கேட்டுக்கோடி உரு/றுமி மேளம்

மருதக்காரனுக்கு வாக்கப்பட்டவ, உருமிச் சத்தத்துக்குப் பயந்தா ஆகுமா?

கொஞ்சநாளா(?) காதுலே பிரச்சனை. எப்பப் பார்த்தாலும் குறுகுறு, புருபுருன்னு லேசா ஒரு குடைச்சல். என்னதான் செய்யக்கூடாதுன்னு தெரிஞ்சாலும், கட்டுப்படுத்த முடியாமத் தவிக்கும் ஆசை வேகத்துலே, 'இது ஒண்ணு'ன்னு நான் சொன்னாச் சரியா இருக்குமான்னு நீங்களே பாருங்க. ஒரு மெலிசான இறகு எடுத்து அப்படியே காதுலே லேசாக் கொடைஞ்சா.....ஆஹா..... சுகமோ சுகம். (இதை ஒரு தமிழ் சினிமாவிலே கூட காட்டியாச்சு. சவுந்தர்யா நடிச்ச பொன்னுமணி என்ற படம். பாவம்... அந்தப் பொண்ணு. அல்பாயுசுலே போயிருச்சு(-: ஹூம்...)



நம்மூர்மாதிரி இங்கே கோழி இறகு கிடைக்க நமக்கு வாய்ப்பு இல்லை என்றதாலே வாத்து இறகு கிடைச்சா( அதான் பார்க்குகளில் ஆத்தோரம் நடக்கும்போது கிடைக்குமே) எடுத்துட்டு வருவேன். எதாவது கண்ணுக்குத் தெரியாத கிருமி இருக்குமோ என்ற பயத்துலே ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீரைக் கொதிக்க வச்சு அதில் இதைப் போட்டு அஞ்சு நிமிசம் நல்லாக் கொதிக்க விடறதுதான். எதைச் செஞ்சாலும் சுத்தம் சுகாதாரம் கடைப்பிடிக்கிறேனாம்.:-))))))))))))



ஸ்டெரெலைஸ் செஞ்சுக் காயவச்சு எடுத்து வச்சுக்குவேன். இருக்கட்டும்....
பாதி ராத்திரி நடுத்தூக்கத்துலே விழிப்பு வரும்போது காது புருபுருவும் வந்துரும். அந்நேரத்துலே விளக்கைப் போட்டுக்கிட்டு இறகு தேட முடியுமா?
தலைமாட்டுலே (மூக்குக் )கண்ணாடி எடுத்து வைக்குமிடத்தில் கைக்கெட்டும் தூரத்தில் எப்பவும் ஒண்ணு. எதுக்கும் இன்னொரு 'பேக்கப்' முறை இருக்கட்டுமுன்னு சில இயர் பட்(ear bud)ம் வச்சுருக்கேன்.


இங்கே மூணு மாசத்துக்கு ஒருதடவை டாக்டர்கிட்டே போய் மெடிக்கல் செக்கப் (அதான் ரத்தக் கொதிப்பு ஆடிக்கிட்டு இருக்கே) செஞ்சுக்கிட்டு மருந்துக்கான சீட்டு வாங்கிக்கறது வழக்கம். மருந்துக்கடையில் மூணுமாசத்துக்கான மருந்தை ஒரேடியாத் தரமாட்டாங்க. ஒவ்வொரு மாசமும் போய் வாங்கிக்கணும். முதல் மாசம் காசு கட்டுனாப் போதும். அடுத்த ரெண்டு முறை இலவசம். அப்படி ஒரு ஆறு மாசம் முன்னே டாக்டருகிட்டே போனப்ப, இப்படிக் காதுலே புருபுருன்னு சொன்னேன். அந்தம்மா சின்ன மைக்ராஸ்கோப் போல ஒரு சாதனத்தை வச்சுப் பார்த்துட்டு இன்ஃபெக்ஷன் ஒண்ணும் இல்லை. எதுக்கும் குளிக்கும்போதுக் காதுக்குள்ளேத் தண்ணி போகாமப் பார்த்துக்கோ'ன்னு சொன்னாங்க. நடக்குற காரியமா? குளிச்சுட்டு வந்து ஒரு பஞ்சு மொட்டு போட்டுக் காதைத் துடைச்சுக்குவேன்.



மூணுமாசம் ஆச்சு. இன்னும் ஒண்ணும் குறையலை. போதாக்குறைக்குப் பொன்னம்மான்னு அப்பப்ப காதுக்குளே உருமி மேளத்தில் குச்சியைவச்சு இழுக்கும் 'ப்ரும்' சத்தம் வேற. அடுத்தமுறை டாக்குட்டர் அம்மாவைப் பார்த்தப்ப வழக்கமான மருந்துச்சீட்டு வாங்கிக்கிட்டுக் காது இன்னும் சரியாகலைன்னேன். மறுபடி செக் பண்ணிப் பார்த்துட்டு, காதுக்குள்ளெ இருக்கும் தோலில் ஒரு வகையான டெர்மடைடிஸ் (செதில்செதிலா வரும்) இருக்கு. இதுக்கு ஒரு சொட்டு மருந்து எழுதித்தாரேன். தினம் நாலுவாட்டி போட்டாச் சரியாயிருமுன்னு சொன்னாங்க. இந்த மருந்துக்கு அரசாங்க சலுகை இல்லை என்றதால் 13 டாலர் அழுதேன்.



தினம் நாலு முறை. போட்டவுடன் ஒரு மாதிரி வாந்தி வர்றதுபோலவும் லேசாத் தலை சுத்தறதாவும் இருந்துச்சு. 'கேட்டுக்கோடி உறுமி மேளமுன்னு அது பாட்டுக்கு அதுன்னு இருக்கு இன்னமும். (இப்பெல்லாம் தமிழ் சினிமாவில் வில்லனைக் காமிக்கும் சீன்களில் இந்த 'ப்ரும்' சத்தம் வர்றதைக் கவனிக்க ஆரம்பிச்சேன்:-))))


இது எல்லாம் வலது காதில்தான். நாலைஞ்சுமுறை வெய்யிலில் நின்னுக்கிட்டு, காதுக்குள்ளே எதாவது இருக்கான்னு பாருங்கன்னு கோபால்கிட்டே சொல்றதும், அவர் 'பார்த்துட்டு' ஒண்ணும் இல்லைன்றதும்
ஒருபக்கம் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு.



தலைசுத்தல் வேற அடிக்கடி ஆனதும் பொறுக்கமுடியாமப் போய் ஒரு நாள் காதுமூக்கு தொண்டை நிபுணர்கிட்டே ஒரு நேரம் வாங்கிக்கிட்டோம். 'புது இடத்துக்கு மாறிட்டோம். இந்த விலாசத்துக்கு வரணும்'னு விவரமாக் கடுதாசி போட்டாங்க. அட! இது நம்ம ஹரே கிருஷ்ணா கோவிலுக்குப் பக்கத்தில்தான் ரெண்டு தெருத் தள்ளி இருக்கு. போற வழியிலே கோவிலுக்குப்போய் ஒரு நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டே போகலாமுன்னு எண்ணம். அங்கே விழுந்து சாமி கும்பிட முடியலை. குனிஞ்சாவே லேசா மயக்கம்.









The Changing face of Christchurch city ன்னு ஒரு தொடர் எழுதணும்போல. The most English city of New Zealand என்ற பெயரை மாத்தும் விதமா நவநாகரீக டிசைன் கட்டிடங்கள் வந்துக்கிட்டு இருக்கு நகரில். இருக்கும் சில பழங்காலக் கட்டிடங்களைச் 'சரித்திரம்' ஆக்கிருவாங்க இன்னும் கொஞ்ச நாளில்!
எல்லாவித விசேஷ மருத்துவர்களுக்குமுன்னு சில கட்டிடங்கள் அடுத்தடுத்து இருந்துச்சு. நாம் போகவேண்டிய இடத்துக்குப் போய்ச்சேர்ந்தோம். ரெண்டாவது மாடி. உள்ளே நாலு பகுதியில் வெவ்வேற சிறப்பு மருத்துவம்.







எல்லாருக்கும் சேர்த்து ஒரு காத்திருப்பு ஹால். சுவத்துலே தொலைக்காட்சி. குழந்தைகள் விளையாட விளையாட்டுச் சாமான்கள். நமக்குப் படிக்க கொஞ்சம் புதுசா வார/மாத இதழ்கள். இந்த ரெண்டு மாசத்துக்குள்ளே வந்தவை. ஒவ்வொரு மருத்துவருக்கும் ஒவ்வொரு செயலாளர் தனித்தனியா ஜன்னல் வச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க. அதுவழியாத்தான் காசு கொடுக்கல் வாங்கல் இன்னபிற எல்லாம்.








எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட நேரம் வந்தப்ப அந்த செயலாளர் பணிவா அருகே வந்து குனிஞ்சு, 'மிஸ்ஸஸ் கோபால். த டாக்டர் ஈஸ் ரன்னிங் லேட். ஐ அம் ரியலி சாரி. இட் வோண்ட் பி லாங்' என்றார்.' அப்பத்தான் நாம் சாதாரணமாப் போய்ப் பார்க்கும் GP க்கும் Specialist க்கும் உள்ள வித்தியாசம் 'பளிச்' ன்னு புரிஞ்சது.


ஜிபியைப் பார்க்கப்போனால் வெயிட்டிங் ரூமில் நாம்பாட்டுக்குக் காத்துக்கிட்டு இருப்போம். அங்கே இருக்கும் வரவேற்பாளினிகள் யாரும் சட்டையே செய்ய மாட்டார்கள். குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு என்னிக்கும் 'டான்'னு நம்மை உள்ளே கூப்பிட்டதாகச் சரித்திரமே கிடையாது. ( சில சமயம் 40 நிமிசம்கூட ஆயிரும்)


அதுவரை அங்கே கிடக்கும் அறுதப்பழசான பத்திரிக்கைகளை மேய்ஞ்சுக்கிட்டு இருப்போம். பிள்ளைகளுக்கு ஒரு சின்ன பெட்டியில் நாலைஞ்சு விளையாட்டுச் சாமான்கள். இருக்கும். நாமா எழுந்துபோய் இன்னும் எவ்வளவு நேரமாகுன்னு கேட்டால் மட்டும் 'ஷீ இஸ் ரன்னிங் லேட்'ன்னு மறுபடி வரும்.


ஒரு 10 நிமிசக் காத்திருப்புக்குப் பின் மருத்துவர் வந்து கை குலுக்கி உள்ளே கூப்பிட்டுப் போனார். என்ன விசயமா வந்துருக்கோம் என்ற விசாரிப்பு. நான் எல்லாத்தையும் சொன்னேன். 'ஐ ஃபீல் தட் சம்திங் இஸ் ரப்பிங் மை இயர்ட்ரம்ஸ். (பின்னே... ஐரிஷ்காரருக்குப்போய் உருமிக்கொட்டுன்னு சொன்னா?)வலது பக்கம்தான் கூடுதலா இருக்கு. லேசான வலியும்கூட.'


அயர்லாந்துக்காரர். சின்ன வயசு ஆள்தான். ஒரு மூணு மாசக் குழந்தை இருக்கு. (அங்கேதான் குடும்பப்படம் வச்சிருந்தாரே) அவரும் அந்தக் கருவியால் காதுகளைப் பரிசோதிச்சார். பின்னே மெதுவா.... காதுலே பஞ்சு இருக்குன்னார். இருக்காதா பின்னே? அதான் தினமும் குளிச்சதும் தண்ணியை எடுக்கச் சுத்தம் செய்றேனே. சில இழைகள் ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கலாம்னு அசட்டையா இருந்தேன்.


