.ஜெய் சோம்நாத் ...... (குஜராத் பயணத்தொடர் 19)

நாலடுக்குப் பாதுகாப்பு! கோவிலுக்கு முந்தின தெருவோடு வண்டியை நிறுத்தி என்ன ஏதுன்னு விசாரிப்பு. நேரா ஒரு தெரு. இடப்பக்கம் ஒரு தெரு பிரிஞ்சு போகுது. இடப்பக்கம் போறவங்களை 'சரி. போ'ன்னு விடறாங்க. சோம்நாத் கோவிலுக்குப் போறவங்க நேராப்போய் வலப்பக்கம் திரும்பணும். ஆனா வண்டியை இங்கேயே விட்டுட்டுத்தான் நடையில் போகணும்.

சரின்னு இறங்கி நடந்தோம். நேர் தெருவில் கண்ணுக்கு நேரா ஒரு பெருமாள் கோவில். கோவில் முகப்பில் அநந்தனின் மேல் படுத்து இருக்கும் பதுமநாபன். சுதைச் சிற்பம். வலது பக்கம் திரும்பினால் அங்கேயும் காவல்துறை ஆட்கள். பெரிய அகலமான சாலைதான். ஒரு 500 மீட்டர் நடக்கணும் கோவில் வளாகம் வாசலில் இன்னும் கொஞ்சம் போலீஸ். உள்ளெ நுழைஞ்சதும் நல்ல மார்பிள்தரையோடு படுவிஸ்தாரமா அழகா இருக்கு. இடதுபக்கம், நம்ம பொருட்களைப் பாதுகாத்துத்தரும் லாக்கர்கள். அதுக்குப் பக்கத்துலே செருப்புப் பாதுகாப்பு. எல்லாமே இலவசம்தான். கைப்பையைக்கூட உள்ளே கொண்டுபோகக்கூடாது. காசை மட்டும் 'எல்லாம்' எடுத்துக்கிட்டு கொடுங்கன்னு சொல்லி, நம்ம பையை வாங்கி ஒரு லாக்கரில் வச்சுப்பூட்டிச் சாவியை நம்மகிட்டே கொடுத்துடறாங்க.
வளாகம்
உள்ளே போகும் நுழைவுவாசலுக்கு முன்னே, வளாகத்தில் சர்தார் வல்லப் பாய் படேல் அவர்களின் உருவச்சிலை. நாடு சுதந்திரம் அடைஞ்ச பிறகு இந்தக் கோவிலை புதுப்பிச்சுக் கட்டுவதற்கு பெரும் உதவி செஞ்சுருக்கார். இப்பவும் அப்போ ஆரம்பிச்ச ஸ்ரீ சோம்நாத் ட்ரஸ்ட்தான் கோவில் நிர்வாகம். அன்னியர்களின் ஓயாத படையெடுப்பால் சீரழிஞ்சுப்போய் பலமுறை மீண்டும் மீண்டும் கட்டப்பட்ட கோவில் இது.
கோவில் நுழைவாசல் (வலதுபக்கம்)

எலெக்ட்ரானிக் கேட் வழியா நுழைஞ்சதும் இன்னொரு முறை தொட்டுத்தடவி ஆறத்தழுவிட்டு உள்ளே விடறாங்க. அது என்ன பாதுகாப்போ! பளிங்குத்தரைகளும் பூச்செடிகளும் நடைபாதைகளுமா அழகோ அழகு. வலதுபக்கம் ஒரு அனுமன் சந்நிதி. பயத்தோடு எட்டிப்பார்த்தேன். சும்மாத்தான் நிக்கிறார்! பிள்ளையாருக்கும் ஒரு சந்நிதி இருக்கு இங்கே.

