ஆகாயத்தில் தொட்டில் கட்டி....................

இன்னிக்குப் பறக்க வேண்டியதாப் போச்சு:-) அதுவும் ரொம்ப ஸ்பெஷல்லா...........

காலையில் கோபால் ச்சீனாவுக்குக் கிளம்பிப் போயிட்டார்.காலையில் மைனஸ் 5 டிகிரி வேற. நமக்குத்தான் சாக்குக் கிடைச்சிருச்சேன்னு நிதானமா வேலைகளைச் செய்யலாமுன்னு தமிழ்மணத்துலே புகுந்து புறப்பட்டுக்கிட்டு, நியூஸிப் பதிவு எழுதி அதைப் பதிஞ்சுன்னு ஆமை வேகம்.

சூரியன் வர ஆரம்பிச்சதே 12 மணிக்கு. அதை யாராவது வேஸ்ட் செய்யலாமா? கடமைகளை முடிச்சுக்கிட்டு 'அக்கடா'ன்னு வெயிலு காய்ஞ்சுக்கிட்டு புத்தகம் படிக்கலாமுன்னு உக்காந்தேங்க. ட்ர்ரிங் ட்ர்ரிங்.........போன் அடிக்குது.

மகள். 'பலூன் ரைடு போகலாமா'ன்னு கேக்கறாள். ஆஹா.......... எவ்வளவு நாள் கனவு? போனாப்போச்சு.
என்னைக்குன்னு கேட்டால், இன்னும் அரைமணி நேரத்தில் கிளம்பணும்னு சொல்றாள். கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை. என்னென்ன எடுத்துக்கணுமுன்னு கேட்டால்,நல்ல ஜாக்கெட், கைக்கு க்ளவுஸ், ஸ்கார்ஃப் போதுமாம். அரக்கப் பரக்க எல்லாத்தையும் 'தேடி' எடுத்தேன். 'டாண்'னு மகளும் வந்து கூட்டிட்டுப் போனாள்.

ரேஸ் கோர்ஸ் பக்கம் காரை நிறுத்திட்டுக் காத்திருந்தோம். அங்கே வந்து சந்திப்பாராம் பலூன்காரர்.
கொஞ்ச நேரத்தில் 'பஜேரோ'வில் வந்து சேர்ந்தாங்க பாலும் டீனும். ( Paul & Dean)டீன் தான் பைலட். பால் உதவியாளர். பாலும் டீனும் தகப்பனும் மகனும் வேற.
மகள் வேலை செய்யுமிடத்தில் பால் வேலை செய்யறார். அவர் மகனுக்கு' ஹாட் ஏர் பலூன் பைலட்'வேலைக்குப் பயிற்சி நடக்குது. அடுத்த மாசம் 'கமர்சியல் லைஸன்ஸ்' வாங்கறதுக்கான பயிற்சி.மொத்தம் இத்தனை மணி நேரம் பறந்துருக்கணுமுன்னு கணக்கெல்லாம் இருக்காம்.

காரை அங்கேயே விட்டுட்டு, அவுங்களோடு கிளம்பிப் போனோம். வழக்கத்துக்கு மாறா சில நாட்கள்,வருசத்துக்கு நாலு இல்லை அஞ்சு முறை சிட்டியில் இருந்து பறக்க அனுமதி தருவாங்களாம். இன்னிக்கு அது போல ஒரு rare chance. பல்கலைக்கழக விளையாட்டு மைதானத்துக்கு வந்து சேர்ந்தோம். வண்டியின் பின்னால் ஒரு விநோதமான ட்ரெய்லர் இருந்துச்சு.

ஒரு அச்சடிச்ச தாளில் எங்க பெயர், எடை எல்லாம் குறிப்பிடச் சொன்னாங்க. எடையை யாரிடமும் சொல்வதில்லைன்னு வாக்களித்தார் பால்:-)

முதலில் ஒரு சாதாரண பலூனைக் காத்து நிரப்பி மேலே பறக்க விட்டதும் அது பறந்துபோனதை வச்சு,காத்து வீசும் திசையைக் கணக்குப் போட்டார் டீன். அடுத்து, ட்ரியிலரைத் திறந்தால்......... ஒரு பெரிய பிரம்புக் கூடை.அது உள்ளே நாலு பக்கமும் நாலு கேஸ் ஸிலிண்டர்கள். நடுவிலே கொஞ்சம் போல இடம்.

