எதுக்கெடுத்தாலும் விளம்பரமுன்னா எப்படிங்க?

பயண விவரம் பகுதி 10


அம்மாவோட பொறந்தநாள் வருதுன்னு எங்கே பார்த்தாலும் பேனருங்க. ஒவ்வொண்ணும் ஜெய்ஜாண்ட்டிக்காஇருக்கு. அம்மாவோட படம் பெரூசாப் போட்டு, யார்யார் (இந்த பேனர் வைக்க செலவு செஞ்சவுங்க?) அம்மாவை வாழ்த்தியோ/வணங்கியோ இருக்காங்கன்னு அவுங்க பெயர்களும், சில பேனர்களிலே இவுங்களோட படமும்(ச்சின்ன சைஸு!)போட்டு இருந்துச்சுங்கதான். ச்சென்னையிலே ஒரு பேனருலே '.............நாச்சியாரே'ன்னு கூடப் பார்த்தேன்.


தமிழ்நாடு பூராவும் இப்படியே இருக்கறப்ப மதுரை மட்டும் என்னாங்க, மட்டமா? அதுவும் தமிழ்நாட்டோட ஒரு பகுதிதானே? உசிலம்பட்டிலே போஸ்ட்டர் பார்த்துக்கிட்டே போறப்ப, திடீர்னு ஒரு பேனருலே என்னமோ வித்தியாசமாக்கண்ணுலே பட்டுச்சு. ஆங்......அம்மா படம் இல்லை. ஆனா மாலையும் கழுத்துமா ஒரு ஜோடி! வண்டியை நிறுத்தச் சொல்லிப்பார்த்தா நிஜமான கல்யாண ஜோடிங்கதான் அவுங்க. யாரோ, அரசியல்வாதி வீட்டுக் கல்யாணமுன்னு நினைச்சுக்கிட்டேன்.நம்ம தெய்வராஜ் இருக்கார் பாருங்க, அவரோட ஊரும் இதே உசிலம்பட்டின்றது ஞாபகம் வந்துச்சு.


நமக்காகஎதாவது மலர் வளையம்...ச்சீச்சீ மலர் அலங்கார வளைவு ஏற்பாடு செஞ்சிருக்காரான்னு கவனிச்சேன். ஊஹூம்...அப்படி ஒன்னுமே இல்லை(-:


ஆண்டிப்பட்டி வந்துச்சு. நல்ல அகலமான ரோடுங்க, தெரு விளக்குன்னு ஏரியாவே அட்டகாசம். என்ன இருந்தாலும் அம்மாவோட தொகுதி இல்லீங்களா? ஆனா இந்தக் கல்யாண பேனர்கள் மட்டும் விதவிதமாக் கண்ணுலே பட்டுக்கிட்டே இருந்துச்சுங்க.நம்ம ஷங்கரும்,'மதுரையிலேகூட நிறைய இப்படிச் செய்யறாங்க. நீங்க கவனிக்கலே போல'ன்னு சொல்லி நம்ம கவனிப்புத் திறனுக்கு ஒரு 'பஞ்ச்'வச்சார். ஏங்க நீங்களே சொல்லுங்க. கல்யாணம்ங்கறது நம்மோட சொந்த விஷயம் இல்லையா, அதை என்னத்துக்கு இப்படி ஊர்ச்சாலைகளிலே எல்லாம் விளம்பரப்படுத்தணும்ன்றது புரியாம இருந்தது. 'ஜனங்களுக்கு ரொம்பத்தான் ஆயிக்கிடக்கு'ன்னு சொல்லிக்கிட்டே வந்தேன்.


தேனி வந்தோம். பாரதிராஜா நினைவும் ஆட்டோமேட்டிக்கா வந்துச்சு. இதுதான் கொஞ்சம் பெரிய ஊர். மணியோ ரெண்டடிக்கப் போகுது.பேசாம இங்கேயே சாப்புட்டுப் போயிரலாமுன்னு ஒரு இடத்துலே சாப்ட்டோம். இருக்கறதுலேயே பெரிய ஹோட்டலாம். வீட்டுச் சாப்பாடுமாதிரி இருந்துச்சு. ஒரு கீரைக் கூட்டும், பீன்ஸ் பொரியலும். அவ்ளோதான். வேற ஒண்ணும் இல்லையாம் சைவத்துலே! நான் வீட்டுச்சாப்பாடுன்னு சொன்னது எங்க வீட்டுச் சாப்பாடு:-) நானும் தினப்படிக்கு வகைவகையாச் செய்ய மாட்டேன். ஒரு குழம்பு, ஒரு காய் மட்டும்தான்.வகைவகையாச் செஞ்சாலும் திங்கஆள் வேணாமா? இது வீட்டுக்குச் சரி. ஆனா ஒரு ஹோட்டலுக்கு? ஆனா இந்தக் குறையைச் சரிசெஞ்சுட்டாங்க, வெளியே முகப்புலே ஒரு யானை( சிலை)யை வச்சு.


