தில்லி ச்சலோ

லேசான பனிமூட்டத்துக்கிடையே தில்லி விமானம் தரையைத் தொட்டது.அப்பாடா..... என்ன ஒரு ஆசுவாசம். பின் ஸீட்டுத் தொணதொணப்புலே இருந்துஎப்படியாவது தப்பிச்சு ஓடிரணும்.......


அமெரிக்கா ரிட்டர்ன் அன்பர், அமெரிக்கக் கனவு காணும் தோழரைக் 'கப்'ன்னுபிடிச்சுவச்சு, கனவுகளை விதைச்சு வெள்ளாமை அள்ளிக்கிட்டு இருந்தார். கண்கள்விரிய அந்த அப்பாவி(!) நண்பரும் கேட்டது கேட்டபடி. வாய் மட்டும் கொஞ்சம் பிளந்தமாதிரி இருந்துச்சு. வழக்கமாச் சரியாக் கேக்காத என் காதுகளுக்கு அன்னிக்குன்னு கெட்ட நேரம்.என் பக்கத்துலே இருந்த கோபாலுக்குக் கழுத்துலே இருந்து ரத்தம் கொட்டறமாதிரி தோணுச்சு.'போதும்டா... கொஞ்சம் நிறுத்தேன்'ன்ற மாதிரி ஒரு ஹீனப் பார்வையை அனுப்புனார். அன்பர் அதையெல்லாம் கவனிக்கற மூடுலே இல்லை. தன்னுடைய கருத்துக்களை ஆணித்தரமாச் சொல்லணுமுன்னு( இல்லாட்டா கனவுக்காரர் தூங்கிருவார்னு பயம் போல இருக்கு) அடிச்சுப் பேசிக்கிட்டே இருந்தார். என் இருக்கை முதுகுக்குப் பின்னால் இருக்கும் அவரோட சாப்பாட்டு ட்ரேயை, ஒருவேளை இந்த மாதிரி அடிச்சே உடைச்சிரலாமுன்னு அவருக்கு அப்படி ஒரு வெறி.


"சிகாகோவுலே ரன்வேயிலே ப்ளேன்கள் 20 நிமிஷம் வரிசையில் காத்துக்கிடக்கும். இந்த ஜெட் ஏர்வேஸ் ப்ளேன்......இதெல்லாம் இங்கேதான் பிரமாதம். அங்கே வந்து பார்க்கணும்....."


இத்தியாதிகள்.................


எனக்கும் காதுலே இருந்து ரத்தம் துளித்துளியாச் சொட்ட ஆரம்பிச்சது........... லேசாத் திரும்பிப் பார்த்தேன். என் பார்வையைச் சந்திச்ச உணர்வு கூட இல்லாமல் 'மகிமை'யில் அளப்பு.


அவருக்கு பயந்து, அடுத்த பஸ்ஸில் கட்டடம் வந்தோம். அய்யகோ........ இதோ நம்முன்னாலே அதே 'கட்டம் போட்டச் சட்டை'

'என்னாலே இதுக்குமேலே ஒரு வினாடிகூட முடியாது. தலை தொங்கிரும். பெட்டியை அப்புறமா எடுக்கலாம். அந்த ஆள் மொதல்லே வெளியே போகணும். பெட்டி கிடைக்கலைன்னாலும் பீடை போச்சு'ன்னு இவர் எதிர்ப்புறமா ஓடறார்:-)


தூணுக்குப் பின்னே இருந்து ஒளிஞ்சு பார்த்தேன். ஹைய்யா.........விடுதலை.


ஹோட்டலுக்கு ஒரு முப்பத்தைஞ்சு நிமிஷக் கார்ப்பயணம். அறை அமர்க்களமா இருந்துச்சு. ஐய்யோ...... இதென்ன ஒரு 'ஸீ த்ரூ விண்டோ' படுக்கைஅறைக்கும் பாத்ரூமுக்கும் இடையிலே! கஷ்டகாலம்டா........... நல்லவேளை ஒரு 'புல் டெளன்' கர்ட்டன் இருக்கு! பிழைச்சோம்.


பஃபே ப்ரேக்ஃபாஸ்ட். கல் இட்டிலி, குட்டி ஊத்தப்பம், சாம்பார், சட்னின்னு தென்னிந்திய உணவுகூட இருக்குன்னு படாப் பெருமையோட வச்சிருந்தாங்க. தோசை வேணுமுன்னா செஞ்சு தருவாங்களாம்.ப்ரைடு ரைஸ், ச்சிக்கன் கறி, பிட்ஸா, நூடுல்ஸ் வகைகள், ப்ரெட் அண்ட் பேஸ்ட்ட்ரீஸ்ன்னு ஏராளம்.ஆனா எதுவுமே வாயில் வைக்க வழங்கலை. ( இங்கே சரவணபவன் இருக்காமே. முதல்லே அதைக்கண்டுபிடிக்கணும்)