அதை உள்ளே காமிச்சு பக்கவாட்டில் இருந்த கயிற்றுக் கைப்பிடிகளை எப்படிப் பிடிச்சுக்கணும், கீழே இறங்கும்போது எந்த நிலையில் நாங்க உக்காரணுமுன்னு சொல்லிக் கொடுத்தாங்க. அங்கே எங்கே இடம் எல்லாம் ? ஒருவர் மீது ஒருவர் சாய்ஞ்சு.................தான்:-) உள்ளே ஏறக் கூடையில் ஒரு ஜன்னல் போல சதுரமான இடவெளி இருக்கு. அதுலே காலை வச்சு உள்ளே இறங்கணுமாம். பலூன் தரையில் இறங்கினபிறகு, என்ன நடந்தாலும் (???) நான் சொல்லும்வரையில்வெளியே இறங்க முயற்சிக்கக் கூடாதுன்னு எச்சரிக்கை வேற.

டீன் 'மளமள'ன்னு பிரம்புக்கூடைக்கு நாலு பக்கமும் கம்பிகளைப் பொருத்தி, அதுக்கு ஒரு உறை போட்டுக் கட்டி,அது சேரும் இடத்தில் ஒரு ப்ரேம் அதுக்குள்ளெ கேஸ் எரியும் கருவி( அடுப்பு?) ன்னு அடுக்கினார். பால் அதுக்குள்ளே ஒரு பெரிய ராட்சஸ அளவுலே இருந்த பையைப் பிரிச்சுப் பலூன் துணியை எடுத்துப் புல்வெளியில் இழுத்துப் போட்டார்.சுமார் இருபத்தி அஞ்சு , முப்பது மீட்டர் நீளம் இருக்கும். (அஞ்சாறு புடவை நீளம் இருந்துச்சுங்களே)

பலூன் துணியில் இருந்த பலவகையான கயிறுகளையும் அதன் முனையில் இருக்கும் கொக்கிகளையும் கூடையோடுசேர்த்து அதுக்குண்டான வளையத்தில் மாட்டினார் டீன். இப்ப எங்களைக் கூப்பிட்டு, 'பலூன் துணியின் பக்கவாட்டுக் கைப்பிடியை ஆளுக்கொரு பக்கம் புடிச்சுக்கணும். கீழே உள்ள கயித்தின் மீதுக் காலை அழுத்திவச்சுக்கணுமுன்னு சொல்லிட்டு, ஒருவேளை உங்களை அப்படியே தூக்குச்சுன்னா விட்டுருங்க. ஆனா கயித்து இடைவெளியில் காலை வச்சுறாதீங்க'ன்னார். எனக்கோ 'திக் திக்'!

பெரிய ஃபேன் ஒண்ணு வச்சு இப்போ பலூனுக்குள்ளெ வெறுங்காத்தை நிரப்பறது ஆரம்பமாச்சு. கெட்டியாப் புடிச்சுக்கிட்டு நிக்கறோம். அப்படியே இழுக்குது எங்களை. பல்லை ஒரே கடி, உனக்காச்சு எனக்காச்சுன்னு. பலூனின் தலைப்பக்கம் இணைச்சிருக்கும் கயிறைக் கெட்டியாகப் புடிச்சுக்கிட்டு பாலன்ஸ் பண்ணறார் பால். பலூன் அப்படியே உயரத் தூக்குது.இப்போ அடுப்பைப்பத்த வச்சதும், ட்ராகன் வாயிலே வர்றது மாதிரி தீ பாயுது பலூனுக்குள்ளே. அப்படியே எங்களைத் தூக்கப்பாக்குது. சமாளிக்க முடியலை, விட்டுட்டோம். துணிப்பக்கம் தீ பாயறதுபோல இருந்ததாலே தீயை அணைச்சுட்டு,இன்னொருதடவை குளிர் காத்து ரொப்பறதுலே ஆரம்பிச்சு, இந்த முறை அடுப்பை வேற ஆங்கிளில் திருப்பிவிட்டார் டீன்.

