சிவகாமியும் பல்லவனும்.

நெஞ்சாங்கூட்டில்.........நீயே நிற்கிறாய் ( பாகம் 3)

கைலாச நாதர்


கோபால் இதுவரை காஞ்சீபுரம் போனதே இல்லையாம்! அதுலேயும் வலை உலக நண்பர் ஒருவரைச் சந்திச்சுட்டு வரும்போது கட்டாயம் போகணுமுன்னு சொல்லிக்கிட்டே வந்தார். நானும்தான் 'காஞ்சீபுரத்துலேயே போய் புடவை ஒண்ணுக்கூட வாங்குனதில்லை'. கட்டாயம் போகணுமுன்னு மனசுக்குள்ளே சொல்லிக்கிட்டேன்:-)



மறுநாள் காலங்கார்த்தாலே எட்டரைக்குப் புறப்பட்டாச்சு. வழியெல்லாம் நல்லாவே இருந்துச்சு. ஒரு திருப்பத்துலே ஒத்தைக்கண்ணு அரக்கன் மாதிரி காற்றாலை ஒண்ணு எழும்பி நிக்குது. காற்றாலை பிஸினெஸ் ரொம்பநல்லாப் போகுதுன்னு பேச்சுவாக்குலெ தெரிஞ்சது. வழியெல்லாம் அடிக்கொண்ணுன்னு கல்வி நிலையங்கள்.எல்லாம் புதுசுபுதுசா முளைச்சிருக்கற காலெஜ்களாம். பஸ்ஸுக்காகக் காத்திருக்கும் மாணவமாணவியரின் கூட்டங்கள். எப்ப பஸ் கிடைச்சு எப்பப் போய்ச் சேருவாங்கன்னு தெரியலை.ஹூண்டாய் கம்பெனி டெலிவரி வண்டிகள் அகலமான சாலையின் ரெண்டு பக்கமும் வரிசைகட்டி நிக்குதுங்க. காஞ்சீபுரம் ரெயில்வே நிலையத்தைத் தாண்டி ஊருக்குள்ளெ வந்துட்டோம். பத்தரை மணியாயிருச்சு. முதல்லே நேராப் போனது காமாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு. பராமரிப்பு என்னவோ நடந்துக்கிட்டு இருக்கு. ஆனாலும் கொஞ்சம் பாழடைஞ்சு நிக்குதோன்னு ஒரு சம்சயம்.



யானைக் கொட்டடியில் மூணு யானைகள். குளிச்சு முழுகி அலங்காரம் பண்ணிக்கிட்டு சாவகாசமா ஆடி ஆடி நிக்கறாங்க.அம்மன் சன்னிதியில் மேல்மருவத்தூர் பக்தைகளின் கூட்டம் சிகப்புப் புடவைகளோடு! நானும் ஒரு மெரூன் கலர்லேஇருந்ததாலே ரொம்ப சுலபமா கூட்டத்தோடு கலந்துட்டேன்:-)


'நகரேஷூ காஞ்சி'ன்னு புகழ்பெற்ற ஊர். காஞ்சீபுரத்தில் தடுக்கி விழுந்தால் எதாவது கோயில் வாசலில்தான் விழணும். நானும் இங்கே வந்து பனிரெண்டரை வருஷத்துக்குமேல் ஆச்சு. ஏறக்குறைய ஊரையே மறந்துட்டேன். அதாலேட்ரைவர் கிட்டேயே பொறுப்பை ஒப்படைச்சாச்சு. அவருக்கோ 'பனிரெண்டு மணிக்குக் கோவில்களை மூடிருவாங்க. அதுக்கு முன்னே சீக்கிரமா எத்தனை இடத்தைக் காமிக்க முடியுமோ அத்தனை'ன்னு ஒரு எண்ணம்.


