அம்மா வந்தாள்

முந்தாநாளு கொஞ்சம் அலட்சியமா ச்சின்னப் புதருக்குள்ளே உக்காந்து வேடிக்கைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். மேலேயும் கம்பி வலை போட்ட தோட்டம். நினைச்சாலும் எகிறிப்போக முடியாது. ச்சும்மாத் தோட்டத்துக்குப் போகவும் இங்கே ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரமாம். மிஸ் லுலு மட்டும் ( என்னோட பக்கத்து ரூம்) நான் வெளியேபோனதைப் பார்த்துட்டுக் கொஞ்சம் சவுண்டு விட்டுக்கிட்டு இருந்துச்சு.


திடீர்னு பரிச்சயமான குரல்கள். ஜேன் மட்டும் 'என்னை'க் கூப்புட்டுக்கிட்டே வந்தாங்க. 'இதோ இந்தப் புதர்தான் இவனோட ஃபேவரிட் ப்ளேஸ்'
குனிஞ்சு பார்த்துக்கிட்டு இருந்தது.... அட...அம்மா!!!!! கூடவே அப்பாவும் இருக்கார்.ஹா....... வந்தாச்சா? இத்தனை நாள் சட்டை பண்ணாம விட்டுட்டுப் போயிட்டு இப்ப வந்துகுரலில் தேனைத் தடவிக்கிட்டுக் கூப்பிடும் அம்மா........".ஜிகே... ஜிகே.... வாடா ச்செல்லம்."


மெதுவா வெளியே வந்த என்னை, அப்பாதான் சடார்னு குனிஞ்சு வாரி எடுத்துக்கிட்டார்.என்னதான் இருந்தாலும் நான் அப்பாச் செல்லம், இல்லையா?

நல்லா வெயிட் போட்டுருக்கான்னு சொன்னார். அங்கே மட்டும் என்ன வாழுதாம்? தொப்பை கொஞ்சம் பெருசாத்தான் இருக்கு.


கணக்கை செட்டில் செஞ்சுட்டு என்னை வீட்டுக்குக் கூட்டிப் போனாங்க. கார்லே ஏறும்வரை எல்லாரும் எனக்கு பைபை... டாட்டா எல்லாம் சொல்லிக்கிட்டே இருந்தாங்க. வர்றவழி பூராவும் வழக்கத்துக்கு மாறா அப்பப்ப பேசிக்கிட்டே வந்தேன். எல்லாம் மிஸ் லுலுகிட்டே கத்துக்கிட்டதுதான். பக்கத்து ரூமுக்கு வந்து ஒரு வாரம்தான் ஆச்சுன்னாலும், அவ பயங்கர வாயாடி. 'எனக்குப் பேச இப்ப மூடு இல்லை'ன்னு சொல்லிக்கிட்டேதான் இருந்தேன். இப்பப் பார்த்தா என்னை அறியாம அவ பழக்கம் எனக்கும் ஒட்டிக்கிச்சு. ஹூம்...ஆளு நல்லா 'நிகுநிகு'ன்னுத்தான்இருக்கா. அம்மாக்கூட, அவகிட்டே ரெண்டு வார்த்தை பேசிட்டுத்தான் வந்தாங்க.


வீட்டுக்கு வந்து, எல்லாம் எப்படி இருக்குன்னு ஒரு சுத்து வந்தேன். அட இது என்ன என் தட்டு வெளியே இருக்கு.அதுலே சாப்பாடு கொஞ்சம்போல ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கு. நானோ இப்பத்தான் வீட்டுக்குள்ளே வரேன்,அப்ப யாரு வந்துபோயிருப்பா? எனக்கு இருக்கற 17 மில்லியன் மோப்ப நரம்பாலே,யார் வந்தாங்கன்னு 'டக்'னு புரிஞ்சுபோச்சு. இந்த Boonyப் பையன் வந்துருக்கான். அம்மாவை மொறைச்சேன்.


"போனாப்போகட்டும்டா..... நான் வந்து இறங்குனவுடன் அடுக்களைப் பக்கமா வந்து நின்னு ஒரே அழுகை இந்த பூனி.கதறலைத் தாங்கமுடியாம உன் சாப்பாட்டைக் கொஞ்சம் கொடுத்தேன்"


"ஆமாமாம்.... வீட்டு ஆளை விட்டுட்டு, ரோட்டுலே போறதுக்கு சேவை பண்ணறதுதான் இப்ப ரொம்ப முக்கியம். மனுசப்பசங்க என்னவோ பழமொழி வேற சொல்லிக்குவாங்க, ஊரார் புள்ளை, தன்புள்ளைன்னு.."


எதோ ஒரு வாரம் பத்துநாளுன்னு நினைச்சா, இப்படி ஒரேடியா 6 வாரம் காணாமப்போன இந்த அம்மாவை என்ன செய்யலாம்? ஆனா..பார்த்தாப் பாவமாவும் இருக்கு. லொக்கு லொக்குன்னு ஓயாம இருமல் வேற. தோட்டத்துலே செடிகள் கொஞ்சம் காஞ்சு நிக்குதுன்னு புலம்பல்வேற. அதான் பளிச்சுன்னு ஒரு தாமரை பூத்துருக்குல்லே, இன்னும் என்ன வேணுமாம்?


இனிப்பாத்தான் பேசறா, ஆனா நம்ப முடியாது. எதுக்கும் கூடவே ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கறதுதான் நல்லது. பெட்டிகளைத் திறந்து கடை பரப்பிக்கிட்டு இருக்காங்க ரெண்டு பேரும். இந்தவாட்டிக் கொஞ்சம் புத்தகங்கள் கூடுதலா இருக்கே.என்னவோ திருவிழாவாம்.... அங்கே புடிச்சுக்கிட்டு வந்ததாம். இன்னும் என்னென்ன இருக்குன்னு கவனிச்சுப் பார்க்கணும்.


இப்பப் பார்த்து, இந்த 'பூனி', கொல்லைப்புறமா வீட்டுக்குள்ளெ வரப்பாக்குது. இருங்க, அதைக் கொஞ்சம் ஓட ஓட விரட்டிட்டு வரேன். சுதந்திரமா கையைக் காலை நீட்டி இப்படி ஓடியாடியே நாப்பது நாளுக்கு மேலே ஆயிருச்சு.
பயந்தாங்குளி....ஃபென்ஸ் மேலே ஏறிட்டான். எனக்கு மட்டும் தெரியாதா? டாய்...............