அதோ அந்தப்பறவை போல.....(குஜராத் பயணத்தொடர் 17)

மூல் த்வாரகாவை விட்டு சுதாமாபுரி நோக்கி வண்டியை ஒரே விரட்டு. அவசரத்தில் போற போக்கில் 'கச்சடி'ன்னு ஒரு பேரைப் பார்த்ததா நினைவு,.சின்னதா ஒரு பாலம் கடந்தப்பத் தண்ணீர் தேங்கி நிற்குதே.... ஏதோ ஆறோ ஏரியோன்னு சுவாரசியமில்லாமக் கண்ணைத் திருப்பினவளுக்கு உலகத்து அழகெல்லாம் சட்னு .... அடடா அடடா..... வண்டியை ஓரங்கட்டுப்பா.....
இத்தனை பறவைகள், அதுவும் ஒரே இனம். தலையில் சின்னதா ஒரு பங்க் முடி! கொஞ்சம் மெதுவா வண்டியை ஓட்டச் சொன்னேன் பப்பனிடம். அடுத்த ரெண்டு நிமிசத்தில் பஞ்சுப்பொதிகளைத் தண்ணிரில் மிதக்கவிட்டுருப்பதைப்போல பெலிகன்கள், கரண்டிமூக்கன்கள். (ஸ்பூன்பில்)



ஐரோப்பாவின் குளிருக்குப் பயந்து, விஸா இல்லாம விடுமுறைக்கு வந்துருக்கும் வெளிநாட்டுவாசிகளாம். பலபறவைகளின் பெயர் தெரியலை. ஒருத்தனுக்கு 'மிஸ்டர் பங்க்'ன்னு பெயர் வச்சேன். பைனாகுலர் கொண்டு வந்துருந்தா...கொண்டாட்டமா இருந்துருக்கும்.

உள்ளூர் எருமைகளும் இதுகளைச் சட்டையே செய்யாமல் குட்டையைக் குழப்பிக்கிட்டு இருக்குதுகள் ஒரு பக்கம்.
சுதாமாபுரி நகருக்குள் நுழையும்போதே ரொம்பப் பழைய கட்டடங்களும், அவ்வளவா பராமரிப்பு இல்லாத தெருக்களுமா இருக்கே என்னடான்னு தோணுச்சு. முதலில் நகரமையத்துத் தோட்டத்துள் இருக்கும் சுதாமரின் கோவிலுக்குப் போனோம். கோவிலைச் சுத்தியுள்ள தெருக்களில் அருமையான வேலைப்பாடுகளுடன் பழைய கட்டிடங்கள்.

இவர்தான் 27 பெத்த மவராசன். எல்லோரையும் பராமரிக்க முடியாமல் நொந்து நூடுல்ஸ் ஆனபிறகு, மனைவியின் சொல்கேட்டு, இளவயது குருகுலத் தோழனிடம் உதவி கேட்டுப் போறார். வெறுங்கையாப் போகணுமான்னு மனசுலே கலக்கம். ஏதாவது கொண்டு போகலாமுன்னா வீட்டுலேதான் ஒன்னுமில்லையே! 27 இருக்கும் வீட்டில் எது மிஞ்சுமுன்னு சொல்லுங்க. பசங்க பசியிலே ஆலாப் பறக்குதுங்களே! 'கொஞ்சம் இருங்க எதாவது தேறுதான்னு பார்க்கிறேன்'னு சொன்ன மனைவி கொஞ்சூண்டு அவல் எடுத்துட்டுவந்து தர்றாங்க. அதைத் துண்டுலே முடிஞ்சுக்கிட்டு நண்பனைப் பார்க்கப் போறார். த்வாரகை மன்னன், பலவருசங்களாப் பார்க்காதிருந்த பள்ளித்தோழன் வந்ததும் வரவேற்று உபசரிச்சு, அவரை தன் இருக்கையில் உக்காரச்சொல்லி நடந்துவந்து அலுத்துப்போனப் பாதங்களைக் கழுவி ஆசுவாசப்படுத்தறான்.

'வூட்டுலே அண்ணி, பசங்க எல்லாம் சௌக்கியமா அண்ணாத்தே.! எனக்காக என்ன கொண்டு வந்தீங்க?'ன்னு கேட்டதும் சுதாமருக்கு நா வறண்டு போகுது. மென்னு முழுங்கிக்கிட்டே...(வார்த்தையைச் சொன்னேன். அந்த அவலை மென்னுட்டார்னு நினைச்சுறாதீங்க.) அவல் பொதியை நீட்டுறார். சட்னு அதை வாங்கி அவசரஅவசரமாகப் பிரிச்சு அதுலே இருந்து ஒரு கைப்பிடி எடுத்து வாயில் போட்டு மென்னு தின்றான் இந்தக் கள்ளன்.

