கறிவேப்பிலை இல்லைன்னா...... அது ஒரு குத்தமாய்யா? ? (இந்தியப் பயணத்தொடர். பகுதி 13)

தாயார் கோவிலாண்டை வண்டி நின்னதும் இறங்கி  டிக்கெட் கவுண்டரை நோக்கி ஓடறார் நம்மவர்.  நல்லவேளை திறந்துருக்கு. சீக்ர தரிசனத்துக்கு  ரெண்டு டிக்கெட்.  ஆளுக்கு அம்பதுன்னு நினைக்கிறேன். அவசரத்துலே எவ்ளவுன்னு கேக்கத்தோணலை.  இது தேவலைன்னு படுது. எது? அந்தப் பேருதான்.

ஸ்பெஷல் தரிசனமுன்னு  முந்தி சொல்வாங்க பாருங்க, அதுதான் சீக்ரன்னு ஆகி இருக்கு.  நாமென்ன அப்படி ஸ்பெஷலா, இப்படிச் சொல்லிக்கறதுக்கு? சீக்ர என்பதில் பொருளும் இருக்கே!  நேரக்குறைவானதால்  காசு கட்டி கடவுளை ஸேவித்தாறது.

டிக்கெட்டைக் கையில் ஏந்தி, மீண்டும் காக்கிச்சட்டைகளிடம்  உள்ளே போகும் வழி எதுன்னு விசாரிச்சதில்  கோவில் முன்வாசல் வழியா வாங்கன்னாங்க.  அங்கிருந்து  இடப்பக்கம் உள்ளே நுழைஞ்சதும் ஏற்கெனவே மக்கள்ஸ் தடுப்புக் கம்பி வரிசைகளின் வழியாக   உள்ளே வரும் கடைசி கட்டத்தில் நம்மை சேர்த்துவிட்டாங்க.

நமக்குமுன் ஒரு ஒருபத்து இருபத்தியஞ்சு பேர் நிக்க, செக்யூரிட்டிச் செக்கிங் செஞ்சு  ஒவ்வொருத்தரையா உள்ளே அனுப்பும் இடத்தில் திடீர்னு ஒரு கசமுச.  ஒரு பெண் பேந்தப்பேந்த முழிச்சபடி நிக்க,  செக்யூரிட்டி ஆஃபீஸர் கையில் செல்ஃபோன். பெண்ணுக்கு அருகில் இருப்பவர் (வீட்டுக்காரரா இருக்கணும்) கை ஓங்கி அடிக்கறதுபோல நின்னுக்கிட்டு கத்தறார்.

"எத்தனைதடவை சொன்னேன், ஒன்னும் கையிலே கொண்டுவரக்கூடாதுன்னு...."

"நானும் எல்லாப் பையையும் வச்சுட்டுத்தான் வந்தேன். "

" அப்ப இது?"

"இதை மட்டும்தான் கொண்டாந்தேன். கையிலே வேறொன்னுமில்லை..... "

கையை விரிச்சுக்குக்  காமிக்குது அந்தம்மா.

பாருங்க இந்த செல்ஃபோன் எப்படி மக்களை அடிமையாக்கி வச்சுருக்குன்னு. எல்லாத்தையும் துறந்தாலும் இதைத் துறக்க முடியாதுன்னு இடுப்பில் செருகி வச்சுருந்துருக்கு அந்தம்மா....

உள்ளே அனுப்பமுடியாதுன்னு கண்டிப்பா செக்யூரிட்டி சொல்ல, கோவத்தோடு  'எல்லாரும் வாங்க. நாளைக்கு வரலாமு'ன்னு  அந்த மனுஷர் சொன்னதும்  மந்திரம் போட்டாப்போல நம்முன்னால் இருந்த அத்தனை பேரும் வெளியே போனாங்க. ஒரு பெரிய குடும்பமோ இல்லை ஒரே ஊரில் இருந்து குழுவா வந்தாங்களோ  தெரியலை... பாவம்.   எவ்ளோ நேரம் வரிசையில் நின்னு  காத்திருந்தாங்களோ...........

