ஜனவரிக்கும் ஃபிப்ரவரிக்கும் முன்பே மார்ச்சுவரி வந்துருது!

உஸ்.............அப்பாடா...... என்ன இப்படி ஒரு கடும் வெய்யில். வீட்டில் இருக்கும் நாலு ஏஸிக்களையும் போட்டுவிட்டாலும் கொதிப்பு அடங்கலையேன்னு ஏழெட்டாயிரம் கொடுத்து ஒரு ஏர்கூலர் வேறு வாங்கியாந்து முகத்துக்கு முன்னாலே வைக்கும்படி ஆனது. அப்ப வீட்டுக்காரம்மா சொன்னாங்க.... இங்கே வெயிலும் அதிகம், குளிரும் அதிகம்.

ஆமாம் போ(ங்க) நாம் பார்க்காத குளிரா? இதெல்லாம் ஜூஜுபி. என் மரமண்டைக்குச் சரியா யோசிக்கத் தெரியலை. குளிர் ஆரம்பிச்சது. 28 தான்னு மிதப்பாய் இருந்தப்ப, தலைக் குல்லாவோடு வந்த பணிப்பெண்ணைப் பார்த்து மனசில் ஒரு இளக்காரம். டிசம்பர் கடைசி வாரம் சென்னைக்குப் போய்வர வாய்ப்பு கிடைச்சதும்தான்.... பனிமூட்டத்தால் விமானங்கள் சரியான நேரத்துக்குப்போறதில்லை என்ற தகவலைக் கவனிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

நல்ல வேளையாக கிளம்பிப்போன தினம் எல்லாம் சுகமே! மறு நாளில் இருந்து அடுத்துவந்த மூணு நாட்களிலும் ஃப்ளைட்டுகள் பலதும் கேன்சலாச்சுன்னு தெரிஞ்சதும் (அதான் தினமும் சண்டிகர் விஷயங்களை வலைமூலம் படிச்சுக்கிட்டு இருந்தோம் பாருங்க) நம்ம அதிர்ஷ்டமே அதிர்ஷ்டம். நாம் கிளம்புன நாள் குழப்பம் இல்லாம இருந்துச்சுன்னு அல்ப மகிழ்ச்சி. சூலம் ஒன்னும் இல்லை போல:-)

புதுவருசம் முடிஞ்சு மறுநாள் இங்கே சண்டிகர் வந்து சேர்ந்தோம். விமானம் தரை தொட்டதும் குளிரின் தாக்குதல். ஏணியில் இறங்கித்தான் நடந்து கட்டிடத்துக்குள்ளே வரணும். பத்தே நாளில் ப்ளேட்டைத் திருப்பிப் போட்டுருக்கு காலம். வீட்டுக்குளே நுழைஞ்சதும் முதுகுத்தண்டில் ஒரு சிலிர்ப்பு..

நியூஸி போன முதல் வருசம் முதல் குளிரில் கார்பார்க்கிலே இருந்து மால் கட்டிடத்துக்குள் போய் புகுந்துக்கும் இடைவெளியில் அடிமைப்பெண் எம்ஜிஆர்' ஆக்ட் கொடுத்தது நினைவுக்கு வருது. காரில் இருக்கும் ஹீட்டரால் உடம்பைக் காப்பாத்தி வீட்டுக்குள் நுழைஞ்சதும் ஃபயர் ப்ளேஸ் மட்டுமே கதின்னு இருந்த காலம். பக்கத்துலே தொலைக்காட்சிப்பெட்டி. அதுக்குத் தொட்டுக்க நொறுக்குத்தீனின்னு குண்டடிச்சது அப்பதான். அது வாடகை வீடுதான்னாலும் சமையலறை, குளியலறை தவிர எல்லா இடங்களிலும் தரைவிரிப்பா கார்பெட் போட்டுருக்கும்.