அதே நொடியில் இங்கே தரித்திரத்தின் பிடியில் சிக்கிக்கிடந்த சுதாமரின் வீடு பளிச்ன்னு மாடமாளிகை ஆகிருச்சு. எல்லோருக்கும் உடம்பில் புதுத் துணிகள், நகைநட்டுக்கள்ன்னு மேஜிக்தான் போங்க. செல்வத்துக்குன்னு இருக்கும் பளபளப்போடு மின்னும் முகங்கள்! வறுமை போயே போச்!

'பேஷ் பேஷ் இந்த அவல் ரொம்ப நல்லா இருக்கு'ன்னு சொல்லிக்கிட்டே இன்னொரு பிடியை எடுத்து வாயில் போடப்போனா.... ருக்மணி 'சட்;னு அந்தக் கையைப் பிடிச்சுட்டாளாம். 'எல்லாம் தின்னது போதும்.' ஒரு கண்ஜாடை!

நண்பர்கள் ரெண்டு பேரும் கொசுவத்தி ஏத்திக்கிட்டுப் பழைய கால நினைவுகளை அசைப்போட்டுச் சிரிச்சுப் பேசிக்கிட்டே இருக்காங்க. சுவையான விருந்து ரெடி ஆச்சு. சுதாமருக்குச் சாப்பாட்டைப் பார்த்ததும் கண் 'நிறைஞ்சது'. 'அங்கே 28 ம் கஞ்சிக்கில்லாம அழுதுக்கிட்டு இருக்கும் இந்நேரம். எனெக்கென்ன இம்மாம்பெரிய விருந்து கேக்குதா?' உள்ளூக்குள் ஒரு தேம்பல்.

கூச்சப்படாம எல்லாம் சாப்புடுங்கன்னு இங்கே கண்ணனும் மனைவியும் உபசரிக்கிறாங்க. தன்னோட வறுமையை வாய் திறந்து நண்பனிடம் சொல்லி யாசிக்க இவருக்கு வாய்வரலை. ஏதோ சாப்பிட்டேன்னு பேர் பண்ணினார். ராத்திரி பட்டு மெத்தையில் படுக்கை. க்ருஷ்ணனே மயில்பீலி விசிறியால் விசிறிவிட்டு தூங்குங்கன்னு பரிவோடு சொல்றான்.

துக்கத்துலே தொண்டை அடைக்குது. தூங்கியதுபோல் பாவனை செய்யறார். நல்ல தூக்கமுன்னு க்ருஷ்ணன் 'நினைச்சுக்கிட்டு' ஓசைப்படாம எழுந்து போறான். காலையில் போயிட்டு வரேன்னு சொல்லிட்டுக் கிளம்பும்போது, ஏதோ நினைவுக்கு வந்ததைப்போல் என்ன விஷயமா என்னைப் பார்க்க வந்தீங்கன்னு கேக்கறான் கண்ணன்.

'தோழனுடன் ஏழமை பேசேல்' நினைவுக்கு வருது சுதாமருக்கு. 'ச்சும்மாத்தான் உன்னைப் பார்க்கவந்தேன். ரொம்ப நாளாச்சே 'நல்லா இருக்கியா' ன்னுதான்..........

"அண்ணிக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் எங்கள் அன்பு. ரொம்ப விசாரிச்சதாய் சொல்லுங்க அண்ணாத்தே!"

வரும்வழியில் எல்லாம் வீட்டு தரித்திரத்தின் துக்கமும், நண்பனைச் சந்திச்ச மகிழ்ச்சியுமா மாறிமாறி மனசுக்குள்ளே ஓடிக்கிட்டு இருக்கு. வீடு இருக்கும் ஊர் (அப்போ இந்த ஊருக்கு என்ன பெயரோ?)நெருங்க நெருங்க 'தங்க்ஸ்கிட்டே தர்ம அடி வாங்கப்போறோமோன்னு வயித்துக்குள்ளே ஒரு. கலக்கல். வீடு இருக்கும் தெருவுக்குள் நுழைஞ்சாச்சு. அடிமேல் அடி வச்சு வீடு இருக்கும் பக்கம் நெருங்கினால்..... வீட்டைக் காணோம். ஒரு பெரிய மாளிகை நிக்குது அந்த இடத்தில். 'இதென்னடா.... நாம் இல்லாத நேரத்தில் இருந்த வீட்டையும் வித்துட்டு புள்ளைங்களோடு வேற ஊருக்குப் போயிருச்சா நம்ம தங்ஸ்?'