எங்கே இன்றைக்கு தரிசனம்  கிடைக்காதோன்னுதான்  இருந்தேன்.  ஏழரை முதல் ஒன்பதுவரைதான் இந்த ஸேவை.  மணி வேற எட்டரை. கூட்டமோ அதிகம்.  அப்படி முடியலைன்னா நாளைக்குக் காலை ஊரைவிட்டுக் கிளம்புமுன் வந்துட்டுப் போகலாமுன்னு மாற்றுத்திட்டம் கைவசம்

படங்கள்: நம்ம வீட்டில் சாமி அறையில்.

நம்மை உள்ளே அனுப்புனாங்க. போய் தாயாரைக் கண்டோம். ஆனாலும்  நடந்த சம்பவம் கொஞ்சம் மன உளைச்சலாத்தான் இருந்துச்சு. எவ்ளோ ஆசையோடு காத்திருந்தாங்களோ என்னமோ.... பேசாம அந்தம்மாவும், கணவரும் மட்டும் வெளியேறி இருக்கலாம். எதுக்கு  எல்லோரையும் வெளியே இழுத்துக்கிட்டுப் போனாரோ........


நூத்தியெட்டு வைணவ திவ்யதேசக் கோவில்களில் திருப்பதி வெங்கடாசலபதி கோவிலுமொன்னுன்னு தனியாச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. பனிரெண்டு  ஆழ்வார்களில் மதுரகவி, தொண்டரடிப்பொடி தவிர மற்ற  பத்துப்பேரும்  போற்றிப் பாடிய தலம் இது!

திருப்பதின்னு சொன்னால் இது ஒரு கோவில் மட்டுமில்லை. மொத்தம் நாலு கோவில்களையும் தரிசிச்சால்தான் திருப்பதி போய்வந்த பலன் கிடைக்குமாம்.  முதலில் கீழ்த்திருப்பதி அண்ணன் கோவிந்தராஜரையும்,  அடுத்து  மலைமேலுள்ள புஷ்கரணி அருகில் இருக்கும் ஆதிவராஹரையும், அதன்பின்  ஆனந்தவிமானத்தின் கீழ் எழுந்தருளி இருக்கும்  வேங்கடாசலபதியையும்,  அப்புறம் மலை இறங்கி வந்து திருச்சானூர் பத்மாவதித் தாயாரையும் ஸேவிக்கணும் என்பதே சம்ப்ரதாயம்.

நான்  ஒரு  இடும்பி என்பதால் இந்த வரிசையை அப்பப்ப மாற்றி வச்சுக்குவேன். நானும் இதுவரை புஷ்கரணி வராஹரை தரிசிக்கவே இல்லை  :-(  ட்ராவல்ஸ் வண்டிகூட  திருப்பதின்னதும் நேரா மலைக்குக் கொண்டுபோய் விட்டுடறாங்க பாருங்க. திரும்பி வரும்போது தாயார் தரிசனம் உண்டுன்னாலும் பல சமயங்களில் அண்ணனை விட்டுட்டுப் போகும்படியாக ஆகிருது.

நான்  ஸ்ரீநியோடு டெர்ம்ஸ் சரி இல்லைன்னு  அவனை விட்டுட்டு அண்ணனையும்  தாயாரையும் ஸேவிச்சுக்கிட்டேன்.

ரொம்ப வருஷத்துக்கு முன்னே ஒரு சமயம்  தோமால ஸேவைக்கு  இடம் கிடைச்சு திருப்பதிக்குப் போனபோது, ராத்திரி ஒன்னரைக்குக் கோவிலில் இருக்கணும் என்பதால்   சாயங்காலமா திருப்பதி போய் இறங்குனோம். மலைக்குப் போறதுக்கு முன்னாடி தாயாரை கும்பிட்டுக்கலாமுன்னு போறோம். 

