அஷ்டாவதானியுடன் ...... ( மூன்று மாநிலப் பயணம்- தொடர் : 7)

கண்ணில் தொட்டு ஒத்திக்கலாம் போல அப்படி ஒரு அழகான உள் அலங்காரம்,  அந்த வீட்டம்மாவின் ரசனையைக் கோடி காமிச்சது!  பளிச் என்று இருந்த  சிட்டிங் ஏரியாவைப் பார்த்ததும்,  கோபால் என்னை பொருள் பதிந்த (!!) பார்வை  பார்த்தார்.

 'நீயும் இருக்கறயே....  வீடு முழுக்க கன்னாபின்னான்னு ஏகப்பட்ட ஜங்க் வாங்கிவச்சுக்கிட்டு!'

இதுக்கெல்லாம் மனசாட்சி உடனே சமாதானம் சொல்லிரும்.  ஆமாமா....   எங்கோ தொலை தூரத்தில் இருக்கும் நமக்கு,  நம்மூர் அலங்காரங்களை குறைந்த பட்சம் நம்ம வீட்டிலாவது பார்த்துக்க வேற வழி என்ன?  எனக்கு ,  வீடு  ஒரு லிட்டில் இண்டியாவா இருந்துதான் ஆகணும்:-)))

இங்கே வரும் வழியிலேயே   செல்லில்  இன்னொருக்கா வழிகேட்டுக்கிட்டோம்.  மைத்துனருக்கு இடம் தெரியும் என்பதால் பிரச்சனையே இல்லை.  அதுக்குள்ளே நம்ம  சீனிவாசன் ( சென்னை ஸ்ரீராம்  ட்ராவல்ஸ் ட்ரைவர்) வந்து சேர்ந்துட்டதாக சொன்னார்.  செல்பேசியின் உபகாரங்களில் இது ஒன்னு.  தகவல் சட்னு கிடைச்சிரும்.  நாளைக்குச் சென்னைக்குப் போயிடறோம். பெட்டிகள் அதிகம்  (!) இருப்பதால்  பெரிய வண்டியுடன் சீனிவாசனை  பெங்களூருக்கு அனுப்பி வைக்கும்படி  ஏற்கெனவே  ட்ராவல்ஸ் ஓனரிடம்  சொல்லி வச்சுருந்தோம்.

'சிட்ரஸில் சொல்லி இருக்கோம்.   நமக்கான பார்க்கிங்  அங்கே இருக்கு. சாப்டுட்டு நல்லா ஓய்வெடுத்துக்குங்க.  காலையில் பார்க்கலாமு'ன்னு  சொன்னார் கோபால்.

முதல்முதலாப் பார்க்கும் எண்ணமும், வியப்பும் ஒன்னுமே இல்லை.  தினம் தினம் பார்க்கும் சிநேகிதியை இன்றைக்கும் பார்த்துப்பேசுவது போலதான் இருந்துச்சு.

நல்ல பண்பட்ட எழுத்துக்குச் சொந்தக்காரர்.  புகைப்படக் கலைஞர்.  கவிதாயினி,  எழுத்தாளர்,  வீட்டு உள் அலங்கார நிபுணர், அருமையான பேட்டி எடுக்கும் நிருபர், குரல் எழும்பாமல் இனிமையாகப் பேசுபவர், விருந்தினரை உபசரிக்கும் பாங்கு இப்படிப் பன்முகம் கொண்ட திறமைசாலி  நம்ம ராமலக்ஷ்மி. ( இன்னும் என்னென்ன திறமைகள்  ஒளிஞ்சுருக்கோ!  அதான் எட்டுன்னு சொல்லிட்டேன்:-)

இந்த வருச கல்கி  தீபாவளி மலரில் இவுங்க எடுத்த படங்கள் வந்துருக்கு என்பது கொசுறுத் தகவல்:-)

