என்ன திரிசமன், பாருங்களேன்........... (2009 பயணம் : பகுதி 8)

கச்சேரி எல்லாம் நம்ம வீட்டுக்குப் பக்கத்துலே இருக்கும் அருங்காட்சியகத்தில்தானாம். சிலசமயம், இங்கே தங்கி இருப்பவர்களுக்குப் பொழுதுபோக்காக கலை/இசை நிகழ்ச்சிகளையும் ஏற்பாடு செய்யுது 'ஆனந்தம்' நிர்வாகம்.


காட்சியகத்தின் ஒரு பகுதியில் மயில், குதிரைகள் எல்லாம் இருந்துச்சு. பேசாம அதுலே நுழைஞ்சு ஒரு ஆட்டம் போட்டுருக்கலாம்தான்.....

ராஜாத்தி காத்திருந்தாள். ரோஜா போலே பூத்திருந்தாள்
ராஜாவும் வந்து சேர்ந்தான். ராகத்தோடே பாடிவந்தான்.....
வீட்டுக்குப்போய் 'சாமிகளை (பயணம் முழுசும் கூடவே வர்றதா அவுங்களுக்கு நேர்த்திக்கடனாம்) வச்சுட்டு'க் கச்சேரிக்குப் போனோம். அரங்கத்தில் மூணு பேர். மிருதங்கம், கடம் & வாய்ப்பாட்டு. எலெக்ட்ரானிக் ஸ்ருதிப்பெட்டி 'ஹம்'மிக்கொண்டுருந்துச்சு. ஒரு ஓரமா தம்பதியர் கூடமாட உதவி.

ஆஹா.... நமக்கே நமக்கான ஸ்பெஷல். 'சிங்காசனத்தில் அமர்ந்து.......' கேட்கத் தயாரானோம். 'ம்ம்... நடக்கட்டும்' என்று மனசுக்குள்ளே சொல்லிக்கிட்டேன் ஆரம்பத் தடுமாற்றத்துக்குப்பிறகு குரல் சரியாயிருச்சு. கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு மூணு வெள்ளைக்காரர்கள் தயக்கத்தோடு உள்ளே வந்தாங்க. அதுலே இருந்த ஒரு பதின்மவயதுப் பையர் நடுவில் எழுந்து வெளியே போயிட்டுத் திரும்பி வந்தப்ப அவர் கையில் ஒரு டேப் ரிக்கார்டர். மிருதங்கம் வாசிச்சவர் கிட்டே பாட்டை பதிவு செஞ்சுக்கலாமான்னு கேட்டுக்கிட்டு பொண்ணு முன்னால் ரிக்கார்டரை வைத்தார். மரியாதை தெரிஞ்சவர். நாங்க ஏற்கெனவே வீடியோ எடுத்துக்கிட்டு இருந்தோம். ஒரு மணி நேரத்தில் மங்களம் பாடியாச்சு.
'ப்ரிட்டிஷ்' பையர், சங்கீதம் படிக்கிறாராம். இந்திய இசை கேட்டதும், அவருக்குப் பிடிச்சுப் போச்சாம். நம்ம கர்னாடக சங்கீதத்தை முதல்முறையாக் கேக்கறாராம். எத்தனை பீட், எப்படிக் கணக்குன்னு எல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தார்.
பாடகி ஒரு சின்னப் பொண்ணு (பெயர் ஸ்வேதா) ப்ளஸ் ஒன்னு படிக்கிறாங்க. கடம் வாசிச்ச பையர் முதல் வருசம் எஞ்சினீயரிங். மிருதங்கம் வாசிச்சவர்தான் இவுங்களுக்குக் குரு. நாச்சியார்கோவில் ரகு. இவரும் உமையாள்புரம் சிவராமனும் ஒன்னாத்தான் கத்துக்கிட்டாங்களாம். ரகுவோட குடும்பச் சூழல் காரணமாக வீட்டைவிட்டு நகரமுடியாத நிலை. வயதான அத்தை, பெரியம்மா, அம்மா எல்லோரையும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டி இருந்தாராம். குடும்பத்தின் ஒரே ஆண். வேற வழி? இப்போவும் அவருடன் பேசுனதில், முன்னேற முடியலையேன்ற மனசோட அங்கலாய்ப்பு வெளிப்பட்டது.


