ருக்கு ருக்கு ருக்கு அரே பாபா ருக்கு (குஜராத் பயணத்தொடர் 15)

பஞ்ச் த்வார்க்காவில் நாலு பார்த்தாச்சு. இன்னும் ஒன்னு பாக்கி. அது ருக்மணி கோவில். ஒஹா துறைமுகத்திலிருந்து த்வார்க்கா போகும் வழியில் இருக்கும் தனிக்கோவில். புருசனை விட்டுட்டுத் தனியாகப் பனிரெண்டு வருசம் தவம் இருக்கும்படி ஆச்சாம். காரணம்? துர்வாச முனிவரின் சாபம்.

ஊன்னா ஆன்னா சாபம் கொடுப்பதே இந்த முனிவர்களுக்கு வேலையாப் போச்சு. காரணம் ரொம்ப நிசாரம்.. துர்வாசரை தங்கள் மளிகைக்கு விருந்துக்கு வரச்சொல்லி அழைச்சாங்களாம் க்ருஷ்ணன் தம்பதியர். வரேன், இல்லை வரலைன்னு ஏதாவது சொல்லி இருக்கலாமுல்லே? கண்டிஷன் ஒன்னு போட்டு, அப்படிச் செஞ்சால் வரேன்னாராம். எப்படி?

தன்னை ஒரு வண்டியில் (சரி அப்ப இதுக்குப் பெயர் தேர்) உக்காரவச்சு, குதிரைக்குப் பதிலா நீங்க ரெண்டு பேருமா இழுத்துக்கிட்டுப் போனால் வரேன்னார். த்வாரகைக்கே அரசன், அவன் பட்ட மகிஷி ருக்குவுடன் நிபந்தனைக்கு ஒத்துக்கிட்டு இழுத்துக்கிட்டு அரண்மனைக்குப் போறான். நடுவழியில் ருக்குவுக்கு தண்ணி தவிக்குது. புருஷனிடம் சொல்றாள். தன்னுடைய சக்தியால் கங்கையை வரவழைச்சு ஒரு டம்ளர் தண்ணி மனைவிக்குக் கொடுத்தார் க்ருஷ்ணர். தவிச்ச வாய்க்குத் தண்ணி கொடுத்தால் தப்பா? சொல்லுங்க இது ஒரு தப்பாங்கறேன்?

தண்ணி குடிக்க ஒரு நிமிசம் தேரை நிறுத்தி இருப்பாங்க போல! தன்னை மதிக்கலைன்னு துர்வாசருக்குக் கோபம் பொத்துக்கிட்டு வருது. உடனே சபிச்சுட்டார். உங்கூர்லே தண்ணியே கிடைக்காமப் போகட்டும். அடப்பாவமே..........பரிகாரம் சொல்லுங்கோன்னு கெஞ்சுனதும் 'நீ புருசனைவிட்டுப் பனிரெண்டு வருசம் தனியா இருந்து தவம் செஞ்சால் சாப விமோசனம் கிடைக்கும்'

உலகையே காப்பவனுக்குப் பெண்டாட்டியா இருந்தாலும் ரிஷியின் சாபத்துலே இருந்து தப்ப முடியலை பாருங்க.