கச்சபேஸ்வரர், ஏகாம்பரேஸ்வரர்ன்னு ஓடுனோம்.ஏகாம்பரேஸ்வரர் கோவில் வாசலில் 'ராஜா'வைப் பார்த்தேன். நான் வந்துருவேன், எங்கேயும் போயிராதீங்கன்னு சொல்லிட்டுக் கோயில் உள்ளே போனேன்.(அவரைப்பற்றி அப்புறம் ஒருநாள் சொல்றேன்.) என்ன மாதிரி கோயில்? அடடா.........நின்னு நிதானமாப் பார்க்க ஒரு நாளையே ஒதுக்கலாம். அகலமான காரிடார். அசப்புலே நம்ம ராமேஸ்வரத்துலே பார்த்தது போலவே இருக்கு. என்ன உழைப்பு. ஒவ்வொரு தூணிலும் ஏகப்பட்ட வேலைப்பாடுகள். காற்றோட்டத்துக்கு மேலே கருங்கல்லில் பலகணி. ச்சும்மாச் சொல்லக்கூடாது.....................பார்த்துப் பார்த்துதான் கட்டி இருக்காங்க.


வெள்ளைக்கார டூரிஸ்ட்டுகளின் கூட்டம் நிறைய இருந்துச்சு. குருக்களும் ஆங்கிலம், தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், ஹிந்தின்னு ஆளுக்கேத்த மாதிரி வெளுத்துக் கட்டிக்கிட்டு இருந்தாங்க.



உலகளந்தானைப் பார்த்ததும் கோயிலை மூடிட்டாங்க. மகாபலியின் தலையில் ஒரு காலும், விண்ணை அளக்கும் மற்றொரு காலுமா இருந்தார். அவருடைய இடுப்பு ஆடை............... ஹைய்யோ..... மடிப்புமடிப்பா பார்க்கவேபரவசமா இருந்துச்சு. அநேகமா நம்ம மக்கள் பார்த்திருக்கக் கூடிய கோவில்கள் இதெல்லாம் என்றதாலே ரொம்ப விவரிப்பு இல்லாமக் கடந்து போயிடறேனே.



முந்தி நான் வந்தப்ப இல்லாத ஒரு வசதி இப்ப இங்கே இருக்கு. சுற்றுலாக்காரர்களுக்குத் தேவைப்பட்ட ஒருமுக்கியமான விஷயம். அது நம்ம சரவணபவன். சாப்பாடு வசதி மற்ற சரவணபவன்களைப் போல்தான்னுசொன்னாலும், இங்கே டாய்லெட் வசதி அருமையாச் செஞ்சிருந்தாங்க.



சாப்பாடு ஆனதும் இன்னும் ரெண்டரை மணி நேரம் இருக்கே கோயில்கள் மறுபடி திறக்க, என்ன செய்யலாமுன்னு யோசிச்சு (!!) 'பட்'ன்னு ஒரு முடிவுக்கு வந்தோம்(??) புடவைக் கடைகளைப் பார்வையிடலாமே! ஸ்ரீ விநாயகா சில்க்ஸ்,டி.கே. நம்பித் தெரு.நம்பலாம் போல இருக்கே! பெயர் ஓக்கே. நம்பிக் கடைக்குள்ளே நுழைஞ்சோம். தரையெல்லாம் பாய் விரிச்சு பரத்தி இருக்கு. சுத்திவரச் சுவர் முழுசும் அடுக்கடுக்காப் புடவைகள். நிறைய இளம் பெண்கள் வேலை செய்யறாங்க. சம்பிரதாயமாப் பாயிலே உக்காரணும். ஐய்யோ என் கால்.............. 'காலுக்கு ஆசை புடவைக்கும் ஆசை'


ஒரே ஒரு புடவைதாங்க வேணுமுன்னுக் கடைக்காரர்கிட்டே கறாராச் சொல்றார் கோபால்.( முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணா!)அதையெல்லாம் காதுலேயே போட்டுக்கலை நான்! பரபரன்னு புடவைகள் அலமாரியிலே இருந்து தரைக்கு இறங்குது.வேண்டாம் வேண்டாமுன்னு கதறக்கதறப் புடவைகளைப் பிரிச்சுப்போட்டுக்கிட்டே இருக்கார். அதே வேகத்தை,அந்தப் பொண்ணுங்க பிரிச்சதைத் திரும்ப மடிக்கறதுலே காட்டுறாங்க. சபாஷ்.......சரியான போட்டி!!!!



