ஆமை வேகத்தில் ஓ(ட்)டி வருவேன் (குஜராத் பயணத்தொடர் 26)

தக்தேஷ்வர், ஊருக்கு நடுவிலே உயரமான குன்று ஒன்றில் உக்கார்ந்துருக்கார். 1893 லே கட்டி இருக்காங்க. முழுக்கமுழுக்கப் பளிங்குக் கற்கள். அப்படியே ஜொலிக்குது. அருமையான வேலைப்பாடுகள். முக்கியமாச் சொல்லவேண்டியது கோவிலின் வெளி முற்றத்தில் ரெண்டடி உயரச் சுத்துச்சுவரைச்சுத்தி இருக்கைகள் போட்டுவச்சுருக்காங்க. எல்லாமே கோவிலுக்கு முதுகைக் காமிச்சுக்கிட்டு ஊரைப் பார்க்கும் விதமா! குன்றுக்கு முக்கால் உயரம்வரை வண்டியிலே போயிடலாம். மேலே அருமையான பார்க்கிங் வசதி. அங்கிருந்து படியேறணும். எல்லாமே படு சுத்தமாப் பராமரிக்கப்படுது.



இங்கேயும் லிங்க ரூப சிவனும் சேஷனும் கருவறையில். பின்சுவரில் பார்வதி சிவனைப் பார்த்தபடி. ஒரு கண் வச்சுக்கிட்டே இருக்காள். வெளியே நந்தியும் ஆமையும். இந்த ஆமை எதுக்குன்னு எப்பவும் வரும் எண்ணம் இப்பவும் வந்துச்சு. கோவில் பண்டிட் பூசைகளை முடிச்சுட்டு, என்னை 'வா'ன்னு கையால் கூப்பிட்டு வெள்ளைமலர்களைக் கொடுத்தார். ஆமையைப் பற்றிக் கேட்டேன்.
ஒருகாலைத் தூக்கி .......தவம் செய்யும் .........என்ன ப்ரார்த்தனையோ?

அது பார்வதியின் வாகனமாம். வீட்டுக்கு முன்னால் போர்ட்டிகோவில் (பார்க்கிங் ஏரியா?) சிவனின் நந்தி. அதுக்கு முன்னால் தன் வண்டியை நிறுத்தி வச்சுருக்காளாம். பக்தர்கள் குறை தீர்க்க ஆமையில் ஏறி 'ஓடி'வந்தால் ஆச்சு!!!! "என்னம்மா, இன்னும் அருள் பாலிக்கலையா'ன்னா, 'அதான் வந்துக்கிட்டே இருக்கொம்லெ....என்ன அவசரம்?'

ஊருக்குள்ளெ ஒரு ரவுண்டு வந்தோம். ஸ்வாமி நாராயணன் கோவில் கண்ணைப் பறிக்குது. இது அக்ஷர்த்வார். டெல்லியில் இருப்பதுபோலவே அட்டகாசமான தோட்டங்கள் உள்ள பெரிய வளாகம். அடுக்கி நிக்கவச்ச அலங்காரத்தூண்கள். உள்புறக் கூரைகளைக் கழுத்துவலியைப் பொருட்படுத்தாமல் பார்த்துக்கிட்டே இருக்கலாம். ஹப்பா..... எத்தனையெத்தனை டிஸைன்கள். ஒவ்வொன்னும் ஒரு விதம். சந்நிதிகளின் வெலிப்புறச் சுவர்களில் எல்லாம் சிற்பவேலைப்பாடு. கண்ணுலே ஒத்திக்கலாம்போல இருக்கு. புலித்தோல் உடுத்திய சிவனும், 'நீங்க வெறும் புலித்தோல், ஆனா நான் வெள்ளைப் புலித்தோல் இடுப்பிலே அழகுக்காகக் கட்டி இருக்கேன் பாருங்கன்னு சொல்லும் பார்வதியும், புள்ளையாருமா ஒரு குடும்பம் சந்நிதியில் இருக்கு. கார்த்திக் மிஸ்ஸிங். அங்கேயும் நாமிருவர், நமக்கெதுக்கு இருவர்ன்னு இருக்காங்க போல! வெல்டன். சாமிவந்து சொல்லியும் கூட்டம் குறையக்காணோம்:(

