காவிரியைக் கடந்து, வைகைக்கு....(2009 பயணம் : பகுதி 10)

வழியில் பல இடங்களில் செங்கல் சூளைகள். களிமண்ணால், கல் அறுத்துக்கிட்டு இருக்காங்க. தரையில் வரிசையா ஒன்னுபோல அச்சடிச்சுக்கிடக்கு. இந்தத் தொழிலுக்கு இன்னும் ஆபத்து வரலை போல! சூளையில் அடுக்கி வச்சுத் தயாரா இருக்கு. பத்தவைக்கறதுதான் பாக்கி!


ஹைய்யோ..... என்ன இத்தனை பெரிய நதி....... கார் அணைக்கட்டின் மேலே பறக்குதா என்ன? கல்லணையாம். அகத்தியர் கமண்டலத்தோடு நிக்கிறார். யானைமேல் ராஜா உக்கார்ந்துருக்கார். நிகழ்காலத்தைப் பார்த்தால் நாலைஞ்சு பஸ்கள், பள்ளிக்கூடச் சிறுவர் சிறுமியரின் கூட்டம்.



தண்ணீரில் அங்கங்கே கூட்டம் கூட்டமாய்ப் பறவைகள். செங்கால் நாரைகளோ?
கொஞ்சம் 'மிதப்பாய்'த்தான் உக்கார்ந்துருக்கு. கோட்டைச்சுவரின் மீது வரிசையாய் நின்னு காவல் காக்கும் பறவைகளின் அணிவகுப்பு இந்தப்பக்கம்.


லால்குடி என்ற பெயர்ப்பலகையைப் பார்த்த நினைவு. ஒரு பெரிய பாலத்தைக் கடக்கும்போது, 'அதோ..ஸ்ரீரங்கம் கோபுரம் தெரியுது;ன்னார் கோபால். எங்கே எங்கேன்னு பார்வையை அலையவிட்டேன். ஊஹூம்.... சரி எதுக்கும் இருக்கட்டுமுன்னு அவர் கைகாட்டுன திசைக்கு ஒரு கும்பிடு. ( கோபுரதரிசனம் கோடி புண்ணியமாம்!!) இந்தப் பக்கம் திரும்புனா தூரத்தில் மலைக்கோட்டை, கண் எதிரில்.

'சாப்பாட்டை முடிச்சுக்கலாம் முதலில்' சொல்லி வாய்மூடலை, சங்கீதா
வாசலில் நிக்கறோம். கோபால் சாப்பிடும் அளவைப் பார்த்துட்டு, அந்த பரிமாறுனவருக்கே பொறுக்கலை...... குழந்தையைக் கேக்கறதுபோல விரல்களைக் குவிச்சு... 'இன்னும் கொஞ்சமே கொஞ்சம், ஒரே ஒரு வாய் போடவா'ன்னு கெஞ்சறார். நான் வழக்கம்போல் வெறும் சோறு. விட்டுருந்தால் அவர் அழுதே இருப்பார் போல. ஸ்வீட்டாவது கொஞ்சம் சாப்புடும்மா. புதுசா ஜிலேபி இப்பத்தான் போட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க. கொண்டுவரேன்னு ஓடுனார். உண்மைக்குமே இவ்வளவு அன்பான உபசரிப்பை நாங்க எதிர்பார்க்கவே இல்லை. வீட்டுலே கெஞ்சறா மாதிரி...ஆனாத் தலையில் ஒரு குட்டுதான் வைக்கலை...சாப்புடுற லட்சணமா இதுன்னு:-)))

மனசின் நெகிழ்வோடு பஸ் எத்தனை மணிக்குன்னு பார்த்துக்கலாமுன்னு பஸ் ஸ்டாண்டுக்குப் போனோம். விசாரிச்சுட்டு வர்றோமுன்னு கோபாலும் வினோதும் இறங்கிப்போனவுங்க, அடுத்த நிமிஷமே பரபரன்னு ஓடிவந்தாங்க.
'பஸ் ரெடியா இருக்கு. கிளம்பப்போறாங்க. ஏர்க்கண்டிஷந்தான். ஒரு நிமிஷம் வெயிட்பண்ணச் சொல்லிட்டுவந்தோமு'ன்னு ..அரக்கப் பரக்கப் பைகளை எடுத்துக்கிட்டு ஓடுறார் வினோத். நல்லவேளையா நமக்கு லக்கேஜ் அதிகம் இல்லை. ஆளுக்கு ஒரு கேபின் பேக் மட்டும். இப்பக் கூடுதலா சாமி இருக்கும் தோள்ப்பை. பயணங்களில் குறைவான சுமைதான் நல்லது.

