கண்களில் ஒரு சிரிப்'பூ' ....((ராஜஸ்தான் பயணத்தொடர் 13)

முகத்தில் ஆர்வம் கொப்புளிக்க மலர்ந்த கண்களில் உதிர்ந்த சிரிப்பூவைப் பார்த்ததும் மனமயக்கம் லேசா வந்துச்சு. பெயரைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் அப்படியே மயங்கி விழுந்தேன்! ஹைய்யோ!!!!!!! எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்ச பெயர்! ( ஆனா என் பொண்ணுக்கு இந்தப்பெயர்களில் ஒன்னை வைக்கவிடாம தடுத்தது சுஜாதா என்றால் நம்புவீங்களா?)

கிளம்பிட்டோமுன்னு தொலைபேசியில் சொல்லிட்டுக் கிளம்புனோம். வழி தெரியாமக் காணாமப்போனா அட்லீஸ்ட் போலீஸுக்குத் தகவல் சொல்லுவாங்களே! ஏற்கெனவே கைடுகிட்டே வழியைக்கேட்டு வச்சுக்கிட்டாலும்..........சட்னு புரிபடுதா என்ன?

அவுங்க வீடு இருக்கும் ஏரியா (நல்லா இருக்கான்னு பார்க்கன்னு வச்சுக்குங்க) முழுசும் சுத்திச்சுத்தி வந்தோம். ஒரு கட்டத்துலே தாங்க முடியாம செல்லடிச்சால் நேரா வாங்கன்றாங்க. வளைஞ்சு போகும் சாலையில் நேராப்போகக் கஷ்டப்படவேண்டியதாப் போச்சு:-)

ஒரு பள்ளிக்கூடத்துக்கு முன்னால் வண்டியை நிறுத்திட்டு (ஸ்கூல் ப்ரின்ஸிக்கு அடையாளம் வேற எப்படி?) மறுபடி செல்லில் தொடர்பு. இப்பத் தாங்க முடியாமப்போறது அவுங்க முறை! அங்கேயே கையைக் காலை ஆட்டாம நில்லுங்க. தோ வர்றேன்னாங்க.

அருணாவின் ரங்க்ஸ் ( அதெல்லாம் முகவிலாசம் வச்சுக் கண்டுபுடிச்சுருவோம்லெ) ரெண்டு சக்கரத்தில் வந்து நமக்கு முன்னே போய் வழிகாட்ட அவுங்க வீட்டை ரொம்ப ஈஸியாக் கண்டுபுடிச்சுட்டொம்லெ:-)

காலம்காலமாப் பழகுன சனங்களா இருக்காங்க இந்தக் கோவில்பட்டிக்காரங்க. 'கடலைமுட்டாயின்' அதே திகட்டாத இனிப்பு! நேரம் ஏன் இப்படிப் பறக்குதுன்னு யாருக்குத் தெரியும்? சந்திப்பை அவுங்களே விளக்கமா எழுதிட்டாங்க இங்கே.

குலோப்ஜாமூன் ( இல்லே ரஸகுல்லாவா? பேச்சு சுவாரஸியத்துலே மறந்துட்டேனே. சட்னு முழுங்கிட்டேனோ?) சிப்ஸ், காஃபின்னு மினி விருந்து. பசங்கதான் ஓடி ஓடி உபசரிச்சாங்க. நானும் உபசரிக்க வேணாமா? நம்ம வீட்டுக்கு கட்டாயம் வாங்கன்னேன்:-)

வீட்டுக்குள்ளே நுழைஞ்சது முதல் இளைய மகளோடு கொஞ்சம் பிசின் போட்டு ஒட்டிக்கிட்டேன். என்ன அழகான மெலிசான நீண்ட வெண்டைப்பிஞ்சு விரல்கள்! அதான் ஓவியம் வரைய முடியுதோ!!!!!
டீச்சர் என்பதை நினைவூட்டும் விதமா சார்ட் போட்டு வச்சுருக்காங்க, பிஞ்சின் ஓவியங்களை:-) ஜன்னலை இப்படிக்கூட அலங்கரிக்கலாமா!!!!!!!

மூத்த மகள் என் 'சாதி'ன்னு அப்புறம் தெரிஞ்சது. ச்சோ........ச்வீட் (ப்ரேமி) பதிவர் சந்திப்பா இருக்க வேண்டியது....இப்படிக் குடும்ப சந்திப்பா மாறிய விநோதம் என்ன என்ன என்ன? பிரியாவிடை பெற்றுக்கொண்டு (அப்பவும் வாங்குவதுதான் முக்கியம்?) மனசில்லா மனசோடு கிளம்ப வேண்டியதாப் போச்சு:(

இன்னும் பேச்சு பாக்கி இருந்துச்சோ?

50 நிமிசத்தில் அறைக்குத் திரும்பியாச்சு. இருட்டும் நேரம் ஆனாலும் இன்னொருத்தரையும் எப்படியாச்சும் சந்திக்கணும். ஒரு ஆட்டோ எடுத்துக்கிட்டுப்போய்ச் சேர்ந்தோம். நல்ல சேதி காதில் நிறைஞ்சது. சந்நிதி திறந்து இருக்காம்.