கருவறை மூடி இருக்கு. பூஜை நேரத்துக்கு இன்னும் அரைமணியாகுமாம்.
முழுக்க முழுக்கத் தன்னார்வலர்களைக் கொண்டே கோவில் கட்டுவதும், பராமரிப்பும் நடக்குதாம். இப்போதிருக்கும் தலைமை சன்னியாசி இதுவரை 55 கோவில்களை உலகெங்கும் கட்டி இருக்காராம். பொதுவா இப்படிப்பட்ட வேலைப்பாடுகளைக் கொண்ட கோவில்களைக் கட்ட முந்தி ஒரு காலத்தில் முப்பது வருசமாகுமாம். இப்போ அஞ்சே வருசத்தில் கட்டி முடிச்சுடறாங்களாம்.

நான் போகணுமுன்னு நினைச்ச ஸ்வாமி நாராயணன் கோவில் இது இல்லை. அது இங்கேதான் இந்தப் பக்கத்துலே இருக்குன்னு வலையில் பார்த்து வச்சுருந்தேன். அதைப் பற்றி விசாரிக்கத்தான் இங்கே நுழைஞ்சோம். கதடா(Gadhada) ன்னு ஒரு சின்ன ஊர். ஸ்வாமிநாராயண் இயக்கத்தை ஆரம்பிச்சுவச்ச நீல்கண்ட் என்னும் சகஜானந்த் ஸ்வாமி இந்த ஊரில் 27 வருசம் தங்கி இருந்துருக்கார். இங்கேதான் இவருடைய இறப்பும் நடந்துருக்கு. அவருடைய பூர்வாசிரமப்பெயர் கன்ஷ்யாம் பாண்டே. உ.பி.காரர். சன்னியாசம் வாங்குனதும் நீல்கண்ட் ஆனார். பிறந்த வருசம் 1781. தன்னுடைய 49வது வயசுலே(1830) வைகுண்டம் ஏகிட்டார். இவர்தான் ஏழுவயசு சிறுவனா இருந்த சமயம், ஒரு இரவில் கொட்டும் மழையில் வீட்டைத் துறந்து வெளியேறுன சம்பவத்தையெல்லாம் டெல்லி அக்ஷர்தாம் கோவிலில் ஒரு குறும்படம் பார்த்துத் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். இதைப்பற்றி சில வருசங்களுக்கு முன்பே எழுதுன நினைவு.

முடிஞ்சாப் பாருங்களேன்.


இவர் மறைவுக்கு ஒரு வருசம் இருக்கும்போது, 1829 லே கட்டப்பட்ட கோவில்தான் இங்கே கதடாவிலே இருக்கு. ஸ்வாமிநாராயண் இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களின் புண்ணிய பூமி. இங்கே பவ்நகரில் இருந்து நம்ம திட்டத்தின்படிப் போகவேண்டியது வடக்கு நோக்கி. இந்தக் கோவிலுக்குப் போகலாமுன்னா....ஒன்னரை மணிநேரம் மேற்கே போகணும். 90 கிலோமீட்டர் தூரம். போகவர, கோவில் பார்க்கன்னு ஒரு 4 மணி நேரமாவது ஒதுக்குனால்தான் முடியும் என்ற நிலமை. பரவாயில்லை இன்னொருமுறை ஆகட்டும்(??!!)னு இங்கேயே ஒரு கால்மணி நேரம் 'தியானம்' செஞ்சுட்டுக் கிளம்பினோம். பூஜை பார்த்துட்டுப் போகலாமான்னதுக்கு , 'எதுக்கு? இந்தப் பக்கம் தனியா உக்காரவா?'ன்னார் கோபால்.

