மெமெரி லேன்

"நாளைக்குப் பகல்நேரம் என்ன செய்யப்போறே?"

த்தோடா..... இப்ப ராத்திரிச் சாப்பாட்டுக்கு என்ன செய்யப்போறென்னே இதுவரை முடிவு செய்யலை. இதுலே நாளைக்குப் பகலா?

"ம்ம்ம்.... ஒன்னும் விசேஷமா இல்லை. எதுக்குக் கேக்கறே? நீ வர்றதா இருந்தா வாயேன்."

"அதுக்குத்தான் கேக்கறேன். "

"பகல் சாப்பாடுக்கு வர்றீயா?"

"ம்ஹூம்.... காஃபிக்கு வர்றேன். கூடவே நான் முந்தி சொன்ன என் தோழியும் உண்டு."

"பிரச்சனை இல்லை. எத்தனை மணிக்கு?"

"பகல் ஒரு மணிக்கு"

என்னங்கடா கதை..... பகல் ஒரு மணிக்குக் காஃபி நேரமா? இங்கே பசங்க எல்லாம் ஃப்ளாட்டிங் செய்யறேன்னு பெற்றோரைவிட்டுப் போயிருதுங்க. அதுக்கப்புறம் அவுங்க இருக்கும் பரபரப்பில் நமக்கு(ன்னு) நேரம் ஒதுக்கறது சிரமம்தான். கிவி ஸ்டைல் வாழ்க்கை இல்லையோ? இப்படித் தானே வரேன்னு சொல்லும்போது நாம வேணாங்கலாமா?

காஃபிக் கூடவே எதாவது திங்கக் கொடுக்கணுமேன்னு யோசிச்சப்ப, (இப்பெல்லாம் மெனெக்கெட முடியல்லே) வீட்டுக்குப் பக்கத்திலே இருக்கும் ஒரு பேக்கரியில் இருந்து எதாவது வாங்கிக்கலாமுன்னு இருந்துச்சு. பகல் சாப்பாட்டுக்கு இவர் வந்தப்ப, எதாவது வாங்கியாங்கன்னு விரட்டுனேன். கப்பச்சீனோ மஃப்பின்ஸ் கிடைச்சது.

டாண்னு சொன்ன நேரத்துக்கு வெள்ளைக்காரங்க போல(??) வந்தாங்க ரெண்டு பேரும். இவர் அதுக்குள்ளே பகல் சாப்பாட்டை முடிச்சுட்டுக் கிளம்பிக்கிட்டு இருந்தார். ஹை, பை எல்லாம் ஆச்சு:-)

ரெண்டு பொண்களும் யானை வேட்டைக்குக் கிளம்புச்சுங்க. கணக்கெடுப்பு. எண்ணி வைக்கப்போறாங்களாம். ஒரு அஞ்சு நிமிசத்தில் யானையை ' அம்போ'ன்னு விட்டுட்டுப் பூனையைப் பார்க்க ஆரம்பிச்சாங்க. ஷோகேஸிலே இருக்கும் சில பொருட்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி.

"அம்மா..என்னோட மஸக்காரி எங்கே?"

"கராஜ்லே புக்ஷெல்ஃப் மேலே ஒரு அட்டைப்பெட்டியில் இருக்கு"

(நம்ம வீட்டில் மஸக்காரி, கொண்டைக் கச்சான் இப்படி சில மலேய்ச் சொற்கள் புழக்கத்தில் உண்டு. மகளின் சிறுவயது தோழியின் உபயம்)
ஊஞ்சலில் உக்காந்து ஒவ்வொண்ணையும் மகள் கையிலெடுத்து விளக்கம் சொல்லச் சொல்லத் தோழிக்கு ஆச்சரியம்.

நான் ச்சின்னப் பிள்ளையா இருந்த காலத்துலே நல்ல வர்ணங்கள் அடிச்ச மரச்சொப்புகள் மதுரை கோயில்கடைகளில் வாங்குவோம். இவை எல்லாம் போய் எவர்சில்வர் செட் ஆகிப்போச்சு மகள் காலத்தில். இப்ப என்னவா மாறி இருக்கோ?