பஸ் 'உருமிக்கிட்டு' நிக்குது. வினோதுக்கு அக்கவுண்ட் செட்டில் பண்ணதும் பையை வாங்கி உள்ளே வச்சதும் எல்லாம் இமைக்கும் நேரத்தில் நடந்துபோச்சு. கண்கலங்க நின்னுக்கிட்டுக் கையை ஆட்டறார் வினோத். போயிட்டுவர்றோமுன்னு சொல்லிக்கக்கூட நேரமில்லாமல் போச்சேன்னு வருத்தமா இருந்துச்சு. நல்ல பையன். நல்லா இருக்கணுமுன்னு மனசுக்குள்ளே வாழ்த்தினேன்.

பஸ்ஸில் படியேறி உள்ளே வந்ததும் வலப்பக்கம் இருக்கும் முதல் இருக்கைகள் நமக்கு. ஜன்னல் எல்லாம் திறந்தே கிடக்கே..எப்ப ஏஸி போடுவாங்கன்னு கேட்டால், பதில்வருது, 'இது ஏர்பஸ்' போகட்டும், ரெண்டரை மணி நேரப்பயணம்தானாமே! நல்லவேளையா என் பார்வைக்குத் தடையாய் முன்னால் ஒன்னுமே இல்லை. பஸ்ஸின் முகப்புக் கண்ணாடியில் துல்லியமாப் பாதைத் தெரியுது. ஜொலிக்கும் புத்தம்புது ரோடு.
வழியெல்லாம் புதுசாச் சாலை நிர்மாண வேலைகள் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு.சுமார் ஒன்னேக்கால் மணி நேரப் பயணத்துக்குப் பிறகுவழியில் ஒரு இடத்தில் (பழைய மண்சாலையா இருந்துச்சுப்பா) பத்து நிமிசத்துக்கு நிப்பாட்டுனாங்க. வெள்ளரிப்பிஞ்சுகள்..... நாக்கு அலையுது. புத்தரை நினைச்சுச் சும்மா இருந்தேன். சும்மா வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன். இடதுபக்கம் ஒரு குன்றும் அதுலே இருந்து இப்போ விழப்போறேன்னு சொல்லிக்கிட்டுத் தொங்கும் உருண்டைப்பாறையும்......என்ன இடம்?

என் வலதுபுற இருக்கையில் இருந்தவர் தினத்தந்தியை விரிச்சுப் படிக்கிறார். மதுரையில் போலீஸ், வழக்கறிஞர்கள் மோதல். கலவரம் வெடித்தது. அரசு பஸ்களுக்குத் தீவைப்பு. போச்சுடா சாமி. இப்போ நாம் பயணிக்கும் வண்டியும் அரசுடமைதான். போற இடமோ அதே மதுரை.

எழுதி வச்சுருக்கும் உயிலைப் பத்தி மகளிடம் சொன்னோமா இல்லையா?
பாவம், கோகி.... அம்மா வந்துருவாள்ன்னு எதிர்பார்த்துக்கிட்டு இருப்பானே.......விதி முடியப்போகுது போல அதான் கிரகம் பார்க்க வந்தோமோ.......

விராலிமலை, துவரங்குறிச்சி, மேலூர்னு விரைவாக் கடந்து போறோம். மேலூர் என்ற பெயர்ப்பலகையைப் பார்த்ததும், முந்தி எப்படி இருந்துச்சுன்னு மனசு நினைக்கறதுக்குள்ளே........ ஊரைப் பின்னுக்குத் தள்ளியாச்சு. வலதுபக்கமா நீண்ட மலைப்பாறைக் குன்று. ஆனைமலையா இருக்குமோன்னு தினத்தந்தி சார்கிட்டே விசாரிச்சால்..... நான் சொன்னது சரின்னார். (கோபால் ஆழ்ந்த தியானத்தில்(??) இருந்தார். தூக்கத்துக்கு மறுபெயர்)
திடீர்ன்னு முளைச்சது போல அத்துவானக்காட்டிலே அட்டகாசமா நிக்கும் மிகப்பெரிய கட்டிடவளாகத்தைக் கவனிச்சேன். அலங்கார தோரணவாயிலும், யானைச் சிற்பமுமா அமர்க்களமா இருக்கு. உயர்நீதிமன்றத்தின் மதுரை பெஞ்சு. ஆஹா.....'சம்பவம்' நடந்த இடமோ........?

