கண்ணனைக் கண்ணாரக் கண்டேனே!!!

ஊருக்குள் நுழையும்போதே, நாம் இருந்த பரவச நிலையைக் கொஞ்சமும் உணராம வண்டி நேராப்போய் கோவிலுக்கான பார்க்கிங் ஏரியாவில் நுழைஞ்சது. அங்கேயும் ஒரு வாசல். உடுபி ஸ்ரீக்ருஷ்ணா மஹாத்வார். பாதுகாப்புக்குன்னு ஒரு வண்டி போலீஸ் இருக்கு போல! பகல் பதினொன்னே முக்கால். கோவில் அடைச்சுருவாங்களோன்ற பதைப்பு. சில கடைகளைக் கடந்து போனால் ஸ்ரீக்ருஷ்ணா தர்சனம்ன்னு ஒரு அம்புக்குறி. பாய்ந்தோம்.


ஏதோ ரொம்பத் தெரிஞ்சமாதிரி கோபால் விறுவிறுன்னு போய்க்கிட்டே இருக்கார்.(போன ஜென்ம நினைவு???) சட்டையைக் கழட்டித் தோளில் போட்டுக்கிட்டேச் சட்னு ஒரு வாசலுக்குள் நுழைஞ்சார். நேர் எதிராச் சின்ன மாடத்துலே விஷ்ணு. அங்கே நாலைஞ்சுபேர் வரிசையில். நாமும் போய்ச் சேர்ந்துக்கிட்டோம். கருவறைச் சுவற்றின் சட்டத்தில் வரிசையாப் பிடிப்பிச்ச பித்தளை விளக்குகளின் வரிசை. கண் எதிரே க்ளோஸ்டு சர்க்யூட் டிவியில் பூக்களால் மூடப்பட்ட கிருஷ்ணன், மசமசன்னு இருக்கான். கூட்டமாப் பாட்டுப் பாடறாங்களா என்ன? கேட்டுக்கிட்டே, வரிசை நகர்ந்து வளைவு திரும்புனால்...... திண்ணைகள்.
இடதுபக்கத் திண்ணைகளின் சுவர்களில் கிருஷ்ணனின் ப்ரமாண்டமான பல்வேறு படங்கள். நேரெதிர் திண்ணையில் ஒரு பக்கம் ஆண்கள். அடுத்தபக்கம் பெண்கள் ஒரு முப்பதுபேர் இருக்கலாம். மைக் முன்னால் இருக்க, பாடிக்கிட்டு இருக்காங்க. கன்னட மொழியில் சேர்ந்திசை. இன்னொரு வளைவு திரும்புனோம். வலது பக்கம் ஜன்னலில் பக்தர்கள் நின்னு கும்பிட்டுக்கிட்டு நகர்ந்து போறாங்க. நமக்கிடது பக்கம் திண்ணைக்கும் ஜன்னலுக்கும் இடையில் ஒரு சின்ன மண்டபம். 6x6 அடி இருக்கும். அதன் தூண்களில் வெள்ளிக்கவசங்கள். அம்மா மடியில் குழந்தைக் கண்ணன். யசோதாவாகத்தான் இருக்கணும். நரசிம்மம், கருடன், ஆஞ்சநேயர்ன்னு வெள்ளியில் ஜொலிக்கிறாங்க. அட! முழு மண்டபத்துக்கும் வெள்ளி போர்வை!!!!

வரிசையில் வந்து நின்னு பத்து நிமிசத்துக்குள்ளே நாம் ஜன்னலுக்கு முன்னால் நிக்கறோம். கனகதாஸா ஜன்னலாம். சதுரமா ஒம்போது கட்டங்கள். அதுக்குள்ளே பார்வையை அனுப்பினால் கொள்ளைப்பூக்களுக்கு நடுவில் குழந்தை நிக்கறான். எனக்கு லேசா கையும் காலும் நடுங்குது. தங்கச்சட்டங்களைக் கெட்டியாப் பிடிச்சுக்கிட்டு உள்ளே உத்துப் பார்த்தேன். என்ன இப்படி மசமசன்னு இருக்கு? தேவையில்லாத சமயம் பார்த்துத் துளிர்க்கும் கண்ணீர். இப்பெல்லாம் இது ஒரு பேஜாராப் போச்சு. முந்தி எல்லாம் இது திருப்பதிக்கு மட்டும்தான். வரவர மனம் பூஞ்சையா மாறிக்கிட்டு இருக்கேப்பா......

நமக்குப்பின்னே பக்தர்கள் நிக்கிறாங்க. வழிவிட்டு ஒதுங்குவதுதான் நியாயம். மண்டபத்தில் ஒருத்தர் தீர்த்தம் கொடுத்தார். தெரியாமல் தலையில் தடவினப்புறம் சொல்றார் அது பஞ்சாமிர்தமாம். இனிப்பு.
திண்ணைக்கு முன்னால் ஒரு பெஞ்சு போட்டு அதில் ப்ரசாதங்கள் வச்சு நமக்குக் கொடுக்கறார் இன்னொரு பண்டிட். தீர்த்தம், புஷ்பம், துளிச் சந்தனம்.