'மகளுக்கு மட்டும் ஒரு புடவை வாங்குனாப் போதுமில்லே?'ன்னு கேட்டார். போதுமே! அதுக்கு என்னோட அளவுலே ஒரு ப்ளவுஸ் தச்சுக்கிட்டாப் போச்சு:-) அதுக்கப்புறம் கிஃப்ட் கொடுக்கன்னு கொஞ்சம் விலை குறைஞ்ச(??) புடவைகளைப் பாருங்கன்னு அது ஒரு மழையா தரையில் இறங்குச்சு. இங்கே நியூஸியில் இருக்கும் ஒரு தோழிக்கு ஒண்ணு வாங்கலாமுன்னு அதுலே ரெண்டு கலர்லே ரெண்டு ( பின்னே எனக்கொண்ணு இருந்தாத்தானே நாங்க தோழிகள் ரெண்டுபேரும் ஒரே மாதிரிக்கட்டிக்க முடியும்?) வாங்கினோம். அங்கே மாடியில் பட்டு நெசவு செய்யும் தறி வச்சிருக்கோமுன்னு சொல்லிக் கொண்டுபோய்க் காமிச்சார் கடைக்காரர்.



இவ்வளவு நடந்தும் மணி இன்னும் மூணு கூட ஆகலை. அடுத்த கடை? வம்பு வேணாமுன்னு நேராக் கைலாசநாதர் கோயிலுக்கு வந்தோம். ஒரு முப்பத்தியஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னே இங்கே வந்துருக்கேன். சுதையாலே செஞ்சகோயில்ன்னு தோழி( காஞ்சீபுரத்துக்காரி) சொன்னாள். அழுக்கு வெள்ளை நிறத்தில் பார்த்த நினைவு. இங்கே கருவறையைச் சுற்றி வர ஒரு ச்சின்ன வழி இருக்கு. இந்தப் பக்கம் ரெண்டு படி மேல் ஏறி அந்தப் பக்கம் இறங்கி வலம் வந்தால் வெளி வரும் வழி முழுசும் அடைபட்டுத் தரையோடு ஒரு பொந்து மாதிரி இருக்கும். எலி வளை மாதிரி கொஞ்சம் பெரிய அளவு. அதில் தவழ்ந்துவெளியே வரணும். அப்படி வந்தவங்களுக்கு அடுத்த பிறவி என்பதே இல்லையாம். ரொம்ப ஒல்லியாக இருந்தக் காலக்கட்டம். நிமிஷமா வலம் வந்து வெளியேயும் வந்தாச்சு,அப்ப!


சுதையின் நிறம் இல்லாமல் இப்பப் பழுப்பு 'சேண்ட் ஸ்டோன்' கலரில் இருக்கு கோவில். மத்திய அரசின் தொல்பொருள் இலாகாவின் மேற்பார்வையில் வந்திருச்சாம் கோவில். ஏழாம் நூற்றாண்டுக் கடைசியில் கட்ட ஆரம்பிச்சு எட்டாம் நூற்றாண்டு ஆரம்பத்தில் முடிக்கப்பட்டதாம். ராஜசிம்ஹ பல்லவன் ஆரம்பிச்சதை,அவர் மகன் மகேந்திர பல்லவன் முடிச்சு வச்சிருக்கார்.


இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இருக்கேன்னு நின்னு நிதானமாச் சுத்திப் பார்த்தோம். ச்செல்லம்போல யாழிகள் வரிசைகட்டி நிக்குது. குட்டிகுட்டியா மாடங்கள்,ஒரு ஆள் உட்காரக்கூடிய அளவில் ஒரே பக்கம் பார்த்த மாதிரி . கிழக்குன்னா எல்லாம் கிழக்கேதான். அதுக்குள்ளெ இருந்து தியானம் செய்வாங்க போல. அதிலும் கண்ணைமூட விருப்பம் இல்லாத சிலர் ஓவியம் வரைஞ்சு தள்ளி இருக்காங்க. இததனை வருஷங்களுக்குப் பிறகும் அழியாத வர்ணங்கள். அஜாந்தா ஓவியங்களில் பயன்படுத்திய வகை வர்ணமோ? இறைவனும் இறைவியும் ஆற அமர உட்கார்ந்து பேசிக்கிட்டு இருக்கறது மாதிரியான சிற்பங்கள் எக்கச்சக்கமா இருக்கு. ரிலாக்ஸ் டைம்:-)


