தென்றலுடன் உறவாடு

எங்கியாவது ஒரு ஊருக்குக் கிளம்பலாமுன்னா, மனசுக்குள்ளெ முந்திக்கிட்டு வந்து நிக்கும் முதல் கேள்வி..... 'அங்கே நம்ம 'மக்கள்ஸ்' யாராவது இருக்காங்களா?'

போகலாமுன்னு முடிவானதும் மயிலைத் தூதுவிட்டேன். மூணுநாள் போதுமா? பார்க்கவேண்டிய இடங்களின் பட்டியல் பளிச்ன்னு மயிலில் வந்தது. கூடவே, 'எங்க வீட்டில் வந்து தங்குங்க' என்ற விசேஷ வரிகளுடன்! ஆஹா......

இந்திய வழக்கப்படி ஒன்னேகால் மணி நேரம் தாமதமாப் புறப்பட்ட விமானத்தில் போய்ச் சேர்ந்தோம். ஒரு மணி நேரப் பயணம். ஆனால் அங்கே இருந்து நகருக்குள் போக ஒரு மணி நேரம் ஆச்சு. அட்டகாசமான விமான நிலையம். எல்லாமே பளிச் பளிச். அசப்புலே ப்ரிஸ்பேனை நினைவுபடுத்தியது, ராஜீவ்காந்தி சர்வதேச விமான நிலையம். பூக்களும், செடிகளும் பச்சைப்பசேல்களுமா இருந்த பகுதியைக் கடந்து வெளியே போய்க்கிட்டு இருந்த வண்டி,( தோழி ஏற்பாடுதான் இதுவும்) சின்னதா இருந்த சில பேட்டைகளைக் கடந்து (இதெல்லாம் இன்னும் சில வருசங்களில் ஜகஜகன்னு ஆகப்போகும் அறிகுறிகள் ஏற்கெனவே தெரிய ஆரம்பிச்சு இருக்கு)ஒரு மேம்பாலம் மீது ஏறுச்சு. அவ்ளோதான். போய்க்கிட்டே இருக்கோம். ஆசியாவிலேயே மிகவும் நீண்ட மேம்பாலமாம். 11.6 கிலோமீட்டர்கள். பளிச்சுன்னு அப்படி ஒரு சுத்தம். நல்ல அகலமா நாலு லேன். ஊர் எல்லைவரை கொண்டுவந்து விட்டுருது. ஊருக்குள் நுழைஞ்சதும் கண் போன இடங்களில் எல்லாம் பச்சையும் வெண்மையுமான நிறங்களில் மசூதிகளின் மினாராக்கள். பழைய ஊர் என்பது பார்த்ததும் தெரியுது. இந்திய நகரங்களுக்கே சொந்தமான ஒழுங்கீனமான போக்குவரத்து, தெருவோரக்குப்பை இதுக்கெல்லாம் ஒரு குறைவும் இல்லாமல் எல்லாம் பரிபூரணம்.

இந்த ஊரை நிர்மாணிச்சப்ப இதன் பெயர் பாக்யநகர். 1592 வது வருசம் நிர்மாணம். சின்ன வீட்டைப் பெருமைப்படுத்த அரசர் Mohammed Quli வச்ச பெயர். இவரோட ஹிந்து மனைவி பாக்மதி. (மனைவிக்காக ஒரு ஊரையே கட்டிக் கொடுத்துருக்கார். என்ன இருந்தாலும் ராஜான்னா ராஜாதான்)இதைப்பற்றி அப்புறம் கொஞ்சம் விரிவாப் பார்க்கலாம். இப்போதைய 'கதை'க்கு வர்றேன்.

