நியூஸிலாந்து பகுதி 67

நாட்டுநடப்பைச் சொல்றேன்னு அரசியலுக்குள்ளே நுழைஞ்சவ, நம்மூரு( இந்த இடத்தில் நம்மூர் = கிறைஸ்ட்சர்)லே நடந்த முக்கியமான சில சரித்திர நிகழ்வுகளை (!) விட்டுட்டேன் பாருங்க. 1995 லே இங்கே ஏறக்குறைய முப்பது தமிழ்ப் பேசும் குடும்பங்கள் கிறைஸ்ட்சர்ச் மாநகரில் இருந்தாங்க. நியூஸி ரெண்டு பெரிய தீவுகளைக் கொண்ட நாடுன்னு உங்களுக்குத் தெரியும்தானே? அதுலே இது , தெற்குத்தீவில் மிகப்பெரிய நகரம். மூணு லட்சம் மக்கள் தொகை.

மேற்படித் தமிழ்க்குடும்பங்களிலே ஒரு மூணு குடும்பம் இந்தியாவைச் சேர்ந்தவர்கள். பாக்கியெல்லாம் நம்ம இலங்கைத் தமிழர்கள். இவ்வளவு(!) பேர் இருக்கோமே, நமக்குன்னு ஒரு தமிழ்ச்சங்கம் ஆரம்பிச்சா நல்லதுன்னு முடிவு செஞ்சு, டிசம்பர் மாசம்(1995) சங்கத்தைப் பதிவு செஞ்சோம். இங்கே இந்தமாதிரிக் காரியங்களுக்குக் குறைஞ்சது 15 பேர் இருந்தாவே போதும். சங்கத்தின் முதல் காரியதரிசியா இருந்தது உங்க 'டீச்சர்'தான். சங்கத்தின் முதல் விழாவா 1996 பொங்கல் பண்டிகையும் கொண்டாடப்பட்டது. சங்கத்தின் முக்கியக் கொள்கை என்னன்னா....... தமிழ் மொழியை வருங்கால சந்ததிக்களுக்குச் சொல்லிக் குடுக்கறது. பண்டிகை நன்னாளில் தமிழ்ப் பள்ளிக்கூடமும் தொடங்கி, இப்பவும் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு. மாநகர கவுன்சிலில் இருந்து பள்ளிக்கூடத்துக்கும், சங்கத்தின் சில விழாக்களுக்கும் உதவித் தொகை கிடைக்குது. இந்த சமூகத்தில் தமிழருக்குன்னு ஒரு 'இடம்' உறுதியாச்சு. அப்ப மத்த ஆட்கள்?

இங்கே இந்தியர்கள்னு பார்த்தா இந்தியா, ஃபிஜித் தீவு, சிங்கை, மலேசியா, தெற்கு ஆப்பிரிக்கான்னு பலநாடுகளில் இருந்தும் மக்கள் வந்து சேர்ந்துருக்கறதாலே இந்தியர்களுக்குன்னு ஒரு சங்கம் வேணுமுன்னு ஒரு எண்ணம் இருந்துக்கிட்டே இருந்துச்சு. ஏற்கெனவே இங்கே 'கிறைஸ்ட்சர்ச் இண்டியன் அசோஸியேஷன்' என்ற பெயரில் ஒண்ணு நடந்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கு. ஆனால் அதுலே 100% அங்கத்தினர்களும் குஜராத் மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். மற்ற மாநிலத்துக்காரகளுக்கு அவுங்க சங்கத்தில் இடமில்லைன்னு சொல்லிட்டாங்க. இதனாலே மற்ற இந்தியர்கள் அத்தனை பேருக்கும் கொஞ்சம் மனக்கசப்பு.இதுக்கு எதாவது செய்யணுமுன்னு 1997வது வருசம், 'இண்டியன் கல்ச்சுரல் & சோஸியல் க்ளப்' என்ற பெயரில் நம்ம கோபால் ஒரு அமைப்பைத் தொடங்கினார். 100 குடும்பங்கள் இதில் உடனே அங்கமானாங்க. 'பிரஸிடெண்ட்'ன்னு ஒரு பெத்த பேர் வந்துச்சு. இந்திய சுதந்திர தினத்தின் பொன்விழாவை இந்த அமைப்பில் முதல்விழாவாக் கொண்டாடுனாங்க. இது பத்தாவது வருஷம், அந்த அமைப்புக்கு. ( இப்ப ரெண்டு வருசமா இதோட தலைவர் குஜராத்தி இனத்தைச் சேர்ந்தவர்தான்! )
இதைப்போல் இங்கே நகரில் இருக்கும் 'எத்னிக்' குடும்பங்கள் அவுங்கவுங்களுக்குன்னு ஒரு சங்கம் தொடங்கிட்டு,அவுங்க பின்புலத்தை மறக்காம இருக்காங்க. ஒரு சமயம் 'நகரத் தந்தை'யுடன் பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது 150பல்வேறு கலாச்சாரத்தைச் சேர்ந்த அமைப்புகள் இருக்குன்னு சொன்னார். இதில் சமீபத்துலே அதாவது போனவருஷம்(2006)தொடங்குனது, 'தெலுகு அசோஸியேஷன்.