கோவிலுக்குள் நுழைஞ்சப்ப தாயார் ஊஞ்சல் சேவை. மெல்லிய வெளிச்சத்துலே தகதகன்னு மின்னும் கொட்டைப்பாக்கு சைஸ் வைரமாப் போட்டுண்டு ஊஞ்சலில் இருந்து லேசா ஆடி ஆடி சேவை சாதிக்கிறாள். அந்த ஜொலிப்பு அப்படியே அள்ளிக்கிட்டுப் போனதென்னவோ நிஜம். இன்னும் உத்துப் பார்த்துருந்தால் பார்வை போகும் அபாயம் இருக்கு:-))))) தாயாரைக் கண்டதை   ஒருவேளை மறந்தாலும்  கொட்டைப்பாக்கை மட்டும் மறக்கவே முடியலைன்றது கொசுறுத்தகவல்:-)

தாயாரை வணங்கியபின் மற்ற சந்நிதிகளுக்குப் போனோம். பலராமர்,கிருஷ்ணன் சந்நிதியில் ஒரு கும்பிடு. கிருஷ்ணாவதாரக்  காலத்தில் ஒரு சமயம் பலராமர் தவம் செய்ய இடம் தேடுனபோது, இந்த இடத்தைக் காமிச்சு,  இது புண்ணியபூமின்னு காமிச்சுக்கொடுத்தாராம் கிருஷ்ணர். (அப்போ இங்கே தாயாருக்குக் கோவில் இல்லை. வேங்கடவனே  இங்கே  இல்லையே!)

இன்னொரு சந்நிதியில்  ஸ்ரீதேவி, பூதேவியுடன் சௌந்திரராஜர்!
அழகர் சந்நிதியில் நம்ம ஸ்ரீநிவாஸன். மலைமேலிருக்கும் அதே கோலம்! அச்சு அசலா இருக்கு!  நிம்மதியா நம்மிஷ்டம்போல் நின்னு  கும்பிடலாம்.  இங்கே நம்ம பெயருக்கு அர்ச்சனை கூட செஞ்சுக்கலாம். போனமுறை நமக்கு லபிச்சது.  இந்தமுறை கொஞ்சம் கூட்டம் இருந்துச்சு. மேலும் கோவில் மூடற நேரமாகிருச்சுன்னு கொஞ்சம்  அவசரத்தில் எல்லோரும்!

இப்பவும் தினம் இரவில்  பத்மாவதியை சந்திக்க , வேங்கடத்தான் வந்து போவதாக ஒரு ஐதீகம் உண்டு. ஆமாம்.... எதுக்காகக் கட்டுனவளை வேற இடத்தில் தங்க வைக்கணும்? தினமும் வந்து போகணும்?

வைகுண்டத்தில் ஸ்ரீமன் நாராயணனும்  மஹாலக்ஷ்மியும் தனிமையில் இருக்கும் நேரம் அங்கே வர்றார் ப்ருகு மகரிஷி. சாந்தமான சாமி யார்னு தெரிஞ்சுக்க வந்தாராம். இதுவும் நாரதரின் சிண்டுமுடியும் வேலைகளில் ஒன்னுதான்.  வந்த முனிவரைப் பெருமாள்  கண்டுக்கலை.  கோபத்தில் பெருமாளின் மார்பில் எட்டி உதைச்சார் முனிவர்.  அப்போ 'ஐயோ    எட்டி உதைச்சதில் உம்  பாதத்துக்கு வலிச்சுருக்குமே'ன்னு  மகரிஷி பாதம் பற்றிக் கவலைப்பட்டாராம் விஷ்ணு. இவர்தான் ரொம்ப சாந்தமான சாமின்னு  சர்ட்டிஃபிகேட் கொடுத்துட்டு  மகரிஷி கிளம்பிப் போயிட்டார்.

