ப்ரிவ்யூவுக்குப் போனோம்

அக்பருக்கு இந்து மனைவி உண்டா, இல்லையா? அப்படி இருந்துருந்தா அவுங்க பெயர் என்ன? ஜஹாங்கீரின் மனைவி பெயர்தான் அக்பரின் இந்து மனைவி பெயரா? இப்படியெல்லாம் சரித்திரக் குழப்பங்கள் ஒரு பக்கம் இருக்க.......

ஜோதா அக்பருக்கு ப்ரிவ்யூக்குப் போகும்படியா ஆச்சு எங்களுக்கு. சரித்திர டீச்சருக்குச் சரித்திரப்படத்தைப் போட்டுக் காமிக்கணுமா இல்லையா?சரி. நம்ம பார்வையில் படம் எப்படி?

பிரமாண்டமான போரில் ஆரம்பிக்குது படம். சின்னப்பையன் ஜலாலுதீனுக்குப் பட்டம் கட்டி போரில் தோற்ற மன்னரின் தலையை வெட்டச் சொல்றார் அவரோட கார்டியன் கம் சேனாபதி பைரம் கான்.
இளகிய மனமுள்ள ஜலாலுதீன் வேணாமுன்னு மறுக்கவும், அந்தக் கத்தியை எடுத்தே, எதிரித் தலையைத் துண்டாடுறார்.

ஜலாலுதீன் மொஹம்மத் தன் ராஜ்ஜியத்தை விரிவாக்கிப் போகும்போது அவர் ஆட்சிக்கு உட்பட மறுத்தாங்க சில ராஜபுத்திர அரசர்கள். சிலர் சரின்னு சம்மதிக்கிறாங்க. இதன் காரணமா, ஜோதாபாய்க்கு சின்னவயசில் நிச்சயம் செய்த திருமணம் நின்னு போச்சு. மாப்பிள்ளைவீட்டார் வேணாமுன்னு போயிட்டாங்க.

ஜோதாவின் அப்பா, ஜலாலுதீனின் உதவி கேட்டு வர்றார். உதவிக்குப் பதில் உதவியா தன் பொண்ணைக் கட்டிக் கொடுக்கறேன்னு சொல்றார். இங்கதான் கொஞ்சம் உதைக்குது. ராஜபுத்திரர்களைப்பற்றி முந்தி எங்கியோ கொஞ்சம் படிச்சதில் அவுங்க வீரம், நேர்மை, மத சம்பிரதாயங்களில் அவுங்களோட பற்றுன்னு மனசுலே ஒரு 'படம்' இருந்துச்சு. இப்ப என்னன்னா.....ஒரு தகப்பனே வேற்றுமதக்காரருக்குத் தன்மகளை மணமுடிக்கத் தரேன்னு சொல்றாரே.......

ராஜ்ஜியமுன்னு வரும்போது நீதி நியாயங்கள் மாறிப்போகுதோ என்னவோ? அது இருக்கட்டும். இப்ப 'கதை'க்கு வருவோம்.....

கல்யாணமுன்னு சொல்லி ரெண்டு பகுதியையும் சேராத ஒரு பொது இடத்துக்கு(அப்படித்தான் இருந்துச்சு) வந்து சேர்ந்தாங்க. பொண்ணு ஒரு கூடாரத்தில் இருக்கு. அப்பாகிட்டே சொல்லுது நான் மணமகனை 'ரெண்டு கேள்வி'கேக்கணும். அதுக்கப்புறம்தான் கட்டிக்கச் சம்மதமா இல்லையான்னு சொல்வேன்னு.

ஜலாலுத்தீன் செய்தி கேட்டுப் பொண்ணைப்பார்க்க வர்றார். பொண்ணு கேட்கும் ரெண்டு நிபந்தனை, ஒண்ணு, கல்யாணம் கட்டுனாலும் மதம் மாறாம இப்படியே இருப்பேன். ரெண்டு, என்கூடவே என் சாமியையும் கொண்டு வருவேன். அதுக்கு ஒரு பூஜை ரூம் ( கோயில்னு சொல்லுது) கட்டிக்க அனுமதி வேணும்.