தேனியிலே இருந்து போடி வந்து சேர்ந்தோம். வந்த காரணம்? குடும்பத்துலே ஒரு கல்யாணம். உசிலம்பட்டி தாண்டுனவுடனேஎங்கே பார்த்தாலும் கொஞ்சம் பசுமை கூடுதலாத்தான் இருந்துச்சு. அதிலும் போடி போற வழியெல்லாம் இன்னும் நல்லாவே இருந்துச்சு.மாமியார் வூடு இருக்கற இடமாச்சே, விட்டுக் குடுத்தற முடியுங்களா?:-)


எங்க இவர் ஏறத்தாழ 32 வருசத்துப்பிறகு பொறந்த ஊருக்கு வரார். அவர் என்னதான் கஷ்டப்பட்டு முகத்தைப் 'பாவமா வச்சுக்கமுயன்றாலும் கண்ணுலே ஒரு உற்சாகம் கொப்புளிக்கறதைத் தடுக்க முடியலை. நானும் எங்க கல்யாணத்துக்குப் பிறகு மொதமொத ஊருக்கு வரேன். தூரத்துச் சொந்தங்களையெல்லாம் பாக்கணும்.


ரெண்டுபக்கமும் வயல்கள், கரும்புன்னு இருந்த ரோடு 'சட்'னு திரும்புது. ஊருக்குள்ளே வந்துட்டோம். புழுதியோடு இருக்கும் தெரு பெருசாதான் இருக்கு. போடி ஜமீந்தாரின் அரண்மனைச் சுற்றுச்சுவர் கொஞ்சம்கூடப் பொலிவில்லாமல் இருக்கு. வெள்ளை கண்டு எத்தனை மாமாங்கம் ஆச்சோ?


இன்னும் ஊருக்குள்ளே போகப்போக குறுகலான தெருக்கள். நகரத்துக்கும் கிராமத்துக்கும் இடைபட இருக்கற ஊர்.வீட்டுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். கல்யாண வீடுகளுக்கே உரிய கூட்டம். நட்பும் சுற்றமுமா பரபரன்னு கல்யாண வேலைகளில் மும்முரமா இருந்தாங்க.


கல்யாண மண்டபம், இங்கே பக்கத்துலேதான் இருக்குன்னு,(ஒரு மூணு நிமிஷ நடை) அங்கே போனா....அடக்கடவுளே! நம்ம வீட்டுக் கல்யாண பேனர்! இதுலே பொண்ணுக்கும் பையனுக்கும் நெருங்கிய சொந்தங்கள்பேரெல்லாம் போட்டு வச்சிருக்காங்க. அதுலெ நம்ம பேரும் இருக்கு. போச்சுரா!


ஆமாம், கல்யாணச் செலவுகள் போதாதுன்னு இதுவேறயா? மேற்கொண்டு சேகரிச்ச விஷயம்,' ஊரோடு ஒத்துப்போகவேண்டியிருக்கு. செலவு பொண்ணு வீட்டுக்காரங்கதான்.( நாங்க பையன் வீட்டுக்காரங்க!) ஒவ்வொரு கல்யாணத்துலேஇந்த மாதிரி வெவ்வேற இடத்துலே நாலஞ்சு வைக்கறதும் உண்டு. நம்ம வீட்லே இது ஒண்ணு மட்டும்தான்'.


கிட்டெப்போய்ப் பார்த்தப்ப, நல்ல ப்ளாஸ்டிக் ஷீட்லே ப்ரிண்ட் செஞ்சு, போட்டோவெல்லாம் அழகா, மென்மையாஇருக்கறது தெரிஞ்சது. பையனுக்கு நிறம் கூடி இருந்ததே! ச்சும்மா ஒரு பத்தடிக்கு இருபது அடி சைஸு, பானரைச்சொல்றேன்!


ஆமாம், முந்தியெல்லாம் புது சினிமாப் படங்கள் விளம்பரத்துக்கு அங்கங்கே பெருசா வைக்கற விளம்பரத்துக்கு மூங்கில் ஏணி, சாரம் மாதிரி கட்டி ஆட்கள் வரையறதையெல்லாம் பார்த்திருக்கேன். சுவத்துலே ஒட்டுற பெரிய போஸ்டருங்களைக்கூட நாலா எட்டாப் பிரிச்சு ப்ரிண்ட் செஞ்சு கவனமாப் பார்த்து ஒட்டுறதையும் பார்த்திருக்கேன்.கொஞ்சம் ஒரே ஒரு மில்லிமீட்டர் ஏறத்தாழ இருந்தாலும் வாயும் கண்ணும் இன்னும் என்னெல்லாமோ கோணலா ஆயிரும். இப்ப அதெல்லாம் குறைஞ்சு போச்சு போல. பிரிண்ட்டிங் டெக்னாலஜி ரொம்பவே வளர்ந்துருச்சு. ப்ளாஸ்டிக் பேனர்மழையிலே நனைஞ்சாலும் ஒண்ணும் ஆகாம அப்படியே பளிச்'னு இருக்கு.