சம்பவம் நடந்த சுவடுகள், மிச்சம்மீதி இருக்கான்னு கண்ணை ஓட்டுனேன். நிச்சலனம். என்னை வலைஉலகுக்குக் கொண்டுவந்து சேர்த்தவரின் வேலை இடம். ( நொந்துக்கிறவுங்க அங்கே அவரைப்பார்த்தால் சொல்லிருங்க)


மாட்டுத்தாவணி பஸ் நிறுத்தம். எல்லோரும் இறங்கிறணும். கடைசி நிறுத்தம் இது. ஆட்டோக்காரர்கள் சூழ்ந்துக்கிட்டு எங்கே போகணுமுன்னு பிடுங்கி எடுக்கறாங்க. 'அண்ணன் அஞ்சாநெஞ்சன் வீட்டுக்கு'ன்னு சொல்லலாமான்னு நாக்குத் துடிக்குது. கோபாலுக்குத் தன் மண்ணை மிதிச்சதும் ஒரு வேகம் வந்துருச்சுபோல. (அதானே வீரத்தைக் காமிச்சுக்க வேற யார் இருக்கா?) நான் போய் ப்ரீபெய்டு ஆட்டோ கொண்டாறேன். இவுங்க ரொம்பக் கேக்கறாங்கன்னு ஓடிட்டார். எழுபது ரூபாய்ன்னு திரும்ப ஆட்டோவோடு வந்தார். (முன்னாலே 'அதிகப்படியாக் கேட்டது' எண்பதுதான்!!)

தமுக்கம் மைதானத்தில் 'ஏதோ' பொதுக்கூட்டமோ? வரிசைகளில் வெள்ளை நிற ப்ளாஸ்டிக் நாற்காலிகளின் அணிவகுப்பு. தெருவின் குறுக்கே.' அண்ணன் வீட்டிற்கு வரும் தங்கை'க்கு அலங்காரவளைவு!!! பாராளுன்ற அங்கத்தினர் கவிதாயினி கனிமொழியின் மதுரை வருகை.

அய்ய்ய...... எனக்கில்லையா...? அடப்போப்பா...

ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு அருகில் இருக்கும் ராயல் கோர்ட். மேற்கு வெளிவீதி. பதிவர் சந்திப்புக்குன்னே அமைஞ்ச இடம். ஏற்கெனவே மதுரையில் நடந்த முதல் இண்டர்நேஷனல் ப்ளாக்கர் சந்திப்பு இங்கேதான். 'ராசி' காரணம் இந்த முறையும் தங்கல் இங்கே:-)

செல்பேசி அடிக்குது. அறை எண்ணைச் சொல்லிச் சரிதானான்னு கேக்கறார். ஆமாம். எங்கே இருக்கீங்கன்னு கேட்டால் கதவுக்கு அப்புறத்தில்!!! சந்திப்புக்குத் தீர்மானிச்சச் சரியான நேரம். என்ன இருந்தாலும் பேராசிரியராச்சே! போனமுறையை விட இன்னும் மூணு வருசம் குறைஞ்சுருக்கு வயசு.
கதவை ரொம்பவே நாசூக்காத் தட்டி இருக்கார். டிவி சத்தத்தில் எனக்குத்தான் கேக்கலை(-:

வாங்க தருமி. வணக்கம்.

அஞ்சு நிமிஷ இடைவெளியில் மூணு பதிவர்கள் மொத்தமாய் நுழைஞ்சாங்க. நண்பர் சீனா, செல்வி ஷங்கர், புதுவண்டு. களைகட்டிருச்சு !!

வாசகரும், பதிவர்களும் ( கோபால், தருமி & சீனா

உற்சாக மிகுதியில் என்னென்னவோ பேசுனோம். சிரிப்பும் பேச்சுமா நாலு மணிநேரம் போனதே தெரியலை. பேச்சுக்கு நடுவில் எல்லாருமாக் கிளம்பி, பின்பக்கத்தெருவுக்குப் போனோம். ஹொட்டேல் சுப்ரீமின் மொட்டைமாடி. இதமான காற்றுவீசும் சூழலில் வகைவகையாய் ஆளுக்கொரு தோசை . (தருமிக்கு அன்னாசி தோசைன்னு நினைவு) அதுக்கு முன்னே வேற என்னவோ கூட சாப்பிட்ட நினைவு. பேச்சு சுவாரசியத்தில் தட்டைக் கவனிக்கலை! மறுபடியும் அறைக்கேத் திரும்பிவந்து இன்னும் கொஞ்சம் உரையாடினோம்.(?)

"முந்தியெல்லாம் மதுரைக்கு வரும் பதிவுலக நண்பர்கள், என்னைச் சந்திக்கும் வழக்கம் இருந்துச்சு. இப்ப என்னன்னா.... வர்றவங்க எல்லாரையும் சீனாவே வரவேற்று அனுப்பிவிடறார்."

"அச்சச்சோ.... மண்டபத்துக்குள்ளேயே வரவிடாமல் வெளியேவே பிடிச்சு வளைச்சுப் போட்டுடறாரா? அநியாயமா இருக்கே!!"

நம்ம கோவியார் எழுதுனார் பாருங்க, தேங்காய்க் கீற்று போல நெத்தியில் நீறுன்னு அது ரொம்பச் சரி. நம்ம செல்வி மிகவும் அமைதியா, புன்முறுவலோடே இருந்தாங்க. லண்டனில் இருந்து பறந்துவந்த புதுவண்டுதான் எதிர்பாராத வரவு.

தொடரும்.....:-)