இங்கே நியூஸியில் 'ட்டீஃபெல் ப்ராண்ட்' செட்(Tefal) கிடைக்குதாம். பயங்கர விலை. என்னோட அக்காவின் குழந்தைக்கு வாங்கலாமுன்னு கடைக்குப் போனப்பப் பார்த்தேன். விலையைப் பார்த்துட்டு பயந்துட்டேன்'' என்றாள் தோழிப்பெண்.

இப்ப மார்கெட்டில் என்ன வகை பொம்மைகள், விளையாட்டுச் சாமான்கள் இருக்குன்னு நான் கவனிக்கறதே இல்லை. ஒரு நாள் போய்ப் பார்க்கணும்.

அடுத்து 'பார்பி' பொம்மைகளை எடுத்துக் காமிச்சுக்கிட்டு இருந்தாள் மகள். அசல் மைசூரு சில்க்குப் புடவை கட்டிய இண்டியன் பார்பி.

"அதென்ன இண்டியன் பார்பின்னு சொல்றீங்க முகம் மட்டும் இவ்வளோ வெள்ளையா இருக்கே!"

'பவுடர் ரொம்பப் போட்டுக்கிட்டு இருக்காள். ஹிஹி' நான் சமாளிச்சேன்.

இந்தப் பவுடரைப் பத்தியும் கொஞ்சம் புலம்பல் இருக்கு என்னிடம். அது என்னங்க நம்மூர்லே பவுடர்ன்னாவே ஒரே வெள்ளையா சுவத்துக்குச் சுண்ணாம்பு அடிக்கிறதுதானா? இத்தனைக்கும் நம்மூர்லே அதுவும் குறிப்பாத் தமிழ்நாட்டுலே நாமெல்லாம் மாநிறமாத்தானே இருக்கோம். இதுவரை ஒரு காஸ்மெடிக் கம்பெனியாவது நம்ம நிறத்துக்குப் பொருந்துவது போல பவுடர் செஞ்சு விக்கறாங்களா? 'லக்மே'யில் கொஞ்சம் கிடைக்குதுன்னாலும் நிறம் ரொம்பவே குறைஞ்ச பெண்களைக் கணக்கில் எடுத்துக்கறதில்லை போல(-:

"இண்டியன் பார்பின்னா இந்திய ஸ்டைல் உடையில் இருக்கும் பார்பின்னு வச்சுக்கணும். பார், நகை நட்டெல்லாம் போட்டுப் பொட்டெல்லாம் வச்சுருக்கேன்:-) "

கப்போர்டில் அடிச்சுப்பிடிச்சு உக்கார்ந்திருக்கும் பொம்மைக் கூட்டங்களைப் பார்வையிட்டாங்க.

கன்ஸர்வேட்டரிக்கும் அவளைக் கூட்டிட்டுப்போய் ஒவ்வொரு செடியாகக் காமிச்சுக்கிட்டு இருந்தாள் மகள். தளதளன்னு வளர்ந்து நிக்கும் காஃபிச் செடியைக் காட்டினப்ப, 'இதுலே இருந்து எடுத்த காஃபியைத்தான் நீங்க குடிக்கப் போறீங்க'ன்னு ரீல் விட்டேன்:-) பாவம், பொண்ணு நம்பிருச்சு ஒரு வினாடி. அப்புறம் பின்புறத் தோட்டத்தில் ஒரு நடை.

திரும்ப உள்ளே வந்த வேகத்தில் போட்டோ ஆல்பங்களை மேய ஆரம்பிச்சாங்க. பிறந்தவேளை முதல் எடுத்த படங்கள் ஒரு நாப்பதம்பது ஆல்பங்களில் கிடக்கு. டிஜிட்டல் கேமெரா (நம்மிடம்)வராத காலகட்டங்கள்.