அன்றைக்கு நடந்தது என்னன்னு அவுங்க சொற்கள் மூலமாகவே  பார்க்கலாம் நீங்க.   தன்னுடைய  இரண்டு புத்தகங்களை   ( அடைமழை,  இலைகள் பழுக்காத உலகம் ) அன்பளிப்பாக தந்தாங்க.  சென்னையில் நான் வல்லியம்மாவை சந்திக்கப்போறேன் என்பதால் அவுங்களுக்கும் இந்த இரண்டு புத்தகங்களைக்  கொடுத்தனுப்பிய  அன்பு,   என் மனசுக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்துச்சு.

இது போதாதுன்னு நினைவுப்பரிசா ஒரு அழகான வெள்ளிக்குத்துவிளக்கு எனக்கு!   நம்ம சாந்திக்கும் ஒரு நினைவுப்பரிசு.

 கோபாலும், ராமலக்ஷ்மியின் கணவரும்  என்னவோ    ஆழ்ந்து உரையாடிக்கிட்டு இருந்தாங்க.  உலகம் சுற்றும் வாலிபர்கள்!  என் கவனம் அங்கே இல்லை:-)  ஆனால்.... ஒன்னு மட்டும் என் காதில் விழுந்தது.

கோபால்:  " அவுங்க எழுதுவதற்கு நீங்கள் என்ன மாதிரி உதவி செய்யறீங்க?"

"அது எதுக்கு, இது எதுக்குன்னு  எல்லாத்துலேயும் தலையை நுழைக்காம  சுதந்திரமா செயல்பட விட்டால் போதாதா?"

சட்னு சொன்னது நாந்தான்:-)))

படங்கள் எல்லாம் குடும்பப்படங்களாகிப் போனதால்  வெளியிடவில்லை. மன்னிக்கணும்.  கண்ணைக் கட்டி இழுத்தது புத்தக அலமாரி!  ஹைய்யோ!!!!

கைநிறைய பரிசுப்பொருட்களுடனும் மனம் நிறைய மகிழ்ச்சியுடனும் அங்கிருந்து கிளம்பினோம். வாசல் கேட்வரை வந்து வழியனுப்பினார்கள்.
எங்களுக்கு தீபாவளிப் பரிசாக புதுத்துணிகள் எடுத்துத் தரணும் என்று சாந்திக்கு   ஒரு பிடிவாதம். 'அதெல்லாம் வேண்டாம். எதாவது பொம்மை வாங்கித் தாங்க. கொலுவில் வைக்கலாம்'  என்று சொன்னதும்  ஒரு  கடைத்தெருவுக்கு (எந்தப்பகுதின்னு இருட்டில் தெரியலை.  மல்லேஸ்வரமாகவும் இருக்கலாம்) கூட்டிப்போனார்கள்.

 அழகழகான  பொம்மைகள்.  அப்பதான் நினைவுக்கு வந்துச்சு எனக்கு கலசத்தில் வைக்க ஒரு முகம் வேணும் என்பது.

" பக்கத்துலேதான் நகைக்கடை இருக்கு. வெள்ளியில் வாங்கலாம்"  சாந்தி சொன்னதைக் கேட்டதும்,  கோபாலின் ரீயாக்‌ஷன் எப்படி இருக்குன்னு பார்க்கலாமேன்னா.....  வழக்கம்போல் முன்னால் ஓடிக்கிட்டு இருந்தார்:-)

'அதெல்லாம் வேணாம்.  நான் வீட்டுலே வரலக்ஷ்மி நோம்பெல்லாம் செய்யறதில்லை.  இது ஜஸ்ட் அலங்காரத்துக்கு மட்டும்தான்'  என்று சொல்லி வாய் மூடலை.....  இதைப் பாருங்கன்னு  கொண்டு வந்து கையில் கொடுத்தாங்க விற்பனையாளர். அட! ஆமாம். இதுதான் !  அவுங்க  காமிச்ச ஒரு  அட்டைப்பெட்டியில் இன்னும் ஒரு பத்துப்பனிரெண்டு முகங்கள்.  மரமுகமோன்னு இருந்த சந்தேகம் ,   வெள்ளை உலோகம் என்றதும் தீர்ந்துச்சு:-) அப்பாடா.....

