அம்பத்தியேழு மணிகளில் இம்புட்டும் கவர் ஆச்சு.......(அம்ரித்ஸர் பயணத்தொடர் - 12)

ஒரு ஒம்போது மணிக்கு அறையைக் காலி செஞ்சுட்டுக் கிளம்பி போற வழியில் எதாவது கோவில் கிடைச்சா பார்த்துக்கிட்டே பொழுதோடு வீடு போய்ச் சேரணும். காரை வாசலுக்குக் கொண்டு வரச் சொல்லலாமுன்னு நம்ம ட்ரைவர் ப்ரதீப்பைக் கூப்பிட்டா.... கோவிலில் இருக்கேன். இதோ வர்றேன்னார். பையருக்கு பக்தி ஜாஸ்தி ஆகிப்போச்சு. எல்லாம் சேர்வாரோடு சேர்ந்த வினைன்னு நினைச்சேன்.

ஒன்பதரை ஆகிருச்சு, செக் அவுட் செஞ்சு கிளம்ப. நேரா ஜலந்தர் போய் சுத்திப் பார்க்கணுமுன்னு கோபால் சொல்லும்போதே, முதல்லே இங்கே ஒரு முக்கியமான உள்ளூர் கோவிலுக்கு உங்களைக் கூட்டிட்டுப்போய் காமிக்கிறேனார் ப்ரதீப். 'நீர் வெளியூர்காரர், உமக்கெப்படித் தெரியும்?' ன்னா ....எல்லாம் நம்ம லிஸ்ட் செஞ்ச வேலை. வேறு எதையாவது நாம் 'மிஸ்' செஞ்சுட்டா என்ற அதீத ஆர்வம். அக்கம்பக்கம் கேட்டு, அதைப்போய்ப் பார்த்துட்டும் வந்துருக்கார், நம்ம விஜயத்துக்குத் தகுதி வாய்ந்ததான்னு உறுதிப்படுத்திக்க!

அங்கே ராணி கா பாக் (Rani Ka Bagh)போய் இறங்குனால் அது லால் பவன்,
ரொம்பச் சின்ன இடத்துலே கட்டுன கோவில். இப்போ ஒரு 21 வருசமாச்சு இதைக் கட்டி.

இதை(யும்) கட்டுனவங்க மாதா லால் தேவிஜிதான். கோவில் கட்ட முடிவானதும். ஒரு கட்டிடக்கலை நிபுணரிடம், (அசல்) வைஷ்ணவோதேவி கோவிலைப்போலக் கட்டணுமுன்னு கோரிக்கை வச்சாங்க. அவர் எல்லாத்தையும் அளந்து பார்த்துட்டு, இவ்வளவு சின்ன இடத்தில் நடக்காத காரியமுன்னு பின்வாங்கிட்டார்.

அதுக்குப்பிறகு சாதாரண கொத்தனாரான ஸ்வரண் சிங் என்றவரிடம் இதுபற்றிப் பேசுனப்ப, 'நான் இதை சவாலா எடுத்துக் கட்டித்தரேன்'னுருக்கார். 1989 வது வருசம் முடிச்சுட்டார். சுத்திச்சுத்தி வளைஞ்சு நெளிஞ்சு போகும் படிகளால் பலமாடிக் கட்டிடம் போல இருக்கு. இந்தக்கோவில் இப்போ அம்ரித்ஸரில் பயங்கர டூரிஸ்ட் அட்ரக்ஷனா ஆகிப்போச்சாம்.
வளைச்சு நெளிச்சு கட்டிட்டாங்க!

மாதா லால் தேவிஜியைப் பற்றி இன்னும் கொஞ்சம் விஷயமும் கிடைச்சது. இந்தம்மா 1923இல் லஹோர் அருகில் கசூர் என்னும் கிராமத்தில் பிறந்தாங்க. பிரிவினைக்கு அப்புறம் லஹோர் பாகிஸ்தான் வசம் போயிட்டதால் இவுங்க அம்ரித்ஸர் நகருக்கு இடம் பெயர்ந்துட்டாங்களாம்.
ஆன்மீகத்துலே ஈடுபாடுடன் பிரம்மச்சாரிணியாகவே இருந்து பல புண்ணியத்தலங்களையும் தரிசனம் செஞ்சபிறகு இந்தக்கோவில் கட்டும் ஐடியா வந்துருக்கு. இவுங்க 1994 ஜனவரியில் பூவுல வாழ்க்கையை விட்டுட்டாங்க. அட்லீஸ்ட் ஒரு கோவிலைக் கண்ணாலே பார்த்தாங்க.
சொக்கத்தங்கத்துலே மாதாவுக்கு சிலை செஞ்சு 'இது தங்கச்சிலை'ன்னு எழுதி வச்சுருக்காங்க!

பூஜ்ய மாதா ஸ்ரீ லால்தேவி ட்ரஸ்ட் ஏற்பட்டு மொத்தம் ஆறு கோவில்கள் இதுவரை கட்டி இருக்கு. ஆகமொத்தம் ஏழு கோவில்கள்!!! நவீன வசதிகளுடன் ஒரு அருமையான மருத்துவமனை கூடக் கட்டி ஏழைகளுக்கு சேவை செய்யறாங்களாம்.