எல்லாஞ் சரிதான். ஆனா அந்த பேனரைக்கையால் எழுதும் தொழில் இப்ப போயிருச்சே! அப்படி எழுதிக்கிட்டு இருந்த ஆர்ட்டிஸ்ட்டுங்க இப்ப என்ன செய்யறாங்க?ச்சின்ன ஸ்டில்லை வச்சுக்கிட்டு பிரமாண்டமா எப்படி எழுதுவாங்க தெரியுமா? அதுலே இருக்கற நடிக,நடிகையர்யார்யாருன்னு 'டக்'னு கண்டுபிடிச்சுறலாம். கெட்டிக்காரங்கப்பா! இதெல்லாம் வந்து நாளாயிருக்கும் போல. மெல்ல வந்த இந்த மாறுதலைப் புரிஞ்சுக்காம இருந்துருக்கேனே.


வர்றவழியெல்லாம் இன்னொண்ணையும் கவனிச்சேன். வேல்முருகன் ஜுவல்லரி! ரோடுக்கு ரெண்டு பக்கமும் பச்சைப்பசேர்னுவயலும் பயிருமா இருக்கேக்க, மோட்டார் ஷெட் அங்கங்கெ நிக்கத்தானெ வேணும். அதோட சுவத்துலே எல்லாம்ப்ரவுண் நிறம் அடிச்சு, 'பளிச்'னு மஞ்சக்கலருலே விளம்பரம் 'நகைக்கடை'க்கு. மதுரையிலே இருக்கற கடைக்கு பட்டிதொட்டியெல்லாம் விளம்பரமப்பா. பொண்ணுங்க கண்ணுலே இருந்து தப்பவே முடியாது. அவுங்க நோக்கமும்அதுதானே! காசு கிடைச்சவுடனே வீட்டு ஆளுங்களைப் பிச்சுப் புடுங்கிறணுமில்லெ.


ரெண்டு நாள் கல்யாண ஆர்ப்பாட்டங்களிலே கலந்துக்கிட்டு நேரம் ஓடிப்போச்சு. இங்கெ முக்கியமா நான் கவனிச்சதுஎன்னன்னா, டைனிங் ஹால் சுவத்துலே கல்யாண சாப்பாடு 'மெனு' ஒட்டி வச்சிருந்தது. இது நல்ல ஐடியாவா இருக்கே. இங்கே ஒண்ணும் சரிப்படலைன்னா, இதோ நாலு கட்டிடம் தள்ளி இருக்கே இன்னொரு கல்யாண மண்டபம் அங்கே போயிரலாம்.இல்லே?


உறவினரில் ஒருத்தர், இங்கே நியூஸியிலே ஒரு ஸ்போர்ட்ஸ் க்ளப்க்கு ஸ்பெஷலா டி ஷர்ட், ஸ்வெட் ஷர்ட்னுதயாரிச்சு அனுப்பறார். இருக்கட்டும். அதுக்கென்ன? ......என்னவா?


விருந்து சமைச்சுப் பரிமாறும் க்ரூவுக்கு ஸ்வெட் ஷர்ட் சப்ளை செஞ்சிருக்கார். அவுங்களும் 'குவீன்ஸ் டவுன், நியூஸி'ன்னுபோட்டுக்கிட்டு இட்டிலி அவிக்கறதும், இலைகளிலே கொண்டுவந்து போடறதுமா இருந்தாங்க. இங்கே 18 வருசமாஇருக்கேனே, பாசம் இருக்காதா? ஓடிப்போய் படம் புடிச்சுக்கிட்டேன்.


விடியக்காலையிலே தாலிக் கட்டு. ஒம்பது மணிக்கெல்லாம் காலை உணவு முடிஞ்சு ஹாலே முக்காவாசி காலி. வேலை நாளாச்சே. எல்லோரும் ஜோலிக்குப் பொயிட்டாப்பலெ. பகல் விருந்துக்கு நெருங்குன சொந்தம் மட்டும்தானாம்.250 பேர்னு மெனு லிஸ்ட்டுலெ எழுதிப்போட்டுருந்தாங்க. பகல் பன்னெண்டரை வரைக்கும் அரட்டைக் கச்சேரியா?


சொந்தக்காரங்க எல்லாம் எங்க வீட்டுக்கு வாங்க, எங்க வீட்டுக்கு வாங்கன்னு விடாமக் கூப்புடறாங்க. அதுலே ஒருத்தர் 200 வருஷப் பழைய வீட்டுலே இருக்காங்களாம். போய் பார்க்கணுமுன்னு மனசு அடிச்சுக்கிச்சு. அவுங்க கொஞ்சம்(!)தூரத்துச் சொந்தமாம். மத்தவங்க வீட்டுக்குப் போகாம இங்கே மட்டும் போயிட்டு வந்தா நல்லா இருக்காதுல்லெ?அதுக்குன்னு 150 வீடுகளுக்குப் போக முடியுமா? இந்தக் கஷ்டத்துலெ இருந்தும் எனக்குக் கை கொடுத்தது யானைதான்!