வாசல்பக்கம் எட்டிப் பார்த்தால் அந்த இருபத்தியேழில் சிலது நல்ல ஆடைஆபரணத்தோடு விளையாடிக்கிட்டு இருக்குதுங்க. அப்பாவைப் பார்த்ததும் துள்ளிக்கிட்டு ஓடி வருதுங்க. அப்பதான் இவருக்குப் புரியுது இந்த மாயக்கண்ணனின் மாயாஜாலம்!

அதுக்குப்பிறகு சீரும் செல்வமுமாய் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார்ன்னு கதையை முடிக்கலாம். எல்லாச் செல்வமும் குறைவற இருக்கேன்னு இன்னும் குடும்பத்தைப் பெருக்கி இருக்கமாட்டாருன்னு நம்புவோமாக.

இவர் கதையில் இருந்து நமக்குப் பாடம் நிறைய இருக்கு! 'எதுவுமே' அளவோடு இருக்கணும். ஆண்டவன் கொடுத்தார் கொடுக்கிறார்ன்னு வதவதன்னு பெத்துப்போடக்கூடாது! இல்லை பேச்சைக் கேக்கமாட்டோமுன்னு சொன்னா அட்லீஸ்ட் ஆண்டவன் நம்ம க்ளாஸ்மேட்டா இருக்கணும். ( G இல்லை, C )
இவருக்காக ஒரு அழகான கோவில் இந்த குளிர்ச்சியான தோட்டத்துக்கு நடுவில் இருக்கு. 12 இல்லை 13 வது நூற்றாண்டுலே கட்டப்பட்டக் கோவிலாக இருக்கலாமாம். இதை மகாராஜா பவ்சிங் புதுப்பிச்சுக் கட்டி இருக்கார். கோவிலுக்கு முன்னே இருக்கும் முன்மண்டபத்தை அடுத்து பிரமாதமான ரெண்டடுக்குக் கூடம் ஒன்னு இருக்கு. மேலே போனால் உப்பரிகையில் இருந்து பார்ப்பதுப்போல இருக்கலாம். இந்தக் கூடத்தில் ரொம்பப் பழையகாலத்து ஓவியங்கள் சில சுவரில் வரைஞ்சுருக்கு. மூக்குமுழியெல்லாம் தீர்க்கமா........ சூப்பர் போங்க.

சபரி ஆஸ்ரமத்தில் ராமலக்ஷ்மணர்கள். செல்லம்போல சிங்கங்கள்..

கோவிலுக்குப் படியேறும் இடத்தில் 'பரிக்ரமா'ன்னு ஒரு மேஸ் விளையாட்டு போல ஒன்னு சின்னதா ஒரு முக்காலடி அகலத்தில்.. முதலில் என்னன்னு புரியலை. பரிக்கிரமான்னு அடிமேல் அடி வச்சுக் கோவிலையோ புனிதத் தலங்களையோ சுற்றிவருவதைத்தான் சொல்வாங்க. இது என்னன்னு தெரியலையே. கூடுதலாக் குழம்புமுன் விளக்கம் கிடைச்சது பக்தை ஒருவரின் புண்ணியத்தால். அவுங்க நுழைவுன்னு போட்டுருந்த இடத்தில் ஏறிப்போய் அடிமேல் அடிவச்சு நடந்து கடைசியில் வெளியே வந்தாங்க. மொத்தம் 84 காலடிகள் வைக்கணும்போல. அதுக்குச் சரியான அளவில் அமைஞ்சுருக்கு இது.
'அட! நல்லா இருக்கே! நானும் போய்ப் பார்க்கவா?'ன்னு கேட்டதுக்கு, 'தலை சுத்தி விழப்போறே. நின்னு பார்த்தாலே புண்ணியம் கிடைச்சுரும். நீ வா' ன்னுட்டார் இவர். அதுவும் சரிதான். முந்தி மாதிரி ஒல்லி உடம்பா சட்னு தூக்க? க்ரேனுக்கு எங்கே போவார்:-)
சுதாமா குண்ட் என்று ஒரு கிணறு இருக்கு. குகைமாதிரி கீழே போகும் படிகள். மேலே நின்னே பார்த்துக்கிட்டேன். மூலவரை வலம் வரும்போது ஒரு மூலையில் அனுமன் கையை உயர்த்திக்கிட்டுக் கொயட்டா நிக்கறார்.
கண் தானாக் காலடியில் போச்சு. அப்பாடா......

இங்கே பிரஸாதமாக, சுதாமருக்குக் கண்ணன் சிசுருஷை செய்யும் படம், ஒரு சின்ன பேக்கட் அவல் கொடுத்தாங்க. ஸோ ஸ்வீட்.

சரித்திர நிகழ்வுகளில் இடம்பெற்ற ஊர்தான் இது. இப்போது இதன் பெயர் போர்பந்தர். மூளையில் மணி அடிக்குமே:-)


பயணம் தொடரும்..............:-)))))