இந்த ஊருக்கு வரும்வரை இந்த மாதாஜியைப்பற்றி நான் கேள்விப்பட்டதே இல்லை. ஓசைப்படாமல் நல்லது செஞ்சுருக்காங்க!

வைஷ்ணவோ தேவி
மதுரை மீனாட்சி. சிலைகளின் அழகைப்பார்க்கமுடியாதபடி எல்லோரும் ஜரிகை போர்த்தி நிக்கறாங்க:(

லட்டு கோபால்

இங்கே என்ன விசேஷமுன்னா.... இந்தியா பூராவும் உள்ள முக்கிய கோவில்களின் மூர்த்திகளைக் கூடச் சேர்த்துக்கிட்டாங்க. தமிழ்நாட்டு பங்குக்கு மதுரை மீனாட்சி, கன்யாகுமரி அம்மன், ராமேஸ்வரம் கோவிலின் ராமநாதர், ஸ்ரீ ரங்கத்தின் ரங்கநாதர், திருப்பதி வெங்கடேஸ்வரன், துவாரகை கிருஷ்ணன், மதுராவின் லட்டு கோபால், பத்ரிநாத், கேதார் நாத் சாமிகள், பூரி ஜெகன்னாத், மஹா காளியின் பிண்டி நேபாளத்தின் பசுபதிநாத் இப்படி பயங்கரக் கூட்டம் இதோடு முடிக்காமல் 12 ஜ்யோதிர்லிங்கங்களும் இடம்பிடிச்சு இருக்கு. ஏராளமான கோவில்களின் முக்கிய கடவுளர்களை ரொம்ப அழகா அங்கங்கே கண்ணாடி அலமாரிகளில் சுவருக்குள்ளேயே பதிச்சுட்டாங்க.
புதுசா என்ன சாமி மீன்மேலே உக்கார்ந்துருக்கேன்னதும் சட்னு ப்ரதீப் சொன்னார், அது மகரமீனாம்

பசுபதிநாத்

இந்தியாவின் முக்கிய கோவில்கள் அனைத்தையும் ஒரே இடத்துலே பார்த்து புண்ணியம் தேடிக்கலாம்.
வரிசைக்கு ஆறுன்னு ரெண்டுவரிசையா ஜ்யோதிர் லிங்கங்கள்

நவராத்ரி சமயங்களில் கொண்டாட்டம் பலமாம். கூட்டமும் நெரியுமாம்.

ப்ரதீப்

ஒரு குழந்தையின் ஆர்வத்தோடு என்னைத் தொடர்ந்து வந்த ப்ரதீப், 'நான் எதையும் விட்டுடாமப் பார்க்கணுமே'ன்னு கவனமா இருந்தார். எங்கே பார்த்தாலும் பிரார்த்தனைக்கான வட இந்திய ஸ்டைலில் சரிகைவச்ச சிகப்புத்துணிகளும், பித்தளை, வெங்கல மணிகளுமா தொங்கவிட்டுருந்தாங்க.. 'ஆஜர் ஹோ'ன்னு நாமும் வந்ததுக்கு அடையாளமா மணிகளை குலுக்கிட்டுப்போகணும் போல!
குகைவாசல் (ஸ்கேட் போர்டில் வரமுடியாது)

சின்ன வாசல் உள்ள குகையில் காலடி வச்சால் கீழே குளம்கட்டி இருக்கும் தண்ணீரைக் கடந்து போகணும். அங்கே ஒரு சிவலிங்கத்துக்கு இடைவிடாத அபிஷேகம் ஒரு பசு செஞ்சுக்கிட்டு இருக்கு. அதன் மடியில் இருந்து சொட்டுச்சொட்டாக தாராபிஷேகம்!
சயிண்டிஃபிக் ஃபிக்ஷன் செட்டிங் மாதிரி மாடர்னா பத்ரிநாத் தரிசனம்

வைஷ்ணவோ தேவி பீடத்தில் வணங்கி எழுந்து வந்தோம். கீழ் தளத்தில் ஒரு பெரிய ஹாலில் சுத்திவர எல்லாக்கடவுளர்களுக்கும் தனித்தனி சந்நிதிகள் வச்சுருக்காங்க. நடுவிலே பக்தர்கள் சௌகரியமா உக்காந்து வணங்கலாம். தியானம் செய்யலாம். ஹாலின் ஒரு ஓரத்தில் சிவலிங்கம். அங்கே யார்வேண்டுமானாலும் சிவனுக்கு நீரோ பாலோ ஊற்றி அபிஷேகம் தாமே செஞ்சுக்கலாம்.படங்கள் எடுக்க எந்த ஒரு தடையும் இல்லை.



