யானைக்கு ஒரு காலம் என்றால் பூனைக்கும் ஒரு காலம்!! (பாலி பயணத்தொடர் 18 )

'உங்களை இந்த வாசலில் இறக்கிவிடறேன்.  சுத்திப் பார்த்து முடிச்சதும் செல்லில்  கூப்பிடுங்க.  நான் வந்து  பிக் பண்ணிக்கறேன். பார்க்கிங் ரொம்ப தூரத்துலே இருக்கு' ன்னார் நம்ம புத்ரா. எதோ  நாற்சந்தி இது.  நல்ல கூட்டம். ட்ராஃபிக்கும் தயங்கித் தயங்கித்தான் போகுது. மழை நின்னபாடில்லை இன்னும்:(

உபுட் அரண்மனை வாசலில் இருக்கோம்.  இங்கே மட்டும்தான் உள்ளே போகக் கட்டணம் ஒன்னும் இல்லை.  சுத்துச்சுவருக்குள்ளே  பெரிய திறந்தவெளி!   முற்றமும்  பெரிய பெரிய  திண்ணை மண்டபங்களுமா இருக்கு. இடது பக்க முதல் மண்டபத்துலே  அரண்மனைக் காவலர்கள்.  மழை நனையாமல் உக்கார்ந்து பார்வையாளர்களைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்காங்க.

சரியான  வடிகால் இல்லாமல் முற்றத்தில் தண்ணீர் தேங்கி நிக்குது. கண் எதிரே  ஒரு அலங்காரக் கதவு.  மூடி இருக்குன்னாலும்  அதுக்குப்பக்கத்தில் ரெண்டு பக்கமும்  அடுத்த சுற்றுக்குப்போக வாசல்கள்  உண்டு.  இடது பக்க வாசல்  வழியா உள்ளே நுழைஞ்சால்  அங்கேயும்முற்றங்களும் தோட்டங்களும் !  நல்ல பராமரிப்பு.  பிரகாரச் சுவருக்கு மேலே சின்னதாக் கோவில் விமானங்கள் போலுள்ளே தெரிஞ்சாலும் அங்கெல்லாம்  போகமுடியாமல்   ப்ரைவேட் ஏரியா என்ற  போர்டு.

அரசகுடும்பத்தினர்  இன்னும் இங்கே வசிக்கிறாங்க.  எட்டாம் நூற்றாண்டில் இருந்து அரசர்களின் ஆட்சி இங்கே நடந்ததாக  பனையோலைச் சுவடிகளில்  எழுதுன  ஆவணம் இருக்காம். அந்தக் காலங்களில் ஏகப்பட்ட சிற்றரசர்கள் சின்னச்சின்ன கிராமங்களில்  அரசு நடத்தி இருந்து இருக்காங்க.

டச்சு நாட்டுக்காரர்கள்  பிடியிலே இந்தோனேஷியா  ஒரு நானூறு ஆண்டுகளுக்கு மேல் இருந்துருக்கு. அந்த காலக் கட்டங்களில்  உள்ளூர் சிற்றரசர்களுக்கிடையில்  ஏகப்பட்ட சண்டைகள் நடந்துருக்கு. சண்டை மூட்டி விட்டவர்கள்  டச்சுக்காரர்கள்தானாம்.  பிரித்தாளும் கொள்கை  நல்லாவே ஒர்க் அவுட் ஆகி இருக்குமே!

இவைகளில் இருந்து  தப்பிப் பிழைச்ச   அரசர்கள்  அதிகமில்லை. அப்படி ஒரு அரச வம்சம் ஆண்டதுதான் இந்த உபுட்.  அவர்களுடைய அரண்மனைதான் இது.  1917 இல்  நிலநடுக்கத்தில்   அழிஞ்சு போனவைகளுக்குப் பதிலா கட்டுனவைகளே  இப்போ நாம் பார்க்கும் கட்டிடங்கள் எல்லாம்!

அரண்மனைக்குள்ளேயும்  போய்ப் பார்க்கலாமுன்னு  எனக்குத் தெரியலை.  அப்புறம் நம்ம  கோவி கண்ணனின் 'காலம்'  சேதி சொல்லுது அம்பதாயிரம் ரூபாய் கொடுத்தால் உள்ளேயும் பார்க்கலாமுன்னு. அடடா....தெரியாமப் போச்சே:(

ஆனால் அரண்மனை வாசியா தங்கலாம் நீங்க.   பெட் அண்ட் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்  ஸ்டைலில் ஹொட்டேல் நடத்துது  அரசர் குடும்பம்.    அரச குடும்பத்தின் கிளைகள் பலவும் இப்ப ஹொட்டேல் பிஸினெஸில் இருக்காங்க. கிட்டத்தட்ட 11 இருக்குன்னு பட்டியல் சொல்லுது.( இதையும் இந்தியாவில் இருந்து கத்துக்கிட்டாங்க போல)

அரண்மனைத் தோட்டத்தில் இருக்கும் மா இப்போதான் பிஞ்சு விட்டுருக்கு. தரையெல்லாம் வடுக்கள். பேசாம அரசர் , அரண்மனை  மாவடு ஸ்பெஷல் னுகூட  ஒரு வியாபாரம் ஆரம்பிக்கலாம்.