ஆனாலும் இத்தனை அழகு ஆகாது! பின்னால் பசு மாடு. ஒய்யாரமா சாய்ஞ்சு ஒரு காலின் குறுக்கா மறுகாலை வச்சு கையில் குழல் பிடிச்சு நிற்கும்' மாடு மேய்க்கும் பையன்'. பக்கத்துலே அவனைவிட்டுக் கணநேரமும் பிரிய மனமில்லா ராதை!
காலையில் வந்தும் பார்க்கமுடியாமல் பொருமிக்கிட்டுப் போன 'வ்ருந்தா'வுக்குக் காட்சி தருகிறான். கண்கள் நிறைஞ்சு போச்சு! கூடவே மனசும்! சந்நிதிக்கு முன்னால் ஏகப்பட்ட கூட்டம். ஜெய் கோவிந்த் ஜெய் கோவிந்த் முழக்கம்! குழலூதும் ஸ்ரீ வேணுகோபாலனின் கருப்புப் பளிங்குச்சிலை, விளக்கொளியில் ஜொலிக்குது!

இவன் இங்கே வந்த கதையை இப்போதான் இந்தத் தொடரின் பகுதி 5 இல் சொல்லி இருக்கேன். மறந்து போனவங்க அங்கே ஒரு நடை போயிட்டு வாங்க:-)

கெமெராவைச் சார்ஜ் பண்ணப் போட்டுருந்ததால் கோபாலிடம் அவர் கெமெரா இருக்கேன்னு மெத்தனமா இருந்துட்டேன். இவருக்கோ அது பையில் இருப்பதே அடியோடு நினைவிருக்காது. அப்பப்ப நான் நினைவு 'படுத்தணும்'. அழகைப் பார்த்த பரவசத்தில் நான் மயங்கிப்போனதால்............. இவர் பாவம் தேமேன்னு இருந்துட்டார்.

மனசில்லா மனசோட வெளியே வந்தேன். கோவில் இருக்கும் இடமும் ஒரே இனிப்புதான். ஜலேபி சௌக்! வாசலில் கோவில்கடைகளும் பரபரப்பா வியாபாரத்தில் மூழ்கி இருக்க ஒரு கண்ணன் பொம்மையைத் தேடினேன். முகத்தில் அழகு போதாதாம். வழக்கத்துக்கு மாறா கோபால் பேச்சைக் கேட்டுட்டேன்:( அதெப்படி ? கோவிலின் உள்ளே அழகைப் பார்த்த கண்ணோடு/ கையோடு தேடினால்..... இப்படித்தான் ஆகும்.
அழகுன்றது நாம் அப்போதிருக்கும் மனநிலையையும் பொருத்ததுதானே?
நேத்து ரொம்ப அழகா இருந்தது இன்னிக்கு ரொம்பவே சுமாராகவும் இருக்கலாம். பார்த்துப் பார்த்து முதல்நாள் வாங்குன புதுப்புடவையை மறுநாள் வீட்டில் பிரிச்சுப் பார்க்கும்போது அடிக்கடி இப்படித் தோணும்:-) வேணாமுன்னு ஒதுக்குன புடவைதான் ரொம்ப அழகு இல்லே?

ஹவா மஹல் சாலைக்குப் போயிட்டால் இன்னும் நல்லதாக் கிடைக்குமாம். ஆட்டோ தேடினால் கோவில் வாசலில் கிடைக்கலை. ரொம்பப்பக்கம்தான் நடந்து போகலாமுன்னு இவர் இழுத்த இழுப்பில் அரை இருட்டான தெருக்களில் அலைஞ்சு ஒருவழியா மெயின் ரோடுக்கு வந்தோம். இத்தனை மக்கள் கூடும் இடத்தில் தெருவிளக்குகள் வைக்கப்படாதோ?

அங்கங்கே கடைகளைச் சாத்திக்கிட்டு இருக்காங்க. அப்படியும் ஒரு கடையில் சில பொம்மைகளை (பேரம் பேசி) வாங்கினோம். இந்த வருசக் கொலுவுக்குப் புது பொம்மைகள் சேர்க்கிறேனாம்:-) இது எதுக்கும்மான்னு இவர் ஆரம்பிக்கும்போதே 'கொலுவுக்கு'ன்னு சொல்லி வாயை அடைச்சுருவேன்:-))))

ஃபோகஸ் லைட்டில் ஹவா மஹல் 'வா வா'ன்னுது. வண்ணவண்ணக் கண்ணாடிகளால் ஜன்னல்கள் மேல்தளத்தில் ஜொலிக்குது. பகலோ இரவோ எந்த நேரமும் ஒருவித அழகுதான்! ஆனாலும் உள்ளே போய்ப் பார்க்கலைன்னு எனக்கு மனக்குறை:( உள்ளே ஒன்னுமில்லைன்னு 'மக்கள்ஸ்' சொல்லிக்கிட்டே இருந்தாலும்.....( என் தலையைச் சொல்றாங்களோ?)


மஹலுக்கு அந்தாண்டை நாலு ரோடு சந்திப்பில் ஒரு ப்ராச்சீன் கர்பக்ரஹ் மஹாதேவ் மந்திர் இருக்கு. சுவத்தில் புள்ளையார் சந்நிதி ஒன்னும் அதுலே
தனியா! இன்னொரு ஆட்டோ பிடிச்சு அறைக்கு வந்தோம். ஆளில்லா முற்றத்தில் ஜலதரங்கம் இசை!

ஜெய்ப்பூருக்கு குட் பை சொல்லிட்டுக் காலையில் கிளம்பிப்போகணும். போனோம்.

தொடரும்.................:-)

PIN குறிப்பு: குடும்பம் என்று ஆகிட்டதால் இளசுகளின் படங்களை இங்கே தவிர்த்துவிட்டேன். என்ன அழகான முகம்! கண்கள் அப்படியே ஆளை அடிச்சுக்கிட்டுப் போயிருது! அருணா மேல் பொறாமைப்படணுமுன்னா லேசாப் பட்டுக்குங்க என்னோடு சேர்ந்து:-)