ஆடல் காணீரோ.................

ரெண்டு மூணுமுறை எப்படியோ தவறவிட்டுட்டேன். இந்தமுறை 'உன்னைவிட மாட்டேன்'ன்னு முன்பதிவுக்காகத் தொலைபேசிக்கலாமுன்னா..... தொடர்பே கிடைக்கலை. முன்வைத்த 'காலை' பின் வைப்பேனோ? நாரத கான சபாவுக்கு நேரில் ஆஜர். எதானாலும் முன்வரிசை டிக்கெட்தான் எடுக்கப்போறேன். முடிவோட போனால்....கவுண்டரில் ஆளே இல்லை. ஆஃபீஸுக்குப் பாய்ஞ்சேன்.

"தொலை பேசிக் கெட்டுக்கிடக்கா என்ன?"

" இல்லையேம்மா.... முதலில் உங்க 'கால்' உள்ளே போயிட்டு அங்கே இருந்துதான் இங்கே வரும். பொதுவா அங்கே யாரும் இருக்கமாட்டாங்க காலை வேளைகளில்.... இப்போக்கூட ஒருத்தர் கூப்புட்டாரே... என்னிக்கு டிக்கெட் வேணும்? யாரோட ப்ரோக்ராம்?"

"சனிக்கிழமை நிகழ்ச்சிக்கு முன்பதிவு செய்யணும். நர்த்தகி.........."
('தடக்' பழம் நழுவிப் பாலில் விழுந்தது.)

"அன்னிக்கு ஆல் ஆர் வெல்கம் தாம்மா."

டாக்டர் எஸ் ராமநாதன் அவர்களின் நினைவுக்காக அவர்கள் குடும்பம் நடத்தும் நிகழ்ச்சி(யாம்). எனக்கு இப்போப் பிரச்சனை என்னன்னா.... முதல்வரிசையில் போய் உக்காரணும். யார் தலையும் மறைக்கவே கூடாது! (படமெடுக்க பேஜாராப் போயிருதே)

சீக்கிரமாவேக் கிளம்பிப் போனோம். மீ த ஃபர்ஸ்ட்...அரங்கில் நுழையும் முதல்நபருக்கு ஏதாவது ப்ரைஸ் உண்டா?

டாக்டர் ரகுராமே நமக்கப்புறம்தான் வந்தாரோ? (பெயரை அப்புறம் விசாரிச்சுக்கிட்டேன், அவரிடமே) சரியா ஆறு பத்துக்கு ரகுராம் அவர்கள் மைக்கைப் பிடிச்சு மேடையில் போட்டுருந்த ரெண்டு நாற்காலிகளுக்கானச் சிறப்பு விருந்தினர்களை அழைத்தார். வழக்கமாக அக்டோபர் ரெண்டாம்தேதி நடக்கும் இந்த நினைவுநாள் விழா, தவிர்க்கமுடியாத சிலகாரணங்களால் இன்றைக்கு (மூணாம் தேதி) நடத்தப்படுகிறதுன்னும் சொன்னார். இவரும் ராமநாதன் அவர்களின் மருமகந்தானாம். (அட! அப்ப நம்ம கீதா பென்னட் வந்துருப்பாங்களோன்னு ....) போன வருசம் பாரதி மூவர் என்ற தீம். சுப்ரமண்ய பாரதி, கோபாலகிருஷ்ண பாரதி, சுத்தானந்த பாரதின்னு மூன்று பாரதிகளின் பாடல்களைக் கொண்டே நிகழ்ச்சி நடந்ததாம். இந்த வருஷம் சிவன் மூவர். பாபநாசம் சிவன், நீலகண்டன் சிவன், ராமசாமி சிவன். இவர்களுடைய பாடல்களைக் கொண்ட நாட்டிய நிகழ்ச்சி. (மூவரில் முதல்வர் பெயர்தான் எனக்குத் தெரியும். மற்றவர்களைப் பற்றி? இனிமேல்தான் தெரிஞ்சுக்கணும்) முதலில் பேச வந்தவர் நாரதகான சபா செகரட்டரி திரு கிருஷ்ணசாமி.

ஆயிரத்து முன்னூறுபேருக்கு நிகழ்ச்சிக்கான அழைப்பும் விவரமும் போயிருக்கு. ஆனால்.......வந்திருக்கும் எங்கள் எண்ணிக்கை? துயரம் ததும்பும் குரலில் அவர் இதைச் சொன்னப்பத் திரும்பிப்பார்த்து அரங்கு எவ்வளவு நிரம்பியிருக்குன்னு சோதிக்க எனக்கு மனோதைரியம் வரலை(-:

நல்ல நிகழ்ச்சிகளுக்கு ஏன் மக்கள் வர்றதில்லை? டிசம்பர் ஜனவரி மட்டுமே பாட்டுக்கும் நடனத்துக்கும் சீஸன்னு எப்படித் தோணிப்போச்சு? இங்கே ஒரு நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு செய்யணுமுன்னா, என்னதான் சுருக்கமாச் செஞ்சாலும் ஒரு இருபதினாயிரம் ரூபாய்கள் செலவாகும். இந்தச் செலவை நிகழ்ச்சி நடத்துபவர்களே செஞ்சு, ரசிகர்களுக்கு முற்றிலும் இலவச அனுமதி கொடுத்து வரவேற்கறாங்க.

