குழந்தைங்க..... படு ஸ்மார்ட்.

இன்னும் நாமெல்லாம் இங்கே அருங்காட்சியகத்தில்தான் சுத்திக்கிட்டு இருக்கோம்,நினைவிருக்குல்லே? பாவாச் சிப்பி சேகரிக்க இவ்வளோதூரம் வந்தது வந்தோம். இன்னும் ஒரு எட்டுவச்சா அண்டார்ட்டிக்காவுக்கே போயிறலாம். ஹைய்யோ.......... இப்படி ஒரு குளிரா?குளிர் கூடுதலாத்தான் இருக்கும். அதுக்கு நாம் என்ன செய்யறது? அது அப்படித்தான். போற வழியிலேயே கடல் சிங்கங்கள், கடல்புறாக்கள், அல்பட்ராஸ், பெங்குவின் வகைகள் எல்லாம் பார்த்துக்கிட்டே போகலாம். ஓமரு என்ற ஊரில் பெங்குவின் பறவைகள் காலனி இருக்குன்னாலும் அதெல்லாம் நம்மூர்க் கோழி சைஸில் இருக்குதுங்க. அண்டார்ட்டிக் பகுதிகளில் எம்பரர் பெங்குவின்கள் ஆளுயரத்தில் கம்பீரமா நிக்குதே. பேரரசர் என்ற பட்டம் பொருத்தம்தான். 'அதோ அந்தப் பறவை போல வாழவேண்டும்' இங்கே இதுக்குப் பொருத்தமா இருக்காது. துயரமான வாழ்க்கைன்னா இதைத்தான் சொல்லணும். ஒருமுறை இந்தப் பறவைகளின் விவரணப்படம் ஒன்னு பார்த்துட்டுப் பெருகிவந்த கண்ணீரை அடக்கவே முடியலை. இயற்கையின் படைப்பில் உள்ள விசித்திரத்தில் இதுவும் ஒன்னு.

இந்தப் பகுதிக்குப்போகும் வழியில் தாற்காலிகக் கண்காட்சியா உள்ளூர் பத்திரிக்கை ஒன்னு ஒரு முப்பதுவருசக் கணக்கைக் காமிச்சுக்கிட்டு இருந்துச்சு. ஆடுவாங்கி மேய்ச்சு ஒரு பண்ணை உண்டாக்கணுமுன்னு ஆசையோடு இங்கே வந்த ஒருத்தர் ஆடுவாங்கக் காசு இல்லாமப் பப்ளிஷரா தினசரிப் பத்திரிக்கை ஒன்னை, The Press ஆரம்பிக்கவேண்டியதாப் போச்சு. 1861லே.. ஒரு கம்பெனியா, வெறும் 500 பவுண்டு காசு முதலீடு செஞ்சு ஆரம்பிச்சது இன்னிக்குக் கணக்குக்கு 148 வருசமாகுது. காலைப் பத்திரிக்கையா இருக்கு. இப்போ இந்த ப்ரெஸ் அலுவலகத்தில் 'த மெயில்' ன்னு ஒன்னு வாரம் ரெண்டு முறை வெளிவரும் மாலைப் பத்திரிக்கையும் நடத்தறாங்க. இந்த மெயில் பத்திரிக்கை முற்றிலும் இலவசமா எல்லா வீடுகளுக்கும் வந்துருது. காலைப் பத்திரிக்கை மட்டும் காசு கொடுத்து வாங்கிக்கணும். நானோ கருமி நம்பர் ஒன்னு. எல்லா சேதிகளும், வலையிலும், ஓசிப் பத்திரிக்கையிலும், தொலைக்காட்சியில் மூணு நாலு சானலில் ஒரு பத்துப் பதினைஞ்சுமுறையும் வந்துருதே...எதுக்குக் காசை தேவையில்லாமச் செலவு செய்யணுமுன்னு வாதிப்பேன்.

இந்த ப்ரெஸ் பத்திரிக்கையைத் தவிர்த்துக் 'கிறைஸ்ட்சர்ச் ஸ்டார்'ன்னு ஒன்னு மாலை நேரத்துப் பதிப்பா ஒரு 20 வருசம் முந்திவரை வந்துக்கிட்டு இருந்துச்சு. விற்பனை சரி இல்லாம அதை மூடிறலாமான்னு நினைச்சப்ப, புதுசா ஒரு உத்தி கண்டுபிடிச்சப் புண்ணியவானுக்கு நன்றி சொல்லி மாளாது. இதையும் இலவசப் பத்திரிக்கையாவே ஊர் முழுசும் விநியோகிக்கறாங்க. அப்ப வருமானம்? எல்லாம் விளம்பரம்தான். ஒவ்வொரு வீட்டுக்குள்ளிலும் போகமுடியுதேன்னு இதுலே விளம்பரம் கொடுக்குதுங்க அநேகமா எல்லா நிறுவனங்களும். தவறாமல் புதனும், வெள்ளியும் வந்துருது. . பேப்பர் போடும் பசங்க சிலநாள் சோம்பேறித்தனமா இருந்துட்டு, மறுநாள் காலையில் போட்டுட்டுப் போவாங்க. தொலையட்டுமுன்னு விடறதுதான். ஆனா சில நாள் வராமலேயேப் போனா ஓசிப் பத்திரிக்கைதானேன்னு.... , இருக்கமாட்டேன். போன் அடிச்சுச் சொல்லி அதெல்லாம் கறாரா வாங்கிருவேன்:-) எனக்காகவா இதெல்லாம்? நெவர்! பாவம், கோபால். பேப்பர் படிக்கணுமுன்னா உசுரு. (அதென்ன, ஆம்பளைங்களுக்குத்தான் இப்படிப் பேப்பர் பைத்தியம் இருக்கோ?
'ஆண்களும் தினசரிகளும்' என்ற தலைப்பில் ஒரு பதிவாப் போடுமளவு விஷயம் இருக்கு. ஒருநாள் எழுதுனால் ஆச்சு. இப்போ ப்ரெஸ்ஸைக் கவனிக்கலாம்)


