அக்கா ( பாகம் 3 )

கும்பி கூழுக்கு அழுவுதாம் கொண்டை பூவுக்கு அழுவுதாம். நெசமாவா இருக்கும்? பூன்னு சொன்னதும் ஞாபகம் வருது. கடைசி வீட்டுலே இருக்கற எபிநேசர் வாத்தியார் வீட்டுலே நிறைய கனகாம்பரம், மல்லின்னு பூச்செடிகள் வச்சுருக்காங்க. அங்கே கிணறுகூட இருக்கு. 100 பூவு பத்துகாசுன்னு விப்பாங்க. மல்லி மட்டும் ஒரு சின்ன உழக்குலே அளந்து போடுவாங்க. நாங்கதான் அவுங்களோட மெயின் கஸ்டம்மர். அஞ்சு தலைங்க இருக்கே. அதுவும் மல்லி சீஸன் வந்துருச்சுன்னா..... ஒருத்தர் மாத்தி ஒருத்தருக்கு ஜடைதச்சு விடறதே வேலை. பெரிய பித்தளைக் குண்டான் தண்ணியிலே மல்லி மொட்டுகளைப் போட்டுவச்சுக்கிட்டு ஊசியாலே கோர்த்துக்கிட்டு இருப்போம்.

என்னதான் விறுவிறுன்னு வேலையைப் பார்த்தாலும் இருட்டிரும் பூ தைச்சு முடிக்கும்போது. அக்கா மகளுங்க பலசமயம் அப்படியே ஆடாம உக்கார்ந்தே தூங்கிரும். தூக்கத்துலேயே பவுடர் பூசிப் பொட்டுவச்சு, நல்ல துணி மாத்திப் படுக்க வைக்கறதுதான். தூங்கற புள்ளையை அலங்கரிக்கக்கூடாதுன்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க. ஆனா அழகாப் பூப்பின்னல் போட்டுக்கிட்டு முகத்தைச் சரிப்படுத்தலைன்னா நல்லாவா இருக்கும்? எனக்குத் தைக்கும்போதுமட்டும் உஷாரா இருப்பேன். நகைநட்டெல்லாம் போட்டுவிடுவாங்க. பட்டுப்பாவாடை அழுக்காயிருமுன்னு சின்னத்திண்ணையில் பாய்போட்டு உக்காந்துக்குவேன். அக்கம்பக்கம் போய் காமிக்க எல்லாம் முடியாது. இருட்டுலே பூச்சி பொட்டு இருக்குமாம். நல்லாக் காட்டுலே இருக்கு வீடுன்னு அழுகையா வரும்.

இம்புட்டுப் பூ இருக்கும் எபிநேசர் சார் வூட்டுலே மூணு அக்காங்க இருக்காங்க.
ஒருநாள் கூட இத்துனூண்டு பூவை அவுங்க தலையில் நான் பார்த்ததே இல்லை. எல்லாத்தையும் பறிச்சு வித்துருவாங்க. நாம போய்ச் சொன்னதும் பூப்பறிக்கப் பின்பக்கத் தோட்டத்துக்குப் போவாங்க. நானும் கூடவே போவேன்.
நல்லா குளுகுளுன்னு இருக்கும் அங்கே. ஒவ்வொரு கனகாம்பரச் செடிக்கும் வட்டவட்டமாப் பாத்தி கட்டி, தண்ணீர் தானே பாயறமாதிரிக் கொத்திக் கரை கட்டி வச்சுருப்பாங்க. கிணத்துலே தண்ணி இறைச்சுத் தரையிலே கொட்டுனாவே போதும். அப்படியே சரிஞ்சு சின்ன வாய்க்கலா ஓடும். நானும் அப்பப்பத் தண்ணி சேந்தி ஊத்துவேன். அதுலே கடைசி அக்கா எங்க ஸ்கூலில்தான் படிக்குது. இந்தவருசத்தோடு படிப்பை முடிச்சுருமாம். அப்புறம் வாத்தியார் வேலைக்குப் படிக்கப்போகுதாம். நடுவுலே அக்கா போனவருசம் முடிச்சதாம். உடனே டீச்சர் ட்ரெயினிங் போகமுடியாம பயங்கரக் காய்ச்சல் வந்து இப்பத்தான் உடம்பு தேறியிருக்காம். இந்த ரெண்டு பேரையும் ஒன்னாவே ட்ரெயினிங் அனுப்பப்போறாராம் சார்.

கனகாம்பரத்தை, மொட்டுக்களைச் சேதாரம் பண்ணாம எப்படிப் பறிக்கணும்னு அவுங்கதான் சொல்லிக் கொடுத்தாங்க. நானும் இப்ப தேறிட்டேன்.ஆனா மல்லிச் செடிகிட்டே மட்டும் போகவிடமாட்டாங்க. அங்கே 'பேர் சொல்லாதது' இருந்தாலும் இருக்குமாம். ஊராமூட்டுப் புள்ளேன்ற பயம் போல. பயமுன்னதும் இன்னொன்னு நினைவுக்கு வருது.

போனவருசம்,(நான் இங்கே வர்றதுக்கு முந்தி) சார் எங்கியோ ஊருக்குப் போயிருந்தப்ப..... ராத்திரி திருடன் வந்துட்டானாம். வாத்தியாரம்மா ( வாத்தியார் வூட்டுப் பொம்பளைங்களை வாத்தியாரம்மான்னுதான் இங்கே எல்லாரும் கூப்புடறாங்க. நாங்கெல்லாம் வத்தலகுண்டுலே டீச்சர்னு கூப்புடுவோம்) சத்தம் கேட்டு முழிச்சுக்கிட்டாங்களாம். பக்கத்துலே மூணு பொட்டைப்பசங்களும் நல்லாத் தூங்குதுங்க. டார்ச் லைட் வெளிச்சத்துலே திருடன் பாட்டுக்கு பொட்டியைத் திறந்து கிளறிக்கிட்டு இருந்தானாம். 'டேய் திருடா.... எடுத்ததை வச்சுட்டுப் போடா'ன்னு மெள்ளச் சொன்னாங்களாம். அவன் அதைச் சட்டையே பண்ணாம அங்கே இங்கேன்னு துளாவிக்கிட்டே இருந்தானாம். இன்னும் கொஞ்சம் சத்தமா, தூங்கும் புள்ளைங்க எழுந்துக்கப்போதேன்னு பயந்துக்கிட்டே, ' இங்கே ஒன்னும் இல்லை போடா போடா'ன்னு சொன்னதுக்கு அவன் திரும்பிப் பார்த்துக் கத்தியைக் காட்டுனானாம். அம்புட்டுத்தான். கப் சுப்னு இருந்துட்டாங்களாம். எதையாவது எடுத்துக்கிட்டுப்போய்த் தொலையட்டும். மகள்களை ஒன்னும் பண்ணாம விட்டாச் சரின்னு நினைச்சாங்களாம். அந்தப் பேட்டையிலே எவனோ வாத்தியார் ஊருலெ இல்லேன்றதைத் தெரிஞ்சுக்கிட்டுத்தான் வந்திருப்பான்.

