மனக்குறை

சரி. முதல் காரியம் முதல்லெ. எதுக்கும் ஒரு டிஸ்கி போட்டுக்கறென்.


கொஞ்சநாளா மனசுக்குள்ளெ ஒரே முணுமுணுப்பு. எனக்கு மட்டும்தான் இப்படித் தோணுதா இல்லே,மத்தவங்களும் இப்படித்தானா?ன்னு தெரிஞ்சுக்கறதுக்காகப் போடுற பதிவு இது. உங்களுடைய கருத்துக்களையும், இது சம்பந்தமான மற்ற அனுபவங்களையும் தெரிஞ்சுக்க விருப்பம்.


பொதுப்படையா நாமெல்லாம் இந்தியர்கள்ன்னு சொன்னாலும், வட இந்தியர்கள் அதிகமா இருக்கற ஒரு கூட்டத்துலே தென்னிந்தியருக்கு சகஜமாக இருக்கறதுலே கொஞ்சம் கஷ்டம் இருக்கோ? இதுவும் ஒருவித தாழ்வு மனப்பான்மையா? என்னமோ அங்கே ஒரு ஒட்டுதல் இல்லாமப் போகறதுக்குக் காரணம் என்ன?


நம்முடைய தென்னிந்தியக் கூட்டத்துலே கலந்துக்கற வட இந்தியர்களுக்காக, நாம் பெரும் முயற்சி எடுத்து,அவுங்களை நல்லபடியா வரவேற்று அவுங்க இயல்பா இருக்க நம்மால் ஆனதைச் செய்யறப்ப( அதான் தமிழ் சினிமா உலகத்துலே பார்க்கறீங்களே) அவுங்களுக்கு ஏன் இதை நமக்குத் திருப்பிச் செய்யத் தோணறதில்லை?


நேத்து, இங்கே நம்மூரில் இருக்கும் 'ஹரே கிருஷ்ணா' கோவிலுக்குப் போயிருந்தோம். இந்தமாதிரி விசேஷ நாட்களிலே மட்டும் கொஞ்ச நேரமாவது போய், அந்தக் கொண்டாட்டத்துலேக் கலந்து மகிழறது நல்லாத்தான் இருக்கு. இங்கே ஒவ்வொரு ஞாயித்துக்கிழமையிலும் சாயங்காலம் ஹரே கிருஷ்ணா இயக்கத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் பிரசங்கிப்பார். அது முடிஞ்சதும்,ஆரத்தி எடுப்பார்கள். அப்புறம் சாப்பாடு. சுமாரான கூட்டம் இருக்கும். நேத்து, ரொம்ப விசேஷமாச்சே, பிரசங்கிச்சவர் மகாவிஷ்ணுவின் அவதாரங்களையெல்லாம் சொல்லி, அதில் இந்த கிருஷ்ணாவதாரம் ஏன் ரொம்பவும் சிறப்பானதுன்னு விளக்கிக்கிட்டு இருந்தார். ரொம்ப சீரியஸ்ஸா இல்லாம அப்பப்ப சில நகைச்சுவைகளைச் சொல்லிக் கூட்டத்துக்குக் கொஞ்சம் உற்சாகம் தரணுமுன்னு நினைச்சார் போல, ஒரு சம்பவத்தைச் சொன்னார்.


ஒரு முறை 'பிரபுபாதா' தென்னிந்தியாவுலே யாத்திரை செய்த சமயம், பிறப்பினால் பிராமணர் ஆன ஒருவர், கீதைப் புத்தகத்தைத் தலைகீழாய் வச்சுப் படிச்சுக்கிட்டு இருந்தாராம். தலைகீழாப் படிச்சதாலே அதுக்குண்டான அர்த்தத்தையும் தலைகீழாவே புரிஞ்சுக்கிட்டாராம். பிரபுபாதாதான், அவர்கிட்டே போய்,'இந்த மாதிரி புத்தகத்தைத் தலைகீழாய் வச்சுப் படிச்சால் இப்படித்தான் அர்த்தமெல்லாம் அனர்த்தம் ஆகிரும்'னு சொன்னாராம்.