எட்டுத்தலை சிவன்


அங்கிருந்து கிளம்பி ஊருக்குள் ஒரு வட்டம் அடிச்சு வெளியில் வந்தோம். இந்த ஊரில் என் கண்ணில் பட்ட ஒரு விசேஷம் எல்லா நாற்சந்திகளிலும் ட்ராஃபிக் போலீஸ் நிற்கும் இடத்துக்கு வெவ்வேறு டிசைன். நட்சத்திரம், டெல்லி பஹாய் தாமரைக்கோவில், உலக உருண்டை இப்படி வெவ்வேற. இதுதான் எனக்கு லேண்ட் மார்க்காவும் இருந்துச்சு:-)
90 கிலோமீட்டர் பயணத்தில் ஜலந்தர் நகரை அடைஞ்சோம். ஜலந்திரன் என்னும் மன்னன்(அதான் துளசியின் கணவன்) ஆண்ட நகரம். கதை வேணுமுன்னா இங்கே பாருங்கள்.

மேம்பாலம் கட்டுவது, சாலைகளை விரிவாக்குவதுன்னு இங்கேயும் வேலைகள் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு! போக்குவரத்து நெரிசலில் ஹார்ட் அட்டாக் வந்தாலும் பயமே இல்லை. இந்திய நாட்டுலே இருக்கும் இதய நிபுணர்கள் எல்லாம் பேசிவச்சுக்கிட்ட மாதிரி ஒரே வீதியில் மருத்துமனைகளாக் கட்டி விட்டுருக்காங்க. என்ன ஆஸ்பத்திரின்னு தெரியாமப் போயிட்டா..... நல்லா இருக்காதுன்னு ஒரு இடத்தில் பெரிய இதயம் ஒன்னையும் வச்சுருக்காங்க. ஓப்பன் ஹார்ட் சர்ஜரி!

இதயம்
இது ஒரு மருத்துவமனை. என்னமோ ஹிஸ்ட்டாரிகல் பேலஸ் மாதிரி இருக்கு பாருங்க!
இந்தமாதிரி இருந்தால் எப்படி? இப்படிப் பயணம் செய்ய அனுமதிக்கலாமா?

ஊருக்கு வெளியில் ஜலந்தர் கண்டோன்மெண்ட் இருக்கு. குதிரைமேல் பயணிக்கும் ஆர்மி ஆட்கள் நடமாட்டம் அடிக்கடி கண்ணில் பட்டது. வெள்ளைக்கார ஆட்சியில் இந்த ஊர் ரொம்ப முக்கியமானதாக இருந்துருக்கு. அண்டைநாட்டு சர்வாதிகாரி 'ஜியா உல் ஹக்' பிறந்தது இங்கே ஜலந்தரில்தானாம்.
அதே ஹவேலிக்கு வந்து சேர்ந்தோம். ஒரு மாறுதலா இருக்கட்டுமுன்னு எதிர்வரிசையில் இருந்த மாலுக்குள்ளே போய் அங்கிருந்த பிகானீர்வாலா உணவகத்தில் பகல் உணவு. ஆசையே துன்பத்திற்குக் காரணம் என்பதை அறிஞ்சுருந்தும் தெரியாத்தனமா சவுத் இந்தியன் ஸ்நாக்ஸ் தாலின்னு ஒன்னு (இட்டிலி, தோசை, ஊத்தப்பம் வடை, சட்டினி & சாம்பார்.)
வாங்கிக்கிட்டுப் படாதபாடு பட்டேன். வடை மட்டுமே ஓக்கே! பேசாம கோபாலைப்போல குல்ச்சா வாங்கி இருக்கலாம்.
இடம் படு சுத்தமா நேர்த்தியா பளிச்சுன்னு இருக்கு. ஹைவேக்களில் இப்படி நல்ல இடங்கள் நம்ம பக்கங்களில் இல்லையேன்னு ஒரு எண்ணம் வந்த என்னவோ நிஜம்.

கீழ்த்தளத்தில் இவுங்க மிட்டாய்க்கடை இருக்குது. அங்கே கொஞ்சம் இனிப்பு வகைகளை மறுநாள் கிருஷ்ணஜெயந்திக்காக வாங்கிக்கிட்டுக் கிளம்பினோம்.

போனவழியிலேயே அதே சட்லெஜ் நதி அணை கடந்து மூணு மணிநேரப்பயணத்தில் சண்டிகர் வந்து சேர்ந்தப்ப மணி மாலை நாலரை.
பயணம் நல்லபடி அமைஞ்சதுலே மனசு நிறைஞ்சு இருந்தாலும் வீட்டுக்குள்ளே நுழைஞ்சதும் முதல்வேலையா காபி டிக்காஷனைப் போட்டேன். பாழும் நாக்கு:(

அடுத்து எங்கேன்னு இன்னும் முடிவு செஞ்சுக்கலை. பொழைச்சுக் கிடந்தாப் பார்க்கலாம். அதுவரை விட்டுப்போன உள்ளூர் சமாச்சாரங்களைக் கவனிக்கலாமா?

கூட(வே)வந்த அனைவருக்கும் என் நன்றி. மீண்டும் வருக.

PIN குறிப்பு: மூணு நாளுக்கு பத்து பதிவாவது வேணுமுன்னு நம்ம வல்லி சிம்ஹன் சொன்னாங்க. நாம்தான் தாரளமாச்சே. கூட ரெண்டு கொசுறு போட்டுருக்கேன்:-)