'நாச்சியார் கோவிலா? இப்போதான் அந்தக் கோயிலுக்குப்போயிட்டு வந்தோம். சந்தோஷமா இருந்தது, அங்கே அம்மாவுக்குத்தான் அதிகாரமு'ன்னு சொன்னதும், எங்க பெருமாளைப்போல ஒரு 'ஹென்பெக்டு ஹஸ்பெண்டை'ப் பார்த்திருக்க முடியாதுன்னு சொல்லிச் சிரிச்சார். நான் கோபாலை ஏறிட்டுப் பார்த்தேன். (என்ன இருந்தாலும் மதுரைக்காரர் ஆச்சே)
கடைசி நிமிஷத்தில் தகவல் வந்ததாம். சரியாத் தயார்ப்படுத்திக் கொள்ள நேரம் கிடைக்கலைன்னு அந்தத் தம்பதியர் (ஸ்வேதாவின் பெற்றோர்) சொன்னாங்க. சின்னப் பொண்ணுதானே. இன்னும் பாடப்பாட எல்லாம் சரியாயிரும், அருமையான குரல்னு பாராட்டுனோம்.
சாப்பிட ரெஸ்ட்டாரண்டுக்குப் போனோம். இன்னிக்கு வெளியில் உள்ள அமைப்பில் உக்கார்ந்து ரசிக்கலாமுன்னு சொன்னதும், குமார் சாப்பாட்டை அங்கே கொண்டுவந்து பரிமாறினார். கொசுதான் பிடுங்கி எடுத்துருச்சு.

மூணுநாளா வலைப்பக்கமே போகலை. இ-மெயிலாவது செக் பண்ணிக்கலாமுன்னு வரவேற்புக்கு போனா அங்கே கார்த்திக். நம்ம லேப்டாப்க்கு ஃபோன்லைன் கொடுங்க. பத்து இருபது நிமிஷம் போதுமுன்னு சொன்னதுக்கு, அதுக்கான வசதி இல்லை. இங்கே ஆஃபீஸ்லே இருக்கும் கணினியைப் பயன்படுத்திக்குங்கன்னு சொன்னார். நான் மெயில் பார்த்துட்டுக் கோபாலுக்குக் கொடுத்துட்டேன். மரக்கிளைகளின் தண்டுகளையே ஜன்னல் கம்பியா வச்சுருக்கும் ஜன்னல் வழியாக கொசுப்படை ஒன்னு உள்ளே வந்து சுத்திக்கிட்டு இருந்துச்சு. ( நெட் ஒன்னு அடிச்சு இருக்கக்கூடாதா? நிம்மதியா நெட்டே பார்க்க முடியலையேப்பா...)

கொஞ்சநேரம் கார்த்திக்கோட பேச்சுக் கொடுத்தேன். 70 அறை(வீடு)கள் இருக்காம்.

"எல்லாம் ஃபுல் ஆகிட்டதாலேதான் உங்களுக்கு இன்னும் நல்ல வீடு கொடுக்கமுடியலை. வழக்கமா அமெரிக்காவில் இருந்து வரும் சுவாமிஜி வந்துருந்தார். இன்னிக்குத்தான் கிளம்பிப்போனார்"

யார் அவர்? என்ன பெயர்?

அவர் ரொம்பப் பெரிய ஸ்வாமிஜிங்க. ஒருத்தரைப் பார்த்ததும், இவுங்க எந்த லைன்லே போனா முன்னுக்கு வருவாங்கன்னு சொல்லிருவார். அவருக்கு நம்மளைப் பிடிச்சுப்போச்சுன்னா அமெரிக்காவுலே இருந்து வரும்போது வீடியோ கேமெரா, அது இதுன்னு ரொம்பக் காஸ்ட்லி கிஃப்டெல்லாம் வாங்கியாருவார்.எப்ப வந்தாலும் அம்பது அறுபது பேரைக் கூட்டிக்கிட்டு வருவார். நிறைய நாடுகளில் ஆசிரமம் எல்லாம் வச்சுருக்கார். யோகா பத்தியெல்லாம் புஸ்த்தகம் எழுதி இருக்கார்.

(ரொம்ப இண்ட்டரஸ்டிங் நியூஸா இருக்கே. நம்ம சாமியாருங்க அட்டகாசம் வெளிநாடுகளிலும் கூடியிருக்கே)

"அவர் பெயர் என்னன்னு சொன்னீங்க?"

"சுவாமிஜியோட பெயர் ஸ்ரீசிவா"

"ஆமாம். உங்களைப் பார்த்துட்டு, எந்த லைன்லே போனால் நல்ல வேலைன்னு சொன்னார்? ரிஸப்ஷனிஸ்ட்டாவா? "

"ஹிஹி.... ஒன்னும் சொல்லலைங்க. அவரைப்பார்க்க, அப்பாய்ண்ட்மெண்ட் கிடைக்கறதே ரொம்பக் கஷ்டங்க."

வரவேற்பில் இருந்த புக் ஷெல்ஃபில் யோகா, ஆயுர்வேதப் புத்தகங்களும் இந்தியாவின் கலை,சிற்பங்கள் பற்றிய சிலதும் இருந்தன. தமிழில் 'அர்த்தமுள்ள இந்து மதம்' இருந்துச்சு.

இதுக்குள்ளே கோபால் வந்து பேச்சில் கலந்துக்கிட்டார். கலை நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு செய்யும்போது அறிவிப்பு ஏன் வைக்கலைன்னதுக்கு, மத்தியானம் எல்லா அறைகளுக்கும் ஃபோனில் விவரம் சொன்னாங்களாம். சரியாப்போச்சு. இந்த மாதிரிச் சுற்றுலாத் தலங்களுக்கு வர்றவங்க பகல் நேரத்துலே ரூம்லேயேவா ( உக்காந்து யோசிச்சுக்கிட்டா?) இருப்பாங்க!!!