நேராப்போனால் முன்மண்டபத்தைத் தாண்டிக் கருவறை. வழக்கமான சிவன் கோவில்களைப்போல்தான் சிவலிங்கம். ஆனால் லிங்கம் ரொம்பச் சின்னதுன்னு கீதாவின் ஆன்மீகப்பக்கங்களில் வாசிச்ச நினைவு, வெள்ளியால் செஞ்ச சிலிண்டர்போல உள்ள கவசம் போட்டு வச்சுருக்காங்க. இடைவிடாமல் தண்ணீர் சொட்டும் அபிஷேக அமைப்பு. லிங்கத்தின் பின்புறம் கருவறைச் சுவரில் பார்வதி தேவியின் பளிங்குச்சிலை. அழகான நந்தியும் அவருக்கு ஒரு எட்டு முன்பாக ஆமை ஒன்னு தரையோடு தரையாக!
வெளியே வந்து கோவிலை வலம்வந்தோம். கோபுரத்திலும் முகப்பிலும் அருமையான சிற்பவேலைப்பாடுகள். கருவறைக்குப் பின்னே காலாவதியானதைப்போல் இடிஞ்சு நிக்கும் ஒரு மேடை. இதுதான் முன்பு ஒரிஜனல் சந்நிதி இருந்த இடமாம். பெரிய மேடையாகத்தான் இருக்கு. இதுக்கு எதிர்ப்புறமா கோவிலின் வலதுபக்கம் அழகான மாடங்கள் போல வடிவமைச்ச ஒரு கட்டடத்தில் வரிசையா 18 சிவன் கோவில்கள். கதைகள்ன்னு அலங்கரிச்சு வச்சுருக்காங்க. ஒரு மாடத்தில் மயில்மேல் முருகன் பிள்ளையார் எல்லாம் இருக்காங்க. 12 ஜ்யோதிர்லிங்கங்கள் உள்ள இடங்களும் இந்த 18 இல் அடக்கம். இங்கே குஜராத்தில் ஜ்யோதிர்லிங்கக் கோவில்கள் ரெண்டு இருக்கு. இந்த சோம்நாத் லிங்கம் இந்த ரெண்டிலே ஒன்னு. இன்னொண்ணு ரெண்டு நாளுக்கு முன்னால் பார்த்தோமே அந்த நாகேஷ்வர்.

ப்ரபாஸ க்ஷேத்ரம் என்று இதுக்குப் பழங்காலப்பெயர் ஒன்னு இருக்கு. சோமன் தவமிருந்து கும்பிட்டதால் இவருக்கு சோம்நாத் என்று பெயர் வந்ததாகவும் வச்சுக்கலாம். சோமன் கும்பிட்ட கதை என்னவா இருக்கும்?

சோமனுக்கு 27 மனைவிகள். அது என்ன இந்த 27ன்ற எண்ணிக்கைமேலே இவ்வளோ ஆசைன்னு தெரியலையே! அங்கே என்னன்னா..... சுதாமருக்கு 27 குழந்தைகள். இங்கே என்னன்னா....தக்ஷன் என்ற அரசனுக்கு 27 பெண்மக்கள், 27 மாப்பிள்ளை பார்க்கச் சோம்பல் பட்டுக்கிட்டோ என்னவோ ஒரே மாப்பிள்ளைக்குக் கலியாணம் கட்டிக் கொடுத்துட்டான். தொல்லைவிட்டதுன்னு ஜாலியா இருந்துருப்பான் இல்லே?

சோமவாரத்துக்கு அதிபதியான சோமன் (எல்லாம் இந்த சந்திரந்தான்) அந்த 27 பேரையும் அன்பா அரவணைச்சுக் 'குடும்பம்' நடத்தாம ஒரே ஒரு மனைவியைமட்டும் தலையில் தூக்கிவச்சுக் கொஞ்சிக்கிட்டு இருந்தான். சக்களத்திகள் என்னதான் உடன்பிறப்பு, ஒரு தாய் மக்கள் என்றாலும்...... புருஷன் அன்பு கிடைக்கலைன்னா எரிச்சல் வரத்தானே செய்யும்? சக்களத்திகளுக்குன்னு இருக்கவேண்டிய பொறாமைக்குணம் இல்லைன்னா இதுகள் என்ன சக்களத்திகள்? அந்தப்புரத்தில் ஒரே களேபரம்.

பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்துச் சகிக்கமுடியாமல் மற்ற 26 பேரும் தகப்பன் தக்ஷனிடம் போய் முறையிட்டாங்க.

"என்ன நைனா... இப்புடிச் செஞ்சுட்டே? ஏழை பாழையா இருந்தாலும் தனித்தனிப் புருஷனா எங்களுக்குக் கட்டிவச்சு இருந்தால், இருக்குதோ இல்லையோ எவ்வளோ சந்தோஷமாக .இருந்துருப்போம். இப்படி ஒருத்தனுக்கே எங்க எல்லோரையும் கட்டிவச்சு இப்போ நாங்க படும் கஷ்டத்தைப் பாரு நைனா."

"கண்ணுகளா.... என்னாங்கடா இப்படிச் சொல்றீங்க?"

"ரோகிணி மட்டும்தான் சோமனுக்குச் செல்லப் பொண்டாட்டி. நாங்க எல்லோரும் ஒப்புக்குத் தாலிகட்டுன மனைவிகளாக் கிடந்து அழுதுக்கிட்டே இருக்கோம்.நீ கண்டி அந்த ஆளைக்கூப்புட்டுக் கண்டிச்சு வைக்கலைன்னா நடக்கறதே வேற "

"அடப்பாவி. இப்படியா இருக்கான்? கூப்புடு அவனை"

சோமனுக்கு நல்ல டோஸ் கிடைச்சது. எல்லாரிடமும் ஒரே மாதிரி ப்ரியம் காமிக்கணுமுன்னு கட்டளை இட்டார் மாமனார். எல்லாம் நடக்கற காரியமா? சின்னக் குடும்பங்களில் கூட தாய்க்கு எல்லாப் பிள்ளைகளும் சமம்ன்னு சொல்லிக்கிட்டாலும் செல்லப்பிள்ளைன்னு ஒன்னு கொஞ்சமே கொஞ்சம் கூடுதல் செல்லத்தோடு இருக்கறது உண்டுதானே?

சொன்னபேச்சைக் கேக்காத மருமகனைக் கூப்பிட்டு, 'என் கட்டளையை மீறிநடந்த உன்னுடைய பிரகாசம் மங்கிப்போகக் கடவது'ன்னு சாபம் விட்டார். தினமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா ஒளி மங்கி அமாவாசை ஆனான் சோமன்.( அதுக்குப்பிறகு தினம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா ஒளிவந்து பவுர்ணமி ஆனானேன்னு யாரும் கேக்கப்பிடாது ஆமாம்.) திரும்ப ஒளிவருமுன்னு தெரியத பயபிள்ளை பயந்துருச்சு. தடாலுன்னு மாமனார் காலடியில் விழுந்து சாபவிமோசனம் சொல்லுன்னு அழுதான்.. அந்தக் காலத்துலே சாபம் விட்டவுடன் அதுக்கு விமோசனமும் சொல்வாங்க. இந்தக்கலியுகத்தில்தான் சாபம் மட்டுமே வருது, விமோசனத்தைக் காணோம்!

"அதெப்படி.... நான் போட்ட சாபம் போட்டதுதான். அதை வேணுமுன்னாக் கொஞ்சம் மாத்தி அமைக்க சிவனால்தான் முடியும். பூலோகத்தில் ஒரு புனிதமான இடம் இருக்கு. நீ என்ன செய்யறே...நேரா அங்கே போய் அங்கே பூமியில் புதைஞ்சு கிடக்கும் சிவனைப் பூஜிக்கணும். ஒரு மாசத்துலே உனக்கு ஒளி திரும்ப வரும். ஆனா இது பர்மெனண்ட் இல்லை. ஒளி, குறைஞ்சு கூடி, குறைஞ்சு கூடின்னு உன் ஆயுசு முழுசுக்கும் இப்படித்தான் இருப்பே. போ..போய் பிரம்மதேவனைக் கேளு. சிவன் இருக்குமிடம் சரியாக் காமிச்சுருவார்!"