தூங்கும் யாழி சிற்பம் பார்க்கும்போது எனக்கு 'கோபால கிருஷ்ணன்' நினைவு வந்து ஒரு நிமிஷம் சோகமானேன்.எல்லாம் பிரிவுத்துயர் தான்.


இங்கே வந்தது முதல் சிவகாமி,ஆயன சிற்பி, சுகபிரம்ம ரிஷி, மாமல்லன்ன்னு நினைவுகள் ஓடி வர்றதைத் தடுக்க முடியலை. எதுக்குத் தடுக்கணும்? அது பாட்டுக்கு இருந்துட்டுப் போட்டும். ஆமா........ இந்த ஊருக்கும் மாமல்லபுரத்துக்கும் எவ்வளவு தூரம்?னு திடீர்னு கோபாலைக் கேட்டேன். எதுக்குன்னு புரியாத நிலையில் 'ஒரு 60 கிலோ மீட்டர்இருக்கலாமுன்னு' சொன்னார்.



"குதிரை, மணிக்கு 15 கிலோ மீட்டர்ன்னு போனாலும் 4 மணி நேரம் ஆயிருமே. தினம்தினம் போய்வர்றது சாத்தியமா?"


" எதுக்குக் குதிரை மேலே போகணும்? கார்லே போகலாமே" சொன்னது கோபால். அவருக்கு சிவகாமியின் சபதத்தைக் கோடி காமிச்சு மாமல்லன் தினம் சந்திக்கப் போனதையும் எடுத்துவிட்டேன்.


" ஓ..அப்படியா? அப்ப இங்கெல்லாம் காடுகளாத்தானெ இருந்திருக்கும். குறுக்காலே போனா அவ்வளவு தூரம் இருக்காது"கதை விடறார். என்னதான் கல்கியின் கதை கற்பனைன்னு தெரிஞ்சாலும், அப்ப அது மனசுலே ஏற்படுத்திய தாக்கத்தையும்,எத்தனையோ வருஷங்கள் ஆனபிறகும் இப்படி ஓரமா நின்னு நம்மை ஆட்டி வைக்கறதையும் பார்க்கறப்ப, எழுத்துன்னா இது எழுத்து. நாமும் எழுதறோமேன்னு ஒரு குற்றவுணர்ச்சியும் முளைச்சது..... முளையில் கிள்ளி எறிஞ்சேன்.எல்லோரும் கல்கியா ஆக முடியுமா?


முன்னால் ஒரு கல்மண்டபம். தூண்களால் நிறைஞ்சிருக்கு. தூண்களில் எல்லாம் கல்வெட்டுக்கள் போல எழுத்துக்கள்.முழிச்சுப் பார்த்தா தமிழ் எழுத்துக்களாத்தான் இருக்கு. ஆனாலும் படிக்கத் தெரியலை(-: இந்தக்கோயிலுக்கு சட்ன்னு டூரிஸ்டுகள் ரொம்ப வர்றதில்லை போல இருக்கு. அங்கே கோயிலைப் பார்த்துக்கொள்ள இருக்கும் அரசாங்க ஊழியர் இஸ்லாம் மதத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர்தான் எங்களிடம் விளக்கங்கள் சொல்லிச் சுத்திக் காமிச்சார். மழைத்தண்ணி வெளியேற அருமையான திட்டம் போட்டுக் கட்டி இருக்காங்க அந்தக் காலத்துலேயே. பார்க்கப்பார்க்கப் பிரமிப்புதான்!நாலரைக்குத்தான் கோயில் பூஜைக்காக குருக்கள் வருவாராம். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருக்கு.