எப்படின்னாலும் ரெஸ்ட்டாரண்டுக்குப் போகாம இருக்கமாட்டாங்கதானே? அங்கே படி ஏறும் இடத்தில் ஒரு கரும்பலகையில் எழுதிப்போட்டால் ஆச்சு.
கண்ணுலே படாதா என்ன? (இன்னிக்குக் கச்சேரிக்கு அஞ்சுபேர் போனோம். ஒருவேளை யாருமே போகலைன்னா..... ஆளில்லாத கடையில் தனியா டீ ஆத்திக்கிட்டுன்னு என்னமோ சொல்வாங்களே அப்படியா?)

போகட்டும். இருவது நிமிஷம் 'நெட்'க்கு எவ்வளோ காசுன்னா, 'பொதுவா 100 ரூபாய் வாங்குவோம். உங்களுக்கு அதிகம் சொல்ல விரும்பலை அம்பது கொடுத்தாப் போதும்'

(அதானே.... டாக்ஸி அனுப்புனதுலேயே ஆட்டையைப் போட்டாச்சே)

"ஒயர்லெஸ் கனெக்ஷன் போட்டுருங்க... அவுங்கவுங்க தங்களோட லேப்டாப்லே பயன்படுத்திக்குவாங்க. அப்போ இன்னும் மலிவாத்தான் செலவு. இந்த ஒரே கணினியில் எத்தனைபேருன்னு வந்து பார்க்கமுடியும்?
என்னதான் கிராம வாழ்க்கை அனுபவிக்கணுமுன்னாலும், வந்து தங்கறவங்களுக்குத் தொழில்சம்பந்தமுள்ள விஷயங்களில் கவனம் இருந்துக்கிட்டுத்தானே இருக்கணும்"

கார்த்திக் பரிதாபமா முழிக்க, நம்ம கோபால், மேனேஜ்மெண்ட் கிளாஸ் எடுத்துக்கிட்டு இருந்தார்!

ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைச் சொல்ல விட்டுப்போச்சு பாருங்க. டைனிங் ஹாலுக்கு வெளிப்புறத்துலே பெரிய திறந்தவெளி முற்றம் இருக்கு பாருங்க, அங்கே, வராந்தாவுலே ஒரு படம் மாட்டி இருக்கு. என்னவோ எழுதி இருக்கே என்னன்னு படிக்கலாமுன்ன்னு பார்த்தா.......
அடப்பாவிகளா.... இப்படி எல்லாமா யோசிச்சீங்க? நம்ம ஊர்ப் பாடத்திட்டங்களின்படி, ஞாபகசக்தி அதிகம் இருக்கறவங்களுக்குத்தான் படிப்பில் முதலிடம். நல்லா உருப்போடத் தெரியணும். நெட்ரு. முந்தி ஒரு காலத்துலே, நாங்க இந்தியாவுக்கு முதல்முறையா விடுமுறையில் போயிருக்கோம். அண்ணன் மகள், பரிட்சைக்குப் படிச்சுக்கிட்டு இருக்காள். நோட்டுப் புத்தகத்தை நம்மிடம் கொடுத்துட்டு, 'நான் ஒப்பிக்கிறேன். சரியா இருக்கா பாருங்க'ன்னு சொல்வாள். ஒப்பிக்கும்போது நடுவிலே எங்கியாவது தடங்கல், மறந்து போயிட்ட சொல் எதாவதுன்னா...... திருப்பிச் சொல்லும்போது முதலில் இருந்து ஆரம்பிப்பாள்.

ஒரே மூச்சுலே வந்தாத்தான் உண்டு. எதுக்கு இப்படி 'வேர்டு பை வேர்டு பை ஹார்ட்' செய்யறேன்னு கேட்டால் பதில் வருது பாருங்க, 'உங்களுக்குத் தெரியாது எங்க டீச்சரைப் பத்தி. அவுங்க எழுதிப்போடறதை அப்படியே எழுதணும். ஒரு சொல் விட்டுட்டாலும் மார்க்கைக் குறைச்சுருவாங்க.'

பாடத்தைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு நம்ம சொந்த நடையில் எழுதுனா?

ஃபெயில் பண்ணிருவாங்களாம்.(-: (கிழிஞ்சது போ)

( அவ இப்ப அமெரிக்காவுலே குப்பை கொட்டிக்கிட்டு இருக்காள் என்றது வேற விஷயம்)

நம்ம பாடத்திட்டத்தின் மீது எனக்கு எப்போதும் கொஞ்சம் வெறுப்புதான். படிப்புக்கும் அறிவுக்கும் சம்பந்தமே இல்லைன்னு புலம்புவேன். ஏன் இப்படி இருக்குன்னு கவலைப்படுவேன். அதுக்கு விடை இங்கே,இப்படிக் கிடைச்சது!

தொடரும்....:-)