சொந்தவீட்டுக்கு வந்ததும் மனம்போல் ஹீட்டர்ஸ்கள் எல்லா அறைகளிலும். விதவிதமாய். லிவிங் ஏரியாவில் கட்டைபோட்டு திகுதிகுன்னு எரியவிடும் ஃபயர் ப்ளேஸ். படுக்கை அறைகளுக்கு ஃபேன் ஹீட்டர்ஸ், ஆயில்காலம்(ன்) ஹீட்டர்ஸ், ஹீட்டிங் ராட். ஹால்வேக்களுக்கு ஸ்பேஸ் ஹீட்டர்ஸ் இப்படி ஜமாய்ச்சோம். நம்மவீட்டில் தலைவருக்கு போடத்தான் தெரியும் அணைக்கத்தெரியாது:( இதனாலேயே நாளொரு சண்டையும் பொழுதொரு விவாதமும் சூடாக இருக்கும். சொல்லிச்சொல்லி மாளலைன்னு வீட்டு வாசல் கதவில் " 'ஹீட்டரை அணைச்சாச்சா?' ன்னு பெரிய எழுத்து அறிவிப்பை ஒட்டி வச்சேன். எண்ணி மூணுநாள் (மட்டும்) அது ஒர்க்கவுட் ஆச்சு. அப்புறம்..... வீட்டில் இருக்கும் பல பொருட்களில் அதுவும் ஒன்னு! ஹூ கேர்ஸ்:(

புதுவீடு கட்டும்போது, அப்போ மார்கெட்டில் புதுசாக இருந்த பலவித ஹீட்டர்ஸ்களை ஆராய்ஞ்சு ஹீட் பம்ப் எனப்படும் சுவரில் மாட்டும் ஹீட்டர்களை எல்லா அறைகளுக்கும் பொருத்தினோம். இவைகள் குளிர்காலத்துக்கு சூடான காற்றையும் கோடையில் (!!) குளிர்காற்றையும் கொடுக்கும் வகை. அடுக்களை, குளியலறை போன்ற ஈரம் உள்ள இடங்களுக்காக அண்டர் ஃப்ளோர் ஹீட்டிங் அமைச்சோம். வீடுமுழுக்க நல்ல உயர்தரத்திலான கம்பளி விரிப்பு. கண்ணாடி ஜன்னல்கள் கதவுகள் எல்லாமே டபுள் க்ளேஸிங்க். குழாயைத் திறந்தா நமக்கு வேண்டிய சூட்டில் நிற்காமல் பொழியும் சுடுதண்ணி இப்படி........

சிறிய விளம்பர இடைவெளி! ( வீடு வா வாங்குது என்ற தொடரில் விஸ்தாரமா எல்லாத்தையும் எழுதி இருக்கேன். )

குளிர் விட்டுப்போச்சு எனக்கு. 'நியூஸிக் குளிரே, ஹௌ ஆர் யூ?'ன்னு மிதப்பாக் கேட்காத குறை:-)))

சண்டிகர் வீட்டுக்காரமா சொன்னதன் பொருள் இப்பத்தான் உரைக்குது. எக்ஸ்ட்ரீம் கோல்ட். அதுசரி. ஏன் இங்கே வீடுகளில் உஷ்ணம் கூட்ட வசதி ஏதுமில்லை?

'மழை பெய்கிறது ஊர் முழுதும் ஈரமாகிவிட்டது. தமிழ் மக்கள் எருமைகளைப்போல் எப்போதும் ஈரத்திலேயே நிற்கிறார்கள். ஈரத்திலேயே உட்காருகிறார்கள். ஈரத்திலேயே நடக்கிறார்கள். ஈரத்திலேயே படுக்கிறார்கள். ஈரத்திலேயே சமையல். ஈரத்திலேயே உணவு உலர்ந்த தமிழன் மருந்துக்கும் கூட அகப்படமாட்டான்." இப்படித் தமிழனைத் திட்டுவது நம்ம பாரதியார்தான்.

தமிழனுக்கு மழைன்னா வடக்கனுக்குக் குளிர்!

