இப்பெல்லாம் நோ ஜருகண்டி !!!!!!!!!!!! (திருமலைப் பயணம் மினித் தொடர் பகுதி 2 )

போனவாரம் 9 ஆம் தேதி வியாழன் காலை ஆறுமணிக்கு அந்த ஸ்ரீநிவாஸனே சாரத்யம் செய்ய, திருப்பதிப் பயணம். திருத்தணியில் இருந்து பைபாஸ் ரோடுவழியா போறோம். ரயில் எங்களை முந்திக்கிட்டு வேகம் எடுத்து ஓடுது:)
தீருப்பதீ = தீநமலைன்னு தமிழில் எழுதுன பேருந்து நம்ம முன்னால் போகுது. அண்டை மாநிலம். ஆனாலும் ஒரே ஒருத்தருக்குக் கூடவா தமிழ் அறவே தெரிஞ்சுருக்காது? அறவமுன்னா இவ்வளோ அலட்சியமா?
இருபத்தி இரண்டு வருட மாற்றங்கள் மாறுனதே தெரியாமல் எல்லாம் புதுமை. கீழ்த் திருப்பதியில் எம் எஸ் எஸ் அம்மா தம்பூரா ஏந்தி அமர்ந்திருக்கும் தங்க வர்ணச்சிலை! க்ளிக்குவதற்குள் வண்டி பறந்துருச்சு:( சுப்ரபாதமுன்னு நினைச்சாலே எம் எஸ் எஸ் அம்மாதானே அத்தாரிட்டி ! பெருமாள் கூட அப்புறம்தான் நினைவுக்கு வருவார் இல்லையோ!!!!!
இந்த முறையும் சம்ப்ரதாயம் விடுபட்டது. பத்துமணிக்கு அங்கே இருந்தால் என் ஆர் ஐ. வரிசையில் போகலாமுன்னு மலேசியத்தோழிகள் சொல்லி இருந்தாங்க. கைகூப்பி வரவேற்கும் பெரிய திருவடியைக் கடந்து செக்யூரிட்டி செக்கப் போனோம். ஏழெட்டு வரிசையில் வண்டிகள்.
பெட்டிகள் கொண்டு வந்துருந்தால் அவைகளை வெளியே எடுத்து ஸ்கேன் செஞ்சுக்கணும். நமக்கு கையில் ஒரு பை.. (மஞ்சப் பையா மட்டும் இருந்துருந்தா எவ்ளோ நல்லா இருந்துருக்கும்!!)! அதில் ஒரு செட் மாற்று உடுப்பும், வேண்டுதலுக்காக நியூஸியில் வெட்டிய முடிக் கற்றைகளும்.( இதுவே ரெண்டு கிலோ எடை)
மலைக்குப்போகும் பாதையில் காளி கோபுரம் கண்ணில் பட்டது. பாதையில் அங்கங்கே வரவேற்பு வளைவுகள். பளபளன்னு புதிய சாலை. ஓய்விடங்கள் எல்லாம் அருமை. நமக்கு நின்னு பார்க்க ஏது நேரம்? ஓடு............

பத்து இருபதுக்குக் கல்யாணகட்டாவைத் தாண்டும்போது முடி கொடுக்கணுமுன்னு சாரதியிடம் சொன்னால்.....விடுதியில் தங்கி இருப்பவர்களுக்கு மட்டுமே இங்கே அனுமதின்றார். இது என்னடா புதுக் கதைன்னு நினைக்குமுன் வைகுண்டம் காம்ப்ளெக்ஸில் வண்டி நின்னுச்சு. செருப்பை வண்டியிலே விட்டுட்டுப் போங்கன்னார் சாரதி ஸ்ரீநிவாஸன். கூடவே கேமெரா, செல்ஃபோன்கள் எல்லாம். எதுக்கும் அனுமதி இல்லை(யாம்)

வைகுந்தம் க்யூ காம்ப்ளெக்ஸில் கம்பிக்கூண்டுகளுக்குள் வரிசை நகராமல் நிற்பது தெரியுது. நடுங்கிப் போயிட்டேன். யாருக்காவது மயக்கம் வந்தால் அதோகதிதான்..... இப்படியா மந்தை மாதிரி....:(


விசாரணையில் விசாரிச்சு கோவில் ஊழியர் ஒருவர் வழி காட்ட சுபோதம் என்ற வாசலுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். 11.30க்கு என் ஆர் ஐ.க்களை உள்ளே விடுவார்களாம். ஒருவயதுக்குட்பட்டக் கைக்குழந்தையுடன் வருவோர், புதுமணத்தம்பதிகள், தேவஸ்தான ஊழியர்கள் குடும்பம் இப்படி எல்லோருக்கும் இன்னொரு வழி இங்கே.

நமக்கு இன்னும் அம்பது நிமிடங்கள் இருக்கு. முடி கொடுக்கப் போகலாமுன்னா..... அம்பது நிமிசத்தில் போய்வர முடியாது. எப்பவும் போல இடும்பிக்கு வேற வழி! படுத்துக்கினு போர்த்திக்கவா இல்லை போர்த்திக்கினு படுத்துக்கவா.................

கல்யாண உற்சவத்துக்கு பணம் கட்டுனவுங்க வாங்க வாங்கன்னு அப்பப்ப தர்மக்கூச்சல் போட்டுக்கிட்டு இருந்தாங்க. ஊழியர்கள். பட்டும் பீதாம்பரமும் நகையும் நட்டுமா வந்துக்கிட்டு இருந்த மக்கள்ஸ்க்கு அஞ்சு நிமிசத்துக்கொருமுறை கேட் திறந்து வழி விட்டுக்கிட்டே இருந்துச்சு!!!!!!! பெரிய சிபாரிசோ என்னவோ?

சரியா 11.25க்கு உள்ளே அனுப்பினாங்க. எலெக்ட்ரானிக் கேட்டுக்குள்ளே நுழையும்போதே நம்ம தலையில் இருக்கும் பூவை எடுத்துப்போட்டுடச் சொன்னாங்க. திருமலையில் எல்லாப் பூக்களும் இறைவனுக்கே. ஆனால் முடி போகப்போகுதேன்னு காலையில் மலர் சூடி பிஃபோர் ஃபோட்டோ எடுத்துக்கிட்டேன். திரும்பி வந்ததும் ஆஃப்டர் எடுக்கணும்.
கேட்டைத்தாண்டி உள்ளே போனோம். அங்கே ஒரு படிவம் நிரப்பணும். கையோடு கொண்டு போயிருந்த பாஸ்போர்ட் முதல் பக்கத்தின் காப்பியைப் பார்த்து பாஸ்போர்ட் நம்பர் மற்ற விவரங்கள் எழுதிக் கையெழுத்துப் போட்டோம். 'இது என்ன காப்பி கொண்டுவந்துருக்கீங்க? பாஸ்போர்ட் எங்கே'ன்னார் ஆப்பீஸ்ஸர்.

"சரியாப் போச்சு. இந்தக் கூட்டத்துலே தொலைஞ்சு போச்சுன்னா அப்புறம் எப்படி ஊருக்குப் போவேன் (ஆப்பீஸ்ஸர்)?"

சொன்னது புரிஞ்சது அவருக்கு:-)

தலைக்கு 300 ரூபாய் தரிசனக் கட்டணம். இன்னொரு சின்ன கேட்டைத் திறந்து உள்ளே போகச் சொன்னாங்க. காலை வீசிப்போட்டு கடந்து போனோம். ஒருவர் தாராளமா போகும் அளவுள்ள கம்பித்தடுப்பு வரிசை. அங்கே (யும்)வரிசையில் இருக்கும் ஆட்களைப் பொருட்படுத்தாமல் பின்னால் இருந்து முண்டியடிச்சுக்கிட்டு நம்மை இடிச்சுக் கம்பிப் பக்கமா ஒரே தள்ளு தள்ளிட்டு முன்னேறிப்போகும் மாக்கள்.

ஒரு இடத்தில் கைப்பைகள் ஸ்கேன் செய்யப்பட்டன. அது முடிஞ்சதும் ஒரு இருபது மீட்டர் தூரத்தில் கோவில் முகப்பு கோபுரவாசலுக்கு வந்துடறோம். இங்கே 300 ரூ கட்டணம், கட்டணமில்லாத சேவை என்று எல்லா மக்களையும் 'இனி உன் சமர்த்து'ன்னு ஒன்னாக் கலந்துடறாங்க. அலையில் அகப்பட்ட மீன்கள் தானாவே அடிச்சுக்கிட்டுப்போகுது! நாம் ஒன்னுமே செய்யவேணாம். கூட்டம் நம்மை முன்னேற்றும்!

கொடிமரத்தைச் சேவிச்சுக்கிட்டு இடப்பக்கமா கருவறை முன்மண்டபத்துக்குள் போயாச்சு. இடது பக்கம் இருக்கும் ரங்க மண்டபத்தைக் கண்கள் ஏறிட்டுப் பார்ப்பதோடு சரி. அங்கே இங்கே திரும்பவிடாமல் கூட்டமே நம்மை உள்ளே தள்ளிக்கிட்டுப் போகுதே! நாலுஅடி அகல கம்பித்தடுப்பில் எட்டு ஆட்கள் போகணும். நாங்க நடுவில் இருக்கோம். ரெண்டு பக்கமும் தள்ளியனுப்புறாங்க. மூக்குக்(?!) கண்ணாடி அடிபடாமல் இருக்க காபந்து பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன். குதிகாலை உயர்த்தி எட்டிப்பார்த்தால் அதோ குலசேகரன் படி!

உள்ளே கும்மிருட்டு. கண்களை ட்ரெயின் பண்ணி இருட்டுக்குப் பழகுமுன் குலசேகரன் படி முன் கட்டி இருக்கும் சங்கிலிக்கு அருகில் வந்தாச்சு. என் முன்னே இருந்த ஒருவர் சட்ன்னு குனிஞ்சு கும்பிட கீழே விழறார். அவரைத் தடுத்து நிறுத்த அங்கிருந்த ஊழியர்கள் முயற்சிக்க, சாமி பாருன்னு கோபால் என்னிடம் சொல்ல கண்ணை உள்ளே அனுப்பிய விநாடி, என் கையைப் பற்றி இழுத்தது............... சாமி இல்லைப்பா:(

நோ ஜருகண்டி........ கையோடு கை பேசுங்கால்
வாய்ச்சொல்லில் என்ன பயன்

இழுத்த வேகத்தில் அப்படியே வெளியேறும் வாசல்பக்கம் எறிஞ்சது, அங்கிருந்த கோவில் ஊழியையின் கை. நான் என்ன பார்த்தேன்? முதல்லே...பார்த்தேனா? ஆங்......பார்த்தேன். கும்மிருட்டில் ரொம்பவே மெல்லீஸா ஒரு ஒளியில் உயரக்குறைவா பெருமாள் நிக்கறார். ஒத்தை வரிசையாக் கட்டுன மஞ்சள் சாமந்திச் சரம், அதுக்குக் கீழே பச்சையாய் துளசி மாலை, அப்புறம் வெள்ளை மலர்கள் சரம், அடுத்த வரிசையா அரளிப்பூ நிறத்தில் ஒரு சரம். இப்படி நாலஞ்சு மெல்லிய பூச்சரங்கள் மட்டுமே போட்டுருந்தார்.

' வெளியே வந்து விழுந்த' எல்லோருக்கும் முகத்தில் ஒரு ஆசுவாஸம். பெருமாளைப் பார்த்ததால் இருக்காது. நசுங்கல்களில் இருந்து விடுபட்டு மூச்சு விட முடிவதால் ஏற்பட்ட திருப்தியாத்தான் இருக்கணும்.

மணி 12.10. ஆகக்கூடி 45 நிமிசத்தில் உள்ளே புகுந்து வெளியேவும் வந்தாச்சு.

Bபங்காரு Bபாவியைக் கடந்து மண்டபத்தில் ஏறி உக்கார்ந்து கண்களை உயர்த்தி ஆனந்த நிலையம் தங்கக்கோபுரத்தைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் மனசுலே தாளமுடியாமல்............. கண்ணீர் பொங்குச்சு. சுருக்கத்தில்(சின்னதா) ஒரு நயாக்ரா.

இப்ப எதுக்கு கரையறாய்? பொம்மநாட்டிகள் அழுதா நேக்குத் தாங்காது கேட்டோ...........கோபால் சொல்றார். 'வெறும் துளசி மாலையும் இடுப்பில் ஒற்றை வேஷ்டியுமா நகைநட்டு எதுவுமே இல்லாம சின்ன நாமமாப் போட்டுண்டு நின்னார்'

"இல்லையே............. வேற மாதிரின்னா இருந்தது. பூச்சர வரிசைகளோடு"

"இல்லவே இல்லை. சிம்பிளா கண்ணைக்கூடத் திறந்து(?) வச்சுண்டு இருந்தார்"

"ஐயோ...... அப்படியா? நான் பார்க்கவே இல்லை......"

"இல்லை. நான் சாமி பாருன்னு சொன்னேன். நீ கண்ணை உசத்திப் பார்த்தாய்"

"அட ராமா...... என் கண்பார்வையைப் பறிச்சுட்டான் போல இருக்கே! நான் பார்த்தது வேற மாதிரி! "

ஐயோ..... என் கண்ணைக் கட்டிட்டான்...........

நினைக்க நினைக்கப் பொங்கிப்பொங்கி அழுகை. பார்த்தேனா? இல்லையா? ஊனக்கண்ணில் பார்த்தேனா? ஞானக்கண்ணில் பார்த்தேனா? இந்த விநாடிவரை சந்தேகம் தொடர்கிறது. கோபால் ஒரு புண்ணியாத்மா. அவர் சொன்னால் சரியாத்தான் இருக்கணும். அன்று முதல் இன்றுவரை தினம் நாலுமுறை, 'எப்படி இருந்தான் எப்படி இருந்தான்'னு கோபாலைப் பிச்சுப் பிடுங்கிக்கிட்டே இருக்கேன்:(

பாவம் கோபால். தூக்கத்தில் எழுப்பினாலோ இல்லை தெரியாமல் கை கால் பட்டுச்சுன்னாலோ அலறி அடிச்சுக்கிட்டு 'ஒத்தை வேட்டி, துளசிமாலை சின்ன நாமம்' ன்னு பினாத்தறார்:-)

சரி....இப்போ கோவிலைப் பற்றிக் கொஞ்சமா(!)ச் சொல்லவா?)

தொடரும்..............:-)