(இதென்னவோ உண்மைதான். இப்போ இந்த நாலுமாசங்களில் நான் காசு கொடுத்துப் பார்த்த ஒரே நிகழ்ச்சி 'சாக்லேட் கிருஷ்ணா' மட்டுமே. நமக்கு நேரமும் ஆர்வமும் இருந்தால் ஏகப்பட்ட நிகழ்ச்சிகளை (பிரபலங்கள் பங்கேற்கும் நிகழ்வுகள்கூட) இலவசமாவே பார்த்தும் கேட்டும் அனுபவிக்க முடியும். இந்தக் கணக்கில் சென்னைவாசிகள் உண்மையிலேயேக் கொடுத்துவைத்தவர்கள்தான். (எனக்கு(ம்) நேரம் சிலசமயம் கொஞ்சம் டைட் என்றாலும், விட்டதைப் பிடிக்க வந்திருக்கேனேன்னு, விடாமப்போறேன்)

இவர் பேசப்பேசப் பேசாம இங்கே ஒரு மெம்பர்ஷிப் வாங்கிக்கலாமான்னு உணர்ச்சிவசப்பட்டதென்னவோ உண்மை.

அடுத்ததாக முக்கிய விருந்தாளி 1987 இல் வாக்கேயக்காரர்கள் அறக்கட்டளை ஆரம்பிச்சதைப் பற்றியும் அங்கே ராகங்கள் ஸ்ருதிகள் பற்றிய விளக்கவுரைகள் (இதுவரை 22 ஸ்ருதிகள் பற்றிய டெமோ நடந்துருக்காம்) மற்றும் இன்னபிற இசை நுணுக்கங்கள் பற்றிய விவாதங்களில் கலந்துகொண்டு மூழ்கிமுத்தெடுக்க இசைக்கலைஞர்களும், முக்கியமாக இசையைக் கற்றுகொள்ளும் வித்தியார்த்திகளும் பங்கேற்கணுமுன்னு தன்னுடைய ஆதங்கத்தைச் சொன்னார். இன்னிக்கு என்னவோ 'க்ரீவன்ஸஸ் டே'யாப் போச்சு!
நர்த்தகிக்குப் பொன்னாடை போர்த்திக் கௌரவிச்சார். மதுரைக்காரரான நர்த்தகியின் குரு தஞ்சை கிட்டப்பாப்பிள்ளை அவர்களிடம், குருகுலவாசமாகவே இருந்து நடனம் பயின்றவர் இவர். ஆஹா.... மதுரைக்காரருக்கு (திருவிளை) ஆடல் கைவந்த கலை இல்லையோ? கலைமாமணி விருது இவரைத்தேடி வந்தது ரெண்டு வருசம் முன்பு. பலவெளிநாடுகளில் நடனநிகழ்ச்சிகளை வெற்றிகரமாகத் தந்தவர்.
தங்கச் சரிகையும் வெள்ளைப் பட்டுமாப் ' பளிச்'ன்னு வந்து நின்ன நர்த்தகிக்குக் நல்ல களையான முகம். அலங்காரமும் தேவைக்கு அதிகமா இல்லாம நடுத்தரமா இருந்துச்சு. இவர் ஆண்டாள் கொண்டை போட்டுருந்தால் இன்னும் ரொம்ப நல்லா இருந்துருக்குமுன்னு மனசுக்குள்ளே எனக்கு ஒரு தோணல். தோழி சக்தியின் அறிவிப்புகளுடன் நடனம் தொடங்குச்சு. (சிகப்புக் கரையில் சரிகையுடன் சக்தியின் புடவையின் ஓரம் மட்டும் திரையினூடாகத் தெரிஞ்சது.)