பொண்ணோட தைரியத்தையும் நேர்மையையும் பாராட்டுன ஜலால் ( செல்லமா இப்படிச் சொல்லிக்கறேன். முழுப்பெயரும் நீளமா இருக்கு) சரின்னதும் அங்கேயே 'அக்னி வளர்த்துச் சம்பிரதாயமா அக்னியை வலம்வந்து (ஸாத்ஃபேரே) கல்யாணம் முடிஞ்சுருது. முதலிரவு....பாட்டு வருமுன்னு பார்த்தா...ஊஹும்...... பொண்ணுக்கு இஷ்டமில்லாம அவளைத் தொட மாட்டேன்னு ஜலால் சொல்றார். மறுநாள் அதிகாலையில் அவர் அவசர அரசாங்க அலுவல்னு தில்லிக்குப் போயிடறார்.

பொண்ணு மாமியார் வூட்டுக்குப்போகுது. ஆக்ரா கோட்டை. பொண்ணோட கூடவே சில தோழியர் சேடிப்பெண்கள் போறாங்க. அங்கே மாமியார் எல்லோரையும் அறிமுகப்படுத்தும்போது ஒரு பெரியம்மாவையும் அறிமுகம் செய்யறாங்க. ஜலாலின் செவிலித்தாய். அந்தம்மா முகமே வில்லத்தனமா இருக்கு. இந்தம்மா என்னவோ குருத்தக்கேடு காமிக்கப்போகுதுன்னு என் மனம் சொன்னது சரியாப்போச்சு. எத்தனை சினிமாப் பார்த்துருக்கோம். இதைக் கணிக்கத்தெரியாதா?

முழுக்கதையையும் சொல்லப்போறதில்லை. எப்படியும் நீங்க பார்க்கத்தான் போறீங்க. அப்ப நீங்களே புரிஞ்சுக்கலாம்.

பேரரசர் ஜலாலுத்தீன் மொகம்மத் தன்னுடைய கருணையின் காரணம் மக்களால் மிகப்பெரியவர் என்று அன்போடு அழைக்கப்படுகிறார். அக்பர் என்ற பட்டப்பெயர் கிடைக்குது ( இனிமேப்பட்டு அக்பர்னு சொல்றேனே)

அக்பரா வரும் ஹ்ரித்திக் ரோஷன் நல்லாவே அவர் பாகத்தைச் செய்யறார். அந்த உடையலங்காரத்தில் நெடுநெடுன்னு ஒரு 'பீன்போல்' போல குச்சியா இருக்கார். காலை மடிச்சு அரியாசனத்தில் (தொழுகைக்கு உட்காரும் விதத்தில்) உட்காருவது அருமை. திருமணம் முடிஞ்சு முதல்முறை மனைவியைச் சந்திக்கும்போது ஒரு மாகாணி விநாடி முகத்தில் வரும் புன்னகை சூப்பர்.

சின்னவயசுப் பாடப்புத்தகத்தில் குண்டு முகத்துடன் கையிலொரு பூவை வச்சிருக்கும் அக்பர் படம் மனசில் பதிஞ்சதால் இந்த ஒல்லி அக்பரை மனசு ஏத்துக்கலை. சரி. வயசானதும் கொஞ்சம் சதை போட்டுருப்பார்னு சமாதானப் படுத்திக்கிட்டேன். (இவரோட கைகளைக் குளோஸ் அப் காமிக்கும்போதெல்லாம் அந்த ஆறாவது விரல் தெரியுதான்னு பார்ப்பது ஒரு பழக்கமாப் போச்சு) அக்பருக்கு ஜோதி பாய்னு ஒரு இந்து மனைவி இருந்தாங்க. தீன் இலாஹின்னு ஒரு புது மதத்தை இந்து முஸ்லீம் ஒற்றுமைக்காக ஏற்படுத்தினார்ன்னும் அந்தப் பாடப்புத்தகத்தில் இருந்துச்சே.

ஜோதாவா வரும் ஐஸ்வர்யா (ராய்)பச்சன் அவுங்களுக்குத் தந்த பகுதியை நல்லாத்தான் செஞ்சாலும் என்னவோ மிஸ்ஸிங். வயசு தெரிய ஆரம்பிச்சுருக்கோ? இல்லை அந்தக் கால மேக்கப்னு என்னவோ செஞ்சுருக்காங்களோ? பழைய ஐஸ்வர்யாவின் பளிங்கு போன்ற ஜொலிக்கும் (எப்படிச் சொல்றதுன்னு தெரியலை. 'ஹம் தில் தேச்சுகே சனம்' படத்தில் இருப்பாங்க பாருங்க அப்படி) அழகு காணாமப் போயிருக்கு. நளினம் நாசூக்கு எல்லாம் அப்படியே இருக்கு. ஆனாலும்....................

இன்னொரு ராஜ்புத் இளவரசனா வரும் (இவர்தான் ஜோதாவுக்குக் கத்திச்சண்டையெல்லாம் சொல்லிக்கொடுக்கும் பாய்சா(ப்) முகம் மட்டும் எங்கியோ பார்த்த நினைவு. ராஜ் பப்பரின் முகச்சாயல் இருந்துச்சோ. அப்புறம் தெரிஞ்சது அவர் பெயர் 'சோனு சூட்'னு.

மத்தபடி ஏகப்பட்ட பாத்திரங்கள். ரொம்ப நாளா இந்தி சினிமா உலகில் கவனம் வைக்காததால் யார் என்னன்னே தெரியலை. கூட்டமான கூட்டம்.

கோட்டை கொத்தளங்கள் எல்லாம் அட்டகாசமா இருக்கு. எல்லாம் சரித்திர சம்பந்தமுள்ள இடங்கள். இவ்வளவையும் கட்டிக்காப்பாத்திப் பழுதில்லாமப் இளைய தலைமுறைக்கு வச்சுட்டுப்போக வேண்டியது நம்ம மக்களுடைய கடமை. இதுபோல ஒண்ணைக் கனவிலாவது கட்ட முடியுமா? அந்த சமையலறையும், அடுப்பும், பாத்திரமும் பிரமாண்டம்.....ஹைய்யோ..........

போர்க்காட்சிகள் அருமையா எடுத்துருக்காங்க. பானிப்பட் யுத்தம் எப்படி இருந்துருக்குமுன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். ஆக்ரா கோட்டையில் ராணியின் படுக்கையறைன்னு ஒண்ணு காமிக்கிறாங்க. அட்டகாசம்.

போர்ன்னு சொன்னதும் யானைப்படையைச் சொல்லலைன்னா நான் என்ன துளசி? ஏராளமான யானைகள். ஆங்..... மறக்கறதுக்கு முந்தி சொல்றது. நம்ம ஜலாலுக்குக் 'டைம் பாஸ்' என்னன்னா முரட்டு யானைகளை அடக்கிப் பழக்குவதாம்!

அக்பர் காலத்து நகைநட்டெல்லாம் மனசுலே அப்படியே பதிஞ்சதுன்னு நான் சொன்னா அது ஒரு பெரிய பொய். என்னவோ இருக்கு.

வசனங்களில், இந்து முஸ்லீம் ஒற்றுமையை முக்கியமா மனசில் வச்சு எழுதுனமாதிரி இருக்கு. அதுவும் இந்தியாவில் பிறந்த முஸ்லீம்கள் இதைத் தங்கள் சொந்தநாடாத்தான் நினைக்கிறாங்கன்னு (வலியுறுத்திச்)சொல்றாங்க. இது என்னவோ நிஜம்தான். பலர் இப்படித்தானே இருக்காங்க.

இன்னொண்ணு, மதிப்புக்கு உரியவர்கள் குற்றம் செஞ்சா, அவுங்களைத் தண்டிக்கறது எப்படின்னா...... 'மெக்காவுக்குப் போ'ன்னு அனுப்புவது. ஒருவேளை இறைவன் சன்னிதியில் தங்கள் குற்றங்களை மனமாற ஒப்புக்கொண்டுக் கடவுளிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கறதுக்குன்னு நினைக்கிறேன்.

இவ்வளோ சொல்லி நம்ம ரெஹ்மானைச் சொல்லைன்னா எப்படி? ராஜ்புத் நாட்டுப்பாடல் ரெண்டு மூணு இருக்கு. ஒரு சூஃபி பாட்டு நல்லாவே இருக்கு. முதல் முறை கேட்கும்போதே மனசில் பதிவதுபோல ஒண்ணும் இல்லை. ஆனா ரெஹ்மானோட பாட்டெல்லாம் ஒயின் மாதிரி கொஞ்சம் ஊறணும் இல்லை?

உண்மையான சரித்திரம் அடங்கிய படமுன்னு சொல்லாம, சரித்திர நாயகனை வச்சுப் பின்னப்பட்டக் கற்பனைக் கதைன்னு சொல்லி இருக்கலாம்.

*

ப்ரீவியூலே படம் முடிஞ்சதும், கையைப் பிசைந்துகொண்டு நிக்கும் இயக்குனர், தயாரிப்பாளர், நாயகன், மெயின் டிஸ்ட்ரிப்யூட்டர் எல்லார்கிட்டேயும் 'படம் ரொம்ப நல்லா இருக்கு'ன்னு ஆறுதலாச் சொல்லலாமுன்னா அங்கே யாரையும் காணோம்.

மூணுமணிக்கு ஆரம்பிச்ச படம் (நடுவில் ஒரு 10 நிமிச இடைவெளி) முடியும்போது சரியா ஏழடிக்க ஏழு நிமிசம். படத்தோட நீளத்துக்குச் சற்றும் குறைவில்லாம கடைசியில் ஓடும் டைட்டில். ஒருத்தரையும் விடாம படப்பிடிப்பு நடந்த இடம் ஒண்ணு விடாம, க்ரெடிட் போய்க்கிட்டே இருக்கு. இவர் என்னடான்னா 'போதும் பார்த்தது எழுந்து வா'ன்னு கத்திக்கிட்டு இருக்கார். நானா? ஊஹும்..... சுபம் போட்டாத்தான் எந்திரிப்பேன்னு கண்டிஷனாச் சொல்லிட்டேன். இவர்தான் குறுக்கு நெடுக்குமா பூராத் தியேட்டர் ஹாலையும் அளந்துக்கிட்டு இருந்தாரா...... ஒரு வேலை கொடுக்கலாமுன்னு மொத்தம் எத்தனை இருக்கைன்னு எண்ணி வையுங்கன்னேன்:-)

மொத்தம் 106 இருக்கை இருக்கும் தியேட்டரில் நாங்க ரெண்டு பேர் மட்டும்தான். படம் போட்டவருக்கு வெறும் முப்பது டாலர்தான் முதல் ஷோவுக்கான வரவு. ஹூம்...பாவம் அந்தப் பையன். இதுதான் பகல் மூணுமணிக் காட்சி. இப்ப ஏழுமணிக்கு இன்னொரு காட்சி இருக்கே.
வெளியே நிற்கும் கூட்டத்துக்கு படம் நல்லா இருக்குன்னு சொல்லி மனசை ஆத்திக்கணும்.

சுபம். வெளியே வந்து பார்த்தா ஈ, காக்கை இருக்கணுமே........ நொந்து போயிட்டோம். இந்த காம்ப்ளெக்ஸில் எட்டு தியேட்டர் இருக்கு. ஒரு வேளை வேற எண் தியேட்டரில் அடுத்த ஷோ இருக்கோ என்னவோ? கார்ப் பார்க்கில் வண்டியை எடுக்கும்போது, கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு இந்திய இளம் ஜோடிகள் கையில் ஒரு குழந்தையோடு கட்டிடம் நோக்கிப்போறாங்க. குழந்தை ஓடியாட நிறைய இடம் இருக்கு. போங்கன்னு மனசுக்குள்ளே சொல்லிக்கிட்டே வீடு வந்தோம்.

இது எங்கூரு தியேட்டருக்குள்ளே வச்ச விளம்பரம்.