திடீன்னு 'குரங்கு எங்கே?' என்றதும் எந்தக் குரங்கைச் சொல்றாளோன்னு இருந்துச்சு:-)))) நாலைஞ்சு குரங்கு வரிசையா இருக்குமே, அது வேணுமுன்னு சொல்றாள். எங்கே இருக்கோ? தேடிப் பார்க்கலாம்.

மகளுக்கும் அந்தப் பொண்ணுக்கும் ஒரே ஒரு வயசுதான் வித்தியாசம். மகள் சின்னவள். இருபத்தியஞ்சும் இருபத்தினாலுமா இந்த வயசுலே எதைப் பத்திப் பேசுவாங்க, எதுலே ஆர்வமுன்னு ஒரு தோணல் எனக்கு. நான் பாட்டுக்குக் கடமையே கண்ணுன்னு தமிழ்மணத்தில் உலாத்திக்கிட்டே 'அங்கே'யும் 'கவனமா' இருந்தேன்.

"அம்மா, நீங்க பத்து செகண்டிலே செய்வீங்களே அந்த ஸ்வீட்டைச் செஞ்சு தர்றீங்களா?"

தூக்கிவாரிப்போட்டது எனக்கு! பத்து செகண்டுலே இனிப்பு வச்சுருக்கும் டப்பாவைத் திறந்து பரிமாறலாம். அவ்வளவே.......

"பத்து செகண்டுலே எப்படி முடியும்? கூடிவந்தால் மைக்ரோவேவில் அஞ்சாறு நிமிசத்துலே திரட்டிப்பால் செய்யலாம். அதுவும் அதுக்குண்டான சாமான்கள் இருந்தால்தான்"

"அதையே செய்யுங்க ப்ளீஸ்"

அம்மாவின் சமையலைப்பத்தி இன்னும் என்னென்ன ஓதி வச்சுருக்காளோ தோழியிடம்!

"ஷீ லைக்ஸ் குக்கிங்"

ஹா....எனக்கு வந்த கொடுமை. அதெல்லாம் அந்தக் காலம். இப்பெல்லாம் எப்படிச் சமையல் செய்யாமலேயே தப்பிக்கலாமுன்னுதான் கள்ளமா நினைக்கிறேன்.

"என்னோட முதல் 'ட்ரெஸ்' வச்சுருந்தீங்களே அது எங்கே இருக்கு?"

கஜானாவில் இருந்து ஒரு பையை எடுத்துக் கொடுத்தேன். அதில் மகள் அணிந்த முதல் உடுப்பு, காது குத்தல் மொட்டை, முதல் பிறந்தநாள் போன்ற விசேஷங்களுக்குப் போட்டுருந்த சிலன்னு பாதுகாத்து வைத்திருந்தேன்.

'இது எல்லாமே அம்மாவே தைச்சது. ஹைஸ்கூல் முடியும்வரை பள்ளிக்கூட யூனிஃபாரம்கூடத் தச்சுக் கொடுத்தாங்க."

விழிகள் விரிய எல்லாத்தையும் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தாள் மற்றவள்.
தோழியின் பெற்றோர் வேறு ஊரில் (இதே நாட்டில்தான்) இருக்காங்க. இங்கே வேலை கிடைத்துவிட்டதால் தோழி மற்ற தோழியருடன் வீடு எடுத்துத் தங்கியிருக்கிறாள்.

இதுக்குள்ளே திரட்டுப்பால் செஞ்சாச்சு.

செய்முறை தேவைப்படுபவர்களுக்கு:

கண்டெண்ஸ்ட் மில்க் - ஒரு டின்

நெய்- ஒரு டீஸ்பூன்

தயிர்- ஒரு டேபிள் ஸ்பூன்.

எல்லாத்தையும் ஒண்ணா ஒரு மைக்ரோவேவ் ப்ரூஃப் பாத்திரத்தில் போட்டு ரெண்டு நிமிசம், ரெண்டு நிமிசம், ஒரு நிமிசம் 100 பவரில் வச்சு எடுக்கணும்.