பலூன் மெதுவா எழும்பி உயரமா நிக்குது. இப்ப அடுத்த சாலஞ்சு, உள்ளே ஏறிப்போறது. மகள் 'டக்'ன்னு காலை வச்சு ஏறிஉள்ளே இறங்கிட்டாள். நானு? கட்டத்துக்குள்ளே ஒரு கால் காத்துவெளியில் ஒரு கால். பால் வந்து உதவுனார். உள்ளே இப்போ நாங்க மூணு பேர். பக்கத்தில் காரோடு கட்டி இருக்கும் கயிறை அறுத்துக்கிட்டு போறதுக்குத் துடிக்குது பலூன்.இன்னொரு முறை கடைசி நிமிஷ பாதுகாப்புக் காரியங்களையெல்லாம் சரி பார்த்துட்டு கட்டி இருந்த கயிறைத் தளர்த்துனதும் அப்படியே மெதுவா உயருது பலூன். பத்தே விநாடிகள்தான். அதுவரை நின்னுக்கிட்டுருந்த புல்வெளி எங்கியோ கீஈஈஈஈஈஈஈ........ழே!

காத்துத் தென்கிழக்குப் பக்கமா வீசுதாம். மேலே போகப்போக வீடுகள் அழகா பொம்மை வீடுகளா மாறிப்போச்சு. கீழே தெருக்கள்அதில் ஓடும் கார்கள் எல்லாம் வேடிக்கையா இருக்கு. நம்ம அதிர்ஷ்டம் பாருங்க, நம்ம வீடு இருந்த பக்கம் பலூன் நகருது. தேடும் கண்களுக்கு வீடு அகப்பட்டதும் ஒரே குஷிதான். அட........ இது அந்த ரவுண்டபெளட்டா? ச்சிக்சிக்ன்னு கார்கள் அதுக்குள்ளே நுழைஞ்சு வலம் வருதே. தெரிஞ்ச கட்டடங்களைப் பார்க்கும் பிரமிப்பு அடங்கவே நேரம் ஆச்சு.புல் தரையெல்லாம் க்ளாஸி போட்டோ ப்ரிண்ட் போல் அட்டகாசம்.

1200 அடி உயரத்தில் இருக்கோமாம். 22 'நாட்' காத்துன்னு டீன் ஒயர்லெஸ் ரிஸிவரில் சொல்லிக்கிட்டு இருக்கார்.இன்னிக்கு அருமையான நீலவானமுள்ள வெய்யில். அதுவரை பாக்கியம்தான். ஒரு ஆட்டமும் இல்லாம மிதந்துபோய்க்கிட்டு இருக்கு நம்ம தொட்டில். அப்பப்ப பலூனுக்கு சூட்டை அனுப்பும் வால்வு திறந்து தீ பாயும் சத்தம்.தலைக்கு மேலே தீ.

ஊரைவிட்டு வெளியில் வந்தாச்சு. ஏர்ஃபோர்ஸ் வச்சுருந்த விக்ரம் (Wigram) ஏர்ப்போர்ட். இன்னும் அந்தப்பக்கம் இருக்கும் புதுக் குடியிருப்புங்க. ஹைய்யோ.......இவ்வளவு அழகா இதெல்லாம்? திறந்த வாயை மூடாம லயிச்சுட்டேன்.

நம்ம கேண்டர்பரி ப்ளெயின்ஸ். சதுரம் சதுரமா நிலங்கள். அதுலே இருக்கும் ஆடுகள், பசுக்கள், மான்கள், குதிரைகள் எல்லாம் திடீர்னு ஓடுதுங்க. என்னன்னா...பலூன் சத்தம் கேட்டு மிரளுதாம். முதல்லே மானா, குதிரையான்னு கவனமாப் பார்க்க வேண்டி இருக்கு.எல்லாம் ஒண்ணுபோல ஒரே திசையில் ஓடுறது பார்க்க அழகுதான். ஆனா ...........பாவம் இல்லையா அதுகள்?