இந்த சம்பவம் மெய்யா, இல்லே பொய்யான்னு தெரியாது. என்னுடைய கேள்வியெல்லாம், from where these peopleget this kind of stories? அதுக்கப்புறம் அவர் செஞ்ச பிரசங்கத்துலே என் மனசு பதியலை. அதுபாட்டுக்குத் தன்னோட பயணத்தை ஆரம்பிச்சிருச்சு. இந்தத் தொந்திரவெல்லாம் வேணாமுன்னுதான் நான் சனிக்கிழமை கோயிலுக்குப் போற பழக்கத்தை வச்சிருக்கேன். அன்னிக்கு அங்கே கடவுளுக்கும், எனக்கும் இடையிலே யாரும் வரமாட்டாங்க. பிரசங்கம்ன்னு சொல்லி எதையும் என் காதாலெ கேட்டுக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை.



ஏன், இதே மாதிரி ஒரு கதையை நம்மாலெ உண்டாக்க முடியாதா? ஒரு வடக்கிந்தியர் தப்பாப் படிச்சுக்கிட்டு இருந்தார்ன்னு.முடியும். ஏன் முடியாது? ஆனா நாம இதைச் செய்ய மாட்டோம். இயற்கையாவே விருந்தோம்பல், பிறர்மனம் நோகாம நடக்கறது,அடுத்தவர்களுக்கு ஒரு மரியாதை இதெல்லாம் மனசுலே ஆழமாப் பதிஞ்சு போயிருக்கு. இதையெல்லாம் மீறி வெளியே வந்து,ஒருத்தரை அவமானிக்க என்னாலே/நம்மாலே முடியாது.
வர்ற வழியிலே இதைப் பத்தி யோசிச்சுக்கிட்டே வந்தேன். பிரசங்கிச்ச வெள்ளைக்காரருக்கு இந்த வடக்கு,தெற்கு பேதம் வரச்சான்ஸே இல்லை. ஆனா சம்பவத்தைச் சொன்னவர் கல்கத்தாக்காரராச்சே! ஸோ......அப்பவே இருந்து தெற்கைக் கீழாப் பார்க்கிற பழக்கம்இருந்திருக்கு. இது ஒண்ணும் புதுசு இல்லை(-:


மனசுக் குடையக் குடைய ரெண்டு வருசத்துக்கு முன்னே நடந்த இன்னொரு சம்பவம் எனக்கு நினைவு வந்துச்சு.அதை அப்பவே ஒரு டயரிக்குறிப்பா எழுதிவச்சிருந்தேன். ( ப்ளொக் எழுத ஆரம்பிக்காத காலம்) இங்கே அதை உங்கள் பார்வைக்கு வைக்கிறேன். எழுத்து நடை மாறுபட்டு இருக்கும், பார்த்துக்குங்க.



தமிழுக்கு வந்த கதி!
-------------------


இந்த மாதம் ஆரம்பத்தில் ( ஜூலை 3, 2004) இங்குள்ள இந்தியன் சோசியல் & கல்ச்சுரல் க்ளப்'-ன் குளிர்கால மத்தியில் கூடும் ஒன்றுகூடல் விழா நடந்தது. இங்கே ஒவ்வொரு சங்கமும் ஒவ்வொரு விதமாகநடக்கும். இதில், உணவும் இங்குள்ள ஒரு 'ரெஸ்டாரண்டில்' இருந்து தயாரிக்கப்பட்டு வழங்கப்படும்.நாம் ஏதும் கொண்டு போகத் தேவையில்லை.இதற்குள்ள 'டிக்கெட்'டுகளை மட்டும் விழா நடக்கும் நாளுக்குச் சிலதினங்களுக்கு முன்பே வாங்கிவிடவேண்டும். அப்போதுதானே, உணவு தயாரிப்பவர்களுக்குத் தெரியும் எவ்வளவு உணவுக்கு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும் என்று.


இதில் அங்கத்தினருக்கு ஒரு 'ரேட்'டும், மற்றவர்களுக்கு இன்னும் கூடுதலாகவும் இருக்கும். அது அநேகமாக இரட்டிப்பு விலை என்பதால், நம் ஆட்கள் அங்கத்தினராக அன்றே பதிவு செய்து கொள்கிறேன் என்றுசொல்லி, அங்கத்தினர் டிக்கெட்டுகளைப் பெற முயல்வார்கள்.


இங்கே ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும். இங்கே நாம் வந்த புதிதில் நம் ஆட்களும் அதீகமில்லை. தமிழ்பேசும் குடும்பங்களும் மொத்தமே மூன்றுதான், எங்களையும் சேர்த்து. மற்ற இரண்டு குடும்பத்தினரும் இலங்கைத்தமிழர். இது 1988-ல். இப்ப 31 தமிழ்க் குடும்பங்கள் இருக்கின்றன. அதில்,ஐந்து குடும்பங்கள்தான்இந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கும் தமிழர்கள்!
1997-ல் நம் மக்கள் தொகை ஓரளவு கூடிவிட்டது.மேலும் ·பிஜித்தீவு இந்தியர்களும் இங்கே இருந்தனர்.அவர்கள் 'ஹிந்தி'மொழி பேசுபவர்கள்.
கோபால் எல்லா இந்தியர்களையும் ஒன்று சேர்க்கும் ஆர்வத்துடன் இந்த 'இந்தியன் சோசியல் & கல்ச்சுரல் க்ளப்'பை ஆரம்பித்தார். முதல் விழாவாக நம் இந்திய நாட்டின்சுதந்திரதினம் பொன்விழா கொண்டாடப்பட்டது. அப்போது முதல் இந்த 'க்ளப்' ஓரளவு நன்றாகவே நடந்து வருகின்றது.


கோபால்தான் 'ஸ்தாபகர்' என்பதால் நாங்கள் எப்போதும் எல்லா விழாக்களுக்கும்,மீட்டிங்குகளுக்கும் தவறாமல் போகும் வழக்கம். இந்த ஒன்று கூடல் வைபவங்கள் எல்லாமே ஒரு வார இறுதியில் சனியன்றுதான் இருக்கும். நாங்கள் கொஞ்சகாலமாக, சனிக்கிழமையன்று மாலை கோவிலுக்குப் போகும் வழக்கத்தைக் கடைப்பிடித்து வருகின்றோம். ஏதாவது முக்கிய நிகழ்ச்சிகளுக்குப் போக வேண்டுமென்றால், சனியன்று காலை கோவிலுக்குப்போய் வருவோம்.


சரி, விஷயத்துக்கு வருகிறேன். இந்த வருட குளிர்கால ஒன்று கூடலுக்குப் போக எனக்கு என்னவோ விருப்பம் இல்லாமல் இருந்தது.மாலையில் கோவிலுக்கே போகலாம் என்று தீர்மானித்து, நாங்கள் விழாவுக்கான' டிக்கெட்'டை முன்கூட்டியே வாங்கவில்லை. கமிட்டி மெம்பர்களும் ,போனில் ஏன் இன்னும் டிக்கெட் வாங்கவில்லை?வீட்டுக்குக்கொண்டுவரட்டுமா ? என்றெல்லாம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். நானும் விடாப்பிடியாக, இந்த முறை வருவதற்கு வசதிப் படாது, அடுத்த முறை பார்க்கலாம் என்றே சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். அவர்களும், விடாப்பிடியாக' மனசு மாறினால் கட்டாயம் ஹாலுக்கு வந்துவிடுங்கள். முன் கூட்டியே டிக்கெட் வாங்குவது உங்களுக்கு மட்டும் விதிவிலக்கு' என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தனர்.


அன்று பிற்பகல், கடைகளுக்குச் சென்றபோதும், ஒரு கமிட்டி மெம்பரைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. அவரும், கட்டாயம் விழாவுக்கு வரவேண்டும் என்று ஆரம்பித்தார். நானும், பார்க்கலாம். ஆனால் மற்றொரு முக்கியமான வேலை வந்துவிட்டது என்று சொல்லிவிட்டேன்.


இதை எதற்கு இவ்வளவு விரிவாகச் சொல்கிறேன் என்றால் விஷயம் இருக்கு!


கடைகளில் இருந்து வீட்டுக்கு வந்தால், நுழையும்போதே தொலைபேசி மணி விடாமல் தொடர்ந்து அடித்துக் கொண்டிருக்கிறது.ஒரு நண்பர் ,போனில் கூப்பிட்டு, அவர் ஏற்கனவே 'டிக்கெட்'வாங்கிவிட்டார் என்றும், விழாவுக்குப் போக இயலாமல் தலைவலியும், காய்ச்சலுமாக இருக்கிறதென்றும் சொல்லி, நீங்கள் இந்த டிக்கெட்டை உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள் என்றும் கூறினார். நானும் இந்தமுறை போகவேண்டாம் என்றிருப்பதைச் சொல்லிவிட்டு, எதற்கும் கோபாலைக் கேட்டுவிட்டுச் சொல்கிறேன் என்றும் கூறினேன்.


கோபாலும், "இது என்ன போக வேண்டாம் என்று நினைத்தால் இப்படியாகிறதே! பாவம். அவர்களுக்கு 20$ வீண்செலவுதானே?சரி, நாமே அதை வாங்கிகொள்ளலாம்" என்றார்.


நானும், கோவிலுக்குப் போக வேண்டாமா? என்றதற்கு, இப்போதே போய்விட்டு வரலாம் என்றார். மணியோ மாலை ஐந்தரைஆகிவிட்டது. நான், நண்பரைத் தொலைபேசியில் விளித்து, கோவிலுக்குப் போய்விட்டு திரும்பி வரும்போது, அவர்கள் வீட்டில் டிக்கெட்டை எடுப்பேன் என்றேன். அவரும், அப்பாடா! ரொம்ப நன்றி.இரண்டரை டிக்கெட் எடுத்திருந்தேன். அரை டிக்கெட் போனால் போகட்டும் என்றார். அப்போது தான் ஞாபகம் வந்தது அவர்கள் குழந்தை ஏமாந்துவிடுமே என்று. உடனே, நான் குழந்தையை விழாவுக்கு அழைத்துப் போவேன். கொஞ்சம் தாமதமாகத்தான் போக முடியும். நீங்கள் பையனை தயாராக வைத்திருங்கள் என்று முடிவாகச் சொல்லி அதே போல் ஆறேமுக்காலுக்குப் பையனைப் போய்க் கூட்டிக்கொண்டு விழாவுக்குப் போனோம்.


விழாக் குழுவினருக்கு எங்களைப் பார்த்ததும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.( அப்படின்னு நினைக்கிறேன்) Indian standard time படி,(நமக்கே உரிய தாமதம்)கலை நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பித்தன. நான் கொண்டுபோன பையனுக்கு ஐந்தே வயது. அவனுக்கு மேடையில் நடப்பது மறைக்காமல் தெரியவேண்டுமே என்று,நான் பையனுடன் முதல் வரிசையில் போய் அமர்ந்துகொண்டேன்.


கலை நிகழ்ச்சிகள் சுமாராக நடந்துகொண்டிருந்தன.ஒரு பஞ்சாபி இளைஞர், க்ளப்பின் 'யூத் கோ ஆர்டினேட்டர்' மேடையில் நிகழ்ச்சிகளை ஒழுங்குபடுத்தி வழங்கிக் கொண்டிருந்தார். எல்லா நிகழ்ச்சிகளும் முடிவடையும் தருணம் அந்த இளைஞர் ஒரு அறிவிப்பு செய்தார்.


" அனைவரும், நம் நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்துவிட்டு எப்போதும் ஹிந்தி, இங்கிலீஷ் பாட்டுகள்தானா என்று, புகார் செய்வதால்,இன்று ஒரு தமிழ்ப்பாட்டு பாடப் போகின்றேன். இதுதான் கடைசி அயிட்டம். சாப்பாடு பரிமாற ரெடியாக உள்ளது.இது முடிந்தவுடன் உணவு"


எனக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது. பரவாயில்லையே! நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தேன். பஞ்சாபி மேளம் மாதிரி ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு மற்றொரு பஞ்சாபி இளைஞரும் மேடை ஏறினார். வந்தது பாட்டு!


பாட்டா அது? ஒரு தமிழ் வார்த்தையும் இல்லை. காட்டு மிராண்டிகள் போலக் கத்திக்கொண்டும், மேளத்தை அடித்துக்கொண்டும்அலறிக் கொண்டிருந்தனர்! பெரிய தமாஷ் நடப்பதைப் போல எல்லோரும் சிரித்துக் கொண்டு அதை அனுபவிக்கிறார்கள்!


எனக்கோ 'ரத்தம்" கொதித்துக் கொண்டிருக்கிறது! முன் வரிசையில் இருந்தபடியால் கையைத்தூக்கிக் காண்பித்து 'நிறுத்து'என்று சைகை செய்தேன். ஆனாலும், மது அருந்திய மந்திகள் போல அங்கே மேடையில் பாட்டும் அதற்கேற்ப ஆட்டமும், மேளமும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. தாங்கமுடியாமல் எழுந்துபோய், " என்ன நடக்குது இங்கே? இதுதான் தமிழ்ப் பாட்டா?" என்று சத்தம் போட ஆரம்பித்தேன். அதற்குள் அந்த இளைஞர், சும்மா 'தமாஷ்'க்குப் பாடினேன் என்றார்.


எது தமாஷ்?


ஒரு மொழியைக் கிண்டல் செய்வது தான் தமாஷா?

அதற்கு, தமிழ் என்று ஏன் சொல்ல வேண்டும்?

உன்னுடைய சொந்த மொழியான 'பஞ்சாபி' என்று சொல்லியிருக்கலாமல்லவா?


ஒவ்வொருவருக்கும் தாய்மொழி என்பது பெற்ற தாய்க்கு சமானமே அல்லவா?

தன் தாயை யாராவது கேலி செய்து, அவமதித்தால் அதைப் பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருப்பதா?

தமிழ் மொழி இந்திய மொழிகளில் ஒன்றில்லையா? எவ்விதம் அதை கேலி செய்யப்போயிற்று?

இந்தியாவின் எல்லா மொழிகளுகளுமே சமமான மதிப்பை உடையதல்லவா?


இந்தியாவின் சிறப்பே இத்தனை மொழிகள் இருந்தும் ஒரே நாடாக இருப்பது தானே?


தமிழும், தமிழனும் கேலிக்குரியவர்களா?


இன்று நீங்கள் கலந்து மகிழும் இந்தக் க்ளப் கூட ஒரு தமிழனால் தொடங்கப்பட்டதல்லவா ?


நீ உண்மையான தமிழ்ப்பாட்டை, தப்பும் தவறுமாகப் பாடியிருந்தால் கூட, நான் மிகவும் சந்தோஷப் பட்டிருப்பேன்.குறைந்த பட்சம், 'உதித் நாராயணன்' போலத் தமிழில் பாட முயற்சி செய்தாய் என்று! அதை விட்டு, ஒரு தமிழ் வார்த்தையும் இல்லாமல் கத்துவதுதான் தமிழ்பாட்டா ?


என்று ஒரே கேள்விக்கணைகளாகத் தொடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். இதற்குள், க்ளப்பின் தலைவரும்,மற்ற கமிட்டி ஆட்களும் வந்துவிட்டனர். எல்லோருடனும் நான் 'சாமி' வந்தமாதிரி கத்தி, சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்!இதற்குள் கோபாலும் பின்னாலிருந்து அங்கே வந்துவிட்டார். அந்த இளைஞன் பேயறைந்தது போல நின்றுகொண்டிருந்தான்!தலைவரும் அதே நிலையில்! மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் என்று பல முறை சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தார்கள்.


நான் சொன்னேன்," இனி நான் உங்களுடைய எந்த விழாவுக்குமே வரமாட்டேன். எங்கள் 'மெம்பெர்ஷிப்'பை கேன்சல் செய்கிறோம். நாங்கள் இப்போதே வெளியேறுகிறோம். உங்க சாப்பாடும் வேணாம், நீங்களும் வேணாம்!"


கோபால் சொன்னார்,"நீங்க செஞ்சது நிஜமாவே பெரிய தப்பு.தலைவர் என்ற முறையிலே நிகழ்ச்சிகள் மேடை ஏறு முன்பே என்னென்னெ இருக்கு. அதுலே குற்றம் குறை இருக்கான்னு 'ரிகர்சல்லே' பாத்திருக்க வேண்டாமா?"


தலைவர் சொல்றார், "தெரியாத்தனமாக தப்பு நடந்து போச்சு. நிகழ்ச்சி நிரலில் பாருங்க. இந்த அயிட்டமே கிடையாது.இந்தப் பசங்க ஏதோ ஆர்வக்கோளாறாலே இப்படி செய்துட்டாங்க! நீங்க இப்படி க்ளப்பை விட்டு போகக் கூடாது.சாப்பிடாமலும் போகக்கூடாது. இது உங்க க்ளப். நீங்க ஆரம்பிச்சது! நான் என்ன செய்யணும் சொல்லுங்க.என்னசெய்யட்டும்?"


அந்த இளைஞன் சொல்றார், "தவறுதலா என் வாயிலே 'தமிழ்'னு வந்துருச்சு. மன்னிச்சுடுங்கோ!"


"தவறுதலா தமிழ்னுதான் வருமா? பெங்காலி, குஜராத்தி, மராட்டி ன்னு வராதா?" இது நான்!