எதுவும் பழகிப்போனால் இப்படித்தான் போல. சட்டை செய்யமாட்டோம்:(


ஒரு அரை நூற்றாண்டுக்கு முன் மின் இணைப்பு வராத புது வீட்டில் சிலமாதங்கள் வசித்தோம். எல்லா அறைகளிலும் சிம்னி விளக்கு. அண்ணன் அறைக்கு மட்டும் ஹரிகேன் லேம்பு. படிக்கிற புள்ளையில்லெ! வீட்டின் கடைக்குட்டி என்பதால் எனக்கு அதிலும் முன்னுரிமை. அண்னனிடம் இருந்து பறித்த லாந்தரைக் கையில் பிடிச்சுக்கிட்டே அலைவேன் . இப்போ அதைப்போலத்தான் சின்ன ஹீட்டர் ஒன்னு வாங்கிவச்சுக்கிட்டு இங்கே அறைஅறையாத் தூக்கிட்டு நடக்கேன்:(

கோவிலுக்குப் போனாலும் கடவுளர்கள் அனைவரும் குளிரில் நடுக்கத்துடன். போனவாரம் வெண்ணைக்காப்பு அனுமனைக் காப்பாத்த வெந்நீர் அபிஷேகம் நடத்தவேண்டியதாப் போச்சு. குளிர் காலத்துலே மக்கள் வருவதில்லையாம். சாமிகள் அப்படியெல்லாம் விட்டுட்டுப்போக முடியுமா? போக்கிடம் ஏது? குருக்களும் கம்பளி உடுப்பில் கண்ணைமட்டும் காட்டிக்கிட்டு இருக்கார். தீபம் காட்டிய தட்டை நீட்டினால் நாமே விபூதி குங்குமத்தைத் தொட்டு எடுத்துக்கணும். பளிங்குத்தரையில் கால்பதிச்சு வலம் வரும்போது ..........

போனவாரம் விமானநிலையத்தை இழுத்துச் சாத்திப் பூட்டே போட்டாச்சு. ரயிலு இருக்கேன்னா.... அதுவும் அஞ்சு அடிக்கு முன்னால் இருக்கும் பாதையைக் காமிக்கலை. அவ்வளவு பனிமூட்டம். 'நடந்துபோகும் 'வேகத்தில்' ஓட்டி தில்லி போக நாலுநாள்:(


இங்கே எல்லாமே வெய்யில் காலத்திற்காகக் கட்டப்பட்ட வீடுகள். மார்பிள் தரைகள். வெய்யிலின் உக்கிரத்தில் மொட்டைமாடியில் பிரதிபலிக்கும் வெய்யிலின் கடுமை பயணப்பட்டு வீட்டுக்குள்ளும் வந்துருது. எதுக்கு அநாவசியமா மார்பிள் தரை? தாஜ்மஹலா பாழாப்போறது?

குளிர் காலம் இங்கே இந்த வருசம்தான் முதல்முறையா? வருசாவருசம் திருவிழாபோல் அதுவும் ஆரம்பத்துலே இருந்தே இருக்கே. பின்னே ஏன் அதுக்கான பாதுகாப்புடன் வீடுகளைக் கட்டுவதில்லை? குறைஞ்சபட்சம் ஒரு கணப்படுப்பு வைக்கக்கூடாதா?
பயங்கர ஃபேஷன், தமிழ்சினிமாவுக்கு நாயகிகளை அள்ளி அள்ளி சப்ளை பண்ணும் மாநிலம் இப்படி எல்லாமே அப் டு டேட்டா இருக்கும் இடத்தில் ஏன் யாருக்குமே குளிர்கால ஏற்பாடுகளைச் செஞ்சுக்கணுமுன்னு தோணலை????? போதாக்குறைக்குப் பொன்னம்மான்னு சொல்லாமக்கொள்ளாம அப்பப்ப கரண்டு போயிருது.

வீட்டு வேலைக்கு வரும் உதவியாளர்கள் பாடு இன்னும் மோசம். அடுக்களையில் இருக்கும் கீஸரை எப்பவும் போட்டு வச்சுருக்கேன். தினம்தினம் தரையைத் துடைக்கவேணாமுன்னும் சொல்லியிருக்கேன். மார்பிள் தரையின் கெட்ட சுபாவம், துடைச்சுத் துடைச்சு வச்சாலும் ஏகப்பட்ட அழுக்கு. நம்ம சரோஜோ நல்ல நாளிலேயே நாழிப் பால்.!

இது புலம்பல்ஸ் காலம். இன்னும் ரெண்டு மாசத்துக்கு நம் வாழ்க்கை இந்த மார்ச்சுவரியில்தான்:(


சமர்ப்பணம்: தில்லி வாழ் பதிவுலக நட்புகளுக்கு.