இம்மாம் பெருசா!!!

தலைநகர் போயிருந்தப்பக்கூட இம்மாம் பெருசா ஒன்னை நான் பார்த்ததே இல்லை. அதுவும் உசரத்துலே இருந்து கீழே இறங்கும்போதுதான் பிரமாண்டம் தெரிஞ்சது. பதினைஞ்சு வருசத்துக்கு முன் இந்தப் பக்கம்போனபோது ஒரு நிமிசம் நின்னு பார்த்த இடம். 'சம்பவம்' நடந்த மூணு வருசத்துக்கப்புறம் இந்தப் பக்கம் போறோம். வாடகைக்கார் ஓட்டுனருக்கு எங்களுக்கெல்லாம் இதைக் காமிச்சே ஆகணுமுன்னு ஒரே ஆசை. 'இங்கெதாம்மா...இங்கெதாம்மா....'ன்னு சொல்லிக்கிட்டே இருந்தார்.
வெள்ளைக் கலர் அடிச்ச ஒரு சின்ன மண்டபமுன்னு நினைவு.

அந்தி மயங்கும்நேரம். அரக்கப் பரக்க வண்டியைவிட்டு இறங்குனோம். என்னப்பா இப்படி ஒரு பிஸி ரோடு..... பார்வைநேரம் இரவு 9வரைன்னு ஒரு அறிவிப்பு. பிரமாண்டமான கேட்டைக் கடந்தால் வலதுபக்கம் நாலைஞ்சு காக்கிச் சட்டைகள்.( இது காவல்துறைக்கு மட்டும் இல்லைதானே? ) காப்பாளர்கள். நம்ம கவலை நமக்குன்னு 'படம் எடுக்கலாமா?' கேட்டுக்கிட்டோம். எடுத்துக்கலாமுன்னு பதில். அப்பாடா ...நிம்மதி. மூன்று மொழிகளில் சுருக்கமாக இன்னாருடைய பரம்பரைன்னு செதுக்கிவச்ச கல்வெட்டு/கல்ச்சுவர்.
இடதுபக்கமாகப்போனப்போதுதான் உச்சியில் படபடத்துக்கிட்டு இருந்த தாயின்மணிக்கொடியைக் கீழே இறக்கும் நிகழ்வு. க்ளிக்கிட்டே போனவளை, இறக்கும்போது எடுக்கக்கூடாதுன்ற அன்பு(?)க்கட்டளை நிறுத்துச்சு. அப்படியே அடென்ஷனில் நின்னவள்தான்....... ஹம்மா......... எம்மாம் பெரிய கொடி!!!!! கீழே வரவர .......ஏழெட்டுப்பேர் தாராளமாப் போர்த்திக்கலாம். தரை தொடாமல் பிடிச்சு மடிக்கிறாங்களான்னு கவனிச்சேன்.

அப்படியே கண்ணுக்கெட்டியதூரம்(காம்பவுண்டுச் சுவர்வரை) பசுமையா இருந்த புல்வெளியை ரசிச்சுக்கிட்டே வலப்பக்கம் திரும்பினால் தூரத்திலே மங்கலான பளிச். மரத்தினிடையில் பார்க்கும்போது உயரமான ஸ்தூபங்களின் மத்தியில்..........முழுநிலவின் மங்கலில் ...... இன்னிக்குப் பவுர்ணமி வேற!
இங்கேயெல்லாம் மாலை வெளிச்சம் போன அடுத்தவிநாடியே சட்னு ஒரு அந்தகாரம் சூழ்ந்துக்குது. சூரியன் மறைஞ்சபிறகு கொஞ்ச நேரம் இருக்கும் ட்வைலைட் சமாச்சாரமெல்லாம் இல்லை. வெளிச்சம் நோக்கி நடக்க நடக்க அந்த ஸ்தூபிகளின் பிரமாண்டம் புலப்பட்டது.