திண்ணையில் ரெண்டு கோடிகளிலும் குட்டியா ரெண்டு சந்நிதிகள். இடப்பக்கம் பெரிய திருவடி, வலதில் சின்னவர். நேயர். இடப்பக்கம் திண்ணையில் போய் உக்கார்ந்தோம். கண்முன் வரிசை நகருது. பஜனைப் பாட்டு கேக்க இனிமையா இருக்கு. வரிசையில் நிற்கும் மக்களும் பாட்டைப் ஃபாலோ பண்ணிப் பாடுறாங்க. கருவறையை ஒட்டித்தான் வரிசை நிக்குது. அண்ணாந்து பார்த்தேன். மரக்கோவில். உசரமும் உறுதியுமா நிற்கும் உத்தரங்களில் அழகான செதுக்கு வேலைப்பாடுகள். பழைய கோவிலுன்னு பார்த்தாலே தெரியுது! பதிமூணாம் நூற்றாண்டு!

ஸ்ரீ மாத்வாச்சாரியார் ப்ரதிஷ்டை செஞ்ச ஸ்ரீ க்ருஷ்ணர் இருக்கும் இந்த இடம் கிருஷ்ணமடம். இவர் இங்கே வந்த 'கதை'யைக் கொஞ்சம் பார்க்கலாம். கம்ஸவதம் முடிஞ்சு தேவகியைச் சந்திக்கிறான் கிருஷ்ணன். பிறந்த அன்னிக்குப் பிரிஞ்ச குழந்தையை இப்போ வாலிபனாப் பார்க்கும்போது தேவகிக்கு மனசு பொங்குது. இவனுடைய பால்யகாலத்துலே எப்படி இருந்துருப்பான்? அதையெல்லாம் பார்க்கக் கொடுத்துவைக்கலையேன்னு விம்மி அழறாள். கவலைப்படாதேம்மா. நான் இப்படித்தான்னு இருந்தேன்னு காமிச்சால் ஆச்சுன்னு உடனே தன்னுடைய ' பால்ய லீலை'களை மாயையால் மீண்டும் நடத்திக் காட்டுறார்.

மாமியார் கூடவே ஒட்டிக்கிட்டு இருந்த கிருஷ்ணனின் மனைவி ருக்மணிக்கும் இந்தக் காட்சியெல்லாம் தெரியுது. 'குழந்தையா இருந்தப்ப நீங்க ஸோ க்யூட். எனக்கு உங்க குழந்தைப் பருவச் சிலை ஒன்னு வேணுமு'ன்னு கேட்டாள். விஸ்வகர்மாவைக் கூப்பிட்டு 'அப்ப நான் எப்படி இருந்தேனோ அதைப்போலவே ஒரு சிலையை செய்'ன்னதும் அவர் ஒரு சிலையை உருவாக்கித் தர்றார்.(அப்போ உளியின் ஓசை கேட்டதான்னு தெரியலை)

குழந்தையைத் தன்னுடைய அறையில் வச்சுப் பூஜிக்கிறாள் ருக்கு. அப்போ அவுங்க த்வாரகையில் குடித்தனம். கண்ணனின் மறைவுக்குப் பின் ஏழாம் நாள் த்வாரகையைக் கடல் கொண்டுபோச்சு. அப்போ அரண்மனையில் இருந்த இந்தச் சிலையும் கடலுக்குள்ளே போயிருச்சு. அப்படியே மண் மூடிக் கட்டியாகி ஒரு பெரிய கல் போல கரையில் ஒதுங்குனதை ஒரு கடல் வர்த்தகன் பார்த்துட்டு, தன்னுடைய படகுக்கு பாரம் சமன் செய்யப் பயன்படுமேன்னு எடுத்து வச்சுக்கிட்டான். ரொம்ப நாளுக்கு அப்புறம் அரபிக்கடலில் (அரபிதக் கடல்ன்னு சொல்றாங்க) இந்த வழியா படகு போய்க்கிட்டு இருக்கும்போது புயல்காற்றடிச்சுப் படகு மாட்டிக்கிட்டுத் தத்தளிக்குது.

கடற்கரைக்கு போன மாத்வாச்சாரியார்( இவரைபற்றி நம்ம மதுரையம்பதி ரொம்ப அழகா ஒரு இடுகை வெளியிட்டு இருக்கார் பாருங்க) தத்தளிக்கும் படகைப் பார்த்ததும் தன் உத்தரீயத்தை எடுத்து வீசி ஆட்டுறார். புயல் 'சட்'னு அடங்கிருச்சு. வணிகன் கரைப்பகுதிக்கு வந்து இவரை வணங்கி, 'என் உயிர் பிழைச்சது உங்களால்தான் ஐயா. இனி நானும் என் படகில் உள்ள பொருட்கள் யாவும் உமக்கே சொந்தம்'ன்னான்.