கட்ரியா வரவேற்புக் கூடம். இதுமட்டும்தான் ஜோர். மத்த புலம்பல்களை அப்புறம் வச்சுக்கறேன்


கட்ரியா ஹோட்டேலில் ரூம் போட்டுருந்தோம். அறைக்குள் நுழைஞ்சப்ப ரெண்டரை மணி. மூணரைக்கு ரெஸ்டாரண்ட் மூடிருவாங்களாம். 'குச்சிப்புடி' ஆடலாமுன்னு போனோம். செட்டிநாடு ரெஸ்டாரண்டுகளை நினைவுபடுத்தும் தூண்களும் உள் அலங்காரங்களும். சப்பாத்தி சாப்பிட்டவர் தப்பிச்சுக்கிட்டார். ஆப்பம் கேட்ட நாந்தான் நொந்து போயிட்டேன். திக்கா ஒரு தோசை, ஆப்பம் என்ற பெயரில் வந்துச்சு. அதைத் திருப்பி அனுப்பிட்டு ஆப்பம் என்றால் எப்படி இருக்கணுமுன்னு ஒரு லெக்சர் கொடுத்தேன். அதே புளிச்ச மாவில் கொஞ்சம் மெத்துன்னு ஒன்னு வந்துச்சு. போகட்டும். கறுப்புப் பட்டியலில் சேர்த்தேன். குச்சிப்புடியில், உங்க டீச்சரை இப்படிக் குச்சியைக் கையில் எடுக்க வச்சுட்டாங்களே(-:
தென்றலைக் கூப்பிட்டேன். மகன் பேசுனார். (பயந்துட்டாராம். 'டீச்சர்'ன்னு செல்லில் பெயர் வந்துருக்கு!) ராச் சாப்பாட்டுக்குச் சந்திக்கலாமேன்னு நேரம் குறிக்கப்பட்டது. அதுக்குள்ளேயே, கொஞ்ச நேரத்துலே தென்றலில் ரங்க்ஸ் தொலைபேசினார். அவரே வந்து நம்மைக் கூட்டிட்டுப் போவாராம். உடனே வந்துட்டார். தில்லக்கேணிக்கார'ராம்'
அரசர்கள் காலத்துலே முத்திரை மோதிரம் காமிக்கும் வழக்கம், இப்போ இப்படி:-)

ஹைதராபாத், சிக்கந்தராபாத் இப்படி ரெண்டு ஊர்களுக்கு நடுவிலே பிரமாண்டமான பெரிய ஏரி. புத்தர் நின்னுக்கிட்டு இருக்கார். சுற்றிக்கிட்டு வீடு போய்ச்சேர்ந்தோம். "ஹை...நான் துளசி". "ஹலோ நான் புதுகைத்தென்றல்" என்னதான் இணையத்தொடர்புன்னாலும் 'அரி' முகம் செஞ்சுக்கணுமுல்லே. சிரிச்ச முகத்துடன் வந்து வரவேற்றார்கள் ஆஷிஷ் & அம்ருதா.

காலங்காலமா தினம்வந்துபோய்க்கிட்டு இருப்பவர்களை நீங்க பார்த்துருக்கீங்களா? இல்லையா!!! அடடா மிஸ் செஞ்சுட்டீங்களே..... அப்போ, அங்கே வந்துருக்கணும்:-)
தென்றலின் கைவேலைப்பாட்டில் நம்மவர்:-)


முக்கியமாக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியது ஒன்னு இருக்கு.' பிள்ளைகளைச் சான்றோர் எனக் கேட்ட தாய்' என்பதைவிட 'பிள்ளைகள் நல்ல பழக்கவழக்கம் உள்ளவர்களா இருப்பது'தான் உண்மையிலேயே ஒரு தாய்க்குப் பெருமை தரும் விஷயம். வெறும் கல்வியில் மட்டும் கெட்டிக்காரர்களா இருந்துக்கிட்டு, மரியாதை கொஞ்சம்கூட இல்லாமல் கெட்டுக் கிடக்கும் பிள்ளைகளை இங்கே, சென்னை வாழ்க்கையில் சமீபத்தில் கொஞ்சம் நிறையவே பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைச்சதில் மனம் நொந்து போய் இருந்தேன். அதுவும் பொது இடங்களில் இவர்கள் நடந்துகொள்ளும் விதம் இருக்கே...... அப்பப்பப்பா...(-:

சும்மாச் சொல்லக்கூடாது இந்த பேரண்ட்ஸ் க்ளப் உரிமையாளரை. பிள்ளைகள் இருவரும் 'வெல் மேனர்டு கிட்ஸ்'. இன்னும் கொஞ்சநேரம் அவர்களோடு இருக்கலாமேன்னு ஆசை வந்ததென்னவோ நிஜம்.