கண் சரியில்லை, நகையிலே கல் விழுந்துருக்கு,  மூக்கு கொஞ்சம் கோணையா இருக்கோ?  காதுக்கம்மல் நல்லா இல்லையே இப்படி நோணாவட்டம் பார்த்தபின் சின்னதும், கொஞ்சம் பெருசுமா ரெண்டு முகங்கள் தேறுச்சு.  இப்ப.... இதுலே எதுன்னு இன்னொரு முக்கியமான  தீர்மானம் எடுக்கணும்.  நம்ம கிட்டேதான் ரெண்டு குடம்  இருக்கே. அதனால் ரெண்டாவே இருக்கட்டும்.

"ஏம்மா....  ஒன்னு சின்னது ஒன்னு பெருசா இருக்கே?"

நம்மூட்டுக் குடங்களும்  சின்னதும் பெரியதுமாத்தான் இருக்கு:-)

வெளியே கடைத்தெருவில்  கலகலன்னு தீபாவளிப் பர்ச்சேஸ் கூட்டம்.  சந்தடியைப் பொருட்படுத்தாமல்  நல்ல உறக்கத்தில் இருக்கார் சிண்ட்டு.

பழவகைகள் வண்டியில் விற்பனை. கண்ணை  இழுத்தது கொய்யா. எங்கூர்லே கிடைக்காதே.  நல்ல பெரிய பழங்களாப் பொறுக்கி வாங்கினேன்.  அதில் நல்லாக் கனிஞ்சது ஒன்னு எனக்கு!

கடை வரிசைகளுக்கு எதிரே  ஒரு பார்க்.  கடையின் பெயரை அப்பதான் பார்த்தேன்.  தேவி ப்ரஸாத் சூப்பர் பஸார்.  மல்லேஸ்வரம்தானாம்.

வீட்டில் சாப்பிடலைன்னு சாந்திக்கு ஒரே குறை.  மணி எட்டாகப்போகுது. ராத்திரி டிஃபனுக்கு இட்லி செஞ்சு தரேன்னு  இழுத்துக்கிட்டுப் போனாங்க.   மைத்துனரின் இரண்டு மக்களும் ஜெர்மனியில் மேற்படிப்பு.  அவுங்களுடன் ஸ்கைப்பில்  பேசிக்கிட்டு இருந்தோம் இட்லி  வேகும்வரை:-)

பெரியம்மா பெரியப்பாவை வீட்டில் பார்த்தது அவுங்களுக்கும் மகிழ்ச்சி. மகன் சமையல் நிபுணரா மாறிக்கிட்டு இருக்கார். பேசாம  ஜெர்மனியில் ஒரு இண்டியன் ரெஸ்ட்டரண்ட்  ஆரம்பிக்கணும். அதென்டிக் சவுத் இண்டியன் மெனு.  சுருக்கமாச் சொன்னா....  இப்ப இண்டியன் உணவகங்களில்  இருக்கும் ஐட்டங்கள் ஒன்னுமிங்கே தலை காட்டக்கூடாது,ஆமாம்:-)

மறுநாள் காலை எங்களோடு ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்  சாப்பிடவரச் சொல்லிட்டு  அறைக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.

"ஏங்க  கொய்யாப்பழம்   எங்கே?"

ஙே....

தொடரும்......:-)


PIN குறிப்பு:  கோபால் அடைமழையை வாசித்துவிட்டார்!  சின்னச்சின்னக் கதைகளாக தன்னைப்போன்ற பாமரனுக்கும்  புரியும்படியாக எளிமையாக இருக்காம்!!!!