சரவண பவ குகனே (மத்யமாவதி ராகம்,ஆதிதாளம்) அபிநயத்தில் சிவனின் நெற்றிக்கண்ணில் இருந்து வெளிவந்தத் தீச்சுவாலைகள் குளத்தில் விழுந்து தாமரைப்பூக்களாக ஆச்சு. அப்போது அலர்ந்த ஆறு பூக்களில் ஆறு குழந்தைகள், கார்த்திகைப்பெண்கள் அறுவர் குழந்தைகளை எடுத்து உச்சிமோந்துக் கொஞ்சித் தாலாட்டுகின்றனர். எல்லாம் அந்த மேடையிலேயே நடக்குது. பார்க்கப் பார்க்கப் பரவசம் என்றது இதைத்தான்.
முருகன் சிறுவனா இருந்து ஒளவையிடம் சுட்ட பழம் வேணுமா சுடாத பழம் வேணுமான்னு கேட்டதை நான் 'நேரில்' பார்த்துருக்கேன்னு சொன்னா நம்பணும். கண்களில் மங்கும் பார்வையுடன், பசியால் வாடித் தள்ளாடி நடக்கும் ஔவை, குறும்புக்காரச் சிறுவன், பாட்டிக்குப் பழம்வேணும் என்றதும் கிளையைப் பிடித்து உலுக்கிப் பழங்களைச் 'சரசர'வென விழவைக்கும் லாகவம், பாட்டி, கீழே பொறுக்கிய பழத்தினை மண்ணை ஊதி ஊதித் தின்னும் பாவம் எல்லாம் ஹைய்யோ.... நானும் மரத்தடியில் நிக்கிறேனே!!! கொஞ்சம் விட்டுருந்தால் நானே கீழே பழம் பொறுக்கக் குனிஞ்சுருப்பேன்!! நொடிக்கு நொடி எப்படி அந்த முகபாவம் மாறுதுன்றதே அதிசயமா இருக்கு!

வாவா கலைமா(னே)தே............ தாமரைப்பூவில் அமர்ந்து வீணை மீட்டும் கலைவாணியாக..... அடடா..... பலவருசங்களாப் பயின்ற பரதத்தை, அதன் பண்பட்ட நிலையில் காண எனக்கும் ஒரு சந்தர்ப்பம் அமைஞ்சது பாருங்க. ப்ராக்டீஸ் மேக்ஸ் பெர்ஃபெக்ட்ன்னு சொன்னாலும் தன்னை அந்த நடனக்கலைக்கே அர்ப்பணம் செய்துட்டாங்கன்னுதான் தோணுது.
ஹம்சத்வனி ராகம். அநேகமா நம்ம எல்லோருக்கும் தெரிஞ்ச ஒரு பாட்டு. என்ன தவம் செய்தனை..................... யசோதா...............'அவனே' வந்து தன் அமுதவாயால் 'அம்மா'ன்னு அருமையாக் கூப்பிட்டுருக்கான். உலகில் யாருக்காவது இப்படிப்பட்ட அனுபவம் கிடைச்சுருக்குமா? அந்தப் பரவச நிலையில் அவள் என்னெல்லாம் உணர்ந்திருப்பாள்? குழந்தை கண்ணனின் குறும்புகள், அக்கம்பக்கத்தார் வந்து இவனைப்பற்றி ஓயாது 'கோள்' சொல்லும்போது(ம்) கோபிப்பதுபோல் காமிச்சுக்கும் தாயின் பெருமை இப்படிச் சொல்லிக்கிட்டே போகலாம்.



இடமும் வலமும் பாதங்கள் தூக்கி ஆடும் 'நடராஜனின்' நிலை, நர்த்தகிக்குத் தண்ணீர்பட்ட பாடு போல! தடுமாற்றம் கொஞ்சமும் இல்லாமல் நிறைய நேரம் அசையாமல் நிற்க முடியுதே!

நடனம் முடிஞ்சதும் மேடையைவிட்டுக் கீழே வந்த நர்த்தகியை ரசிகர்களின் சின்னக்கூட்டம் பிடிச்சுவச்சுக்கிட்டது. எனக்கும் ஒரே ஒரு வார்த்தை மட்டும் சொன்னால் போதும் என்றிருந்தது. சொல்லிட்டேன்.
'அற்புதம்'

வீடு திரும்புனதும் இனிய நிகழ்வுகளை அசைபோட்டுக்கிட்டே ஒரு மின்னஞ்சல் அனுப்புனேன். உடனே அன்பாக ஒரு பதிலும் வந்துச்சு. ஒரு நாள் அவுங்க ரெண்டுபேரையும் சந்திச்சு அவுங்க நடத்தும் நடனப்பள்ளியைப் பற்றியும் விசாரிச்சுக்கிட்டு வந்து எழுதலாமுன்னு இருக்கேன். சென்னைவாழ்க்கையை அனுபவிக்காமல் விடறதில்லை என்றதுதான் இப்போதைய கொள்கை:-))))

நிறையப் படங்கள் எடுத்துட்டோம். மனசுக்கு நிறைவா இருந்தவைகளை உங்களுக்காக ஒரு ஆல்பத்தில் போட்டுருக்கேன்.


ஒரு அஞ்சரை நிமிட நடனத்தை' யூ ட்யூபில்' வலையேத்தலாமுன்னு மெனெக்கெட்டதில் அரைநாள் போயிருச்சு. பலன் பூஜ்யம்(-: