அக்ஷர்தாம்.

நெஞ்சாங்கூட்டில்.........நீயே நிற்கிறாய் ( பாகம் 4)

இடியும் மின்னலும் மழையுமா இருந்த ஒருநாள் இரவு, அப்பா, அம்மா, அண்ணன், தம்பின்னு சொந்தபந்ததையெல்லாம் உதறித்தள்ளி வீட்டை விட்டு வெளியேறுன கன்ஷ்யாம் பாண்டேவுக்கு வயசு வெறும் 11. வீட்டுக் கதவை மெதுவாச் சாத்திட்டு மழைத் தண்ணியிலே கால் வைக்கும்'சளக்' துல்லியமாக் கேக்குது. பாதம் பட்டுத் தெறிக்கும் தண்ணீர் முத்துக்கள் அப்படியே எழுந்துத்திரும்பவிழுது. 65 அடி உயரம், 85 அடி அகலமுள்ள பெரிய திரையில் படம் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம்.


அயோத்திக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ச்சின்ன கிராமத்தில் பிறந்த இவருக்குப் பெயர் சூட்டும்போதேஹரி, கிருஷ்ணா, ஹரி கிருஷ்ணா, நீல்கண்ட்ன்னு கூட நாலு பேரையும் சூட்டுனாங்களாம்.
ஏழுவருஷம், ஒரு மாசம், பதினோருநாள் பாரதத்தின் கிழக்கும் மேற்கும், வடக்கும் தெற்குமா எட்டாயிரம் மைலுக்கு மேலே நடந்தே யாத்திரை செஞ்சிருக்கார். இந்தப் பயணத்தில் இவரை 'நீல்கண்ட்'ன்னே மக்கள் அறிஞ்சிருந்தாங்க.


இதுக்கு முந்தி ஐமேக்ஸ் திரையில் படம் பார்த்த அனுபவத்தைவிட இது முற்றிலும் வேறாய் இருக்கு. 55 நிமிஷம் ஓடும் இந்தப் படத்துலே பனி அப்படியே உறைஞ்சு கிடக்கும் இமயமலை முதல்,பசுமையான கேரளம் வரை நாமும் கூடவே பயணிக்குறோம். எல்லாமே விஸ்தாரமாவும், விவரமாவும் இருக்கு. ரொம்ப நேர்த்தியான படப்பிடிப்பு. தியேட்டரின் சவுண்டு சிஸ்டம் பிரமாதம். 'நம்மூர் சினிமாஅரங்குகளில் நம்ம காதைச் செவிடாக்கிட்டுத்தான் அனுப்புவோமுன்னு கங்கணம் கட்டிக்கிட்டு இருக்காங்களொ'ன்னு இப்ப ஒரு புது சந்தேகம் முளைச்சது.


ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்....... இப்ப எங்கே இருக்கேன்? ........ டெல்லியில் இருக்கும் அக்ஷர்தாம் கோயிலில்!!


என்றுமே நிலைத்து நிற்கும் பரம்பொருளான இறைவனின் வீடுன்னு இதுக்கு அர்த்தமாம். தற்காலத்தியக் 'கட்டடமுறையில் இல்லாம கொஞ்சம்கூட ஸ்டீல் பயன்படுத்தாம முழுக்க முழுக்க பளிங்கும், ராஜஸ்தானில் இருந்து கொண்டுவரப்பட்ட 'பிங் ஸ்டோனு'மா இழைச்சு வச்சிருக்கு. இந்த ஆரஞ்சு நிறம்(லேசான காவி நிறமுன்னு சொல்லலாம்) பக்தியையும்,பளிங்கு வெள்ளை பரிசுத்தத்தையும் அடையாளப்படுத்தவாம்.


இன்னிக்கு இங்கே போய்வரலாமுன்னு முடிவு செஞ்சதும் எங்க இவர் ஒரு மாதிரி நேரம் அட்ஜெஸ்ட் செஞ்சுக்கிட்டு எங்கூடவே புறப்பட்டுட்டார். இதுக்குத்தான் வேலையையும் சுற்றுலாவையும் ஒண்ணா சேர்த்துப் பயணம் போகக்கூடாதுன்றது.டெல்லிக்கு வெளியே போகணுமுன்னு சொல்லிக்கிட்டே வந்தார் கார் ஓட்டுனர். ஆனா வெறும் இருபதே நிமிஷப்பயணத்துலே, ரிங் ரோடுலே டெல்லிக்குக் கிழக்கே போய் யமுனை நதிக்கு குறுக்கே இருக்கும் நிஜாமுதீன் பாலத்தைக் கடந்தவுடனே கோயில் கண்ணுலே பட்டது. இங்கே வலது பக்கம் போனா நொய்டா. போகும் பாதையில் ஒரே பனி மூட்டம். மசமசன்னு தெரியுது. இத்தனைக்கும் காலையில் பத்து மணிக்கு மேலே ஆச்சு. கோயில் வளாகத்துலே நுழையறதுக்கு முன்னே அறிவிப்புப் பலகைகள், வரப்போகும் காமன்வெல்த் விளையாட்டுக்கான ஏற்பாடுகள் அந்தப் பக்கம்தானாம். இன்னும் மூணு வருசம்தான் இருக்கு.



பெரிய காம்பவுண்டு சுவர்களைத் தாண்டி உள்ளே வந்தோம். கார் நிறுத்தும் இடம் பிரமாண்டமா இருக்கு. கோயிலையும் சேர்த்து 100 ஏக்கருக்கு மேலே நிலமாம். உள்ளே செல்பேசியோ, கேமெராவோ கொண்டுப்போகக் கூடாதுன்னு அறிவிப்புகள். சாப்பாட்டுச் சாமான்களுக்கும் அனுமதி இல்லை. சிகெரெட், புகையிலை,மதுப்பழக்கம் உள்ளவர்கள் இங்கே வரும்போது அதையெல்லாம் வெளியே விட்டுட்டு வரணும். நம்ம பைகளையும், கெமரா , செல்பேசி இதையெல்லாம் அங்கே இதுக்குன்னே இருக்கும் இடத்தில் ஒப்படைச்சுட்டுப் போகலாம். அங்கே பொருட்களைக் கொடுக்கறதுக்கு முந்தி, நம்ம பெயர், விலாசம்,என்னென்ன சாமான்கள் பையிலே இருக்குன்றதுக்கெல்லாம் ஒரு பட்டியல் போட்டுக் கொடுக்கணும்.அதுக்குன்னே ஒரு படிமம் வச்சுருக்காங்க. அதை வாங்கிப் பார்த்தப்ப எல்லாம் சரியாத்தான் இருக்கு, கடைசி ஒருவரியைத் தவிர. 'இங்கே ஒப்படைக்கும் பொருட்களுக்கு அவுங்க பொறுப்பேத்துக்க மாட்டாங்களாம். ' இது என்னடா பாதுகாப்பு? ( எல்லா இடத்துலேயும் இப்படித்தான் இருக்குன்றது வேற கதை) கார்லெயே சாமான்களை வச்சுட்டோம்.ஓட்டுனர் உள்ளே வரலைன்னுட்டார். 'காரைப் பூட்டிட்டுப் போகலாம் வாங்க'ன்னு சொன்னாலும் கேக்கலை.


பாதுகாப்புன்ற பேரில் வழக்கமா தொட்டுத் தடவல்கள் முடிஞ்சது. நல்லவேளை ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் தனித்தனின்னு நினைச்சுகிட்டேன். இன்னும் பனி விலகாததாலோ என்னவோ அவ்வளவாக் கூட்டம் இல்லை. காலணிகளை ஒரு இடத்தில் விட்டுப்போகணும். ப்ளாஸ்டிக் சாக்குலே வாங்கி வச்சுக்கிட்டாங்க. கோயிலுக்கு முன்னாலே நிக்கறேன், வாய் பொளந்து. அம்சம்னா அப்படி ஒரு அம்சம். படியேறிப்போனா, பூராக் கோயிலுமே கஜேந்திர பீடம்னுஒரு பெரிய பீடத்துமேலே நிக்குது. யானைகளா நின்னு கோயிலைத் தாங்குதுங்க. 'யானை சைஸிலேயே 148 யானைகளாம்'! அம்மாடியோவ்! இது இல்லாம தூண்களில் எல்லாம் குட்டிக்குட்டியா யானையோ யானை.



மொதல்லே கோயிலுக்குள்ளே போயிட்டு வந்துறலாமுன்னு நுழைஞ்சால், எங்கே திரும்ப வர்றது? அப்படியே கால்களைக் கட்டிப்போட்டுருது அங்கே இருக்கும் தூண்களும், கூண்டுபோல் மேலே இருக்கும் மேற்கூரைகளும்.'டோம்'களுக்குக் 'கிண்ணக்கூரை'ன்னு சொல்லலாமா? அண்ணாந்து பார்த்துக் கழுத்தே சுளுக்கிருச்சு. பால்போல பளிங்குக்கற்களால் செஞ்ச தூண்கள், சுவர்கள், அதுலே வேலைப்பாடுகள்ன்னு எதைச் சொல்ல எதை விட? ( வார்த்தை உபயம் :சிவசங்கரி)


தங்கத்தில் செஞ்சதுபோல ஜொலிப்புடன் நீல்கண்டின் உருவச்சிலை. சுவாமிநாராயண் சமிதியின் மற்ற குருக்களின் சிலைகள்,கையில் குழலோடு இருக்கும் வேணுகோபாலும் & ராதையும், ஸ்ரீ ராமரும் சீதையும், சிவனும் பார்வதியும்னு ஆளுயரப் பளிங்குச் சிலைகள். ஆடை அலங்காரங்கள் எல்லாம் அருமை. ராதை, சீதை,பார்வதி மூவருக்கும் முகஜாடை ஒரேமாதிரி இருக்கு. நாலுபக்கமும் பிரமாண்டமான கதவுகள். தங்கத்துலேயே இழைச்சுச் செஞ்சுட்டாங்களோ?