அப்ப ஒரு வெள்ளைக்கார ஆணும் பெண்ணும் வந்தாங்க. இத்தாலியர்களாம். அவுங்ககிட்டே நமக்குத் தெரிஞ்ச கோவில் சரித்திரத்தை அளந்து விட்டோம். அப்ப அங்கே திடீர்ன்னு நாலைஞ்சு சுகப்பிரம்மங்கள் பறந்து வந்தாங்க. அடடா.....என்ன அழகு. க்கீ க்கீன்னு சத்தம். கோயில் மண்டபத்தின் மேலே இருக்கும் ச்சின்னத்துளைகளில் நுழைஞ்சு போறதும் வர்றதுமாக் கொஞ்சநேரம் போச்சு. 'முதல்லே இதுகளை விரட்டணும். இல்லாட்டா இந்தக் கட்டிடத்தை துளையிட்டேஅழிச்சிருமு'ன்னு இத்தாலியம்மா திருவாய் மலர்ந்தாங்க. அவுங்க சொல்றதுலெ ஒரு பக்கம் நியாயமுன்னு இருந்தாலும்,அதுங்க எங்கே போகும்? சிவகாமியின் தோளில் உக்கார்ந்து மாமல்லன் பெயரைக் கொஞ்சும் மொழியில் சொன்னவரின் வாரிசுகளாச்சே!


கோயில் திறந்ததும் நாங்கள்( மட்டும்) உள்ளே போனோம். பெரிய சிவன், லிங்க ரூபத்தில். தீபாராதனை முடிஞ்சதும்,கோபாலை ' மறுபிறவியில் இருந்து தப்பணுமுன்னா இதுலே போங்க'ன்னு சொன்னேன். அவரும் போய் வந்தார். 'நீபோகலையா?'ன்னு கேட்டார். அதெல்லாம் முப்பத்தியஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னேயே போய் வந்தாச்சுன்னேன். இப்பஇருக்கற சைஸுலே வெளியே தவழ முடியாம அட்டாக் ஆகிப்போச்சுன்னா? :-))))


அங்கிருந்து கிளம்பி வரதராஜனைப் பார்க்கப்போனோம். அங்கே இருக்கும் தங்கவெள்ளிப் பல்லிகளைத் தொடணும்.அதுக்கு ஒரு ரூபா டிக்கெட். 'மூடப்போறாங்க, சீக்கிரம் போங்க'ன்னு விரட்டிக்கிட்டு இருந்தாங்க. பெருமாள்ஆஜானுபாகாக நிக்கிறார். ஜனங்கள் பல்லி மூடப் போறாங்களாமேன்னு துடிக்குதுங்க. பட்டருக்கு சிரிப்புப் பொங்குது.பெருமாளை விட்டுட்டு பல்லி பல்லின்னு பல்லிக்கு வந்த மவுஸைப் பார்த்தீங்களான்றார்:-))))


நாங்களும் பல்லியைத் தொட்டுத் தடவிட்டு வந்தோம். பல்லி விழுந்த தோஷம் போகுமாம். இங்கே நியூஸியிலே ஏது பல்லி?


படி இறங்கி வரும்போது, எதிரில் வந்த வடநாட்டுக் கும்பல்,'ச்சிப்கொலி கஹாங்?'ன்னது. 'இதரி ஹை. ஜால்தி ஜானா. வர்ணாபந்த் ஹோஜாயேகா'ன்னு என் பங்குக்குச் சொல்லி விரட்டிட்டு வந்தேன்.


பெரிய கோயில். இன்னும் வளமா வைக்கலாம். பெருமூச்சோட வெளியே வரும்போது......... வாசலில் இருந்த கடையில் செம்பருத்திப் பிள்ளையார் ஒண்ணு ( நம்ம கலெக்ஷனுக்கு) வாங்கி வந்தேன்.


தொடரும்............


இது துளசிதளத்தில் 500வது பதிவு. ஆதரவாக இருக்கும் அனைத்து நண்பர்களுக்கும் நன்றி.