மறுநாள் பூரா இதே பேச்சு.. பாவம் அந்தம்மா,பயந்துபோய் நின்னுச்சாம். சார்தான் திரும்பி வந்தபிறகு குதிச்சுக்கிட்டு இருந்தாராம். அவனை அடையாளம் பார்த்து வச்சேயா....ஆளைக் காமி. தொலைச்சுப்புடறேன்னு...... காமிச்சா மட்டும் இவர் என்ன செஞ்சுருப்பாராமுன்னு பள்ளிக்கூடத்துலே டீச்சர்ஸ் ரூமிலே ஒரே கலாட்டாவாம். மாமாதான் அப்பப்ப பள்ளிக்கூட நியூஸையெல்லாம் வீட்டுலே வந்து சொல்வார். அக்காவுக்குச் சிரிப்பா வரும். எல்லாம் ஓல்ட் நியூஸ்ன்னு சொல்லும். அதான்....காலையில் சார்ங்க எல்லாம் பள்ளிக்கூடம் கிளம்புனவுடன் லேடீஸ் மீட்டிங் ஆரம்பிச்சுருமே!!

நம்மூட்டுலே கிணறு இல்லேன்னு சொன்னேனே. அதனால மூனாவது வீட்டுலே இருந்து தண்ணி எடுத்துக்குவாங்க அக்கா. பக்கத்து வீட்டுக் கணக்கு வாத்தியார் கிணறு இருக்குதான். ஆனா அவுங்க சிலசமயம் அவ்வளவு இணக்கமா இல்லைன்னு அக்கா சொல்லும். அந்த லைனில் மொத்தமே மூணு கிணறுதான். . எபிநேசர் சார் வீடு கட்டக் கடைசி. அம்மாத்தூரம் யாரு போவான்னு இருக்கும். மூனாவது வீட்டுக்குச் சொந்தக்காரர், நம்ம ஹைஸ்கூல் கடைநிலை ஊழியர். அவர் பெயர் அன்னு. நாங்களும், அன்னண்ணேனோட அடுத்தப் பக்கத்து வீட்டுக்காரங்களும் தண்ணி எடுக்கன்னு அன்னு அண்ணன் வீட்டுக் கிணத்துக்கிட்டே சந்திப்போம் பாருங்க. அதுதான் லேடீஸ் க்ளப்.

நம்ம எபிநேசர் சார் மட்டும் வீட்டை, மனையின் முன்னாலே கட்டிப் பின்பக்கம் முழுசும் தோட்டம் போட்டுருக்கார். மத்தவங்க எல்லாரும் அவுங்கவுங்க மனையிலே முன்னாலே ரொம்ப இடம் விட்டுக் கடைசியில் வீட்டைக் கட்டி இருக்காங்க. ஒருத்தர் கட்டுனதைப் பார்த்து அடுத்தவுங்க கட்டிக்கிட்டாங்க போல! எல்லாரும் வேலி வேற போட்டு வச்சுக்கிட்டதாலே அப்படியே சுத்திக்கிட்டுப்போய் தண்ணி கொண்டாரணும். அவுங்கவுங்க தனியாத் தாம்புக்கயிறு வாங்கி வச்சுக்கிட்டுக் கொண்டுபோவோம், என்னாத்துக்கு நாளை மறுநாள் ஒரு பேச்சுன்னு.

நான் அங்கே போன சமயம், கணக்கு வாத்தியார் வேற ஊருக்கு மாத்தல் வாங்கிக்கிட்டுப் போயிட்டார். அந்த வீட்டுக்கு புதுசா வந்த கணக்கு வாத்தியார் குடிவந்துட்டார். கணேஷ் சார் ஒத்தைக் கட்டை. அப்பப்ப நம்ம வீட்டுலே இருந்து குழம்பு ரசம் கொண்டுபோய்க் கொடுப்பேன். அவர்தான் அப்புறம் வேலியை ஒரு ஆள் வர்றமாதிரிப் பிரிச்சு விட்டார். அவர் ஒரு பக்கம் பிரிச்சா நான் அந்தப் பக்கம் அன்னு அண்ணன் வீட்டுப் பக்கம் வழி செஞ்சேன். குறுக்காலே புகுந்து தண்ணி எடுத்தாற வசதியாப் போச்சு. கணேஷ் சார், அவுங்க கிணத்துலேயே தண்ணி மொண்டுக்கச் சொன்னார்தான். ஆனா அக்காதான் எதுக்கு வம்பு. இவர் குடித்தனம் இருக்கறவர்தானே? கணக்கு வாத்தியார் தண்ணியிலும் கணக்காவே இருக்கட்டுமுன்னு விட்டுருச்சு.