ப்ரம்மாவும் வந்து பூமியில் புதையுண்டு கிடந்த சிவலிங்கத்தைக் காமிச்சுக்கொடுத்தாராம். அதைக் கொஞ்சமா வெளியில் கொண்டுவந்து வச்சு சந்திரன் பூஜை செஞ்சு வழிபட்டாராம். அப்போவும் இங்கே தனியா வராம அந்தச் செல்ல மனைவியுடன்தான் வந்து கும்பிட்டதா ஒரு கதை இருக்கு. பிரகாசம் திரும்பக்கிடைச்சதால் இது ப்ரகாச க்ஷேத்ரமுன்னு ஆகி இருக்கலாம். 'ஸ்பூனிங்' ஆச்சோ என்னவோ? ப்ரபாஸ க்ஷேத்ரமுன்னு ஆகிப்போச்சு.

சந்திரன் தங்கக்கோவில் கட்டி வழிபட்டானாம். வெகுகாலத்துக்குப் பிறகு ராமாவதாரக் காலத்தில் நம்ம ராவணன், இங்கே வெள்ளியால் கோவில் கட்டி வழிபட்டானாம். கிருஷ்ணாவதாரக் காலத்துலே த்வாரகை மன்னன் சந்தனமரத்தால் கோவிலைக் கட்டி வழிபட்டான்னு சொல்றாங்க.

இந்தக் கோவில்தான் வல்லப் பாய் காலத்துலே கட்டுனதுன்னு சரித்திரம் சொல்லுதேன்னு நினைச்சுக்கிட்டே, கோவில் நுழைவுவாசல் மண்டபத்துலே இருந்த பழையகாலச்சரித்திரம் கொஞ்சம் சொல்லும் புகைப்படக் கண்காட்சியை எட்டிப்பார்த்தால் இடிபாடுகளோடு அழிஞ்சு கிடக்கும் அரைகுறைக் கோவிலையும், தொல்பொருள் இலாகா தோண்டுன இடங்களையும் படங்களா வச்சுருக்காங்க. அதிலே ஒரு விவரமும் கிடைச்சது. ஒரிஜனல் கோவில் வளாகத்துக்குள்ளே நுழையும்போதே வலப்பக்கம் அகல்யா மந்திர்ன்னு ஒன்னு இருக்கே அதுதானாம்.



'ச்சலோ'...அதையும் பார்க்கலாமுன்னு போனோம்.குறுகலான மாடிப்படிகள் ஏறி மேலே போனால் உயரம் குறைவான அறை ஒன்னில் பெரிய சிவலிங்கம் ஒன்னு இருக்கு. 'அடப்பாவமே..... நீர்தான் அந்த பனிரெண்டில் ஒருவரோ! ஆளரவமே இல்லாமல் அம்போன்னு இருக்கிறீரே சாமி!' நாமே சாமியைத் தொட்டுப் பூஜிச்சுக்கலாம். நோ ப்ராப்ளம்!

அவரை வலம்வந்து கீழே போகும் இன்னொரு படிக்கட்டில் இறங்கிவந்தால் அந்தக் கோவில் கட்டடத்தின் பின்பக்கம் உள்ளப் பசுக்கொட்டிலுக்குப் போய்ச் சேருவோம். அதிலிருந்து பக்கவாட்டுச்சந்தில் வந்தால் புதுக்கோவில் வளாகத்துக்கு வந்துரலாம்.
இதனருகிலே ஒரு கட்டணக்கழிப்பறையும் இருக்கு. கம்பித்தடுப்பைத் தாண்டி அந்தப் பக்கம் போனால் ஒரு ஷாப்பிங் வளாகம். இருந்துட்டுப் போகட்டும்.

பயணம் தொடரும்..............:-)))))

பி.கு: பதிவின் நீளம் கருதி இதன் தொடர்ச்சி, நாளை........