பண்ணை வீடுகள் ஒவ்வொண்ணும் அமர்க்களமா இருக்கு. ஒரு வீட்டில் நம்மளை 'தலையை அண்ணாந்துக் கண்ணை உயர்த்திப் பார்த்தாங்க.' கையசைப்பு வேற. நாங்க ச்சும்மா இருப்பமா? கையை ஆட்டுனதில் இப்பக் கைவலிக்குது:-)

சில நிலங்களில் இருந்து ஒரு ச்சின்ன நாய் அளவிலே இருக்கும் முயல்கள் தலை தெரிக்க ஓடுதுங்க. இது hare வகையாம். அடடா என்ன துள்ளல்! என்ன வேகம்!!

இதுக்கிடையில் பால் வண்டியைக் கிளப்பிக்கிட்டு பலூன் போகும் திசையைத் தொடர்ந்து வர்றார். சில சமயம் அவர் வண்டி கண்ணுக்குத் தெரியுது. டீன் நாங்கள் போகும் திசையில் உள்ள ரோடுகளை அவருக்குச் சொல்லிக்கிட்டே வழிகாட்டுறார். திடீர்னு பார்த்தா.............. கையில் இருக்கும் வரை படத்தின் எல்லையைத் தாண்டி வெளியே போய்க்கிட்டு இருக்கோம். உயரே இருந்து பார்க்கும்போது மரக்கூட்டங்கள் எல்லாம் விசித்திரமாத் தெரியுது. நாம பொதுவா ப்ளேனில் இருந்து பார்க்கறதுக்கும் இதுக்கும் இப்படி ஒரு வித்தியாசமான்னு மனசு அடிச்சுக்குது.

தூரத்தில் லேக் எல்லஸ்மியர். அப்படின்னா இன்னும் கொஞ்ச தூரத்துலே கடல் வந்துருது. பலூனின் வேகத்தைப் பார்த்தா நாம் வேற ஒரு நாட்டுக்குப் போய் இறங்கப்போறோம் பாஸ்போர்ட் இல்லாம!

நம்மை அப்பப்பக் 'கண்டு பிடிச்சுக் கோட்டை விட்டு'க்கிட்டு இருக்கும் பாலுக்கு, 'எங்களுக்குச் சிரமமா இருக்கு.இறங்குறதுக்குப் பொருத்தமான இடம் கிடைக்கலை'ன்னு டீன் சொன்னதும் 'குபுக்'னு ஒரு ச்சின்ன பயம் எட்டிப்பார்க்குது. நிஜமான்னு தலையைத் திருப்பிக் கேக்கவும் முடியாத நிலை. படம் எடுத்துத் தள்ளிக்கிட்டே இருக்கா மகள்.அப்ப நானு? ரெண்டு கையிலும் கைப்பிடிக்குள்ள கயிறைப் பிடிச்சவதான். குரங்குப் பிடியோ இல்லை உடும்புப் பிடியோ எதோ ஒண்ணு.

ஒன்னரை மணி நேரமா வானவெளியில் மிதந்துக்கிட்டு இருக்கோம். லேண்டிங் பொஸீஷனை ஒரு முறை ப்ராக்டீஸ் செய்யச் சொன்னதும் கச்சிதமாச் செஞ்சு காமிச்சு 'வெரி குட்' வாங்குனோம். அங்கே இங்கேன்னு இடம் பார்த்து ஒருவழியா பொருத்தமான நிலத்துலே ( யார் வீட்டு நிலமோ?) இறங்கப் போறோமாம். சரசரன்னு உயரம் கம்மியாகிக்கிட்டே வருது.'வந்தாச்சு, வந்தாச்சு இன்னும் சில விநாடிகள்தான்'னு டீன் எங்களுக்குச் சொல்லிக்கிட்டே வர்றார். முழங்காலை மடிச்சு எதோ நாற்காலியில் உக்காந்துருக்காப்புலே ஒருத்தருக்குப் பின்னே ஒருத்தரா நானும்,பின்னால் மகளும். இதோ இதோன்னு தரையை உரசிக்கிட்டு ஒரு பத்து மீட்டர் உராய்ஞ்சுக்கிட்டே போய் கூடை அப்படியே சரிஞ்சு படுத்துச்சு. எதோ ராக்கெட்லே போனமாதிரி நாங்க படுத்த நிலையில் ஆகாயத்தைப் பார்த்து!