இந்த அரண்மனை முற்றத்தில்   மாலை நேரத்தில்  ஒரு நாளைக்கு ஒருவிதமுன்னு தினமும் கலை நிகழ்ச்சிகளை நடத்தறாங்க. நாம் போன அன்று  Legong Dance. மஹாபாரதக் கதை.

எனக்கு இந்த  நிழல் பொம்மலாட்டம் பார்க்கணுமுன்னு ரொம்ப ஆசை.   (Wayang Kulit . shadow puppet show)முகுந்தா..... முகுந்தா.......  க்ருஷ்ணா  முகுந்தா முகுந்தா  வரம் தா  வர ம் தா,  ப்ருந்தா வனம்தா.....    வனம் தா  ( என்னமா எழுத்திட்டீர்,  ஐயா வாலி!!!)  எங்கே நடக்குதுன்னு  தெரியலை. ஹொட்டேலுக்குப்போய்  விவரம் கிடைக்குதான்னு பார்க்கணும். அப்பதான் நினைச்சேன்...பேசாம மடிக்கணினியைக் கொண்டு போயிருக்கலாம்...ப்ச்....

அரண்மனை மண்டபத்தில்  ஈரத்தோடு ஈரமா இருந்துட்டுப்போகட்டுமேன்னு  பெரிய மனசு பண்ணும் நாய்!

மழை லேசா விட்டது.  சரி,  பார்த்தது போதுமுன்னு  புத்ராவை செல்லில் கூப்பிட்ட ரெண்டாவது நிமிசம் வந்து பிக் பண்ணிட்டார்.  நாற்சந்தி கடைவீதிபோல ஒரே கலகல.

 எங்கேயும் போகாமல் நேரா ஹொட்டேலுக்கு வந்துட்டோம்.  மறுநாள் எட்டு மணிக்கு புத்ராவை வரச்சொல்லிட்டு  ஹொட்டேல் கார்பார்க்கைக் கடந்தால்   Apa kabar? ( How are you?)  என்று கரகரத்த குரல்.  ஆஹா.... நேத்து வாய் திறக்காமல் இருந்த  மைனா நம்பர் 2 !   'ஐ  அம் ஃபைன்.  ஹௌ ஆர் யூ' ன்னுட்டு  அறைக்குப் போனோம்.  அங்கே உம்மரத்தில் இருந்த கசேரகள் ஒன்னில் ஒரு பூச்ச!  ம்யாவ்!!!

பூனைப்பசங்களுக்குக் கூட ஒவ்வொரு தேசத்தில் ஒரு முகம்!  இது பாலினீஸ் இல்லையோ!.... கொஞ்சம் நீண்ட முகம். யார் வந்தா என்ன யார் போனா என்னன்னு நிம்மதியா உறக்கம்.  ஈர உடுப்பை அலசிப் போட்டுட்டு  சூடா ஒரு ஷவர் எடுத்தபின்தான்  கொஞ்சம் ஆசுவாசமா இருந்துச்சு.  இந்த செருப்புதான் மழையில்  நனைஞ்சே... ஊறிப்போன  ப்ரெட்  மாதிரி.  அது காய்ஞ்சால் தான் நடக்க வசதிப்படும். லக்கேஜ் ரொம்ப வேணாமுன்னு ஒரு ஜோடி செருப்போட தான்  வந்துருந்தேன்:(

அழைப்பு மணி என்ற ஆடம்பரம் கூட இல்லாத அறையில் நல்லவேளையா ஹேர் ட்ரையர் வச்சுருந்தாங்க.   கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்.........கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்............

ரெண்டு காஃபி  கொண்டு வரச்சொல்லிட்டு  கோபாலும் குளிச்சுட்டு வந்தார்.  காஃபியும் வந்துச்சு. அதே ரெண்டு பெரிய ஜக்.  இப்படி மொடாக்குடியரா இருக்கமுடியுமோ? காஃபி குடிச்சுக்கிட்டே  பேசறோம். தமிழ் பேச்சு தாலாட்டா இருக்கு போல... ஒரு அனக்கமில்லாமத் தூங்கறான்.

ரொம்ப அலைஞ்சுட்டோம். எங்கேயும் போகாமல் ஓய்வெடுக்கலாமுன்னு  நினைச்சேன்.  நாளைக்கு இங்கிருந்து கிளம்பணும்.  நெல்வயலையும்  கேரளவீட்டையும்  விட்டுப்பிரியணுமேன்னு மனசு சோகம் பாடுது.  அஞ்சரைக்குத் தூக்கம் கலைஞ்சு  எழுந்து கட்டைச்சுவர் மேல் தாவி உக்கார்ந்தான்.

ராத்திரி சாப்பாட்டு?  பிரச்சனை இல்லை/ அதே இந்தியன் கடைக்கு  ஃபோன் போட்டால் ஆச்சு.  மெனு கார்டை எடுத்து வச்சுக்கிட்டு அரைமணி நேரம் அலசி ஆராய்ஞ்சு  ஏழரைக்கு கொண்டு வரச்சொல்லணுமுன்னு  ஃபோன் செஞ்சால்............     சண்டே ஹாலிடே!  போச்சுடா.....

தொடரும்............:-)