மறைந்த பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியின் நினைவகம். உயரக்குறைவான ஒரு மேடையில் நடுகல். அன்னார்மீது மலர்மாரி பொழிவதுபோல ஒரு அமைப்பு. பூக்கள் சிதறி மேடை முழுசும் விழுந்து கிடக்குது. அற்புதமான வேலைப்பாடு. எல்லாமே பளிங்கு. நடுகல்லின் முன் சிதறிய செம்மண் பாறையின் சிறுபகுதிபோல ஒன்னு. அந்த இடம்தானாம்..... ஓ... அது மலர் மாரி இல்லை.....சம்பவம் நடந்தபோது தெறித்துவிழுந்த மாலைகளில் இருந்து வீசப்பட்டப் பூக்களோ?
கூடவே வந்துக்கிட்டு இருந்த காவல்பணியாளர் சொன்னார். இந்த ஏழு தூண்களும் இந்தியாவின் ஏழு புண்ணிய நதிகளைக் குறிப்பிடுதாம். அப்ப நடுகல்லின் பின்னே தனித்து நிக்கறது கங்கையா? ஆமாவாம்! மற்ற ஆறும் இந்தப் பக்கம் மூணு அந்தப் பக்கம் மூணுன்னு எதிரெதிரா ஒரு வளையம் அமைச்சதுபோல நிக்குது. இந்தப் புண்ணிய நதிகளின் நீரில் அஸ்தியைக் கரைச்சு இங்கே கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெளிச்சு அதுமேல் ஏழு தூண்கள் வச்சுருக்காங்களாம்
நடுகல்லின் மறுபுறம் அதே மூன்று மொழிகளில் இவரைப் பற்றிய குறிப்பு ஒன்னு இருக்கு. எதிர்ப்புறம் நீளமான சுவரில் கல்லால் ஆன ம்யூரல். சுவரோவியம்/சுவர்ச்சிற்பம்? வலது பக்கம் ஒரே ஒரு விளக்கு. கொஞ்சம் (spooky)ஸ்பூக்கியான உணர்வைத் தந்துச்சு. விலங்குகளுக்கிடையில் யானைகள்கூட இருக்கு அதுலே! .
அமைப்பு, டிசைன், தரம் எல்லாம் அப்பழுக்கே சொல்ல முடியாமல் 'த பெஸ்ட்'ன்னு சொல்லலாம். தூசி, தும்பு, அழுக்கு இப்படி ஒன்னும் இல்லாம அந்த நினைவகம் முழுசும் பரிசுத்தமா இருக்கு. புல்தரைகள் கூட பச்சப் பசேலுன்னு மனசை அப்படியே அள்ளிக்கிட்டுப் போகுது. ரொம்ப நல்லாவே இருக்கு பராமரிப்பு.
பெரிய இடம்தான். பத்துப் பதினைஞ்சு ஏக்கர் இருக்கலாம். ஒவ்வொரு தூண்களின் தலையிலும் ஒவ்வொருவிதமான அம்சம் . அசோக சக்கரம் மாதிரி ஒன்னு புலப்பட்டது. மற்றதெல்லாம் ......ரொம்பவே இருட்டிவிட்டதால்..... கண்பார்வைக்குக் கஷ்டமாப் போச்சு.

அங்கே நின்னு ஒருமுறை 'திரும்பிப்பார்த்தபோது' வயித்துக்குள்ளே ஒரு இனம் புரியாத சங்கடம்.................

ஏன்? எதுக்காக?
விடை தெரியாத ஆயிரம் கேள்விகளை மனசில் சுமந்துக்கிட்டு மௌனமா வீடு திரும்புனோம். கனத்த மனசைக் கொஞ்சம் லேசாக்க, 'சட்'னு ஒரு கேள்வி கேட்டேன் கோபாலை.

"அந்த ஏழு நதிகளில் எத்தனை பெண்? எத்தனை ஆண்?"

திருதிரு ...திருதிரு.......

"அஞ்சு பெண் ரெண்டு ஆண்."

"பேர் சொல்லுங்க பார்க்கலாம்?"

"கங்கை, கோதாவரி, பிரம்மபுத்திரா........"

சரித்திர டீச்சர், இப்படியே விட்டுற முடியுதா?

"யமுனை, காவேரி, நர்மதா, கிருஷ்ணா.........."

ஆமாம்......சரஸ்வதி இந்தக் கணக்கிலே வருதா இல்லையா?


பி.கு: நினைவகம் கட்டி முடிச்சது 2003 வது வருடம்.