நான் போனபிறகு அக்காவுக்குக் கூடமாடன்னு உதவியாத்தான் இருந்தேன். ஆரம்பத்துலே தண்ணி எடுக்கும்போதுதான் தேங்காநாரு அப்படியே கையிலே உராய்ஞ்சு உள்ளங்கையெல்லாம் தோலுறிஞ்சு செகசெகன்னு ஆகிப்போச்சு. அக்காதான் அழுதுகிட்டே தேங்காய் எண்ணெய் தேய்ச்சு விட்டு, இனிமே நானே எடுத்துக்கறென்னு சொல்லுச்சு. ஆனா அதுவும் பாவம்தானே எவ்வளோன்னு வேலை செய்யும்? இதுலே பொழுதன்னிக்கும் புள்ளைத்தாய்ச்சி. எனக்கு அப்புறம் கை பழகிப்போச்சுன்னு வையுங்க. பாதி வழி குடத்தைக் கொண்டுவந்தா மீதி வழி அக்கா சுமந்துபோய் எல்லாத்துலேயும் தண்ணி ரொப்பிக்கும். எல்லாத்துலேயுமுன்னா சின்னச் சொம்பு டம்ப்ளர்னு ஒன்னு விடாது.


காலையில் தண்ணி எடுக்கறது கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாயங்காலமுன்னு ஆச்சு. எல்லாருக்கும் காபி, இட்லி, சட்னி எல்லாம் செஞ்சு, மூத்த ரெண்டு பசங்களைக் குளிப்பாட்டிப் பள்ளிக்கூடத்துக்கு
ரெடியாக்கி அதுங்களுக்கு சடை போட்டு, எனக்கும் சடை பின்னிவிட்டு, மத்த சின்னதுக்கும் பால் பாட்டில் தயார் செஞ்சு இட்லி ஊட்டிவிட்டுன்னு காலை நேரத்துலே ஒரே களேபரமா இருக்கும். இந்த அழகுலே விறகு ஈரமா இருந்தா விடிஞ்சது(-: காபி கூட ஃபில்ட்டர்லே போடமாட்டாங்க. அடுப்புலே தண்ணி கொதிக்கவச்சு அதுலே காப்பித்தூளையும் பாலையும் ஊத்திக் காய்ச்சும். முதல்லே எனக்கு நாக்குக்கு நல்லாவே இல்லை. ஒன்னும் சொல்லாம இருக்கப் பழகிக்கிட்டேன். மாமா ஒரு வேலையும் கூடமாடச் செஞ்சு நான் பார்த்ததே இல்லை. அவர் காலேல எந்திரிச்சு வெளையாடப் போயிருவார். ஒம்போது மணிக்கு வந்து குளிச்சு, இட்லி தின்னுட்டு ஒம்பதே முக்காலுக்கு பள்ளிக்கூடம் கிளம்பிருவார். அவர்கூடவே நானும் போயிருவேன்.

பள்ளிக்கூடத்துப் போகும் வழியில் ஒரு பெரிய மொட்ட மைதானம் இருக்கு. எனக்கு அதைத் தனியா தாண்டிப்போக பயமா இருக்கும். பெரிய பெரிய கழுகுங்க ஒரு சின்னப்புள்ளை உசரத்துலெ மஞ்சமூக்கோடு அங்கே நிக்கும். யாரையும் ஒன்னும் செய்யாதாம். பொணம்தின்னிக் கழுகான்னு கேட்டால் இல்லையாம். ஆனாலும்...........