மசாலா டீ ரெடியாகும்போதே இந்த ஜென்மத்துப் பேச்சுகளில் முக்கால்வாசி முடிஞ்சுருச்சு. பிள்ளைகள் படபடன்னு 'ஹோம் ஒர்க்' முடிக்கும் அவசரத்தில். ரெண்டு ரங்ஸ்களும் ட்ராவல் வண்டி ஏற்பாட்டில். அதுவும் தென்றலின் ரங்க்ஸ் அதிவேகமாக நமக்காக ஒரு ஐட்டினரியைப் பக்கவாப் போட்டுக் கொடுத்துட்டார்.
வீட்டை அட்டகாசமா அலங்கரிச்சு 'பளிச்' ன்னு வச்சுருக்காங்க. இலங்கை நினைவுகளில் இருந்து இன்னும் மீளப்போவதில்லைன்னு அங்கங்கே குறிப்பால் உணர்த்தியிருப்பது(ம்) அருமை.
வெளியே டின்னருக்கு எங்கே போகலாமுன்னு கொஞ்சநேரம் ஆலோசனை. நாங்க ரெண்டு பேரும் எதைக் கொடுத்தாலும் சரி என்ற பாவனையில் இருந்தோம். ஊருக்குப் புதுசு! கிளம்பினோம். ஹைதராபாதில் ஆளுக்கொரு நெக்லேஸ் கிடைக்கும். ஏரியைச் சுற்றிப்போகும்வழிக்கு நெக்லேஸ் ரோடுன்னு பெயர். 'சட்னி'க்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். ஒரு கொத்துத்தூக்கில் நாலுவகைச் சட்னிகள் முதலில் மேசைக்கு வந்துருது. மெனுவை மேய்ஞ்சபிறகு இட்லி, ஸ்டீம்தோசை, எம் எல் ஏ பெசரட்டு, ஊத்தப்பம்னு வரவழைச்சு ஒரே வெட்டு:-)





மிருதுவான இட்லி வெண்ணையுடன் வருது. சினிமா நடிகர் சிரஞ்சீவியின் கண்டுபிடிப்பான ஸ்டீம்தோசை. (ரெஸிபி ரொம்ப ரகசியமாம், நம்ம 'KFC போல '! ) எம் எல் ஏ.க்கள் சட்டசபையில்போய் நாட்டுநன்மைக்குன்னு ஒன்னும் பேசாம வாய் அடைச்சுக்கிடப்பதை சிம்பாலிக்காச் சொல்றது போல பெசரட்டுக்கு(பயத்தம் பருப்பு தோசை) உள்ளே உப்புமா!

மூடி போட்ட கண்ணாடி ஜக்கில் சுடச்சுடச் சாம்பார் கொண்டுவந்து, நமக்கு முன்னேச் சின்னக் கிண்ணங்களில் ஊத்திவைக்கிறாங்க. மீதமிருந்த கால்வாசிப் பேச்சையும் முடிச்சுட்டுக் கீழே வந்ததும் தெருமுனையில் கல்கத்தா இனிப்பு பீடா. ஹோட்டேலுக்குக் கொண்டுவந்து விட்டுட்டுப் போனாங்க. இனிய தம்பதிகள் & இனிய குடும்பம். இருபதுவருசத்துக்கு முன்னால் என்னையே மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்துக்கிட்டதுபோல!!!

நாளைக்குக் கதையை நாளைக்கு பார்க்கலாமா?

தொடரும்:-)

பி.கு: ஒரு க்விஸ்:-)

ஹைதை போகும் பதிவர்கள், வசதியாக இருக்கணுமுன்னா உடனே தொடர்பு கொள்ளவேண்டிவர்கள் யார்?