முதல் ரெண்டு நிமிசம் முடிஞ்சதும் ஒரு கிளறு, அப்புறம் அடுத்த ரெண்டு நிமிசமானதும் இன்னொரு கிளறு.

ஏலக்காய் தூவினால் அருமை. ஆனால் இந்தப் பொண்ணுக்கு ஸ்பைஸ் வாசனையே பிடிக்காதாம்., satay கூட சாப்பிடமாட்டாளாம்! ஏலக்காயைக் காமிச்சு மணம் காட்டி, போடவான்னு கேட்டுக்கிட்டேன். ( எனக்கு ஸ்பைஸ் இல்லேன்னா வாழ்க்கையே இல்லை)

கஸாவா சிப்ஸ், கப்புச்சீனோ மஃப்பின், காபி, திரட்டுப்பால் எல்லாம் சாப்பிட்டாங்க. பேச்சு, சிரிப்பு, வேடிக்கைன்னு மூணுமணி நேரம் போனதே தெரியலை. இன்னிக்குத்தான் தோழிக்கு இங்கத்து ஆசுபத்திரியில் சிகிச்சையின் முதல் செஷனாம். மகள்தான் கூட்டிப்போய் வந்தாளாம். அவளைக் கொஞ்சம் உற்சாகப்படுத்தலாமுன்னு வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்துருக்காள். எவ்வளவு நேர சிகிச்சைன்னு கேட்டேன். ஒரு மணி நேரமாம். இனி ரெண்டு வாரத்துக்குத் தினமும் சிகிச்சைக்குப் போகணுமாம். பயப்படவேணாமுன்னு எனக்குத் தெரிஞ்ச ஆறுதல்மொழிகளைச் சொன்னேன்.அனுவின் நினைவு வந்துச்சு. தோழிக்கு மார்பகப் புற்றுநோய். ஆரம்பக் கட்டம்.

இன்றையதினம் நான் கவனிச்சதில் சில.

Atheist ன்னு தன்னைச் சொல்லிக்கும் என் மகளுக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இல்லை. ஆனால் உதவக்கூடிய நல்ல மனசு இருக்கு. அது போதுமே. இந்தக் காலத்துப் பிள்ளைங்களுக்குப் பெற்றோர்களிடம் இதமா நடக்கத் தெரியுதோ இல்லையோ நண்பர்களிடம் அன்பா, ஆதரவா இருக்காங்க. பெற்றோர்களிடத்தில் அன்பை வெளிப்படையாச் சொல்லலைன்னாலும் உள்மனசில் நம்மை நல்ல இடத்தில்தான் வச்சுருக்காங்க. 'பளிச்'ன்னு சொல்லத் தெரியலை. போனாப் போட்டும்.(நாமும்தான் நம்மைப் பெத்தவங்களுக்கு இதுவரை 'ஐ லவ் யூ மாம்' சொல்லி இருக்கோமா?)

நம்மைப்போலவே கொசுவத்தி இவுங்களுக்கும் இருக்கு.அதுவும் இந்த வயசிலேயே:-))))))


விடைபெறும்போது, வழக்கப்படி மகளை அணைச்சுக்கிட்டேன். தோழியிடம் கை நீட்டியதும், இதுக்காகவே காத்திருந்தமாதிரி கட்டிப்பிடிச்சது பொண்ணு. எனக்குத்தான் கண்ணுலே ஈரம் கலங்குச்சு. பாவம் பொண்ணு. அம்மாவை நினைச்சுக்கிட்டது போல.

"தேங்க்ஸ் ஃபார் ஹேவிங் மீ"

"இட்ஸ் மை ப்ளெஷர். டேக் கேர் அண்ட்
தேங்க்ஸ் ஃபார் டேக்கிங் மீ இன் டு 'மை' மெமெரி லேன்"

தேடிப்பார்த்ததும் கிடைச்ச குரங்கு இதுதான். இதுதானா அதுன்னு கேக்கணும்.:-)