இதுக்கு நடுவிலே அக்காவுக்கு நாலாவது பொண் குழந்தை பிறந்தாச்சு. வீட்டுலேதான் பிரசவம். நானு பள்ளிக்கூடத்துலே இருந்து வரேன், வீட்டுலே ஒரு புதுப் பாப்பா! மதீனாக்காதான் கூடமாட உதவி செஞ்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு.
பாப்பாவுக்கு ரேணுகான்னு பெயர் வச்சாங்க அக்கா. இப்போ மூனாவது குழந்தை முதல் இந்த பெயர்வைக்கும் இலாக்கா அக்காவுக்கு மாற்றிட்டாங்க போல. இன்னிக்கு இதை எழுதும்போது, 'ஏன் நான் ஒரு பெயரைத் தெரிஞ்செடுக்காமல் இருந்தேன்?' னு எனக்கே புரியலை. ஜனனின்னு வச்சுருக்கலாம். எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்ச பெயர்.

இந்தக் குழந்தை பிறந்ததுலே இருந்து என்னுடைய காலை நேரத்து உதவிகளில் மாற்றம் வந்துருச்சு. குழந்தைக்கு எப்பப் பார்த்தாலும் வயித்துக் கோளாறு. ரெண்டே நிலைதான். 'போகும்'. 'போகவே போகாது'. உள்ளூர் அரசாங்க ஆசுபத்திரியில் இருந்து மருந்து வாங்கிக்கிட்டு வரணும். ஆசுபத்திரிகள் நல்ல நிலையில்தான் இயங்கிக்கிட்டு இருந்துச்சு அப்பெல்லாம்.
போகாம இருக்கும் போது போகறதுக்கும், போய்க்கிட்டே இருக்கும்போது போகாமல் இருக்கவுமுன்னு ரெண்டு சீட்டு எழுதி வாங்கியாச்சு. குறைஞ்சது வாரம் ரெண்டு முறை மருந்து வாங்கப்போவேன். அக்காவுக்குத் தெரியும் எந்த சீட்டுன்னு. எடுத்துக்கிட்டுப்போய், அவுட் பேஷண்ட் பார்க்கும் வரிசையில் நின்னு டாக்டர்கிட்டே காமிச்சால் கையெழுத்து போடுவார். அதை அப்படியே கம்பவுண்டர்கிட்டே கொடுத்தால் கலக்கி வச்சுருக்கும் தண்ணி மருந்து எடுத்து நான் கொண்டு போகும் சீசாவில் ஊத்தித் தருவார். ரெண்டு சீட்டு, ரெண்டு சீசா. கூட்டம் எல்லாம் இருக்காது. நாலைஞ்சு பேர் நின்னா அதிகம். பள்ளிக்கூடம் போகற பொண்ணுன்னு எனக்கு முன்னுரிமை கொடுப்பார் டாக்டர்.

ஒவ்வொருமுறை ஆசுபத்திரி போய்வரும்வழியில் எல்லாம் மனசு சஞ்சலத்தோடு இருப்பேன். அந்த டாக்டரைப் பார்க்கும்போது அம்மா, அவுட்பேஷண்ட்டைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கும்போது நான் பள்ளிக்கூடம் கிளம்பி தூர இருந்தே கை ஆட்டிட்டுப்போனது எல்லாம் நினைவுக்கு வரும். அழுகையா வரும் . அதை மறைக்க விறுவிறுன்னு நடந்து வீட்டுக்கு வருவேன். சுமார் மூணு நாலு கிலோமீட்டர் தூரம் இருக்கும் வீட்டுக்கும் ஆசுபத்திரிக்கும்.

( இப்போ இதைத் தட்டச்சு செய்யும்போது அம்மாவின் நினைவு ரொம்ப வந்து மனசுலே கனமா இருக்கு. மானிட்டரைப் பார்க்க முடியாமல் கண்ணுலே கண்ணீர் தளும்பி வழியுது. அப்புறமா தொடரலாம் என்ன)

தொடரும்..........