வெளியே குதிக்கறது எப்படின்னு ஆரம்பத்தில் இருந்த என் கவலை இப்ப அடியோடு மாறி, எப்படித் தவழ்ந்து வெளியேறப் போறோமுன்னு ஆச்சு. குப்புற இருந்தா தவழ்ந்துறலாம். இப்ப மல்லாந்து கிடக்கறேனே, ஆமையைத் திருப்பிப் போட்டது போல!

கூடையின் வெளிப்பக்கம் பிடிச்சுத் தொங்கின டீன் சுத்திக்கிட்டு வந்து என்னை வெளியே இழுத்துப் போடவேண்டியதாப் போச்சு:-)பாவம், மகள். டக்னு புரண்டு வெளியே வந்துட்டாள். ஹேப்பி லேண்டிங் ஆயிருச்சுன்னு எல்லாருக்கும் மகிழ்ச்சி.

அதுக்குள்ளே பால், பண்ணையின் சொந்தக்காரரைக் கூட்டிக்கிட்டு வந்துட்டார். பண்ணையின் அடுத்த பக்கமிருந்து மூணு ச்சின்னப் பசங்களும் அவுங்க அம்மாவும் ஓடி வந்தாங்க. எல்லார் முகத்திலும் ஏகப்பட்ட சந்தோஷம், ஆச்சரியம்.

'Thanks for letting us to land'னு நான் சொன்னதும் ஒரே சிரிப்பு. எங்களுக்குத்தான் அதிர்ஷ்டம். இங்கே வந்து இறங்குனீங்க. பிள்ளைகளுக்கு ஒரே எக்ஸைட்மெண்ட். நாளைக்குப் பள்ளிக்கூடத்துலே போய் சொல்லி பெருமைப்பட்டுக்குவாங்கன்னு அந்தம்மா சொன்னாங்க.

'சினிமா வசனம்' மாதிரி, 'இப்ப இது எந்த இடம்?' னு கேட்டேன். 'லேக் சைடு' என்ற இடமாம். 'லீஸ்டன்' என்ற பெரிய(?)ஊருக்குப் பக்கம். கிறைஸ்ட்சர்ச் எவ்வளவு தூரமுன்னு கேட்டேன். ஒரு மணி நேரப் பயணமாம். லீஸ்டனே ரொம்பச் சின்னது. மொத்தமக்கள் தொகை 1203. அப்ப இங்கே எவ்வளோ இருப்பாங்க? 400 தேறுனாலே அதிகம்.

அந்த ஏரியாவில் 97.7 சதவீதம் வெள்ளைக்காரர்கள் இருக்கும் பண்ணை வீடுகள்தான். புதுசா ரெண்டு வேற்றின மக்களைப் பார்த்த ஆச்சரியம் பிள்ளைங்க முகத்தில். '2 ப்ரேவ் இண்டியன் விமன்'னு நாளைக்கு எங்களைப்பத்திச்சொல்லுங்கோன்னு சொன்னதும் பிள்ளைகளுக்குச் சிரிப்புத்தாங்கலை. இதுக்குள்ளே மூணு பலூன்களில் 'ஹீலியம்' நிரப்பிப் பசங்க கையிலே கொடூத்தார் பால். பிள்ளைங்க பேர், என்ன படிக்கிறாங்கன்னு கொஞ்சம் குசலம் விசாரிச்சேன்.