1940 முதல் 1970வரை இருந்த காலக்கட்டத்தில் நடந்த சம்பவங்கள், சேதிகள் வாழ்க்கை நிலவரம், அப்போ வெளியான பதிப்புகள்ன்னு ஒரு சின்ன ஹால் முழுக்க வச்சுருந்தாங்க. நம்ம கன்னிமாராலே இருப்பது போல தினசரிகளை பைண்ட் பண்ணி வச்சுருந்துச்சு. (இப்பெல்லாம் சேமிப்புகளைத் தாளா வைக்காம எல்லாத்தையும் மைக்ரோ ஃப்லிமா மாத்தி ரீல்ரீலா வச்சுருக்காங்க. நம்ம ப.மு. (பதிவராகுமுன்) காலத்தில் ஒரு நாள் பத்திரிக்கை அலுவலகம் இயங்கும் முறையைப் பார்த்துருக்கேன்.)
வால் பேப்பர் மாதிரி முதல் பக்கத்தைப் பெரூசாக்கி ஒட்டிவச்சுருந்தது படிக்கச் சுலபமா இருந்துச்சு. இங்கே ஹைலைட் என்னன்னா கண்காட்சி வைக்கும் காலம் முழுக்க, அன்றன்று வெளியாகும் தினசரியை ஒரு இடத்தில் ( ஒரு 100 காப்பி இருக்கும்) வச்சுட்டு, இலவசமா எடுத்துக்கோ எடுத்துக்கோன்னு கெஞ்சறதுதான்:-) ஒருத்தர் மனம் நோகப் பொறுக்கமாட்டார் எங்க கோபால். பேப்பரை எடுத்த கையோட ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்து படிக்க ஆரம்பிச்சுட்டார். திருத்தவே முடியாது(-:
இந்தக் கண்காட்சி இருக்கும்வரை சோம்பல் பார்க்காம தினம் ஒருநடை வந்து தினசரியை எடுத்துக்கிட்டுப்போனா நல்லா இருக்குமுல்லே? நான் மட்டும் 'பறவைகளைப் பிடிச்சுக்கிட்டு' அடுத்தபகுதிக்குப் போனேன்.





ஆல்பி பாப்பா

அடுத்த ஹாலில் 'ஆசியக் கலைகள்'ன்னு சீனப் பொருட்கள். ரெண்டு பெரிய சிங்கங்கள் வரவேற்கும் முகமா எதிரும் புதிருமா. அதுக்குள்ளே இவரும் வந்து சேர்ந்துக்கிட்டார். இந்த ஹாலை முந்தி எப்பவோ அவசர அடியில் பார்த்தேன் இன்னிக்குக் கொஞ்சம் விலாவரியாப் பார்க்கணுமுன்னு இருந்தேன், அதுக்கே பொறுக்கலை போல.
ஒரு சின்னப் பொண்ணு மூணு மூணரை வயசு இருக்கும் அழுதுக்கிட்டே வந்து கோபால் பக்கத்துலே நிக்குது. இந்தியக் குழந்தைதான். பெயர் சுஜாதாவாம். அம்மா, காணாமப் போயிட்டாங்களாம். கோபாலின் இளகுன மனசுக்கு வந்த சோதனை......குழந்தையை ஒரு கையில் பிடிச்சுக்கிட்டு அது காமிச்ச திசையில் ஓடிக்கிட்டு இருக்கார். ஏழெட்டு ஹாலைத் தாண்டி, மாடிப்படிகளில் இறங்கி கீழ் தளத்தில் ரெண்டுபேரும் ஓடறதை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கிட்டேப் பின் தொடர்ந்து போய்க்கிட்டு இருக்கேன். கடைசியா அவுங்க போய் நின்னது கட்டிடத்தின் மறு கோடியில் இன்னொரு மாடிப் படிக்கட்டின் அருகே. நீங்களே ஏறிப்போங்கன்னு நான் நின்னுட்டேன். ஏன்? இந்தப் படிக்கட்டுப் போய்ச் சேரும் இடம் அந்தச் சீனச் சிங்கம் பக்கத்துலேதான். அம்மா, அங்கே இருந்த ரெஸ்ட் ரூமுக்குள்ளே நுழைஞ்சதைப் பொண்ணு கவனிக்கலை. திடுக்கிட்டுப்போன குழந்தை, கரெக்ட்டா ஒரு(அப்பாவி) இந்தியனை வந்து பிடிச்சுச்சு பாருங்களேன். இப்பத்துக் குழந்தைகள் படு ஸ்மார்ட்!!!!
மூச்சு வாங்கிக்கிட்டு நிற்பவரைப் பார்த்தால் பரிதாபமா இருந்துச்சு. 'ஆறு பிள்ளைங்களோட என்னையும் ஒருசமயம் இதே மியூஸியத்துலே தொலைச்சுட்டாங்க'ன்னு சொன்னதும் இவருக்கு ஆச்சரியமாப் போச்சு. 'கண்டுபிடிச்சுட்டாங்களே கடைசியில்' ன்னு இவரோட உள்மனசுலே ஒரு துக்கம் இழையோடுனதா எனக்கு தோணுச்சு.