எவ்ரிடே மனிதர்கள் -16 மணி

வயசு வித்தியாசம் பார்க்காம யாரும் உங்ககிட்டே வந்து 'சட்'ன்னு கை நீட்டணுமா?

எதுக்கு அடிக்கவா? சேச்சே... அதுக்கெல்லாம் இல்லை.

எந்த ஒரு குழுவிலும் இருக்கும்போது 'எனக்குக் கைரேகை பார்க்கத்தெரியும்'னு சொல்லிப் பாருங்க.ஜோசியத்துல் கொஞ்சம்கூட நம்பிக்கையே இல்லைன்னு சொல்லிக்கறவங்களும், அப்படி என்னதான் தன்னைப்பத்திச் சொல்லப் போறிங்கன்னு கையை நீட்டுவாங்க.
நாங்களும் இந்த 'வித்தை' தெரிந்தமாதிரி கொஞ்சம் உதார் விடறதுதான். கையை நீட்டும் தோழிகளிடம்,என்னமோ ரொம்ப சீரியஸ்ஸாப் பார்க்கறதுபோல, கையை அப்படி இப்படித் திருப்பிக் கவனிச்சுப் பார்த்து,நம்ம விரலைவிட்டு எண்ணுறது போலெல்லாம் போஸ் கொடுத்துட்டு, உன் பேர் வசந்தின்னு வசந்திகிட்டேயே சொல்லி அடி வாங்குனதுண்டு. ஆனா யாருக்குத்தான் எதிர்காலத்தைத் தெரிஞ்சுக்கும் ஆசை விட்டது?


இப்படித்தான் கூட வேலை செய்யும் நண்பர் ஒருத்தர் ஜோசியம், கைரேகை பத்திப் பேச்சு வந்தப்ப,அவருக்குத் தெரிஞ்ச ஒருத்தர் 'நல்லாக் கைரேகை பார்த்துச் சொல்லுவார்'ன்னு சொன்னதும் மேலோட்டமா கலாட்டா செஞ்சேனே தவிர, அவரைச் சந்திக்க ஏற்பாடு செய்யுங்கன்னு சொல்லி நண்பரைத் தொணப்பி எடுத்துட்டேன். மணிக்கு இது பிஸினெஸ் இல்லையாம். எப்பவாவதுதான் கை பார்த்துச் சொல்வாராம், அதுவும் ரொம்பச் சிலருக்குத் தானாம்.


வேற வழி இல்லாம ஒரு நாள் வில்லிவாக்கம் வரை போய்வரலாமுன்னு சொன்னார் நண்பர். கிளம்பியாச்சு.பஸ்புடிச்சு, விலாசம் தேடிப் போய்ச் சேர்ந்தப்பவே மசமசன்னு இருட்டிக்கிட்டு வந்துச்சு. கதவுலே கைவச்சதும் திறந்துக்கிச்சு. உள்ளெ ஆள் அரவம் இல்லை. லேசான வெளிச்சம்.'மணி, மணி'ன்னுநண்பர் கூப்பிட்டார். 'உக்காருங்க, குளிச்சுட்டு வந்துடறேன்'னு சத்தம் மட்டும் வந்துச்சு.


பழைய காலத்து வீடு. ஆளோடி, முற்றம்ன்னு இருந்துச்சு. முற்றத்தில் ஒரு துளசி மாடம். அதை ஒட்டி இருந்த வெராந்தாவில் சுவர் முழுசும் சாமிப் படங்கள். எங்கியோ தென் தமிழ்நாட்டு கிராமத்து வீட்டுலே இருக்கறது மாதிரி ஒரு தோற்றம்.


கொஞ்சநேரத்தில் பூஜைமணி சத்தம் கேட்டுச்சு. கையில் கற்பூரத்தட்டோடு வந்தவர் ரொம்பக் கச்சலா மெலிஞ்சுஇருந்தார். லேசான தாடி. கண்ணுலே கனத்த ஃப்ரேம் போட்ட கண்ணாடி. எட்டுமுழ வேட்டி, மேலே தோளைப் போர்த்தி ஒரு அங்க வஸ்த்திரம். எங்களைப் பார்த்து சிநேகமாச் சிரிச்சப்ப வெள்ளையா பற்கள் பளிச்.


கற்பூரத்தை நாங்கள் கண்ணில் ஒத்திக்கிட்டதும் தட்டை வச்சுட்டு வந்து எங்கள் முன்னாலெ பாயில் உக்காந்தார்.என்னவோ தெரியலை, சட்ன்னு நான் நாற்காலியிலிருந்து எழுந்து தரையில் உக்காந்தேன். நண்பரும் கீழே முற்றத்துலே காலைத் தொங்கவிட்டு உக்காந்துட்டார்.


மணிக்கு அன்னிக்கு ஆபீஸுலே நிறைய வேலையாம். கிளம்பி வரும்போதே நேரமாயிருச்சாம். நாங்க வர்றது முதல்லேயே தெரியுங்கறதாலே கதவைத் தாழ் போடாம வச்சிருந்தாராம்.