எட்டுமணிக்கு இவர் ஆஃபீஸுக்குக் கிளம்புறார். இனி என் ராஜாங்கம். இந்த முறையாவது மொதல்லே லக்ஷ்மிநாராயணன் கோயில் போகலாம்னு புறப்பட்டேன். இதுக்கு முந்தி இந்த ஊருக்கு வந்தது 94-ல். தெரியாத்தனமா ஜூனில். பொன் வறுவலா வறுபட்டுத் திரும்புனோம். அப்போ ஊர்சுத்திப் பார்க்கக் கிளம்புனவுடன்,முதல்லே கோயில்ன்னு முடிவு செஞ்சு, 'பிர்லா மந்திர் போங்க'ன்னு பஞ்சாபி டாக்ஸி ஓட்டுனரிடம் சொன்னதும், சரின்னு தலையை ஆட்டிட்டு அவர் கொண்டுபோய் விட்ட இடம் ஹுமாயூன் டோம்ப்.


பிர்லாவால் கட்டப்பட்ட லக்ஷ்மிநாராயணன் கோவில் இந்த பன்னிரெண்டரை வருஷத்தில் அப்படியேதான் இருந்துச்சு. ஆனா ஏகப்பட்ட கெடுபிடிகள். செல்பேசி, கேமரா எல்லாத்தையும் வாங்கி வச்சுக்கிட்டாங்க. அப்புறம் எலெக்ட்ரானிக் கேட். பரவாயில்லை. எப்போ குண்டு( என்னைச் சொல்லலை) எந்த ரூபத்தில் வருமுன்னு அவுங்க பயம் அவுங்களுக்கு. அதுக்கப்புறம் 'உடல்தடவல்'தான் கொஞ்சம் அசிங்கமா, சொல்லப்போனா ஆபாசமா உணர்ந்தேன்.


கோயிலுக்குள்ளில் மாற்றமே இல்லாததால் படம் எடுக்க முடியாதது ஒரு குறையாத் தெரியலை. அதான் போனமுறை நிறைய எடுத்தாச்சே. வெளியே வந்ததும்தான் கவனிச்சேன், தொட்டடுத்து ஒரு புத்தர் கோயில். ச்சின்னக் கோயில்தான். பக்கத்துக் கோயிலின் ஆரவாரம் ஏதும் பாதிக்காத நிலை. படு அமைதி. உள்ளெ யாரும் இல்லை,புத்தரைத்தவிர. ஏகாந்த சேவை!


அடுத்து கரோல்பாக். அஜ்மல்கான் ரோடின் அழுக்கு சந்துகளில் அலைஞ்சேன். பகல் பன்னிரெண்டு மணிக்குச் சாவகாசமாகக் கடை திறக்கும் சோம்பல், கடைவாசலில் ச்சும்மா ஒரு கால் வாளித் தண்ணியை ஊத்தி நானும் வாசலைக் கழுவினேன்ன்னு பாவ்லா காமிக்கும் கடைப்பையன்கள், கண்ணும் கருத்துமா தங்கக் கம்பியில் கிறிஸ்ட்டல் மணிகளைக் கோர்த்து முடுக்கும் இளைஞன் ( பெயர் காலா), இன்னொரு சந்தில் ஸ்டூல் மேலே அடுக்கி வச்ச அழுக்கு நிற டப்பாக்கள். அதுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு செம்புப் பாத்திரத்தில் துப்பட்டாத் துணிகளுக்குச் சாயம் போடும் ஆள், எல்லாம் பார்க்க ஒண்ணுபோலவே இருக்கும் நிறமே தெரியாத டப்பாக்களிலே இருந்து டக்னு ஒரு சிட்டிகை அழுக்குப்பொடி எடுத்துத் தூவறார். மாயாஜாலம்போல அழகான கலர் வருது.


தலை இடிச்சுக்காம குனிஞ்சு ஒரு கடைக்குள்ளெ நுழைஞ்சு பார்த்தால் ஆக்ஸிடைஸ்டு செஞ்ச அசல் தங்க, வைர நகைகள். 'அப்பா வரும்வரை கடையைப் பார்த்துக்குவேன், அதுவும் இந்த மாசம் கடைசி வரைதான். அடுத்தமாசம் 'கிங்ஃபிஷர்'லேவேலைக்குச் சேரப்போறேன்'னு சொன்ன இஞ்சிநீயரிங் முடிச்ச சேட்டுப் பையன், என்னைப் பார்த்ததும் ஒரு பாலாஜி பெண்டண்ட்டைக் காமிச்சார். வைரமா இழைச்சிருந்தது. விலையும் அதிகமில்லை, வெறும் ரெண்டரை லட்சம்தான்:-) தினமும் லகரங்களில் வியாபாரம் நடக்கும் ச்சின்னக் கடைகள் இருக்கும் சந்துக்கு 'டயமண்ட் தெரு'ன்னு பெயர்.