நல்ல வேளை, அவுங்க பண்ணையில் இந்த இடத்தில் இன்னும் விதைப்பு ஆரம்பிக்கலை. போனவாரம்தான் மறுபக்கத்தில் தொடங்கி விதைச்சுக்கிட்டு வராங்களாம். பச்சைப்பட்டாணி, முட்டைக்கோஸ், காலி ஃப்ளவர் எல்லாம் விதைப்பாங்களாம்.விவசாயம் அவ்வளவா லாபமா இல்லை இப்பெல்லாம்னு சொன்னாங்க. ஆனா இங்கே இருக்கும் பிரபல நிறுவனமான 'வாட்டீஸ் கம்பெனி'யுடன் ஒப்பந்தம் இருக்கறதாலே அவுங்களே எல்லாத்தையும் வாங்கிக்கிறாங்களாம். வாட்டீஸ் தான் உறையவச்ச காய்கறிகள், டின்னில் வரும் காய்கறிகள்னு பலவகையில் பதப்படுத்தின வகைகளை சூப்பர் மார்கெட் செயினுக்குப் பண்ணறவங்க.

பலூன் வேலை செய்யும் விதம், தீ பாயும் விதம் எல்லாம் பிள்ளைகளுக்குக் காமிச்சு விளக்குனார் டீன். எவ்வளவு செலவாகும் இந்தப் பயணத்துக்கு அந்தம்மா கேட்டாங்க. ஒரு ஆளுக்கு $280 டாலர்கள்னு பால் சொன்னார்.
மொத்தம் 400 கிலோ எடை அந்தக் கூடைத் தொட்டிலும், மற்ற உபகரணங்களும், பலூனும். இது பயிற்சி பலூன் என்றதாலே பெரிய சிலிண்டர் வச்சுருக்கு. சுற்றுலாப் பயணிகள் வகைன்னா ச்சின்ன சிலிண்டர் இருப்பதால்,கொஞ்சம் நல்லா அசையக் கொள்ள இடம் தாராளமா(???) இருக்கு(மா)ம். சில பெரிய பலூன்களில் 22 பேர்வரைப் போகமுடியுமாம்.

பழையபடி பலூன் துணிகளைச் சுருட்டி, எல்லாத்தையும் ஒழுங்கா பேக் பண்ணி ட்ரெயிலரில் அடைச்சுக்கிட்டு,மறுபடி நன்றி சொல்லிட்டு அவுங்க இமெயில் ஐடியும் வாங்கிக்கிட்டு வந்தேன். படங்களை அனுப்பத்தான். அனுப்பியாச்சு.

ஒருமணி நேரம் பயணம் செஞ்சுக் காரை விட்ட இடத்துக்கு வந்து சேர்ந்தோம். பலூனில் பறந்ததுக்கு அதுவும் 'க்ரூ' மெம்பராப் பறந்ததுக்கு ஒரு சான்றிதழ் கிடைச்சது. வர்ற வழியெல்லாம் இந்த ஆட்டை மேலே இருந்து பார்த்த ஞாபகம் இருக்கு.இந்த மாடு ரொம்ப ஃபெமிலியரா இருக்குன்னு ஒரே கலாட்டா. அப்பாவும் மகனுமா இது ஒரு டீம் வொர்க். மேலே பறந்து போகறதைவிட, எந்த இடத்துக்குப் பலூன் போகுதுன்னு தரையில் இருந்து பார்த்துக்கிட்டே அங்கே வந்து சேர்றதுதான் ரொம்பக் கஷ்டம். இல்லையா?

இவ்வளவும் சொன்னவ ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைச் சொல்லலை பாருங்க. இது எங்களுக்கு 'ஓசிப் பயணம்' :-) கைக்காசு செலவில்லாம, ஒரு இனிமையான, புதுமையான அனுபவம் கிடைச்சதுக்கு முதலில் மகளுக்கும், அப்புறம் பால் & டீனுக்கும் நன்றி சொல்லிக்கறேன். எனக்குன்னு வாய்க்குது பாருங்களேன்:-))))