உள்ளே ஒரு பரிசோதனை மேசையில் படுக்கச் சொல்லிட்டு ரொம்ப மெலிசான ஒரு கம்பி இருக்கும் சிரிஞ்சி போலுள்ள சாதனத்தைக் காமிச்சுட்டுக் காது உள்ளே செலுத்தினார். எனெக்கெதிரில் கோபால் கவலை தோய்ந்த முகத்துடன்.... என்னமோ உறிஞ்சும் சத்தம் மெலிசாக் கேட்டுச்சு......


டடா.........


டாக்டர் கையில் ஊசி முனையில் ஒரு முழு காட்டன் பட் !!!!!

oh my God ன்னு சொன்ன என்னால், அதுக்கப்புறம் வந்த சிரிப்பை நிறுத்தவே முடியலை. கிட்டத்தட்ட ஆறுமாசமா உள்ளே இருந்துருக்கு. மூணு மாசமா அதுக்கு சொட்டுமருந்து உபச்சாரம் வேற :-))))))


அதுக்கப்புறமும் உள்க்காதுலே இருக்கும் திரவத்தின் சமநிலைக்கான பரிசோதனையெல்லாம் செஞ்சுட்டு, என்னோட காதுவலி ஏற்கெனவே எனக்கிருக்கும் பின்கழுத்துலே தண்டுவடம் ஆரம்ப எலும்புகள் தேய்மானத்தால் வந்துருக்கு. அதுக்கு மருந்து எடுக்கணுமுன்னு சொன்னார். அதான் மருந்து எடுத்துக்கிட்டுத்தானே இருக்கேன். 34 வருசமாத் ரங்கமணியின் சொல்லுக்கு இந்தத் தங்கமணி தலையாட்டியதன் விளைவாக இருக்குமோ என்னவோ? :-))))






காதோட கேட்கும் திறனுக்கு ஒரு பரிசோதனை ( எதிர் அறையில்) செஞ்சுக்கணுமாம். அங்கே ரெண்டு நாளைக்குப் பிறகு நேரம் ஒதுக்கி அதுக்கும் இன்னிக்குப் போய்வந்தேன். (ஒரு ஏழெட்டு வருசமுன்பு ஒருமுறை பரிசோதிச்சு இருக்கு. எதோ மணிபோல ஒண்ணை வச்சு ஆட்டி ஆட்டி சத்தம் கேக்கும்போது எஸ் எஸ்ன்னு சொல்லணும். இது என்ன பிரமாதமா?)
இங்கே என்னடான்னா.....மணியைக் காணோம். எல்லாம் ஹைடெக். கம்ப்யூட்டர்லே சகலமும் அடக்கியாச்சு. காதுலே ஹெட்ஃபோன்) போட்டுக்கிட்டுச் சத்தம் கேட்டதும், கையிலே கொடுத்த டார்ச் மாதிரி இருக்கும் ஒரு சாதனத்தில் அந்த பொத்தானை அமுக்கணும். எல்லாம் சுலபமா முடிஞ்சது.


செவிகள் நல்ல நிலையில் இருக்கு. ஆனால் கேட்கும் திறன் குறைஞ்சு இருக்காம். அதான் இனிமே நானே சொன்னாலும் (காதுலே) கேக்கமாட்டேன்.
ஆஹா.....காது இனி கேக்காது:-)))))








(இன்னிக்குத்தான் கேமெரா கொண்டுபோய் அங்கே சிலபடம் எடுத்துவந்தேன்)




சின்னப் பசங்க புளியங்கொட்டை, பலப்பம் இதையெல்லாம் காதுலே, மூக்குலே போட்டுக்குவாங்கன்னு அம்மா சொல்வாங்க. அதெல்லாம் நெசந்தான் போல:-))))


சரி...இம்புட்டுக் கதை கேட்டீங்களே..... நீதி என்ன?


காதைக் குடையக்கூடாது. அப்படியே பஞ்சு மொட்டுலே குடைஞ்சால் அதை வெளியே எடுத்ததும் அந்த முனையில் பஞ்சு இன்னும் ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கான்னு கவனிக்கணும். குச்சியில் இல்லைன்னா அது வேற எங்கேயும் போயிறாது. உங்க காதில்தான் இருக்கும்.:-))))