ரெண்டு த்வார்க்காவிலும் ருக்மணிக்குச் சந்நிதி இல்லாத காரணம் இதுதான்.
ஊரைவிட்டு ஒன்னேகால் மைல் தள்ளி ஒரு இடத்துலே தவம் செய்யறாங்க. அங்கே இருக்கும் கோவில்தான் இது. வளாகத்துக்குள்ளே இடம் நிறைய இருக்கு. எல்லாம் திறந்தவெளி. கடலோரம்தான். பார்க்கிங் செஞ்சுக்க விடலாம். போக்குவரத்துக்கு இடைஞ்சல் இல்லாம இருக்கும். ஆனால் (பாதுகாப்பைக் கருதி) தெருவில்தான் வண்டி நிறுத்தணும். கோவில் மதில் சுவரையொட்டியே ரோடின் ரெண்டுபக்கமும் டூரிஸ்ட் பஸ்கள் ஏராளமா நிக்குது.
வளாகத்தில் ஹோமகுண்டம் ஒன்னு இருக்கு. அதுக்கு முன்னால் வரிசையா ஒரு கூட்டம். கோவில் படியேறிப்போனால் கருவறை தொடங்கி முன்மண்டபம் முடிய நெருக்கித்தள்ளி நிக்கும் பக்தர்கள். கோவில் கதையை மைக் மூலம் சொல்லுவது காதில் விழுது. முன்மண்டபத்தின் இடது மூலையில் சின்னதா ஒரு சந்நிதி. எட்டிப்பார்த்தால் ஹனுமன். இங்கே என்ன பண்ணறார்? தவம் இருக்கும் ருக்குமணிக்குக் காவல்.
கதையைக் காதால் கேட்டுக்கிட்டே வெளியே கோவிலைச் சுற்றிவந்தோம். மணற்கற்களால் கட்டிய கோவிலின் எல்லாப் பக்கங்களிலும் அற்புதமான செதுக்குச்சிற்பங்கள்.கமலபீடமும், யானைகள் வரிசையும் மானிடர் வரிசைகளுமா.... இவைகளுக்கு மேல் வரிசைகளில் தெய்வச்சிற்பங்கள். அன்னியர் படையெடுப்பால் உடைந்ததும் காலப்போக்கால் அழிந்ததும் போக மீதி இருப்பவைகள். படம் எடுத்துக்கொண்டே சுற்றிப் பார்த்து முன்பக்கம் வந்தால்..... படம் எடுப்பது தடை செய்யப்பட்டுள்ளதுன்னு ஒரு அறிவிப்பு.
அறியாமல் செய்த பிழையை அந்த அரி மன்னிக்கணும்.
பிரசங்கம் முடிஞ்சு தரிசனம் தொடங்கி இருக்கு. முன்மண்டபத்துக்கு ஏறவே ஒரு ஏழெட்டுப்படின்னா, இங்கிருந்து இன்னும் பத்துப் படிகள். கூட்டம் ஓயட்டுமுன்னு நிக்க முடியாது. நாமும் கூடவே போய்ப்பார்த்துடலாமுன்னு வரிசையில் நின்னோம். மெள்ள நகர்ந்து போய் ருக்மணிகிட்டே போயாச்சு. இன்னும் ரெண்டுபேர் நமக்கு முன்னால்.

புதிதாக வந்த கூட்டமுன்னு நினைச்சு, ' எல்லோரும் பத்து நிமிசம் அப்படியே உக்காருங்கோ. ருக்குவின் கதையைக் கேளுங்கோ'ன்னு பண்டிட் ஆரம்பிக்கறதுக்கும், எங்களை முட்டிமோதி திமுதிமுன்னு ஒரு கூட்டம்
அந்தச் சின்ன இடத்தில் பாயவும் சரியா இருக்கு. எல்லாம் நமக்குப் பின்னால் வரிசையில் வந்தவங்க. வரிசையைக் காணோம்! சட்னு அந்த வட்ட மண்டபத்தின் சுவத்தையொட்டி ஒரு ஓரமா நாங்க நகர்ந்துட்டோம்.
பண்டிட்டின் கண்களில் மகிழ்ச்சி. கதைகேட்கக் கூட்டம் கூடுச்சுன்னு. 'உக்காருங்க அப்படியப்படியே உக்காருங்க, முன்னொரு காலத்துலே.... கிருஷ்ணன் த்வார்காவை......'

நிமிஷமா வந்த கூட்டம் நிமிஷமா மறைஞ்சதுதான் அதிசயத்திலும் அதிசயம். 'சீக்கிரம் ஆகட்டும் பஸ் கிளம்பப்போகுது'ன்னு யாரோ சவுண்ட் வுட்டுருக்காங்க.

'அட! யாருக்கும் பத்து நிமிசம் நின்னு சாமி கதை கேக்க நேரமில்லை'ன்னு சொல்லிக்கிட்டே பல்லிகளாட்டம் சுவரோடு ஒட்டியிருந்த எங்களைப் பார்த்தார். மெள்ளவந்து ருக்மணி முன்னால் நின்னோம். போகட்டும் ரெண்டு பேருன்னா ரெண்டு பேர்னு மைக்ரோ ஃபோனை கவுண்ட்டரில் வச்சுட்டு, 'இந்த ருக்மணி தேவி.....'

'தெரியும். 12 வருசம் தவமிருந்த இடம். துர்வாசர் சாபம். தாகம் குடி நீர்' னு தந்தி மொழியில் சொன்னேன். அவர் கண்களில் கனிவு. 'எந்த ஊர்? தமிழ்நாடு.' இவுங்கெல்லாம் மனித உளவியலை ரொம்ப நல்லாப் புரிஞ்சுவச்சுருக்காங்க. அனுபவப்பாடம்தான். எத்தனை மக்களை தினமும் பார்க்கறாங்க!!!

இங்கே குடிதண்ணீர் ஒரு பிரசாதம். அனுமன் சந்நிதிக்குப் பக்கத்திலே தண்ணீர் இருக்கு. இங்கே சாமி கும்பிட்டு முடிச்சதும் அங்கே போய் குடிச்சுட்டுபோகணும். தண்ணீர் கைங்கர்யத்துக்குக் கொஞ்சம் தானம் செய்யுங்க. உங்க பிள்ளைகளுக்கு எல்லா நன்மைகளும் கிடைக்கும்.

