்னென்னமோ நடந்து போச்சு. இதெல்லாம் தனியாச் சொல்லணும். ராமாயணம் கெட்டது போங்க. அப்புறம் பார்க்கலாம்) நான் தான் இப்ப வீட்டுலே ஒரு பிரச்சனையா இருந்தேன்? படிப்புக் கெடவேணாமுன்னு அக்கா வீட்டுலே இருக்கும்படியா ஆச்சு. அக்காவின் செல்லமா இருந்த நான், 'இதுவும் நல்லதாப் போச்சு'ன்னு நினைச்சேன்.

அக்கா வீட்டுக்கு இதுக்குமுன்னாலே நாலைஞ்சுதடவை வந்து போனதுதான். இப்ப இங்கேயே இருக்கணுமுன்னு வந்தபிறகுதான் நல்லாக் கவனிச்சேன் அக்கா எப்படி மாறிப்போயிருக்குன்னு. மூணு குழந்தைங்க. இப்ப நாலாவது வயித்துலே. எல்லாம் 'ஞைஞை'ன்னு பிடுங்குதுங்க. பார்த்துப்பார்த்துச் சீலை கட்டும் பழக்கம் அறவே காணாம். மேட்சிங்கா ஜாக்கெட் இல்லை. ஒரு முடி இப்படி அப்படி பிசிறாம அழகாப் பின்னிப்போட்டுக்கும் சடை எங்கே போச்சு? ஏனோதானோன்னு அப்படிச்சீவி முடிஞ்சுக்குது.

வீட்டுக்கு முன்னாலே புதுசா ரெண்டு திண்ணை முளைச்சுருக்கு. வாசக்கதவு நடுசெண்டர்லே இல்லாம ஒரு ஓரமா வச்சதாலே ஒரு பக்கத் திண்ணை ரொம்பச் சின்னதாவும், மறுபக்கத் திண்ணை பெரூசாவும் இருந்துச்சு. நல்ல அகலமான திண்ணை. மாமாவோட ' டபுள் பெட்' திண்ணையில் சுருட்டி வச்சுருக்கு. மண்ணைக்குழைச்சுச் சுத்துச் சுவரு வச்சு, மேலே கூரையும் போட்டு இதுவே ஒரு கதவில்லாத அறைமாதிரி இருக்கு. சமையலுக்கான அடுப்பு இங்கே வந்துருக்கு. நல்ல வெளிச்சமா, புகை மண்டாம இருக்கு. இதுலே என்ன விசேஷமுன்னா மேலே கூரை வேய்ஞ்சது மட்டுமே வெளியே இருந்து கொண்டுவந்த ஆளாம். மத்தபடித் திண்ணை, சுவர் எல்லாம் 'கட்டுனது' அக்காவேதானாம். நெசமாவா இருக்கும்? கேட்டாச் சிரிக்குது. அவுங்க இடத்துலே கடைசியா வேலிக்குப் பக்கம் இருக்கும் பெரிய பள்ளம்தான் சாட்சி.
நம்ம பாஷாபாய் சம்சாரம் மதீனா அக்காதான் விறகு கொண்டுவந்த பையன்கிட்டே சொல்லிப் பள்ளம் தோண்டி மண்ணை அள்ளிப்போடச் சொல்லுச்சாம்.

வீடுமுழுசும் தரையெல்லாம் நல்லா மெழுகிக் கோலம் போட்டு வச்சு அழகா இருக்கு. திண்ணைகளிலும் கோலங்கள். பெரிய திண்ணை இல்லாம இத்தனை வருசம் எப்படி வாழ்க்கை நடந்துச்சுன்னு எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கும். சாப்பாட்டு மேசை, வீட்டுப்பாடம் எழுதும் இடம், மத்தியானத்துலே கொஞ்ச நேரம் அக்கடான்னு கண்ணயரும் கட்டிலு, யாராவது வந்தாங்கன்னா அவுங்க உக்காரும் பெஞ்சு, தரையெல்லாம் பெருக்கி மொழுகும்போது, யார்கால்லேயும் தட்டாமச் சாமான்சட்டெல்லாம் எடுத்துவைச்சுக்கற இடம், குட்டிப்பசங்களுக்குப் பால்புட்டி, காச்சுன பால் எல்லாம் எடுத்துப் பத்திரமா வைச்சுக்க, சாயந்திரம் உதிரிப்பூ கட்டுற இடம், புள்ளைங்களுக்குத் தலைசீவிப் பின்னிவிடறதுக்கு அதுகளை ஆடாம உக்காரவச்சு வகுடு எடுக்கன்னு ஆயிரம் வேலை அங்கேதான் நடக்குது. என்னைக் கொஞ்சுன காலமெல்லாம் போயே போச்சு. பிள்ளைங்க அந்த இடத்தைப் புடிச்சுக்கிச்சுங்க. இதுலே அந்த மூணாவது குழந்தை எப்பவும் என்கூடவே இருக்கும். நானும் தூக்கி வச்சுக்கிட்டே அங்கே இங்கேன்னு போயிட்டு வருவேன். நான் பள்ளிக்கூடம் விட்டு வரும்போது ரெடியா எனக்காகத் தெருப்பக்கம் வந்து காத்துக்கிட்டு நிக்கும்.

தொடரும்..............:-)