அவர் அந்தாண்டை போனதும் இங்கெ குடும்பச் சண்டை ஆரம்பிச்சது. 'நீர் ஆனானப்பட்ட   பெரிய ஆள்னு நினைச்சேன். ஆனால் உம்மை ஒருவர் எட்டி உதைக்க இடம் கொடுத்துட்டீரே. அதுவும் நான் எப்போதும் உறைந்திருக்கும் திரு மார்பில்! என்னையே நேரடியா உதைச்சவரை தண்டிக்காம சும்மா விட்டுருக்கலாமா? இது எனக்கு ஏற்பட்ட பெரிய அவமானம். இதைத் தாங்கிக்கிட்டு என்னால் உம்மோடு குடித்தனம் நடத்தமுடியாது'ன்னு விடுவிடுன்னு கிளம்பிப்போய்   பூலோகத்துக்கு வந்துட்டாங்க.

பலகாலம் தவம் செஞ்சு கோபம் ஒருமாதிரி தணிஞ்சதும் தன்னுடைய அம்சமா ஒரு குழந்தை ரூபமெடுத்து இந்தப் பகுதியை அரசாண்டுக்கிட்டு இருந்த  ஆகாச ராஜன் கண்ணுலே ஆப்ட்டாங்க. தாமரை மலர் மேல் கிடந்துருக்குக் குழந்தை. பதுமத்தின் மேல் இருந்த குழந்தைக்குப் பத்மாவதின்னு பெயர் வச்சு வளர்த்து ஆளாக்கி இப்போக் கல்யாண வயசில் பொண்ணு நிக்குது.

இங்கே மஹாலக்ஷ்மியை விட்டுப்பிரிந்த நாராயணன் மனம் வெம்பி, அவளைத் தேடிக்கிட்டு  ஸ்ரீ விட்டுப்போன சீனிவாசன் என்ற பெயரில் பூலோகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தான். காட்டுலே அப்போ ஒரு அம்மா இவனைப் பார்த்ததும்  அப்படியே பாசமழை பொழிஞ்சுக்கிட்டு ஓடிவந்து  தன் மகனா ஏத்துக்கிட்டாங்க. இவுங்க பெயர் வகுளா தேவி.  போன யுகத்துலே கிருஷ்ணாவதார காலத்துலே இவுங்கதான் யசோதா. அந்தப் பூர்வஜென்ம வாசனை  இன்னும் இருக்கு!

ஒரு நாள்  யானை வேட்டையாடப்போன சமயம் தப்பி  ஓடும் யானையைத் துரத்திக்கிட்டுப் போனப்ப பத்மாவதியைப் பார்க்கிறான். அவளும் இவனைப் பார்க்கறாள். அம்புட்டுதான்  தீ பத்திக்கிச்சு.

என்ன இருந்தாலும்  அரசகுமாரி இல்லையா....    'அரண்மனைக்கு வந்து பொண்ணு கேளு'ன்னுட்டு  கண்ணால் சேதி அனுப்பிட்டுப் போயிட்டாள். இவளுக்கும் ஒரு பூர்வஜென்ம கதை இருக்கு.  ராமாவதார காலத்தில்  ராமனைக் கல்யாணம் செஞ்சுக்க ஆசைப்பட்டவள்  இந்த வேதவதி.  அவனுக்கும் ஆசைதான் போல!

நான் இப்போ ஏகபத்னி விரதன். அதனால்  வேறொரு யுகத்தில் உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கறேன்னு வாக்குக் கொடுத்துட்டான். அவள்தான்  இப்போ பத்மாவதியா அரண்மனையில் இருக்காள்.

இந்தப் புராணங்களில் வரும் கதைகளில் எப்பவும் எனக்கொரு வியப்பு என்னன்னா.... எல்லாத்துக்கும் ஒரு பூர்வ ஜென்ம தொடர்பு இருக்கும். எப்படியெப்படியோ யுகங்களைக் கடந்தெல்லாம்  கொண்டு போய் கடைசியில்  ஒன்னுக்கொன்னு சம்பந்தம் இருப்பதா கோர்த்துவிட்டுருப்பாங்க.

