கூழுக்கும் ஆசை மீசைக்கும் ஆசையா? நோ ஒர்ரீஸ்!!!

மன்னிப்பு கேட்கும் தொனியில்  ரெண்டு டாலர் கட் டணம் என்று சொன்னாங்க கவுண்ட்டரில் இருந்த பெண். அதுகூட இந்த இடத்தை மெயிண்டெய்ன் செய்யத்தான் என்று சொன்னதைக் கேக்க எனக்கே பாவமாப் போச்சு.வெறும் 400 பேர் வசிக்கும் ஊரில் உள்ளூர் மக்கள் தினமும் ம்யூஸியம் வந்து போவாங்களா என்ன? (இங்கே வேலை(!) செய்யும் பெண்மணி தவிர)

சின்ன இடம்தான் என்றாலும் வெளிப்புற வெராண்டாவில்  ரெண்டு மூணு பெஞ்சு இருக்கைகள் போட்டு மழைச்சாரல் அடிக்காமல் இருக்க முன்புற மறைப்பும் அதில் மழைக்கோட்டு, குடைகள் எல்லாம் மாட்டி வைக்க வசதியுமா நல்லாவே இருக்கு.

வெளி வாசலில் ஒரு ப்ரொப்பல்லர். அந்தப் பக்கமா திமிங்கிலக்கொழுப்பு காய்ச்சி எடுக்கும் கொப்பரைகள். கடலும் கப்பலுமா இருக்கும் பகுதி என்பதால் இந்தப்பக்கங்களில் எல்லாம் கப்பல் சமாச்சாரத்தை வாசல் முற்றத்தில் வைப்பது  ஒரு ஃபேஷனாப் போயிருக்கு. இல்லேன்னா  வாஸ்து காரணமோ???)  ஆனா ஒன்னு சொல்லணும். எல்லாவே விதவிதமான டிஸைன்கள்தான்.  ப்ளஃப் மியூஸிய வாசலில் அஞ்சு இதழ் பூ மாதிரி ஒன்னு அட்டகாசமா இருக்கு!

 மவொரிகளில் அந்தக்கால உடைகள், மட்டன் பர்ட் சமைச்சுப் பார்சல் செய்ஞ்சு வைக்கும்  ஓலைப்பைகள் , அவர்கள் பயன்படுத்திய  மீன்பிடிக் கருவிகள் இப்படி ரெண்டு மூணு டிஸ்ப்ளே இருக்கு. தவிர... இங்கே மற்றவர்கள் வர ஆரம்பித்தபின் அவர்கள் கொண்டுவந்த,பயன்படுத்திய  பொருட்கள் ஏராளம்.

இங்கத்து சரித்திரம்  ஒரு 200 வருசம்கூட இல்லை என்பதால் அகழ்வாராய்ச்சி எல்லாம் செய்யாமலேயே   அப்போதைய மக்களின் வழிவந்த குடும்பத்தினர்  தானமாக கொடுத்தவைதான். தங்கள் முன்னோர் பயன்படுத்தியவை சரித்திர முக்கியத்துவம் பெற்றது. அவைகளை ஊருலகம் பார்த்து ரசிக்கணும் என்ற ஆர்வமும் பெருந்தன்மையும்தான் காரணமா இருக்கணும். (ஐயோ... எங்க கொள்ளுப்பாட்டி போட்டுருந்த கெம்புக்கம்மல்  இப்ப இருந்துருந்தா நான் நம்மூர் மியூஸியத்துக்குக் கொடுத்துருப்பேனா என்பது சந்தேகம்தான்.  நல்ல மாதுளைமுத்துப்போல் ஜொலிக்குமாம் கம்மல்!! சுத்தத்தங்கம்! )

மைக்கூடும் தொட்டு எழுதும் கட்டைப்பேனாவும்  படிச்சவங்க வீட்டுலே இருக்கும்  அற்புதப்பொருள்!

ஆதிகாலத்து அமெரிக்கன் டைப்ரைட்டர் இது!

டெலிபோன்  எக்ஸ்சேஞ்ச்.  பிபிஎக்ஸ். நீங்க ரிஸீவரை எடுத்தவுடன் இங்கே விளக்கெரியும். ஆபரேட்டர்  என்ன நம்பர் வேணுமுன்னு கேட்டு  கனெக்‌ஷன் தருவாங்க.

இது என்னன்னு சொல்லுங்க?  துருத்தி!  ஹைய்யோ... பார்த்து எவ்ளோ நாளாச்சு!  வத்தலகுண்டு வாழ்க்கையில்  வாசலில் ஈயம் பூசித்தர வரும்  ஆட்கள் வச்சுருப்பாங்க.  ராஜாஜி மைதானம் மாரியம்மன் கோவிலாண்டை மாட்டுக்கு லாடம் கட்டறவங்களும் இதை வச்சுத்தான் தீக்கனலை ஜொலிக்க வைப்பாங்க.

அய்ய... எச்சில் கும்பா!!!

புகைபிடிக்க பைப் அதுக்கு ஒரு மரக்கவர்!

சிகெரெட் வர ஆரம்பிச்சதும் அதை வச்சுப்பிடிக்க ஒரு ஹோல்டர்.

காஃபி கொட்டை அரைக்கும் மிஷின் இருக்கு. ஃபில்டரைத்தான் காணோம். இல்லேன்னா அடிக்கும் மழைக்கு ஒரு ஃபில்டர் காஃபி போட்டு சூடாக் குடிச்சால் எவ்ளோ நல்லா இருக்கும் இல்லே?

நுரை பொங்கும் காபி மீசையில் ஒட்டாமக் குடிக்கணுமுன்னா இது வேணும். என்னமா (உக்காந்து) யோசிச்சு இருக்காங்க பாருங்களேன்!!!!

தையல் மிஷின்கள்!!  கடந்து வந்த தூரம் அதிகம் இப்போ. கண் சரியாத் தெரியாத என்னைப் போன்றோருக்கு தையல் மெஷீனில் தானே ஊசியில் நூல்கோர்க்கும் வசதி கூட வந்துருச்சு. ஒன்னரை வருசத்துக்கு முந்தி நான்  நியூஸி திரும்பினதும்  அட! அப்படியான்னு ஒன்னு வாங்கிக்கிட்டேன்! ரெடிமேடில் விஸ்தரிப்பு வரலாம்!!!)

ஆமாம்..   மேலே உள்ள படம் ,இது என்னவா இருக்குமுன்னு சொல்லுங்க பார்க்கலாம்.

பனிரெண்டரை மணி. லஞ்ச் டைம்.  ம்யூஸியம் வாசல் பெஞ்சில் உக்கார்ந்து  கொண்டு போன சாப்பாட்டை முடிச்சதால் கோபாலுக்கு கனம் குறைஞ்சது நிஜம்:-)

தொடரும்..........:-))

பி.கு: போன இடுகையில் படம் இல்லாத குறையை இந்த இடுகையில் தீர்த்தாச்சு:-))))