அங்கே இருந்து திரும்பி வர்ற வழியில் விண்ணையும் மண்ணையும் தொடற அளவுலே ஒரு ஹனுமான் சிலை.இன்னும் செஞ்சு முடியலை. 'நான் தில்லி வந்த நாளாப் பார்க்கறேன். இன்னும் கட்டி முடியலை'ன்னு சொன்னகார் ஓட்டுனரைக் கேட்டேன், 'வந்து எத்தனை நாளாச்சு?' இது பத்தாவது வருஷமாம்!


பிரிட்டிஷ்காரர்களின் ஸ்பெஷாலிட்டியான 'ரவுண்ட் அபெளட்'கள் நகரமெல்லாம் சிதறிக்கிடக்கு. தெருக்களில் போக்குவரத்துக்கு லேன்கள் இருந்தாலும் அதையெல்லாம் கண்டுக்காமல் வரும் கார்கள், ஆட்டோக்கள். பின் பக்கமோ, இல்லை பக்க வாட்டிலோ அடிபடாத கார் வச்சிருக்கறவங்களுக்கு ஒரு பரிசுகூட கொடுக்கலாம். ட்ராஃபிக் லைட் பச்சையா மாறக்கூடாதுன்ற ஏக்கத்தோடு, கார் ஜன்னலைத் தட்டி பிச்சை கேட்கும் பெண்கள், கைக்குழந்தையோடு நிதானமா குறுக்கே நடமாடுறாங்க.


ஜன்பத் ஏரியாவில் ஒரு சுத்து. ராஜ்பாத் வந்தேன். இண்டியா கேட், மசமசன்னு பனிப்புகையில். இப்பெல்லாம் அங்கே காரை நிறுத்தவே கூடாதாம். அப்படி ஒரு கெடுபிடி. குடியரசு தின விழாவுக்குத் தயாராகும் அவசரம். பச்சைக் கலர்ஸ்டீல் ஃப்ரேம்கள் வச்சு கேலரி இருக்கைகள் அடுக்கடுக்காக் காத்திருக்கு. டிக்கெட் விற்பனையும் தொடங்கிருச்சு.


நார்த் விங், சவுத் விங், குடியரசுத் தலைவர் நம்ம கலாம் மாளிகை, பார்லிமெண்ட் கட்டிடம்னு சுத்திவந்தப்ப, இதுதான் சோனியா காந்தியின்'வீடு'ன்னு சொன்னார் ட்ரைவர். பிரதமர் பங்களாவைக் கடந்து போனேன். படு சுத்தமாப் பளிச்சுன்னு இருக்கும் தெருக்கள். இன்னொரு சாலையில் ரெண்டு பக்கமும் அடர்த்தியான நாவல் மரங்கள். உள்ளூர் மரங்களை நட்டு, நகரத்தைப் பசுமையா வச்சுக்குங்கன்னு சொல்லும் மாநகராட்சி விளம்பரங்கள் ஒரு பத்துப் பதினைஞ்சு மரங்களோட பட்டியலைப் பேனரில் பதிச்சு வச்சுருக்கு. அதுலே இந்த மரமும் இருக்கு.


ஒருநாள் ராஜ் பாத்தில் குதிரைவீரர்களின் அணிவகுப்பு. போனாப் போகட்டுமுன்னு அஞ்சு நிமிஷம் நின்னு பார்க்க அனுமதி கிடைச்சது. அடுத்தபக்கம் சிகப்பு உடை அணிஞ்ச ஒரு குழுவினர் பேண்ட் வாத்தியங்களோடு. மூணுமாசமா தினமும் வெவ்வேற குழுக்களின் அணிவகுப்பு ஒத்திகையாம். நாடு முழுக்க நேரடி ஒளிப்பதிவாகும் விழாவுக்கு கவனம் எடுத்துச் செய்யறதுதானே முறையும்கூட. இல்லையா?


ஆச்சு, நாளைக்கு இன்னேரம் விழா தொடங்கி நடந்துக்கிட்டு இருக்கும். 56 ( சரியா?)வது குடியரசு தினம் அமோகமாநடக்கட்டும். இங்கே தொலைக்காட்சியில் ஒரு பத்து வினாடியாவது( அதானே, இது என்ன இங்கிலாந்துலேயா நடக்குது? நாள் கணக்காத் திரும்பத் திரும்பக் காமிக்க) காட்டுவாங்கன்ற நம்பிக்கை இருக்கு. பார்க்கலாம்.


அனைத்து நண்பர்களுக்கும் இனிய குடியரசு தின வாழ்த்து(க்)கள்.


இன்னொரு சமயம் ஆறுதலா, தில்லியைப் பத்திக் கொஞ்சம் உங்ககிட்டே சொல்லிக்கணும். நிறைய விஷயம் இருக்கு.