அம்மாவிடம் சொல்லி  அரண்மனைக்குப் போய் பொண்ணு கேக்கச் சொன்னான் சீனிவாசன். அம்மாவுக்கு விவரம் ஜாஸ்தி. சட்னு ஒரு மலைக்குறத்தி வேஷம் கட்டுச்சு. குறி சொல்லும் தொழிலுன்னு சொல்லிக்கிட்டு அங்கே போச்சு.  அப்பெல்லாம் கடவுள் அருளால் குறி சொல்றவங்க  சொல்றது எல்லாமே பலிச்சுக்கிட்டு இருந்த காலம்.  ஆளுங்க மனசிலும் நேர்மை இருந்த நாட்கள் பாருங்க.

ராஜா வூட்டுலே போய் குறி சொல்லவான்னு கேட்டப்ப, வா, உள்ளேன்னு கூப்ட்டுப்போய் மகள் முன்னே நிறுத்தி  இவளுடைய வருங்காலம் எப்படி இருக்குன்னு பார்த்துச் சொல்லுன்னு சொன்னார் அரசர்.  அரசரா இருந்தாலும் வயசுப்பொண் கல்யாணத்துக்கு நிக்கும்போது  மகளுடைய எதிர்காலம் பற்றிக் கவலை வர்றது சகஜம்தானே?

பொண்ணைப் பார்த்ததும் ரொம்பப் பிடிச்சுப்போச்சு வகுளாதேவிக்கு. கல்யாணத்துக்கான நேரம் நெருங்கி வந்தாச்சு. இவளைக்  கட்டப்போறவன் இப்படி இருப்பான், அப்படி இருப்பான்னு மகனுடைய அழகை  வர்ணிச்சுட்டு,  அப்பேர்க்கொத்த  அழகனான என் மகனுக்குத்தான் இவள் வாழ்க்கைப்படணுமுன்னு  விதி இருக்குன்னு சொல்றாள்.  ராஜாவும்  பொண்ணாண்டை, என்னம்மா சொல்றே....  சம்மதமான்னு கேட்க, பொண்ணும் சரின்னு  சொல்லிருச்சு.

'மகளுக்கு ஓக்கேன்னா எங்களுக்கும் ஓக்கே. என்ன ஒன்னு... எங்க அந்தஸ்த்துக்குத் தகுந்தாப்லெ கல்யாணம் செஞ்சு கூட்டிப்போங்க'ன்னுட்டார். பழம் நழுவி பாலில் விழுந்துச்சு!

அப்பெல்லாம் கல்யாண செலவு பூராவும் மாப்பிள்ளை வீட்டார்தான் செய்யணும்.  ஆனால்... இது எப்போ உள்ட்டா ஆச்சுன்னுதான் தெரியலை.

போனகாரியம் வெற்றின்னு வந்து சொன்னதும் இப்போ தரித்திர நாராயணனா இருக்கும் சீனிவாசனுக்கு  காசுக்கு என்ன செய்யறதுன்னு தெரியலை. செல்வத்துக்கு அதிபதியான குபேரன்கிட்டே போய்  காசுகொடுன்னு கேக்க, 'அவன் இப்படி  இலவசமா எல்லாத்தையும் தூக்கிக் கொடுக்க இதென்ன ஊரான் சொத்தா?  கடனா வேணுமுன்னா தர்றேன். ஆனால் வட்டிக்குத்தான் தரமுடியும்.   எப்படி வட்டி கட்டப்போறே'ன்னு கேக்கறார். (அதானே... குபேரன் என்ன இந்திய வங்கிகளுக்கு  எல்லாம் உரிமையாளனா ...   மல்யாவுக்கு தானம் செஞ்சாப்லெ ஒன்பதாயிரம் கோடியைத் தூக்கிக்கொடுக்க?)