(அச்சோ.....குறி பார்த்து அடிச்சுட்டார்! உளவியல்!)

'டக்'ன்னு ஒரு தொகையை எடுத்து நீட்டுனார் கோபால். 'கொஞ்சம் இருங்க. ரசீது தரேன்.'

'ஆமாம். இங்கே மட்டுமே நல்ல தண்ணீர் கிடைக்குதுன்னு ஒருத்தர் சொன்னாங்க. கிணறு இருக்குதானே?' இது நான்'

"கிணறா? அதெல்லாம் இல்லைம்மா. காசு கொடுத்துத் தண்ணி வாங்கறோம். தினம் டேங்கர்லே கொண்டுவந்து கொடுக்கறாங்க. அதுக்கு இப்பெல்லாம் செலவு கூடிப்போச்சு. நீங்க ஒரு டேங்கர் லாரி தண்ணிக்கான செலவு 1500 கொடுத்துட்டீங்கன்னா, ஏகாதசி, அமாவாசை, இல்லைன்னா நீங்க சொல்லும் எதாவது விசேஷ தினத்தில் காலை முதல் பகல் ரெண்டு வரை வரும் பக்தர்களுக்கெல்லாம் உங்க பெயரில் குடிதண்ணீர் விநியோகம் செய்வோம்."

சுத்துவட்டாரம் 20 கிலோ மீட்டருக்கு இங்கே மட்டுமே நல்ல தண்ணீர் கிடைக்குமுன்னு கீதாவின் ஆன்மீகப் பதிவுலே படிச்சதும், க்ருஷ்ணன் அருளால் கிணறு ஒன்னு தோன்றி அதிலிருந்து குடிநீர் வருதுன்னு நாந்தான் தப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டு இருக்கேன். ஒரு கிளாஸ் தண்ணி வரவழைச்சதுக்கே பெண்டாட்டிக்கு 12 வருச தண்டனை. கிணறே வரவழைச்சுட்டாலும்.........க்க்கும்

இன்னொரு சமயம் பார்க்கலாமுன்னு கோபால் தயங்குனதும், 'பரவாயில்லை அடுத்த முறை செய்யுங்கோ'ன்னு ஒரு மஞ்சள் துண்டை எடுத்து இவர் கழுத்தில் போட்டு ஆசீர்வதித்தார். ஸ்ரீ ருக்மணி மாதாஜி மந்திர், த்வார்க்கான்னு அதில் அச்சடிச்சு இருந்துச்சு. அது மட்டும் இல்லைன்னா...... 'யாருக்காவது' கொடுத்துருப்பேன்.

வெள்ளையாச் சக்கரைத்தூளை தூவிய கடினமான பூரி மாதிரி ரெண்டை எடுத்து எனக்குப் பிரஸாதமாத் தந்தார். அதை முந்தானையில் வாங்கிக்கணுமாம். துப்பட்டா வேற எதுக்குன்னு வாங்கிக்கிட்டேன். இவ்வளவு பேச்சும் அந்த ருக்குவின் முன் நின்னபடி. தரிசனமோ தரிசனம்தான். இவளும் அழகான வெண்பளிங்குச் சிலை. உசரமும் ரெண்டே காலடிப் புருசனுக்குத் தகுந்தமாதிரி ரெண்டே அடி!

படி இறங்கும்போது மறக்காம தண்ணீர் வாங்கிக் குடிச்சுட்டுப் போங்கோன்னு ஞாபகப்படுத்தினார். தண்ணீர் அறையில் ஒரு தட்டில் ஏழெட்டு பித்தளை டம்ப்ளர்களும், ஒரு ஜக்கில் தண்ணீரும் வச்சுக்கிட்டு ஒருத்தர் உக்கார்ந்துருந்தார். நம்ம பயணம் இன்னும் முடியலை. பாதிதான் ஆகி இருக்கு. ரிஸ்க் எடுக்கணுமான்னு.... கண்ணால் பேசுனோம். ஒரே சமயம் தலைகள் வலமும் இடமும் ஆடியன:-)

வளாகத்தை விட்டு வெளியேறுமுன் கோவிலை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்தேன். இளம்பச்சை விளக்கு போட்டுருக்காங்க. அந்த அந்தி இருட்டில் கோவில் கோபுரம் சோகமா.... ..........என்னதான் கதை, புராணம் என்றாலும் அந்த அத்துவானக் காட்டிலே குடிக்கத் தண்ணீர் கூட இல்லாத இடத்தில் தனிமையில் ஒரு பெண் தவமிருந்ததை நினைச்சால்.............. நெஞ்சு கலங்கிருச்சு.


கொசுறுத் தகவல்: கிருஷ்ணன் எட்டு மனைவியருடன் த்வார்காவை ஆட்சி செய்தானாம்!

பயணம் தொடரும்..............:-)))))