இந்தப் பல்வகை சமூகத்தினர் பயனுக்காக இங்கே அரசாங்கமே ஒரு 'கம்யூனிட்டி ரேடியோ' ஒலிபரப்பு வச்சிருக்கு.ரொம்பக் குறைந்த கட்டணம்தான். வாரம் ஒரு மணி நேரம் இந்த சேவையைப் பயன்படுத்திக்கிட்டு இந்த இந்தியன் சங்கம்ஒலிபரப்பு செய்யுது. இதில் நம்ம சமூகத்துக்குத் தெரிவிக்கும் தகவல்கள், பாட்டு, பேட்டி, சமையல் குறிப்புன்னு ஒலிபரப்பறோம். அவுங்களே நமக்கு இலவசப் பயிற்சி தருவாங்க. நானும் ஆரம்பத்தில் சில வருஷங்கள் இந்த ரேடியோ ப்ரோக்ராம் நடத்திக்கிட்டு இருந்தேன். (Best presenter award ம் கிடைச்சது. இருக்கற பத்து பதினைஞ்சுலே இதுக்கு அப்படி என்ன சிறப்பு? ஆனாலும் மகிழ்ச்சியாத்தான் இருந்துச்சு) என்னுடைய நாட்களில் வழக்கமான ஹிந்திப்பாட்டுக்களுடன், தென்னிந்திய சினிமாக்களின் பாடல்களையும் சேர்த்துக்குவேன். இந்தியான்னா ஹிந்தி மட்டுமா என்ன? இது முழுக்க முழுக்க தன்னார்வத் தொண்டர்களால்தான் நடக்குது. இப்ப இங்கே இருக்கும்மற்ற அமைப்புகள் இந்த சேவையை நல்ல முறையில் பயன்படுத்தறாங்க. வாரம் நாலு நாள் இந்தியன் நிகழ்ச்சிகள் உண்டு. இன்னும் தமிழ்ச் சேவை தொடங்கலை.

இதுக்கு நடுவிலே இந்தியத் திரைப்படங்களுக்கு பாடல் காட்சிகள் சுட்டுத்தள்ள நியூஸிக்கு வர ஆரம்பிச்சாங்க. எப்பவும் ஐரோப்பாவுக்கே போகும் கூட்டம் இந்தப் பக்கம் வந்தது எங்களுக்கும் மகிழ்ச்சியாத்தான் இருந்துச்சு. இயற்கைக் காட்சிகள்தான் இங்கே அள்ள அள்ளக் குறையாமக் கொட்டிக் கிடக்குதே. 'பாலிவுட்' என்ற வார்த்தை இங்கே உள்ள வெள்ளைக்காரர்களுக்கு ரொம்பப் பழக்கமாயிருச்சு. அதிலேயும் ஒரு ஹிந்திப்படம், (1999 களில் இங்கே வந்து எடுத்தது) 'கஹோ நா ப்யார் ஹை' இந்தியாவில் நியூஸியின் அழகை விளம்பரப்படுத்திச்சு. அதுக்கப்புறம் 'சரமழை' போல தெலுங்கு, தமிழ், மலையாளம், கன்னடம்னு எல்லா தென்னிந்திய மொழிப் படத் தயாரிப்பாளர்களும் அவுங்கவுங்க பங்குக்கு, இருந்த அழகையெல்லாம் அள்ளிக்கிட்டுப் போனாங்க.

2003 வருஷம் இந்த நாட்டின் ஜனத்தொகை 40 லட்சத்தைத் தொட்டுச்சு. இன்னிக்குக் கணக்குக்குப் பார்த்தா 41,82022.

2002, 2005 தேர்தல்களிலும் லேபரே ஜெயிச்சதாலே அவ்வளவா மாற்றங்கள்னு இல்லாம ஒரே நிலைப்பாட்டில்தான் நாடு போய்க்கிட்டு இருக்கு. மாற்றங்கள்னு சொன்னால் இந்த அரசியல் கட்சி கூட்டுகள்தான். 2005 வது வருஷம் பொதுத்தேர்தல் வரும்போது வேலை இல்லாத் திண்டாட்டம் 'வரலாறு' காணாத அளவில் குறைஞ்சிருந்துச்சு.

படப்பிடிப்புக்கு மக்கள்ஸ் வந்த சமயம் எடுத்த சில படங்களை அங்கங்கே தூவி வச்சுருக்கேன் இந்தப் பதிவுலே:-))))