"நீங்க சொன்ன அதே ஊரான் சொத்தை வச்சுதான்.  கல்யாணம் முடிச்சு  ஒரு கோவிலில் சாமியா நின்னுருவேன். கேட்டதைத் தருவேன்னு  என் பேர் பிரபலம் ஆனதும் சனங்க  தங்கள் கோரிக்கை நிறைவேறணுமுன்னு  எனக்குக் காணிக்கை தருவாங்க. அதையெல்லாம் கலியுகம் முடியும்வரை உமக்கு வட்டியாகவே தந்துருவேன்"

இந்தப் படத்தைத் தொடர்ந்து கீழே இருக்கும் மற்ற படங்களும் நாம் தங்கி இருக்கும் ஹொட்டேல் ப்ளிஸ்ஸில் இருக்கும் ஆர்ட் கேலரியில் இருந்தவை.


"சனம் நம்புமா?"

"அதெல்லாம் நம்பவச்சுருவொம்லெ!"

"அப்ப அசல்?"

'அது ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை. கல்யாணம் கட்டுறது  மஹாலட்சுமியைத்தான்.  அவுங்ககிட்டே கேட்டால்  புருசன் கடனை  அடைச்சுட மாட்டாங்களா என்ன'ன்னார்.

கடன் வாங்கி கல்யாணத்தை ஜாம்ஜாமுன்னு நடத்தினார் சீனிவாசன்.  அதுக்குப்பிறகுதான்   அந்த ஆறுமாசத் தேன்நிலவு எல்லாம்.

இப்படியெல்லாம் காதலிச்ச பொண்ணைக் கட்டுனவர்  ஆறு மாசங்கழிச்சு  மலையேறி தன்னுடைய வீட்டுக்குக் கூட்டிப்போறார். இவுங்க கிளம்புன சமாச்சாரம் தெரிஞ்ச  ஆகாசராஜன்,  தன் பொண்ணுக்கு சீர்வரிசையா, நகை நட்டு பண்டம் பாத்திரமுன்னு  ஆயிரக்கணக்கான வகைகளை  அரண்மனையில் இருந்து அனுப்பி வைக்கிறார்.

எல்லாத்தையும் நோட்டம் விட்ட வகுளாதேவி,  கல்யாணச்சீர் வரிசையில் கருவேப்பிலை இல்லையேன்னு குத்தமாச் சொன்னாங்க.  இப்ப மாமியார் ஸ்தானம் இல்லையோ?  அதுவும் அவுங்கதானே இன்னைக்கும்  திருமலைக்கோவிலில் மடப்பள்ளி இன்சார்ஜ்! சமையல்காரருக்குக் கருவேப்பிலைமேல் கண் சகஜம்தான் .

'அச்சச்சோ.... எப்படி விட்டுப்போச்சுன்னு தெரியலை. நான் போய் எடுத்தாறேன்'னு  விறுவிறுன்னு மலை இறங்கி வந்தவங்கதான் பத்மாவதி.  'இருட்டறதுக்குள்ளே வந்துரு. இல்லாட்டி அங்கேயே தங்கிரு'ன்னாராம் காதல் கணவர். அப்பெல்லாம் ஒரே காடா இருந்த இடம்தானே இந்த ஏழுமலை. எதாவது காட்டு மிருகம் வந்து அடிச்சுப்போட்டுடப் போவுதுன்னுதான் அப்படிச் சொல்லி இருப்பாருன்னு நம்பலாம், இல்லே?

இருட்டிப்போச்சுன்னு திரும்ப மலைக்குப் போகாம இங்கேயே தங்கிட்டாங்க. தனிக்கோவில், மாலை மரியாதை, உற்சவம் எல்லாம்  இங்கேயே அட்டகாசமா நடந்துக்கிட்டு இருக்கு! ஐயாதான் தினமும் வந்து போறார் இப்போ :-)

நம்ம திருப்பதி திருமலை தரிசனம் இப்படித்தான் இந்தமுறை நடந்துச்சு.

அலர்மேல் மங்கை என்ற பெயர்  சூப்பரா இருக்குல்லே! எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். மகளுக்கும் ஜாதகப் பெயர்  இதுதான். 

தொடரும்..........:-)