இந்தக் கோவில்களில் பிடிக்காத ஒரே விஷயம், பெண்களுக்கு இரண்டாமிடம் தருவது. முன்வரிசை, முன்பகுதியில் ஆண்கள் மட்டுமே போகலாம். தடுப்பு ஒன்னு போட்டு அதுக்கு இந்தப் பக்கம்வரைதான் பெண்கள் போகலாம். மாய்ஞ்சுமாய்ஞ்சு பூஜைக்கான பிரசாதங்கள் வேலைகள்ன்னு செய்யும் பெண்களுக்கு உண்மையாப் பார்த்தா முதலிடம் கொடுக்கணும். அட்லீஸ்ட் சம உரிமையாவது கொடுக்கனும். பேசாம நான் ஒரு இயக்கம் ஆரம்பிச்சு நம்ம ஆசிரமத்துலே ஆண்களுக்குச் சம உரிமை கொடுக்கலாமுன்னு இருக்கேன். பூஜைக்கான ஏற்பாடுகள், விளக்குகளைப் பாலீஷ் போடுவது,பிரசாதம் தயாரிப்பது, பூமாலை கட்டுவதுன்னு எல்லாத்துக்கும் ஆண்களுக்கே முன்னுரிமை. ச்சும்மா உக்கார்ந்து சாமி கும்பிடும் கஷ்டமான வேலையைப் பெண்களுக்குக் கொடுத்துடப் போறேன், ஆமா!

கடைவீதி வழியாப்போகும்போது கரும்பு விற்பனையும், பட்டங்களுக்கான நூல் விற்பனையும் ஜரூரா நடக்குது. சீஸனல் ஸேல்! கரும்பெல்லாம் வெளிறிய இளம்பச்சை நிறத்தில். வேற வகை போல இருக்கு. நகரைவிட்டு வெளிவந்து நெடுஞ்சாலையில் கலந்தோம். ரெண்டுபக்கமும் பருத்தி. அறுவடைக்குத் தயாரா வெடிச்சுக்கிடக்கு. ஒரு இருவது நிமிஷம் வந்துருப்போம். எங்கே பார்த்தாலும் வெள்ளை நிலம். இது என்னடா நியூஸிக்கு வந்துட்டோமோ? பயங்கர பனிமழை பெய்ஞ்சுருக்கே!!! அப்படி இருக்கச் சான்ஸ் இல்லையே...... நமக்கு அங்கே இப்போ சம்மராச்சே.......
ஒரு பக்கம் சின்னதா வெள்ளைக்குன்றுகள். வண்டியை அங்கே ஓரங்கட்டி, மலையில் இருந்து ஒரு கல் எடுத்துத் துடைச்சுட்டு லேசா வாயில் வச்சுப் பார்த்த கோபால், உப்புக் கல்லு'ன்னார். அட! தூத்துக்குடிக்குப் போனப்ப மிஸ் பண்ணிட்ட இடம்! எந்த மாதிரி அமைப்புன்னு தெரியலை. பாத்தி கட்டிவிடுவாங்கன்னு கேள்விப்பட்டுருக்கேன். இங்கே என்னடான்னா...... அதுபாட்டுக்கு 'விளைஞ்சு' கிடக்கு. தெருவோரம் தேங்கி நிற்கும் சின்னக் குழியில்கூடப் பூத்துக்கிடக்கு உப்போ உப்பூ. ஒரு இடத்துலே உப்பு மலையைக் குளிப்பாட்டிக்கிட்டு இருந்தார் ஒருத்தர். அச்சச்சோ..... குளிச்சால் கரைஞ்சுடாதா? சிலபல மலைகள் எல்லாம் 'டாடா' க்ரூப்பைச் சேர்ந்ததாம். (அரைமணிநேரப் பயணம் முழுசும் உப்பூ. படங்கள் வேண்டுமென்றால் உப்போ உப்பூவில் பார்க்கலாம்.)

ஸ்வாமிநாராயண் கோவில் படங்கள் இங்கே ஆல்பத்தில் இருக்கு.

பயணம் தொடரும்....:-)