'எனக்கெதுப்பா இதெல்லாம் நீ போ'ன்னு சொன்னாலும் கேக்கலை. எதையாவது எடுத்துக்கிட்டே ஆகணுமுன்னு பிடிவாதம் பிடிக்கிறான். இந்தப் பாரம் சமன் கல்லை உத்துப் பார்க்கிறார். மனசுலே என்னவோ தோணுது. அதை வாங்கிக்கிட்டுத் தன் தலைமேல் சுமந்தபடியே இறைவனைப் பாடித் துதிச்சுக்கிட்டே நாலைஞ்சு மைல் நடந்து உடுபிக்கு வர்றார். அப்போ அவர் பாடிக்கிட்டே வந்ததுதான் துவாதச ஸ்த்தோத்திரம்.
உடுபி வந்ததும் அங்கிருக்கும் ஒரு குளத்தில் இந்தக் கல்லைக் கழுவினார். மேலே படிஞ்சுருந்த காரைகள் எல்லாம் பொட்ன்னு உதிர்ந்து ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் ஜொலிக்கிறார். சாளகிராமத்தால் ஆன அழகான குழந்தை வடிவம். தன் உயரத்துக்கு ஒரு மத்தைப் பிடிச்சுக்கிட்டு நிக்குது!

சிலையை ப்ரதிஷ்டை செஞ்சதும் எல்லோரும் கும்பிடுறாங்க. கொஞ்ச நாளில் இவர் ரெண்டாவது முறையா பத்ரிகாஸ்ரமம் போகக் கிளம்பறார். தன்னுடைய சிஷ்யர்களுக்கு ஸ்ரீ கிருஷ்ண பூஜையை தொடரச்சொல்லிட்டு கங்கை நதியை அடைஞ்சார். அதை கடக்க ஏற்பாடு செய்யும்போது, அப்போ அங்கிருந்த முகமதிய அரசரின் காவலாளிகள் தடை போடறாங்க. இவர் அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமக் கங்கையைக் கடந்து போறார். மறுகரையில் சுல்தானின் காவலர்கள் இவரைக் கூட்டிட்டுப்போய் மன்னர் முன்னால் நிறுத்துறாங்க. 'தான் செஞ்சுது குற்றமே இல்லை. எல்லையில்லா பெருவெளியில் இருக்கும் கடவுளைத்தான் நாமிருவரும் வணங்கறோம். அப்போ மனுசனுக்கு ஏன் பயப்படணுமுன்னு' கேக்கறார்.
இவர் ஒரு உண்மையான மஹான்னு உணர்ந்த அரசர் நிறைய பொன்னும் பொருளும் அன்பளிப்பாத் தந்து ஆசி வேண்டினார். இதெல்லாம் தனக்கு வேணாமுன்னு அன்பா மறுத்துட்டு பத்ரிகாஸ்ரமம் போனாராம். இந்த விவரமெல்லாம் கோவில் வளாகத்தில் இருக்கும் ஒரு சந்நிதியில் சுற்றிவர வரைஞ்சு வச்சுருக்காங்க.
மாத்வருக்கு அடுத்த படியில் இருந்த எட்டுச் சிஷ்யப்பிள்ளைகளை எட்டுமடங்களுக்குப் பொறுப்பு எடுத்து நடத்தச் சொன்னார். உடுப்பியில் இருக்கும் எட்டு மடங்களும் ரெண்டு வருசத்துக்கொன்னா கோவிலை நடத்துது. கோவிலைச் சுத்தியே மடங்கள் எல்லாம் இருக்காம். பெஜாவரா, புட்டிகே, பாலிமரு, அடமரு, சோதே, கணியூரு, ஷிரூர், கிருஷ்ணபுரா இப்படி இருக்கும் எட்டுமடங்களில் கோவில் இருக்குமிடம் க்ருஷ்ணபுரா மடம்.
நேரமாச்சு கிளம்பலாமுன்னு இவர் எழுந்தார். இன்னொருக்கா சாமியைப் பார்க்கணும் என்ற ஆசையில் வரிசையில் போய் நிற்கலாமுன்னு நானும் கிளம்புனேன். கண் முன்னே நகரும் வரிசையில் ஒரு ஏழெட்டுப்பேர்தான் இருந்தாங்க. வாங்க வரிசைக்குப் போகலாமுன்னதும் உக்கார்ந்த இடத்துலே இருந்து வலப்பக்கம் நாலடி எடுத்து வைக்காம, கருவறையை வலம்வந்து நிக்கலாமுன்னு போன இவருடன் நானும் போனதுதான்............. தப்பாப் போயிருச்சு:(

(மீதி அடுத்த பதிவில்)