பொதுவா ஜோசியம், கைரேகை பார்க்கறவங்க விளக்கு வச்சபிறகு பார்க்கமாட்டாங்கன்னு எனக்கொரு எண்ணம் இருந்துச்சு. அதனாலே, இன்னொருநாள் வரச்சொல்லுவாரோன்னு யோசனையா இருந்தேன்.
மணியும் நண்பரும் ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்போல அப்பா அம்மா வீடு வாசல்ன்னு பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க. மணியின்அம்மா, அப்பா ஊருக்குப் போயிருக்காங்களாம். தஞ்சாவூர் பக்கம். நண்பருக்கு சொந்த ஊர் கும்பகோணம்.


பேசிக்கிட்டே இருந்தவர், இப்படி முன்னால் வந்து உக்காரும்மான்னு சொன்னார். கையை நீட்டுனதும் கவனமாப் பார்த்தார். எனெக்கென்னவோ வெளிச்சம் போதாதமாதிரி இருந்துச்சு. கூரையில் ஒரே ஒரு பவர் குறைஞ்ச லைட்.


ஒண்ணும் சொல்லாம கண்ணை மூடிக்கிட்டு ஏழெட்டு நிமிஷம் தியானம் செய்யறதுபோல இருந்தார்.


"நல்ல கைதாம்மா. அமோகமா இருப்பே"


எனக்கோ 'சப்'ன்னு போச்சு. விளக்கமா எதாவது சொல்வாருன்னு பார்த்தா, ஒண்ணும் காணமே!


கொஞ்சநேரம் அங்கே ஒரு நிசப்தம். இருட்டு வீட்டுலே குருட்டுப் பூனை மாதிரி இருந்தேன்.


" ரொம்ப வாய்த் துடுக்கு. எதாவது கஷ்டத்துலெ அப்பப்ப மாட்டிப்பே. ஆனாலும் முருகன் அருள்உனக்கு ரொம்ப இருக்கு. உதவி யார் ரூபத்துலேயாவது வரும். அப்படியே காப்பாத்தி விட்டுரும். உனக்குஅவுங்க யார், எப்படி வந்தாங்கன்றதுக் கூட தெரியாது."


" நான் முருகனைக் கும்பிடறது இல்லீங்களே" அசட்டுத்தனமா சொல்றேன்.( வாய் நீளம்,பக்குவம் போதாது)


" சரி வேணாம். கடவுள் நம்பிக்கை இருக்குல்லியா? கடவுள், உன்னோட இஷ்ட தெய்வம் இப்படி வச்சுக்கோயேன். நான் எப்பவும் முருகனைக் கும்பிடறதாலெ முருகன்னு சொன்னேன். ஓஹோன்னு இருப்பே"


தலையைத் தலையை ஆட்டுறேன்.


" சொந்த வீடு, பால்பாக்கியம் எல்லாம் இருக்கு. ஃபாரீனுக்குப் போயிருவே"
எனக்குத் தாங்க முடியலை. அப்பா அம்மா இல்லாமப்போயி ஹாஸ்டல் வாசம். பாஸ்போர்ட்ன்னு சொன்னா என்னன்னுக்கூடத் தெரியாது. இதுலெ சொந்த வீடு, பால் பாக்கியம், பாரீன்....?


" எல்லாம் நடக்கும். காலம் வரணும் இல்லையா? "


ஒண்ணும் பேசத் தோணலை. ரொம்ப இருட்டுமுன்னே பஸ்ஸைப் பிடிக்கணுமேன்னு கிளம்பிட்டோம். வர்ற வழியிலேயும் ஒரே யோசனைதான். நண்பர் என்னை பஸ் ஏத்திட்டு அவரோட பஸ்ஸுக்குக் காத்திருந்தார்.மறுநாள் வேலையில் பார்த்தப்ப, 'மணி சொன்னா அதேபோல நடக்கும். பாருங்க அப்புறம் நினைச்சுக்குவீங்க'ன்னார்.



கொஞ்ச நாளுக்கப்புறம் இதெல்லாம் நடக்குமுன்னு நானே நம்ப ஆரம்பிச்சிருந்தேன். ஆனா இதுக்காகன்னு ஒருமுயற்சியும் செய்யலை. காலம் பாட்டுக்குப் போய்க்கிட்டு இருந்துச்சு. இது நடந்து சரியாப் பத்து வருசத்துலே நான் இந்தியாவை விட்டு கிளம்பியாச்சு. அப்ப நண்பர் சொன்னதுபோல நான் மணியை நினைச்சுக்கிட்டேந்தான்.அதுக்கப்புறம் அடிக்கடி மணியை நினைச்சுக்குவேன்.


சிலரை வாழ்க்கையிலே ஒண்ணு ரெண்டுதடவைதான் சந்திச்சிருப்பொம். ஆனா எப்பவும் மனசுலெ இருப்பாங்க. சிலரைநினைவு வச்சுக்கவே முடியாது.
மணி சொன்னது எல்லாமே நடந்துச்சு, ஒண்ணைத் தவிர. அது?
பால் கறக்க மாடு வாங்கிக்கலை. ஆனா ஃப்ரிட்ஜ்லே குறைஞ்சது ரெண்டு லிட்டர் பாலாவது எப்பவும் இருந்துக்கிட்டே இருக்கு.

இப்படி ப்லொக் ஆரம்பிச்சு எழுதுவேன்னு அவர் சொல்லவே இல்லியே(-:


அடுத்தவாரம்: ஷஃபி


நன்றி: தமிழோவியம்
------------