அப்புறம் கோபாலே ஒரு தீர்வும் சொன்னார்." மேடையிலே போய் அந்த இளைஞரும், தலைவரும் நடந்ததற்கு மன்னிப்பு கேட்கணும்"


இது எனக்குத் தோணலே பாருங்க! நாந்தான் சாமியாடிகிட்டு இருக்கேனே!


இதுக்குள்ளே எல்லோரும் சாப்பாட்டுக்கு வரிசையிலே நிக்கப் போயிட்டாங்க!சிலர் சாப்பாட்டை வாங்கி வந்து, சாப்பிடவும் செய்றாங்க!
அந்த இளைஞர் சொல்றாரு, எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடிச்ச பிறகு மன்னிப்பு கேக்கறேன்! இப்ப ம்யூஸிக் சிஸ்டத்துலே பாட்டு போய்கிட்டு இருக்கு.


'பாட்டையெல்லாம் நிறுத்தலாம். நானே நிறுத்துவேன். ஏறு மேடையிலே!' இது நான்.



அப்புறம் அவுங்க ரெண்டுபேரும், மேடையிலே ஏறி 'மைக்'கைப் பிடிச்சு, முக்கியமான அறிவிப்புன்னு சொல்லி, நடந்ததுக்கு எங்களிடமும், எல்லோரிடமும் மன்னிப்புக் கேட்டாங்க! கமிட்டி ஆட்களும் மன்னிப்புக் கேட்டாங்க!


அதுக்கப்புறம், வந்திருந்த மத்த ஜனங்கள் எல்லோரும், அது நிஜமாகவே பெரிய தப்புதான், அப்படி, இப்படின்னு வந்து எங்ககிட்டவந்து சொன்னாங்க!
இவ்வளவும் நடந்துகிட்டு இருக்கறப்ப, எனக்கு இன்னும் ரொம்ப மன வருத்தம் ஏற்பட்டது எதுக்குன்னா, அங்கே இன்னும் ரெண்டு தமிழ்க் குடும்பங்கள் விழாவுக்கு வந்திருந்தாங்க. அவுங்க மட்டும் எதுவும் நடக்காத மாதிரி, வரிசையிலே போய் சாப்பாட்டை வாங்கிவந்து அமைதியா உக்காந்து சாப்பிட்டுகிட்டு இருந்ததுதான்! ஒரு 'சப்போர்ட்டு'க்காகக்கூட எங்ககூட வந்து நிக்கலே!



மற்ற இரண்டு தமிழ்க் குடும்பத்துக்கும் தாய்மொழியும் தமிழ்தான். எனக்கும் கோபாலுக்கும் தாய்மொழின்னு பார்த்தால் தமிழ் கிடையாது. அப்படி இருக்கறப்பவே, தமிழ் மொழியை யாராவது கேலி பேசினால் என்னாலே பொறுத்துக்கொள்ள முடியலே!


போகவே வேணாம்னு முடிவு செய்திருந்த,அந்த விழாவுக்கு எங்களைப் போக வைத்தது எது?


ஒருவேளை, நாந்தான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அப்படி நடந்து
கொண்டேனோ?

நான் செய்தது சரியா?


எனக்குப் பொறுமையா இருக்கத் தெரியலையா?


இப்படி பல கேள்விகள் என் மனசிலே!



வீட்டுக்கு வந்தபிறகு, நடந்ததை நினைத்துப் பார்க்கும்போது, நான் செய்தது மிகச் சரிதான் என்ற எண்ணம் வந்தது. இதுபோன்ற தவறுகளை, வளரவிடாமல் முளையிலேயே கிள்ளி எறியத்தான் வேணும்! இனி மற்றவர்களையும், அவர்கள் மொழியையும், அவர்கள் பழக்க வழக்கத்தையும் மதிக்காவிட்டாலும், கேவலம் செய்வதையாவது நிறுத்திக்கொள்வார்கள் அல்லவா?


கடவுள்தான் என்னை அங்கே கட்டாயப்படுத்தி அனுப்பிவைத்தாரா?
---------
இன்னிக்கு கோயிலில் ஏன் சாமியாடலைன்னு கேக்காதீங்க. 'இந்த அக்கிரமத்தை சாமி நீயே பார்த்துக்கோ'ன்னு விட்டுட்டேன்.