நுழைவாசலுக்கு நேராய் பின்பக்கம் இருக்கும் கதவுக்கு இந்தப்பக்கம் ஸ்வாமிஜி பயன்படுத்திய ருத்திராட்ச மாலை,பாதுகைகள், எழுதுகோல்ன்னு வச்சுருக்காங்க. வெளியே வர மனசில்லாமத்தான் வந்தோம். யானைகளைப் பார்த்ததும்மனசுக்கு ரொம்ப குஷியாப்போச்சு. ஹைய்யோ.......... எத்தனை விதவிதமான யானைகள்! 148 இருக்கான்னு எண்ணிப்பார்க்க ஆரம்பிச்சு நாலைஞ்சு முறை கணக்கைக் கோட்டை விட்டுட்டேன். சரி. அவுங்க சொன்னதை நம்புனா போச்சு.




வெளிப்பிரகாரம் முழுக்க ஒரு செண்டிமீட்டர் இடம் விடாம என்னமாதிரி அலங்காரம்! உத்துப்பார்த்துக் கண்ணு வலியே வந்துரும்போல இருந்தது. 'கூலிக்கு மாரடிச்சவங்க' செஞ்சதுல்லே இதுன்னு புரிஞ்சுபோச்சு. அப்படி ஒரு சிரத்தை, கவனிப்பு. எதோ அச்சுலே வடிச்சது மாதிரி ஒண்ணுபோல எப்படிச் செதுக்கி இருப்பாங்க? ஏழாயிரம் பேர் வேலை செஞ்சாங்களாம்.அஞ்சு வருசம். தன்னார்வத் தொண்டுக்கு நாலாயிரம்பேர். 200 கோடி செலவாச்சாம். உலகம் முழுக்க இருக்கும் குஜராத்திகள் சேர்ந்து செலவு செஞ்சுருக்காங்க. இப்படிக் கொடுக்கவும் மனசு இருந்துருக்கு பாருங்க. மனசுக்குப் பரிச்சயம்உள்ள கடவுளர் உருவங்களும், ச்சின்ன வயசுலே இருந்து கேட்டறிஞ்ச இதிகாச புராணக்கதைகளும் ஞாபகம் இருக்கறதாலே சுத்துச்சுவர்களில் இருக்கும் 'குட்டிக்கதைகளைப் புரிஞ்சுக்க முடிஞ்சது' கூடுதல் மகிழ்ச்சி. நின்னு நிதானமாப் பார்க்கணுமுன்னாஒரு மாசம் வேண்டி இருக்குமோ என்னவோ? 234 அலங்காரத் தூண்கள். ஒரு தூணுக்கு ஒரு நாளுன்னு வச்சுக்கிட்டா...........பேசாம அங்கேயே குடி இருக்க வேண்டியதுதான் போல!



கோயிலைச் சுத்தி செயற்கை நீர் ஊற்றுகள். கோமுகத்தில் இருந்து சன்னமா விழும் நீர்த்தாரைகள். அங்கங்கே தாமரை மலர்கள்.சாயந்திரத்தில் இசைக்கு நடனமாடுமாம். பார்க்க நமக்கு நேரம் இருக்குமான்னு தெரியலை.படிகள் இறங்கி வந்து காலணிகளை வாங்கி அணிஞ்சோம். இடது கைப் பக்கம் கலாச்சார மையம். அங்கே போய்ப் பார்க்க 125 ரூபாய்க் கட்டணம் வச்சுருக்காங்க. அந்த வளாகத்துலே நுழைஞ்சால் எதோ 'அம்யூஸ்மெண்ட் பார்க்' வந்ததுபோல இருக்கு. காபி டீ வியாபாரம் சுறுசுறுப்பா நடக்குது. சிப்ஸ், சாக்லேட்ன்னு பிள்ளைகளுக்கான தீனிகள் ஒரு பக்கம். கூட்டம் அவ்வளவா இல்லேன்னு சொன்னேனே........ எல்லாரும்இங்கே இருக்காங்க!



மொத்தம் மூணு பிரிவுக்கு டிக்கெட் கொடுத்துருக்காங்க. முதல் பிரிவுக்குள்ளெப் போக ஒரு கூட்டம் அங்கே போட்டுருக்கும் இருக்கை வசதிகளில் காத்திருக்கு. நாங்களும் ஜோதியில் கலந்தோம். அங்கேதான் இந்தத் திரைப்படம் பார்த்தோம்.


இந்தக் கோயிலை நினைக்க நினைக்க மூச்சடைக்குது. ஹப்பா.............பாக்கியை அடுத்த பதிவில் சொல்றேன்.


தொடரும்...........